Ανακοινωθέντα

Είναι με ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι απόψε εδώ. Θέλω να απολογηθώ εκ των προτέρων που λόγω ειλημμένων από καιρό υποχρεώσεων δεν θα καταφέρω να παραμείνω σε όλη την εκδήλωση, την οποία όμως είχα τη χαρά να παρακολουθήσω κατά την πρώτη παρουσίαση του λευκώματος στη Λευκωσία, στην παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Όταν προ λίγων ημερών ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΓΣΕ Αμμοχώστου φίλος Σοφοκλής Χαραλαμπίδης μού απηύθυνε την πολύ τιμητική πρόσκληση να χαιρετίσω την αποψινή, εξαιρετικά ιδιαίτερη εκδήλωση για παρουσίαση του ιστορικού λευκώματος «ΓΣΕ – 120 χρόνια στις επάλξεις», ένιωσα, πέραν από μεγάλη τιμή, και συγκίνηση. Τιμή, διότι εξ αντικειμένου, πάντα νιώθω ένα πάθος να αγκαλιάζει οτιδήποτε συνδέεται με αυτόν τον μεγάλο και ιστορικό Σύλλογο της Αμμοχώστου μας. Μια εσωτερική θέρμη που υποθέτω ότι είναι διάχυτη σε όλους όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με τα του Συλλόγου. 

Και συγκίνηση, διότι με την ωρίμανση που επιφέρει ο χρόνος, συνειδητοποίησα ότι για μένα, για τη γενιά μου, ο ΓΣΕ δεν είναι απλώς και μόνο ένας Σύλλογος, ένα στάδιο, ένας αθλητικός χώρος, όπου έκανα προπόνηση όντας αθλητής του Άλματος εις Ύψος και που, φορώντας την φανέλα του, είχα την τιμή να εκπροσωπώ την πόλη μας σε παγκύπριους και πανελλήνιους αγώνες στίβου και να αποτελέσω μέρος της Εθνικής μας Ομάδας. Ούτε κι ένας Σύλλογος, στον οποίο ο πατέρας μου είχε διατελέσει πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του κι εγώ πολύ αργότερα Γραμματέας του. 

Ο ΓΣΕ είναι κάτι πολύ πιο δυνατό και ουσιαστικό από αυτά. Ο ΓΣΕ, κυρίες και κύριοι, είναι ιδέα. Μια έννοια που, ενώ είναι ύλη άυλη και άπιαστη, μετουσιώνεται αξιοθαύμαστα σε κεντρικό σημείο αναφοράς για τον κάθε Αμμοχωστιανό και συγκεκριμενοποιείται –με μια μορφή αμίμητη και αποκλίνουσα της κυριολεκτικής έννοιας των λέξεων «Σύλλογος – στάδιο – αθλητισμός»– σε ένα άβατο και ανέγγιχτο χώρο αναμνήσεων των εκατοντάδων αθλητών, φιλάθλων και πολιτών που υποδέχθηκε και φιλοξένησε. Διότι το στάδιο του ΓΣΕ και το παρακείμενο Ελληνικό Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου με τις λευκές, μαρμάρινες μεγαλοπρεπείς κολόνες του ποτέ δεν υπήρξε ένα κρύο οικοδόμημα, αλλά ένας χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα εμάς των Κυπρίων. Ένας χώρος που θαρρείς, κι ας μου επιτραπεί, ποιητική αδεία, ξεμπροστιάζει οτιδήποτε ξένο, για να περιφράξει, ως άλλα τείχη της Πόλης, τις μνήμες και τις θύμησες όλων εμάς που ζήσαμε την ποικιλόσχημη γοητεία του χώρου και των όσων έλαβαν χώρα σε αυτόν. 

Και είναι για τούτο ακριβώς που το ιστορικό λεύκωμα του ερευνητή συγγραφέα δόκτορα Χρύσανθου Χρυσάνθου που παρουσιάζεται απόψε είναι πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο. Διότι δεν είναι ένα βιβλίο, αλλά είναι η ανασκόπηση της Ιστορίας ως το άμεσο αποτέλεσμα μιας εμπεριστατωμένης έρευνας για τον Γυμναστικό Σύλλογο Ευαγόρα Αμμοχώστου, αφού μετροφυλλώντας τις σελίδες του, ο αναγνώστης θα βρεθεί ενώπιον μιας παρακαταθήκης που αποτελεί σημαντικό τεκμήριο, όχι μόνο για την ιστορική διαδρομή του Συλλόγου, αλλά και για την αθλητική και πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. 

Η πλειάδα δε φωτογραφιών που «αγκαλιάζουν» το λεύκωμα μαρτυρούν την πραγματική διάσταση του ΓΣΕ ως πρωταγωνιστή στην αθλητική ζωή της Αμμοχώστου –και κατά μίαν πτυχή και της Κύπρου– αφού «φωτίζει» τα ονόματα όσων η προσφορά έχει ξεθωριάσει από τη λήθη του χρόνου και διασώζει την ιστορική μνήμη, καταγράφοντας πρόσωπα και γεγονότα. 

Για τούτο και επαινώ και χαίρομαι για την πρωτοβουλία του Διοικητικού Συμβουλίου του ΓΣΕ για ιστορική καταγραφή της πορείας του Συλλόγου μας και συγχαίρω θερμά όλους όσοι εργαστήκατε και συμβάλατε με τον οποιοδήποτε τρόπο στην υλοποίηση αυτού του στόχου. Ο επαγγελματισμός σας και η αγάπη, με τα οποία αγκαλιάσατε την πρωτοβουλία τούτη, φαίνεται σε κάθε σελίδα του λευκώματος. 

Κυρίες και κύριοι, 

Ο Σεφέρης έγραψε πως το να σβήνεις ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον. Αυτοί οι στίχοι είναι που πολιόρκησαν και την πένα μου σε κάθε προσπάθεια να σημειώσω τι από όλες μου τις θύμισες από τον ΓΣΕ θα αποτύπωνα στην αποψινή μου τοποθέτηση. Και ξεκίνησα γράφοντας για τους αθλητικούς αγώνες στίβου, τη Γιορτή του Πορτοκαλιού και τη μεγάλη παρέλαση των αρμάτων και ομάδων που γινόταν στο στάδιο. Σημείωσα ακόμα την καθημερινή μου προπόνηση στο ΓΣΕ, τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, όπου όλοι οι φίλαθλοι και των δυο ομάδων κάθονταν στην ίδια κερκίδα και απολάμβαναν χωρίς επεισόδια, αλλά με «πειράγματα» τους αγώνες. Έγραψα για την Ανόρθωση, τον Ναυτικό Όμιλο, το επιβλητικό κτήριο του Λυκείου Ελληνίδων στο κέντρο της πόλης. Πέρασα μπροστά από το σπίτι μου, από το σχολείο μου, το Δημοτικό του Αγίου Ιωάννη, και στη συνέχεια από το Α’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, για να καταλήξω στη χρυσή αμμουδιά της «Γλώσσας» με τα παραδεισένια, θαλασσινά νερά της. 

Συγχωρέστε λοιπόν τη συγκίνησή μου, μα για μένα απόψε δεν είναι μια τυπική εκδήλωση παρά μια ωδή στην πόλη μας. Διότι η μνήμη είναι μαγνητική πλάκα που έλκει αβυσσαλέα σε ό,τι αναπόφευκτα ταξιδεύει στην καρδιά –είμαι βέβαιος– όλων μας απόψε. 

Στην Αμμόχωστο μας. 

Σε αυτήν τη θαλασσοφίλητη γη που έχω τη χαρά να αποκαλώ ως την πόλη μου. 

Στην πόλη που με ανάγιωσε, που μας ανάγιωσε και που μας χάρισε μυριάδες θύμισες. Τόσες, που ίσως κάποιες ηθελημένα και να τις καταχωνιάσαμε κάπου βαθιά στο χρονοντούλαπο της μνήμης, γιατί δεν θέλουμε να «λεκιάσουν» από ό,τι άραχλο τραυματίζει τη σκέψη μας 50 χρόνια τώρα. Ελπίδα μου να επαναρχίσουν σύντομα οι συνομιλίες για το Κυπριακό και ευχή μου, ευχή όλων μας, η πολυπόθητη επιστροφή. 

Ευχαριστώ ξανά τον κ. Χαραλαμπίδη και το Διοικητικό Συμβούλιο του ΓΣΕ για την πρόσκληση, συγχαίρω θερμά ξανά τον δρα Χρυσάνθου και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το λεύκωμα. 

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. 

(ΜΛ/ΝΖ/ΓΣ)