Ανακοινωθέντα

Λαός και ηγεσία ανηφορήσαμε ξανά προς την Ιερά Μονή της Παναγίας του Κύκκου, για να περπατήσουμε στα βήματα της μεγάλης πορείας και να τιμήσουμε την ιστορική μνήμη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’, πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ηγέτη και Εθνάρχη του κυπριακού Ελληνισμού.

Για να επιβεβαιώσουμε την αφετηρία, τη διαδρομή, και τον προορισμό του λαού μας:

Από το σκοτάδι της σκλαβιάς, με αγώνες και θυσίες, προς το φως της ελευθερίας.

Και για να διαβεβαιώσουμε δια του ζωντανού παραδείγματος την ιστορία πως: Δεν χάνονται οι λαοί που θέλουν να ζήσουν και αγωνίζονται για να ζήσουν.

Η μεγάλη πορεία του Μακάριου ήταν παράλληλη με την ιστορική πορεία της Κύπρου:

Από την κοινότητα της Παναγιάς στο Μοναστήρι του Κύκκου.

Στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας, στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.

Στη Μητρόπολη Κιτίου, στην Εθναρχία, στην Αρχιεπισκοπή.

Στη Φανερωμένη και μετά στις Σεϋχέλλες.

Στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στη Λευκωσία, στο Προεδρικό.

Σε ολόκληρο τον κόσμο: στην Αμερική, στην Κίνα, στην Αφρική, στην Ευρώπη.

Στην Αγία Τυλληρία και στην Ομορφίτα. Στην Κοφίνου.

Στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, στην Ολομέλεια και στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Μετά ξαφνικά στον Πεδιαίο Ποταμό, ξανά στο Μοναστήρι του Κύκκου, στην Πάφο, στο Ακρωτήρι, στην Μάλτα, στην Αγγλία, στη Νέα Υόρκη...

Στο μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής.

Στους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Στην Πλατεία Ελευθερίας.

Για τελευταία φορά στο Μοναστήρι του Κύκκου.

Και μετά ψηλά στο Θρονί της Παναγίας.

Ο Μακάριος ταυτίστηκε με την Κύπρο και ο λαός ταυτίστηκε με τον Μακάριο:

Από το ενωτικό δημοψήφισμα, στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και στην ελευθερία της Κύπρου.

Στην ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στα πρώτα βήματα της ανεξαρτησίας

Στην υπόσκαψη, στις προβοκάτσιες, στην τουρκανταρσία.

Στην επιβεβαίωση της νομιμότητας και στη συνέχιση του κράτους.

Στην τρομοκρατία του Εθνικού Μετώπου και της ΕΟΚΑ Β'.

Στην συνομωσία και στην προδοσία.

Στο πραξικόπημα και στην εισβολή.

Στην επιστροφή, στον κλάδο ελαίας, στον ιστορικό συμβιβασμό της ομοσπονδίας.

Και μετά ψηλά στο Θρονί της Παναγίας.

Η γλυκιά χώρα επικράνθηκε πολλά,

ότι πολύς ο θάνατος κατά παντού

και πολύ το μαρτύριον ήταν.

Και ήρθεν ο ποιμήν,

και εποίμανεν τους καιρούς, με αρετήν

και εγιάτρεψεν με καρτερίαν τα τραύματα.

Και εγροικήσασιν την φωνήν αυτού πάντα τα έθνη.

Ο Μακάριος ήταν μια ηγετική προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας και οικουμενικής ακτινοβολίας.

Κουβαλούσε περήφανα την παράδοση και την κουλτούρα της μακραίωνης ιστορίας του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης.

Κατανοούσε απόλυτα τα δεδομένα και τους περιορισμούς του διεθνούς επιπέδου της πολιτικής και της διπλωματίας.

Μπορούσε να ηγηθεί ως σημαιοφόρος οραματιστής και ως ρεαλιστής καθοδηγητής.

Ήταν σε θέση να αντιληφθεί τη διάκριση μεταξύ του ευκταίου και του εφικτού, να την τεκμηριώσει και να την εφαρμόσει, σύμφωνα με το εύρος των δυνατοτήτων, χωρίς οποιεσδήποτε αχρείαστες υπαναχωρήσεις.

Τόλμησε να ηγηθεί του αγώνα για την αυτοδιάθεση.

Τόλμησε να αποδεχθεί την ανεξαρτησία.

Τόλμησε να διαχωρίσει το ευκταίο από το εφικτό.

Τόλμησε να συμφωνήσει την ομοσπονδία.

Απέναντι στις ξένες επιβουλές και στις διαχωριστικές γραμμές που προσχεδιάζονταν για να διαχωρίσουν τους πολίτες και να διχοτομήσουν τα εδάφη της νεοσυσταθείσας Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δυστυχώς, κανένας πολιτικός σχεδιασμός δεν μπορεί να περιλαμβάνει εκτίμηση για το ενδεχόμενο της εσχάτης προδοσίας: Της συνομωσίας για την πρόσκληση της Τουρκίας και την διχοτόμηση της Κύπρου, με χιλιάδες νεκρούς, πρόσφυγες, αγνοούμενους και εγκλωβισμένους.

Παράλληλα, σταθερή παράμετρος του κυπριακού προβλήματος είναι η τουρκική επεκτατική πολιτική που δυστυχώς εφαρμόζεται μεθοδικά και επιβεβαιώνεται διαχρονικά, όμως πρέπει να αρθεί, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η προοπτική για τη λύση του κυπριακού.

Κάθε επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάθε ηγέτης του Κυπριακού Ελληνισμού παραλαμβάνει τη σκυτάλη του υπαρξιακού αγώνα για την εθνική επιβίωση και του αντικατοχικού αγώνα για την απελευθέρωση.

Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης έχει λάβει λαϊκή εντολή για την άρση του αδιεξόδου και της στασιμότητας των προηγούμενων χρόνων, για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, και για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Ο Πρόεδρος έχει εργαστεί άοκνα και μεθοδικά προς αυτή την κατεύθυνση και η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει τη συνέπεια και την ειλικρίνεια της επιθυμίας για επανένωση της πατρίδας μας.

Μακάρι η θετική ανταπόκριση στην πρόσκληση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για τριμερή συνάντηση με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη να αποτελέσει την απαρχή για θετικές εξελίξεις.

Και ενόψει αυτής της προοπτικής είναι επίκαιρη η παρακαταθήκη:

«Πρώτα απ’ όλα απαιτείται ισχυρό και αρραγές εσωτερικό μέτωπο, που να το διασφαλίζει η ενότητα του λαού μας.»

Λαός και ηγεσία οφείλουμε να συμπαραταχθούμε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να αγωνιστούμε μαζί, ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που επιδιώκουμε και επιθυμούμε: Να τερματιστεί το σημερινό στάτους κβο και να αντικατασταθεί με ένα καλύτερο μέλλον ασφάλειας και ευημερίας στην απελευθερωμένη και επανενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία.

Η καρδιά του Μακάριου ήταν η καρδιά της Κύπρου.

Και ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Όσο η καρδία αυτή κτυπά, οι παλμοί της θα είναι παλμοί αγώνα για την σωτηρία της Κύπρου. Θα είναι παλμοί αγώνα για την πρόοδο και την ευημερία του λαού της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, του κυπριακού λαού στο σύνολό του.»

Η καρδία αυτή σταμάτησε να πάλλεται στις 3 Αυγούστου του 1977.

Στην άσωτη θύελλα των καιρών, με την καρδιά καθημαγμένη,

το δισκοπότηρο του λαού περνά.

Ολάνοιχτη η ωραία πύλη και πορφυρά καταπετάσματα

που ανοίγουν σαν τις πληγές του εσπερινού

τα φύλλα τους.

Μακάριος ο νυν και αει, εις τους αιώνες των αιώνων.

Σηκώνει τις σημαίες των αγώνων.

Ανέγγιχτος από την φθορά της λήθης.

Αλώβητος από τις ανοίκιες επιθέσεις.

Άσπιλος και ακέραιος, παρά τις μεθοδεύσεις για πολιτική και ηθική απαξίωση.

Όπως απέτυχαν όλες οι απόπειρες δολοφονίας για τον φυσικό του αφανισμό, έτσι αποτυγχάνουν και όλες οι απόπειρες δολοφονίας της ιστορικής του μνήμης.

Παραμένει άξια απορίας η σπουδή και οι απόπειρες για την δολοφονία του νεκρού.

Όμως η σπουδή είναι επιβεβαιωτική πως η παρακαταθήκη για την συνέχιση του αγώνα είναι ζωντανή, και είναι αυτήν που θέλουν να εξοντώσουν.

«Το δίκαιον πλήττεται και προσκαίρως καταπατείται, αλλά τελικώς νικά. Μην πτοηθείς από τας δυσκολίας και τα αντιξοότητας. Στάσου άκαμπτος, απτόητος, υπερήφανος, αδούλωτος, αγονάτιστος, απροσκύνητος.

Και κράτησε υψηλά την αγωνιστικήν σημαίαν.

Ο αγώνας μας δεν στρέφεται κατά των Τουρκοκυπρίων. Είναι και αυτοί θύματα της Τουρκικής εισβολής και δεν είναι αντίδικοί μας. Αντίδικός μας είναι η Τουρκία. Αυτή είναι ο εισβολέας που θέλουμε να διώξουμε, για να λυτρωθούμε Έλληνες και Τούρκοι της Κύπρου.»

Ένας λαός, ένα κράτος, μία πατρίδα.

Ο κυπριακός λαός.

Η Κυπριακή Δημοκρατία.

Αιωνία η μνήμη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Ζήτω η Κύπρος.

(ΕΑθ/NZ)