Ανακοινωθέντα

Είναι με μεγάλη χαρά που υποδέχομαι στο Προεδρικό Μέγαρο για μια ακόμη χρονιά καθηγητές και μαθητές του Περιφερειακού Γυμνασίου Πέρα Χωρίου Νήσου, που η επίσκεψη τους, πέρα από τη γνωριμία με τον χώρο αυτό που συμβολίζει την κρατική μας υπόσταση, αποσκοπεί και στην ενημέρωσή τους για θέματα που αφορούν στα μεγάλα ανθρωπιστικά μας ζητήματα και για τα οποία για δεκαετίες συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την επίλυσή τους.

Πρώτα οι αγνοούμενοί μας: Είναι πάντα με πόνο ψυχής που αντικρίζουμε το ανθρωπιστικό αυτό θέμα της Κύπρου. Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τουρκική εισβολή και συνεχίζουμε να αναζητούμε λείψανα συμπατριωτών μας που είτε έπεσαν μαχόμενοι στις μάχες με τον εισβολέα, είτε συνελήφθησαν και μαρτύρησαν στα χέρια Τούρκων στρατιωτών, ή φανατικών Τουρκοκυπρίων που για δεκαετίες ποτίζονταν από την Άγκυρα με το δηλητήριο του μίσους και της έχθρας κατά των Ελληνοκυπρίων, προκειμένου να προωθήσει και να εφαρμόσει τα διχοτομικά της σχέδια σε βάρος της Κύπρου.

Και όπου, και όταν, επιτυγχάνουμε τον εντοπισμό λειψάνων συμπατριωτών μας, τα ονόματα των οποίων περιλαμβάνονται στον κατάλογο των αγνοουμένων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το προσωπικό δράμα που αυτοί βίωσαν στις σκληρές τότε μέρες του πολέμου του 1974.

Δεν σας κρύβω ότι τόσο τα ευρήματα στους μαζικούς τάφους, όσο και οι μαρτυρίες και τα στοιχεία που συνοδεύουν την κάθε περίπτωση αγνοούμενου, μας συγκλονίζουν πραγματικά όλους. Κάθε περίπτωση αποτελεί μέρος της βαριάς μνήμης που οφείλουμε να διατηρούμε και να μεταφέρουμε για τα όσα τραγικά έζησε η πατρίδα μας το πικρό εκείνο καλοκαίρι της προδοσίας και της καταστροφής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα και να αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση της πατρίδας μας, αλλά και της θυσίας των ηρώων και μαρτύρων μας.

Η προσπάθεια διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων διενεργείται στο πλαίσιο του έργου και της αποστολής της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοουμένους, η οποία λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Δεν παραγνωρίζουμε το έργο της εν λόγω Επιτροπής, αλλά εξακολουθούν να αγνοούνται 851 συμπατριώτες μας. Οι περισσότεροι, δηλαδή, των όσων έχουν καταγραφεί στον κατάλογο των αγνοουμένων. Και αντιλαμβάνεστε, φυσικά, τον πόνο, το μαρτύριο και την αγωνία που βιώνουν οι οικογένειές τους, ενώ πολλοί πατεράδες, μητέρες και παιδιά ακόμη, ολοκληρώνουν τον δικό τους κύκλο ζωής και φεύγουν με αναπάντητα τα ερωτήματα για την τύχη των αγαπημένων τους.

Πέρα από το ότι παρακολουθούμε στενά το έργο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, σε κάθε ευκαιρία υπογραμμίζουμε ότι όλοι οι συγγενείς έχουν το δικαίωμα να πληροφορηθούν όλη την αλήθεια για την τύχη των αγαπημένων τους. Αυτό τονίζεται και σε απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που έκανε δεκτή την τέταρτη διακρατική προσφυγή της Κύπρου κατά της Τουρκίας.

Για να γίνει δε αυτό, θα πρέπει επιτέλους η Τουρκία να συνεργαστεί επιτρέποντας τις εκταφές στις λεγόμενες στρατιωτικές ζώνες, χωρίς οποιουσδήποτε περιορισμούς, όπως και την πρόσβαση ερευνητών στα αρχεία του τουρκικού στρατού. Αλλά, ακόμη, να δώσει απαντήσεις και στοιχεία για τις σκόπιμες μετακινήσεις λειψάνων από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους, που συνεχίζουν να παραμένουν άγνωστοι.

Δεν μπορεί μετά από 44 χρόνια να συνεχίζεται το δράμα των συγγενών των αγνοουμένων. Η εξαφάνιση προσώπου αποτελεί πολλαπλή παραβίαση βασικών και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις αυτές δεν περιορίζονται στα δικαιώματα των αγνοουμένων προσώπων, αλλά επεκτείνονται και στα δικαιώματα των οικογενειών τους. Εκείνοι που διαπράττουν το έγκλημα δεν είναι ένοχοι μόνο για την εξαφάνιση των αγνοουμένων προσώπων, αλλά και για τη διαιώνιση της δυστυχίας των οικογενειών τους.

Στο θέμα των εγκλωβισμένων τώρα.  Άλλο ένα θέμα που μας προκαλεί πόνο, αλλά και θαυμασμό για την αντοχή, το θάρρος και τον ηρωισμό των εγκλωβισμένων μας.

Είκοσι χιλιάδες ήταν οι Έλληνες και Μαρωνίτες Κύπριοι που παρέμειναν μετά το τέλος της εισβολής το 1974 στα χωριά τους. Ο αριθμός αυτός μειώθηκε δραματικά λόγω των πιέσεων, της παρενόχλησης και των άλλων μέτρων του κατοχικού καθεστώτος εις βάρος τους. Και αυτό, παρά τη  συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Βιέννη στις 2 Αυγούστου 1975, με την οποία η τουρκική πλευρά αναλάμβανε να παράσχει στον εγκλωβισμένο πληθυσμό «κάθε βοήθεια για να διάγει ομαλή ζωή, περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για την παιδεία και για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων του, καθώς και ιατρική περίθαλψη από δικούς του γιατρούς και ελευθερία διακίνησης στο βορρά».

Αυτά και άλλα ορίζονταν στη συμφωνία που κάθε άλλο παρά εφαρμόστηκαν.

Προσπαθούμε για όλους τους εγκλωβισμένους μας να δώσουμε την αναγκαία στήριξη και να τους ενισχύσουμε στην προσπάθειά τους να παραμείνουν στα πάτρια εδάφη. Πρόσφατα αντιμετωπίσαμε και την αδιανόητη απαίτηση που πρόβαλε το κατοχικό καθεστώς να καταβάλλουμε δασμούς για τη βοήθεια που τους αποστέλλουμε. Αυτό, στο πλαίσιο της κλιμάκωσης της αδιαλλαξίας της τουρκικής πλευράς και των μηνυμάτων που συνεχώς αποστέλλει για περαιτέρω σκλήρυνση της πολιτικής της στο Κυπριακό. Παρακολουθείτε και εσείς τις εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και τις προκλήσεις στην περιοχή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μας. Προκλήσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.

Αλλά θα ήθελα καταλήγοντας να υπογραμμίσω σε σας το θάρρος και τη δύναμη που αντλούμε ειδικά από τους εγκλωβισμένους μαθητές του Ριζοκαρπάσου. Που υπομένουν μαζί με τους γονείς τους τις συνέπειες της κατοχής και αντιστέκονται παραμένοντας στις εστίες τους με την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Εκεί που βρίσκονται, αγωνίζονται καθημερινά κρατώντας ψηλά τη σημαία της συνέχισης της ιστορίας και των παραδόσεων μας.

Ας τους μεταδώσουμε και σήμερα, με την ευκαιρία της επίσκεψής σας εδώ, το μήνυμα της μεγάλης εκτίμησης και της αγάπης μας, όπως και της αναγνώρισής μας ότι αποτελούν ένα καθ’ όλα άξιο παράδειγμα θαυμασμού.

(ΡΜ/ΑΧ/ΣΧ)