Ανακοινωθέντα

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, σε αυτή την ιερή τελετή μνήμης, για να αποδώσουμε τον απαιτούμενο φόρο τιμής στους ήρωες της κοινότητας Τρούλλων. Απλοί άνθρωποι που έγραψαν ιστορία με θάρρος και αφοσίωση.  Καθημερινοί πολίτες που, όταν η πατρίδα τους κάλεσε, δεν δίστασαν να υπερασπιστούν το πιο πολύτιμο αγαθό: την ελευθερία.  Συμπατριώτες μας που στην κρίσιμη ώρα, προχώρησαν προς τον αγώνα με ηρωισμό και αυτοθυσία.

Η κοινότητα των Τρούλλων έχει συνδέσει τη μοίρα της με την Ιστορία της Κύπρου.

Οι κάτοικοί της, αντλώντας δύναμη από την ορθόδοξη πίστη και τα ιδανικά του λαού μας, έχουν πάντοτε βρεθεί παρόντες στο κάλεσμα της πατρίδας, έτοιμοι να υπερασπιστούν την τιμή και την ακεραιότητά της. Θέτοντας το καθήκον πάνω από τη ζωή, αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της ελευθερίας.

Σήμερα, με βαθιά συγκίνηση, θυμόμαστε και τιμούμε τη θυσία των ανθρώπων αυτών.

Από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο Χριστόδουλος Δημητρίου αγωνίστηκε ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό, μέχρι την τελευταία μάχη που έδωσε τη ζωή του για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Νέοι της περιοχής, όπως ο Χρύσανθος Κυριάκου, ο Μάκης Παπαχαραλάμπους, ο Ανδρέας Κόκκινος και ο Χρίστος Κουλουμπρής, μπήκαν στον αγώνα με θάρρος και αφοσίωση. Η ΕΟΚΑ, η ΠΕΚΑ και η ΑΝΕ ήταν οι οργανώσεις που ανέδειξαν το πατριωτικό τους πνεύμα, οδηγώντας αρκετούς από αυτούς στις φυλακές για την αγωνιστική τους δράση.

Η Ευτυχία Ζένιου, θύμα των Άγγλων κατακτητών,  και ο μοναχός Νεκτάριος, δολοφονημένος από Τουρκοκύπριους, είναι δύο ακόμη φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία.  Ο Ανδρέας Σουρουκλής, που σκοτώθηκε σε ενέδρα το 1958, υπήρξε επίσης σύμβολο αυταπάρνησης. Ο γιος μιας οικογένειας αγωνιστών, πρόσφερε ό,τι είχε, ακόμη και τη ζωή του, για το όνειρο της ελευθερίας, ενώ η σύζυγός του, Γεωργία, έφερε στον κόσμο το παιδί τους, που δεν τον γνώρισε ποτέ παρά μόνο μέσα από τον ηρωισμό της θυσίας του.

Το 1974, όταν η τουρκική εισβολή έφερε την καταστροφή, οι ήρωές μας αντιστάθηκαν με αποφασιστικότητα και πίστη στην ελευθερία. Πολλοί από αυτούς βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή,  γνωρίζοντας ότι η ώρα της μάχης είχε φτάσει. Ο Μιχαήλ Ζένιου, γεννημένος το 1947, ενσάρκωνε τις αρετές του ήθους, της εντιμότητας και της φιλοπατρίας. Ως άριστος μαθητής, έλαβε υποτροφία για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η απόφασή του να ενταχθεί στην ΑΝΕ ήταν φυσική εξέλιξη, που καταδείκνυε την ανυπομονησία του να υπηρετήσει την πατρίδα του.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της εισβολής, συμμετείχε ενεργά στις σφοδρές μάχες που έκριναν την τύχη του τόπου, ως διοικητής Λόχου Βαρέων Όλμων. Στη δεύτερη φάση της εισβολής, στις 14 Αυγούστου, βρέθηκε στην περιοχή του Βορείου Πόλου. Εκεί πάλεψε με τους συναγωνιστές του και υπερασπίστηκαν την πατρίδα από τις επιθέσεις του Αττίλα. Δυστυχώς, υπέστη θανάσιμο τραυματισμό από βλήμα όλμου, θυσιάζοντας τη ζωή του για την ελευθερία.

Η ταφή του έγινε βιαστικά τότε στο νεκροταφείο Λακατάμιας, και, μετά από χρόνια αναζητήσεων, το 2001 τα οστά του αναγνωρίστηκαν μέσω της μεθόδου DNA. Η σωρός του ετάφη με τις πρέπουσες τιμές στην γενέτειρά του στις 27 Οκτωβρίου 2001, αποδίδοντας τιμές στον ήρωα.

Ο Νικόλας Γεωργίου, που σκοτώθηκε επίσης το 1974, ήταν χρόνια αγνοούμενος. Για σχεδόν 26 χρόνια, η οικογένειά του δεν γνώριζε πού βρισκόταν, μέχρι που τα οστά του ταυτοποιήθηκαν και ενταφιάστηκαν με τιμές, τον Σεπτέμβριο του 2000.

Ο Αντώνης Χριστοδούλου, ηρωικό τέκνο της κοινότητας Τρούλλων, έδωσε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος το 1974. Η θυσία του αποτελεί ζωντανή υπενθύμιση της αφοσίωσης και της αγάπης του για την πατρίδα.

Σήμερα, θυμόμαστε επίσης τους Σωτήρη Πάμπουλλο και Ανδρέα Πλάρκο, που βρέθηκαν, μετά από δεκαετίες στους καταλόγους των αγνοουμένων, και αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο DNA. Ο Σωτήρης, που προσπάθησε να προστατεύσει την οικογένειά του κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ανακόπηκε από τουρκικό άρμα και οδηγήθηκαν όλοι υπό σύλληψη στην Αφάνεια. Στην Άσσια μεταφέρθηκαν τα γυναικόπαιδα, ενώ ο Σωτήρης Πάμπουλλος, μαζί με άλλους επτά άνδρες, οδηγήθηκαν σε άγνωστο σημείο. Τα οστά τους εντοπίστηκαν το 2010 σε ομαδικό τάφο.

Ο Ανδρέας Πλάρκος, πατέρας τριών παιδιών, χάθηκε μετά από  σύλληψής του από τουρκικές δυνάμεις, ενώ βρισκόταν σε σημείο μεταξύ της Βάσης Δεκέλειας και του Πέργαμους. Τα οστά του εντοπίστηκαν κοντά στην Αφάνεια το 2009.

Ανάμεσα στους ήρωες της κοινότητας είναι και οι Κώστας Γαβριήλ, Ανδρέας Μιχαήλ και Κώστας Φασσιάς, οι οποίοι παραμένουν αγνοούμενοι από το καλοκαίρι του 1974.

Εξι ακόμη άτομα χάθηκαν στα τέλη Αυγούστου του 1974, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν το χωριό.

Μεταξύ αυτών ήταν  οι Γεώργιος Μελλέχας και η σύζυγός του Αναστασία,  ο Νικόλας Γιαννής Πάρπας και η σύζυγός του Μαρία,  η Παρασκευή Χαραλάμπους Ζήνωνα και

η Χριστίνα Δημήτρη Γιωργαλλή.

Η τύχη τους αποκαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2012, όταν τα οστά τους βρέθηκαν σε πηγάδι κοντά στο χωριό Άρσος και αναγνωρίστηκαν μέσω της μεθόδου DNA. Δυστυχώς, οι Κώστας Γαβριήλ και Ανδρέας Μιχαήλ παραμένουν στη μακρά λίστα των αγνοουμένων.

Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να αναλογιστούμε τη θυσία αυτών των ανθρώπων και τον αδιάκοπο αγώνα της Κύπρου για δικαιοσύνη. Πενήντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, ο πόνος και η αδικία παραμένουν ζωντανά.  Οι εκτοπισμένοι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, όλα αποτελούν ζωντανή υπενθύμιση ότι η τρέχουσα κατάσταση δεν μπορεί να αποτελεί το μέλλον της πατρίδας μας.

Η λύση που επιδιώκουμε πρέπει να είναι  δίκαιη και βιώσιμη, να βασίζεται στις αρχές του διεθνούς δικαίου,  στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και  στις θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τη διαίρεση της Κύπρου, δίνοντας τέλος σε αυτή την τραγωδία.

Αυτό είναι το χρέος και η οφειλή μας απέναντι στους ήρωες που μνημονεύουμε σήμερα, και σε όλους εκείνους που θυσίασαν τα πάντα για μια ελεύθερη και ενωμένη πατρίδα.

Αιωνία τους η μνήμη.

(ΣαΠ/ΜΣ)