Ανακοινωθέντα

«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί», είπε κάποτε ο σπουδαίος Έλληνας Νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης.

Ωστόσο, όσο επώδυνες και αν είναι οι θύμησες, όσο τραυματική και αν είναι η ανάκληση των τρομακτικών γεγονότων που σημάδεψαν την ιστορία της Κύπρου εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του 1974, είμαστε υποχρεωμένοι να τις επαναφέρουμε στο μυαλό μας. Γιατί η ιστορία, όπως σημειώνει ο Κικέρων, είναι φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών και πάνω από όλα, δάσκαλος της ζωής.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Ανακαλώντας στη μνήμη μας τον μαρτυρικό Ιούλιο και Αύγουστο του 1974, θυμόμαστε την τραγωδία, την προδοσία, την εισβολή, την κατοχή, τη βίαιη διχοτόμηση, τον εποικισμό, τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τη βεβήλωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, των ιερών και των οσίων μας.

Μήνες σημαδεμένοι από την προδοσία και το έγκλημα, στιγματισμένοι από το θάνατο και την προσφυγιά. Τούτες τις μέρες ολόκληρη η Κύπρος πενθεί. Πενθεί, μνημονεύει και τιμά τους ήρωες της, τα παιδιά της, τους νέους της. Τους ήρωες που έτρεξαν να την υπερασπιστούν από τις επιβουλές του Αττίλα. Τους νέους που ανοχύρωτοι, άοπλοι και προδομένοι προσπάθησαν να αποτρέψουν την καταστροφή. Δυστυχώς το μέγεθος της προδοσίας ήταν τόσο μεγάλο που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη συμφορά.

Την Κερκόπορτα στο πολύπαθο νησί μας άνοιξε το  φασιστικό προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β΄. Το πρωινό της αποφράδας Δευτέρας 15 Ιουλίου, η χούντα του Ιωαννίδη, γίνεται το μέσο εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων και εκτελεί το πραξικόπημα εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Οι πραξικοπηματίες με την εγκληματική ενέργεια παρέχουν στην Τουρκία την αφορμή για να υλοποιήσει τα σχέδιά της. Να εισβάλει, να σκοτώσει, να βιάσει, να καταστρέψει, να προσφυγοποιήσει. Χιλιάδες ήταν οι νεκροί, ενώ περίπου 180.000 Ελληνοκύπριοι που ζούσαν στο βόρειο τμήμα της χώρας μας, εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και έγιναν πρόσφυγες στην ίδιά τους την πατρίδα. Άλλοι 20.000 Ελληνοκύπριοι που είχαν εγκλωβιστεί στις κατεχόμενες περιοχές το 1974, εξαναγκάστηκαν σταδιακά, με εκφοβισμό και στέρηση των βασικών τους ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να βρουν καταφύγιο στην ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση μας περιοχή.

Οι πολλοί ήξεραν και προειδοποιούσαν. Μάταια όμως. Οι λίγοι έφεραν δυστυχώς την συμφορά.

«Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας», έγραφε ο Κώστας Μόντης. Δεν μας τους έφερε όμως η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας. Μας τους έφεραν οι σύγχρονοι εφιάλτες οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τα ζιζάνια της διχόνοιας, του φανατισμού και της πόλωσης που επιτρέψαμε να αναφθούν ανάμεσα μας μετά την ανεξαρτησία της χώρας μας.

 Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, μνημονεύουμε και τιμούμε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Θυμόμαστε όσους, έπεσαν αγωνιζόμενοι κατά της τουρκικής εισβολής.

Αποτίνουμε φόρο τιμής στους συμπατριώτες μας που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στη χούντα και την ΕΟΚΑ Β.

Μνημονεύουμε και τιμούμε όσους δεν συμβιβάστηκαν με τη δικτατορία.

Μνημονεύουμε και τιμούμε όσους έβαλαν την ίδια τους τη ζωή εμπόδιο στην αποσταθεροποίηση και στην ανωμαλία που στόχευε στη διάλυση του πολιτειακού και δημοκρατικού ιστού και την ανατροπή του εκλελεγμένου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Εκφράζουμε τον απέραντο σεβασμό και ευγνωμοσύνη μας στους ηρωικούς Αντιστασιακούς που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη πατρίδα.

Σε αυτούς είναι αφιερωμένη τούτη η μέρα. Στους ανθρώπους που πρόταξαν τα στήθη και τη ψυχή τους απέναντι στον Τούρκο κατακτητή και υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους τις αξίες και τα ιδανικά ενός ολόκληρου λαού.

Σε όλους αυτούς που δεν λογάριασαν αριθμούς και εξοπλισμούς και έχοντας πλήρη συνείδηση των πράξεων τους  βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης και πολέμησαν για την αξιοπρέπεια του έθνους, σε ένα αγώνα προδομένο.

Δραττόμενος της ευκαιρίας που μου δίνεται σήμερα, επιθυμώ παράλληλα να εκφράσω τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες τόσo στον Συνδεσμο Δημοκρατικών Αντισταστιακών Λευκωσίας όσο και στην Επιτροπή Τήρησης Μητρώου Μαχητών της Αντίστασης για τις διαχρονικές προσπάθειες που καταβάλλουν για να κρατήσουν τις μνήμες ζωντανές. Σας οφείλουμε απέραντη ευγνωμοσύνη.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Μισός αιώνας έχει παρέλθει από την εισβολή των Τούρκων στην πατρίδα μας. 50 χρόνια κατοχής, 50 χρόνια σκλαβιάς, 50 χρόνια αδιαπραγμάτευτου αγώνα για την τελική δικαίωση. Για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού η οποία θα επανενώσει πραγματικά την πατρίδα μας χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Για μια λύση που θα επιτρέψει στην πατρίδα μας να ζήσει ελεύθερη, χωρίς ξένες επιβουλές, κάτι που επιδιώκει διαχρονικά. Μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας όπως περιγράφεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

Παραμένουμε προσηλωμένοι στην επίτευξη μιας λύση για ένα κράτος ανεξάρτητο και πραγματικά κυρίαρχο, απαλλαγμένο από τις όποιες αναχρονιστικές εγγυήσεις και την παρουσία κατοχικών στρατευμάτων. Ουδέν λιγότερο.

Η πλευρά μας μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Χριστοδουλίδη έχει πολλάκις καταδείξει την ετοιμότητα και αποφασιστικότητά της για επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η Τουρκία ωστόσο και η Τουρκοκυπριακή πλευρά δυσχεραίνουν τις συνεχείς και ειλικρινείς προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το αίτημα για κυριαρχική ισότητα, το οποίο στην πραγματικότητα συνιστά λύση δυο κρατών, δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό.

Η αδιάλλακτη ωστόσο στάση της Τουρκικής πλευράς δεν θα μας πτοήσει. Η αποφασιστικότητά μας για απελευθέρωση της πατρίδας μας παραμένει αταλάντευτη. Θα συνεχίσουμε να αναλώνουμε κάθε ικμάδα των δυνάμεών μας στην οικοδόμηση μιας Κύπρου που θα αποτελεί σύμβολο ειρήνης, σταθερότητας και προόδου στην περιοχή.

Το οφείλουμε σε όσους θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη πατρίδα. Σε όσους έπεσαν υπέρ βωμών και εστιών. Σε όσους φύλαξαν Θερμοπύλες αγωνιζόμενοι για μια πραγματικά ελεύθερη πατρίδα.

Αιωνία ας είναι η μνήμη των ηρώων και των πεσόντων συμπατριωτών μας.  Άσβεστη ας είναι η ελπίδα και αποφασιστικός μέχρι τέλους ο αγώνας.

«Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι».

(ΔΚ/ΑΦ)