Ανακοινωθέντα

Επωμίζομαι σήμερα το δύσκολο χρέος αναφοράς σε μια εμπνευσμένη προσωπικότητα, τον Μακάριο, που η ζωή του ολόκληρη υπήρξε μια αδιάλειπτη θυσία και προσφορά για την Κύπρο, τιμώντας τόσο την εθναρχία, όσο και την πολιτική, τις οποίες υπηρέτησε με απόλυτη αφοσίωση και επίγνωση των υψηλών καθηκόντων του. Ο Μακάριος, δεν χωρεί αμφιβολία, ότι άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου αγωνιζόμενος με σθένος και αποφασιστικότητα για όσα θεωρούσε αυτονόητα και δίκαια για την επιβίωση του χριστιανικού ποιμνίου του και του κυπριακού ελληνισμού γενικότερα.

Ξεκινώντας από τη γενέτειρά του, τη μικρή Παναγιά, όπου σήμερα συγκεντρωθήκαμε για να τιμήσουμε τα ονομαστήριά του, ο εθνάρχης Μακάριος ο τρίτος ακολούθησε από νεαρή ηλικία τον δρόμο των γραμμάτων και της διακονίας. Η θαυμαστή ιερατική του πορεία τον έφερε στην κορυφή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας διατελώντας Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου επί 27 συναπτά έτη. Υπό την ιδιότητά του αυτή με ζήλο ένθεο αναδιοργάνωσε την Εκκλησία ανοικοδομώντας ναούς και μοναστήρια. Το αξιόλογο ιεραποστολικό του έργο κυρίως στην Αφρική τον κατέστησε μια από τις πλέον σεβάσμιες  και φωτισμένες φυσιογνωμίες της εποχής.

Ως πρόεδρος του Γραφείου Εθναρχίας προώθησε το κυπριακό ζήτημα διεθνώς πραγματοποιώντας επαφές και συνομιλίες με ξένους αξιωματούχους και μεταβαίνοντας στη Νέα Υόρκη όπου λάμβανε χώρα η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στο πλαίσιο της οποίας συζητείτο το Κυπριακό.

Ο Μακάριος ως πολιτικός αρχηγός, μαζί με τον Γεώργιο Γρίβα ως στρατιωτικό αρχηγό, ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59, στη διάρκεια του οποίου αμούστακα παιδιά και τόσοι άλλοι αγωνιστές θυσιάστηκαν στον βωμό του καθήκοντος και της πατρίδας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που οδήγησε τον κυπριακό λαό στην έξοδο από το άγος της βρετανικής αποικιοκρατίας, με αποτέλεσμα να επιτευχθεί η  ανεξαρτησία της Κύπρου. Με την επιδέξια πολιτική του έθεσε τα θεμέλια της θωράκισής της έναντι οιουδήποτε θα μπορούσε να επιβουλευθεί την υπόστασή της και προσέδωσε ευθύς εξαρχής διεθνές κύρος και εθνικό κλέος στην υπό την προεδρία του Κυπριακή Δημοκρατία. Τόσο οι οπαδοί του όσο και οι αντίπαλοί του αναγνώρισαν τις αρετές και την ακτινοβολία του στη διεθνή σκηνή.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Η φαλκιδευμένη δυστυχώς ανεξαρτησία της Κύπρου, λόγω του δοτού Συντάγματος και των δυσλειτουργικών του προνοιών, οδήγησε γρήγορα σε αδιέξοδα. Οι διακοινοτικές ταραχές του 1963-64, μετά την απόρριψη από την τουρκοκυπριακή ηγεσία των προτάσεων του Μακαρίου για συνταγματικές μεταβολές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ξεκίνησαν εξ υπαιτιότητας της Τουρκίας, της οποίας ήταν γνωστή η πρόθεση και η προπαρασκευή για δημιουργία πολιτικοστρατιωτικού προγεφυρώματος, όπως γνωστές ήταν και οι απειλές της για εισβολή στην Κύπρο.

Το πνεύμα αυτοθυσίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που σφυρηλατήθηκε στις δοσμένες αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν τότε,  και συλλήβδην η δράση και οι αγώνες του εντός και εκτός Κύπρου για προώθηση των δικαίων του νεοσύστατου κράτους μας τον έχουν αφήσει στην ιστορία και στη μνήμη ως έναν πραγματικό ηγέτη του λαού, έναν πραγματικό δημοκράτη, που καθοδηγούσε το λαό του, αλλά και λογοδοτούσε στον λαό του.

Τον μαύρο Ιούλιο του 1974 η εγκληματική αφροσύνη των εκτελεστών της δημοκρατίας σε Ελλάδα και Κύπρο, με κορύφωση το προδοτικό πραξικόπημα, για ανατροπή του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, οδήγησε την Τουρκία να επικαλεστεί ως ευτελές πρόσχημα όσα ακολούθησαν, για να εισβάλει στην Κύπρο με απώτερο στόχο να υλοποιήσει τα διχοτομικά σχέδιά της. Από τότε πέρασαν τέσσερις και πλέον δεκαετίες και οι πληγές παραμένουν ακόμη ανοικτές, αφού η συνεχιζόμενη κατοχή καθιστά ανεκπλήρωτο τον στόχο για επανένωση της πατρίδας μας.

Μετά το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή το αγωνιστικό φρόνημα του Μακαρίου διέλαμψε και εκδηλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εν μέσω ερειπίων, νεκρών, αγνοουμένων, προσφύγων, εγκλωβισμένων και μιας εν γένει αποδυνάμωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας ξεκίνησε αγώνα καλώντας τον κυπριακό λαό να μην υποκύψει, αλλά να κρατήσει όρθια την ελληνική ψυχή του, κατακόρυφο το φρόνημα και ψηλά το μέτωπο. Ταυτόχρονα, καλούσε τον κυπριακό λαό να συνεχίσει την αντίσταση, να συνεχίσει τον αγώνα, ανεξαρτήτως χρόνου, ανεξαρτήτως θυσιών μέχρι της φυγής του Τούρκου επιδρομέα από τα χώματα της μαρτυρικής Κύπρου, μέχρι της νίκης του δικαίου του διακηρύσσοντας ότι το δίκαιο θα νικήσει.

Ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος διαπραγματεύτηκε διάφορα σχέδια για επίλυση του Κυπριακού και κατάγγειλε σε διεθνή βήματα τις όποιες ενέργειες υπονόμευαν την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου. Ο σκληρός αγώνας και οι συνεχείς προσπάθειές του για αντιμετώπιση της τραγωδίας και εξεύρεση λύσης του προβλήματος είχαν ως αποτέλεσμα την έγκριση σημαντικών ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που μεταξύ άλλων καλούσαν όλα τα κράτη να σεβαστούν την κυριαρχία, ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Δημοκρατίας της Κύπρου.

Φίλες και φίλοι,

Δυστυχώς, οι επιπτώσεις της προδοσίας επιβάρυναν την καρδιά του και στις 3 Αυγούστου 1977 ο Αρχιεπίσκοπος έφυγε από τη ζωή με την πίκρα της απέραντης συμφοράς της πατρίδας μας. Με αφορμή τον θάνατό του πολιτικές και άλλες προσωπικότητες διεθνώς εξήραν την εξέχουσα μορφή του ως ενός ανδρός που ακτινοβολούσε αισιοδοξία και πίστη στην ορθή και ευγενική φύση των ιδεών της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της προόδου και της διεθνούς συνεργασίας επί ίσοις όροις.

Σήμερα, 42 χρόνια από τον θάνατο του εθνάρχη Μακαρίου, η κυπριακή τραγωδία συνεχίζεται, κι αυτό δεν μπορεί παρά να συνιστά καίριο πλήγμα και ανεξίτηλο στίγμα όχι μόνο για τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη, αλλά και για τον ίδιο τον πολιτισμό μας.

Διδασκόμενοι από τις παρακαταθήκες του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οφείλουμε να αναδείξουμε την αδήριτη ανάγκη για ενότητα ως αναγκαία προϋπόθεση για την ευόδωση του δύσκολου αγώνα μας. Κοινός στόχος όλων, παρά τις διαφορετικές ενδεχομένως προσεγγίσεις, πρέπει να είναι ο τερματισμός της κατοχής, η ελευθερία και η επανένωση της πατρίδας μας, όπου όλοι οι κάτοικοι θα ζουν σε συνθήκες προόδου και ευημερίας και θα απολαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Έχουμε ιστορικό χρέος έναντι του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου του τρίτου, αλλά και όλων των ηρώων της κυπριακής ελευθερίας να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρις ότου ο ήλιος της ελευθερίας έρθει στην Κύπρο μας.

Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο!

(ΔΚ)