Ανακοινωθέντα

Μνήμη ιερή σήμερα.

Λόγω τιμής και ανυπέρβλητου χρέους στέκομαι σήμερα εδώ, ενώπιον σας και ενώπιον μου. Ενώπιον της άσβεστης μνήμης του ηρωομάρτυρα μαθητή της τιμημένης Τσάδας. Του Ευαγόρα της Πάφου, του Ευαγόρα της Κύπρου του Ευαγόρα ολόκληρου του Ελληνισμού ο οποίος πριν από 62 χρόνια, στις 14 Μαρτίου 1957, ανέβηκε την αγχόνη του Βρετανού αποικιοκράτη περιφρονώντας τον θάνατο και έγινε παντοτινό σύμβολο και παράδειγμα ηρωισμού, αυτοθυσίας και βαθιάς, ανυπέρβλητης αγάπης για την πατρίδα.

Στέκομαι ενώπιόν μου.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης από όλους μου τους άξιους δασκάλους ήταν πάντα ο αγαπημένος. Γεννημένη το 1979, μωρό ακόμα στο σπίτι του παππού της μάνας μου, ιερέα Οικονόμου Μεταξά στο Πελέντρι, τα παιχνίδια μου σκόνταφταν στα βιβλία με τα οποία ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος μας έθρεφε..

Θουκιδίδης, Ηρόδοτος, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης και Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Πέρασαν χρόνια να αντιληφθώ τις συνδέσεις όλων αυτών των προσωπικοτήτων. Επιτρέψτε μου αυτή τη μικρή κατάθεση ψυχής μια που σήμερα μου δίνεται η ευκαιρία να εξηγήσω γιατί οφείλω σήμερα να πω πως ότι είμαι το οφείλω σε όσους ανέφερα πιο πάνω.

Αργότερα, κι όταν η λατρεία μου για την αρχαία ελληνική γραμματεία ανθούσε, ο Επιτάφιος του Περικλή απέδειξε τις αρετές του αγώνα για την ελευθερία του τόπου. Κι ότι ο Παλληκαρίδης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γέφυρα σύνδεσης του μέσα μας. Του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας.

Καὶ οἵδε μὲν προσηκόντως τῇ πόλει τοιοίδε ἐγένοντο.

Η σχέση πολίτη και πόλης δεν είναι μόνο διαλεκτική. Προσήκοντες είναι οι οικείοι, οι συγγενείς. Προσηκόντως εδώ, θα πει ότι κάποιος ζει την πόλη του όπως αρμόζει στα παιδιά της. Ο Ευαγόρας το γνώριζε καλά. Πάντα δήλωνε παρόν στα της πόλης: αγαπούσε με πάθος και τον αθλητισμό, σημείωνε διακρίσεις, στον στίβο, στο ποδόσφαιρο, στην καλαθόσφαιρα. Πριν ακόμα ενταχθεί στις τάξεις της ΕΟΚΑ, αναπτύσσει ενεργό δράση κατά των Άγγλων, ως πρωτοπόρος σε διαδηλώσεις και μυστικές επιχειρήσεις. Παραμονή της στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ, τον Ιούνιο του 1953, αναρριχάται με απαράμιλλο θάρρος στον ιστό του Ιακώβειου Γυμνασίου Πάφου και ξεσκίζει τη σημαία των κατακτητών. Η ενέργειά του αυτή οδήγησε σε περαιτέρω διαδηλώσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τη ματαίωση των εορτασμών. Ήταν η υπογραφή της πρώτης επαναστατικής του πράξης.

Ο Ευαγόρας ως πολίτης της Πάφου του Κινύρα, άρρηκτα συνδεδεμένης με την Ελλάδα παρέμεινε πιστός, όπως της αξίζει μέχρι την τελευταία ανάσα.

Τοὺς δὲ λοιποὺς χρὴ ἀσφαλεστέραν μὲν εὔχεσθαι, ἀτολμοτέραν δὲ μηδὲν ἀξιοῦν τὴν ἐς τοὺς πολεμίους διάνοιαν ἔχειν: Ο Περικλής προτρέπει τους ζωντανούς να επιδείξουν την ίδια αίσθηση του χρέους (ἀξιοῦν) με αυτή που επέδειξαν οι παρόντες νεκροί. Αυτή η αίσθηση του χρέους προς την πατρίδα παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα εσωτερικής ανασκόπησης, ως μια δραστηριότητα διανοητική.

Δεν είναι βέβαιο το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Συχνά αστάθμητοι παράγοντες υπεισέρχονται και μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα, κι ο Ευαγόρας γράφει σε ένα από τα ποιήματα του… Μπορεί σε κάποια μάχη γραμμένο η μοίρα να ‘χει να μη γυρίσουμε. Μα πάμε με καμάρι και λέμε όποιον πάρει. Και θα νικήσουμε.

Το φρόνημα γι΄ αυτούς τους αγωνιστές είναι κάτι που το αξιώνουν από τον εαυτό τους, που τους το επιβάλλει η αίσθηση του χρέους και του καθήκοντος.

Σε άλλο σημείο και σε άλλο κεφάλαιο του Επιταφίου αναφέρεται κάτι άλλο. Εξαιρετικής σύνδεσης με τον δάσκαλο μου. Κάτι που στάθμησε όλες του τις πράξεις και ρύθμισε όλο του το είναι:  «ἐλπίδι μὲν τὸ ἀφανὲς τοῦ κατορθώσειν…περὶ τοῦ ἤδη ὁρωμένου σφίσιν αὐτοῖς ἀξιοῦντες πεποιθέναι».

• σκοποῦντας μὴ λόγῳ τὴν ὠφελίαν… θεωμένους καὶ ἐραστὰς γιγνομένους: Οι ζωντανοί να θεώνται το μεγαλείο της πόλης όχι μόνο με τη λογική, αλλά με το να κοιτάζουν την πόλη τους με θέρμη, με έρωτα. Τη θέση της ψυχρής θεωρητικής ανασκόπησης παίρνει ο θαυμασμός και ο έρωτας προς την πόλη. Η υπεράσπιση της πόλης παρουσιάζεται ως ψυχική ανάγκη και όχι ως υπαγόρευση της λογικής.

Την Ελλάδα αγαπώ, αλλά και εσένα.

Μ’ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό.

Τα γαλάζια σου τα μάτια, τα θλιμμένα

Το γαλάζιο της θυμίζουν ουρανό.

ἐνθυμουμένους ὅτι τολμῶντες καὶ γιγνώσκοντες τὰ δέοντα καὶ ἐν τοῖς ἔργοις αἰσχυνόμενοι ἄνδρες αὐτὰ ἐκτήσαντο, καὶ ὁπότε πείρᾳ του σφαλεῖεν, οὐκ οὖν καὶ τὴν πόλιν γε τῆς σφετέρας ἀρετῆς ἀξιοῦντες στερίσκειν, κάλλιστον δὲ ἔρανον αὐτῇ προϊέμενοι:  Οι Αθηναίοι πρέπει να συλλογιστούν πάνω στις συνιστώσες του αθηναϊκού μεγαλείου. Η σπουδαιότερη από αυτές είναι ο ίδιος ο Αθηναίος πολίτης, γέννημα της πόλης και του πολιτεύματός της. Παρουσιάζεται να εμφορείται από μια ψυχική ιδιότητα (τόλμη), από μια διανοητική (γνῶσις) και μια ηθική (αἰδώς, η ντροπή). Τέτοιοι άνδρες ήταν οι δημιουργοί του αθηναϊκού μεγαλείου, οι οποίοι ακόμη και στην ώρα της αποτυχίας προτιμούσαν να ξοδέψουν τη ζωή τους προσφέροντάς την ως την πιο ωραία συνεισφορά (κάλλιστον ἔρανον) στην πόλη.

«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».

• κοινῇ γὰρ τὰ σώματα διδόντες…ἐνδιαιτᾶται: Οι Αθηναίοι θα πρέπει να δείξουν γενναιότητα και αυτοθυσία στο πεδίο της μάχης αναλογιζόμενοι τα οφέλη που τους περιμένουν μετά τη θυσία τους: αγέραστος έπαινος, αιώνια μνήμη και υπόμνηση, αναγνώρισή τους ως πανανθρώπινων, οικουμενικών προτύπων. Θα δώσουν κάτι ασήμαντο και φθαρτό (το σώμα) και θα αποκτήσουν κάτι το αιώνιο και αγέραστο.

• Οὓς νῦν ὑμεῖς ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους: Οι Αθηναίοι με πρότυπο τους νεκρούς (όχι μόνο τους παρόντες) και θεωρώντας ως θεμέλιο της ευτυχίας (εὐδαιμονία) την ελευθερία και ως θεμέλιο της ελευθερίας τη δυνατή ψυχή (τὸ εὔψυχον) δε θα πρέπει να δειλιάζουν μπροστά στους κινδύνους του πολέμου. Είναι ενδιαφέρον ότι ευδαιμονία, ελευθερία και ευψυχία παρουσιάζονται αξεχώριστα, σαν μια έννοια. Αν αφαιρέσουμε την κοινή έννοια, την ελευθερία, θα διαπιστώσουμε την άμεση σύνδεση της ευτυχίας με τη γενναιότητα. Η πραγματική ευτυχία υπάρχει μόνο, όταν υπάρχει ελευθερία. Μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να αισθανθούν ευτυχισμένοι. Όταν η ελευθερία απειλείται, θα πρέπει να την υπερασπιστούν με γενναιότητα. Είναι αξιοσημείωτη η σύνδεση της ευτυχίας με τη γενναιότητα. Ο πολίτης πρέπει να φανεί γενναίος όχι μόνο για κάτι αφηρημένο (όπως η ελευθερία) αλλά για χειροπιαστά πράγματα, όπως η ευδαιμονία, η απόλαυση των υλικών και πνευματικών αγαθών που του προσφέρει η πόλη.

κοινῇ γὰρ τὰ σώματα διδόντες ἰδίᾳ τὸν ἀγήρων ἔπαινον ἐλάμβανον καὶ τὸν τάφον ἐπισημότατον, οὐκ ἐν ᾧ κεῖνται μᾶλλον, ἀλλ’ ἐν ᾧ ἡ δόξα αὐτῶν παρὰ τῷ ἐντυχόντι αἰεὶ καὶ λόγου καὶ ἔργου καιρῷ ἀείμνηστος καταλείπεται. Ποια είναι τα οφέλη που προκύπτουν από τη θυσία για την υπεράσπιση της πατρίδας; Οι αγωνιστές, που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, πρόσφεραν (διδόντες) την ίδιά τους τη ζωή σε μια συλλογική θυσία (τὰ σώματα/ κοινῇ) για την πατρίδα. Θυσιάζοντας, όμως, όλοι μαζί την ώρα του κοινού αγώνα τα σώματα, κέρδισαν (ἐλάμβανον) ο καθένας χωριστά (ἰδίᾳ) τον αιώνιο και άφθαρτο ατομικό έπαινο (τὸν ἀγήρων ἔπαινον). «Οι αγωνιστές έδωσαν κάτι φθαρτό, που έτσι κι’ αλλιώς θα γερνούσε, τα σώματά τους, για να πάρουν ένας ένας κάτι αθάνατο, τον έπαινο που δε γερνάει ποτέ». Τα στοιχεία της προσφοράς και της ανταπόδοσης δίνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε τα δεύτερα να φαίνονται αξιολογικά πιο σπουδαία από όσα προσφέρουν οι πολεμιστές που θυσιάζουν τη ζωή τους. Οι νεκροί θα κερδίσουν καὶ τὸν τάφον ἐπισημότατον, την πιο επίσημη ταφή. Ο Περικλής δίνει στη φράση αυτή πνευματικό και ιδεαλιστικό περιεχόμενο. Τάφος των νεκρών δε θεωρείται ο χώρος όπου κείτονται (οὐκ ἐν ᾧ κεῖνται), το πραγματικό μνημείο που τους περικλείνει, αλλά η φήμη (δόξα) που τους περιβάλλει και που αυτή παρουσιάζεται ἀείμνηστος, συγκινεί όλους τους ανθρώπους (παρὰ τῷ ἐντυχόντι), σε κάθε εποχή (αἰεί) και σε κάθε εκδήλωση (λόγου καὶ ἔργου καιρῷ)

ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται.

Ο ρήτορας επισημαίνει τις διαστάσεις της δόξας των ανδρών που πεθαίνουν για την πατρίδα. Δίνει έμφαση στην αξία του τάφου ως μνημείου, αλλά εξαίρει και τη σημασία του τάφου ως ιδέα που ξεφεύγει από κάθε περιορισμό χώρου και χρόνου. Η πᾶσα γῆ γίνεται η σημερινή οικουμένη, με τα δύο μέρη που τη συγκροτούν: ἡ οἰκεία, η πατρίδα του καθενός και ἡ μὴ προσήκουσα, ο κόσμος στο σύνολό του. Τα ιδανικά για τα οποία έπεσαν οι πολεμιστές δεν έχουν απλώς πανελλήνιο χαρακτήρα, αλλά πανανθρώπινο. Το να πεθαίνει κανείς για υψηλά ιδανικά, όπως είναι η πατρίδα, τον καθιστά πρότυπο για κάθε άνθρωπο κάθε εποχής. Οι αγωνιστές πήραν και υλική (στηλῶν ἐπιγραφή) και ηθική (ἄγραφος μνήμη) ανταμοιβή. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο γενναίο φρόνημα που επέδειξαν οι νεκροί και όχι στο αποτέλεσμα του αγώνα που διεξήγαγαν. Το φρόνημα παραμένει αιώνιος οδηγός (ἄγραφος μνήμη ἐνδιαιτᾶται μᾶλλον τῆς μνήμης ἢ τοῦ ἔργου).

Ο Ευαγόρας μπορούσε να γλυτώσει. Δεν ήθελε όμως γιατί ήταν ταγμένος να παραμείνει πιστός. Οικείος και συγγενής με την πόλη του.

Στον δικαστή που πρώτα τον ρώτησε τι έχει να πει για να ελαφρύνει τη θέση σου και τελικώς  του ανακοίνωσε την καταδίκη του, είπε με παρρησία: «Ξέρω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος που αγωνίζεται για την Ελευθερία του.»

Της καταδίκης ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες τόσο από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό. Στις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι τον απαγχονισμό του, εντυπωσίασε τους πάντες με την εγκαρτέρησή του, την αταλάντευτη πίστη του στο σκοπό για τον οποίο θα έδινε την ζωή του και την ηθική ενίσχυση που πρόσφερε στους δικούς του και στους συγκρατούμενους του.

Στις 14 Μαρτίου 1957 ο Ευαγόρας αφήνει την τελευταία του πνοή, τραγουδώντας για την Κύπρο, τη Λευτεριά, την Ελλάδα. Η ψυχή του ατρόμητου παλικαριού, του ευαίσθητου ποιητή της Ελευθερίας, πέταξε στους λεύτερους ουρανούς της αθανασίας. Ο χείμαρρος "Βαγορής" ακολούθησε τη μοιραία του πορεία προς την ελευθερία και την αθανασία.

«Ορκίσθηκα να πεθάνω για την Πατρίδα μου κι ετήρησα τον όρκο μου».

Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.

Ελληνίδες – Έλληνες,

Σήμερα η Κύπρος δεν είναι όπως την οραματίστηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και οι άλλοι ήρωες του έπους της ΕΟΚΑ. Εδώ και 45 σχεδόν χρόνια ένα μεγάλο τμήμα της πατρίδας μας κατέχεται από τον Αττίλα και ο Πενταδάκτυλος στέκει απέναντί μας θλιμμένος και βουβός.

Η προδοσία του πραξικοπήματος και η καταστροφή που έφερε στη συνέχεια η Τουρκική εισβολή, δημιούργησαν μια απαράδεκτη κατάσταση πραγμάτων στο νησί μας που έχουμε χρέος να ανατρέψουμε.

Είναι με απογοήτευση που παρακολουθούμε πολλές δημόσιες αναφορές της Τουρκίας.

Θέλοντας διακαώς την ανατροπή της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης πραγμάτων που οδηγεί στην πλήρη και οριστική τουρκοποίηση του κατεχόμενου τμήματος της πατρίδας μας, η δική μας πλευρά είναι με όλη την καλή θέληση και βούληση που εισήλθε σε αυτή της διαδικασία των διαβουλεύσεων, με την πεποίθηση ότι θα πρέπει επιτέλους να αποδώσουν οι διαπραγματεύσεις την ποθούμενη λύση στο Κυπριακό, η οποία να είναι προς το συμφέρον όλων των κατοίκων του νησιού μας. Μέλημα και έγνοια μας αποτελεί και η προστασία των Ελληνοκυπρίων αφού η Τουρκία φέρεται ως ο νταής της περιοχής, προκαλώντας, και διατυπώνοντας απροκάλυπτα ότι η Κύπρος είναι Τουρκική.

Η Κυπριακή Δημοκρατία όμως θωρακίζεται και επιμένει σε πείσμα των καιρών αξιοποιώντας τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα, συνάπτει συμφωνίες και συνεργασίες με μεγάλα κράτη ως αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος και το οποίο ενισχύει και ενδυναμώνει τη θέση και τη φωνή του τόσο στον Ευρωπαϊκό όσο και στον Διεθνή Χάρτη.

Η διπλωματική εργασία που επιτελείται επί μακρόν φέρνει ουσιαστικά και ωφέλιμα αποτελέσματα καθώς πετυχαίνουμε να κτίσουμε ωφέλιμες συνεργασίες με ισχυρά κράτη, στη λογική της αμοιβαίας ωφέλειας προστατεύοντας έτσι τους κατοίκους του νησιού από εξωτερικές απειλές τρίτων που δεν σέβονται ούτε το διεθνές ούτε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Κι εμείς επιμένουμε. Δεν νοείται φυσιολογικό κράτος να παραμένει έρμαιο στις ορέξεις οποιασδήποτε τρίτης χώρας, όταν μάλιστα διατρανώνεται τόσο αδιάκριτα.

Μας λυπεί, ιδιαίτερα το γεγονός ότι από τουρκικής αλλά και τουρκοκυπριακής πλευράς γίνεται προσπάθεια παράκαμψης των στοιχείων που αφορούν την ασφάλεια, τις εγγυήσεις, τα επεμβατικά δικαιώματα και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων. Αυτός, ωστόσο, είναι ο πυρήνας του Κυπριακού που δεν μπορεί κανείς να αγνοεί ή να παραγνωρίζει, καθώς καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να έχει επιτυχία αν το αποτέλεσμα της δεν διασφαλίζει την πιο ουσιαστική προϋπόθεση: Η Κύπρος, πρέπει να καταστεί ένα κανονικό σύγχρονο κράτος με πλήρη σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και χωρίς τις όποιες ξένες εξαρτήσεις και επεμβάσεις. Ένα κράτος λειτουργικό και βιώσιμο όπου όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι του θα ζουν ελεύθεροι, μακριά από αγκυλώσεις και κατοχικούς στρατούς.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι αυτό που εμείς επιδιώκουμε είναι να ξεκαθαρίσουν απολύτως τα δεδομένα σε σχέση με τις συνομιλίες και να εισέλθουμε στη νέα  διαδικασία με βάσιμες προοπτικές επιτυχίας.

Και είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό, σε οποιαδήποτε στιγμή, με όλη την καλή θέληση και την υπευθυνότητα που απαιτεί η σοβαρότητα του ζητήματος. Αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες, αλλά οφείλουμε να επιμείνουμε το αυτονόητο. Στο αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε ανθρώπου στη γη, να ζει ελεύθερος.

Παρά την απογοήτευση που επικρατεί για τις προοπτικές επιτυχίας της νέας προσπάθειας συνεπεία της τουρκικής στάσης, εμείς δεν θα παύσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για την απαλλαγή της πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή. Θέλουμε μια Κύπρο ελεύθερη και επανενωμένη, χωρίς διαχωριστικά τείχη, ξένες εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα.

Μια Κύπρο όπως την οραματίστηκαν και για την οποία αγωνίστηκαν οι ήρωες μας, οι οποίοι μας καλούν να σταθούμε όρθιοι, να ενώσουμε δυνάμεις και να αντλήσουμε θάρρος και υπομονή από τη θυσία τους, μέχρι να ανατείλει ο ήλιος της λευτεριάς και της δικαιοσύνης για την πολύπαθη Κύπρο μας.

Συγχαίρω τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Ευαγόρας Παλληκαρίδης» Πάφου για τη διοργάνωση του σημερινού μνημόσυνου και για όλες τις άλλες εκδηλώσεις και τη δράση του, με στόχο όχι μόνο της διατήρηση άσβεστης της μνήμης και της προσφοράς του ήρωα, αλλά και για τη διάδοση και εμπέδωση, μεταξύ ιδιαίτερα των νέων, της εθνικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που με συγκίνηση και δέος τιμούμε σήμερα, θα είναι για πάντα σύμβολο του αγώνα για την επικράτηση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στην Κύπρο και η μνήμη του θα λειτουργεί διαχρονικά ως φάρος ήθους, πατριωτισμού, ενότητας και αγωνιστικότητας για όλες τις επερχόμενες γενεές.

Είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τον Ευαγόρα. Η μορφή του  έχει περίοπτη θέση στο πάνθεο των ηρώων μας που με ιδιαίτερο ψυχικό σθένος  περιφρόνησαν τον θάνατο και πότισαν με το αίμα της θυσίας τους το δένδρο της ελευθερίας.

Ιδιαίτερα περήφανοι και ευγνώμονες. Η ζωή του, το έργο του, οι διδαχές του αποτελούν την μοναδική γέφυρα σύνδεσης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας προσδιορίζοντας κι αυτή την ίδια την ταυτότητα μας που κατά καιρούς ξεχνάμε.

Δεν υπήρξα και δεν θα φανώ ποτέ διατεθειμένη να χαρίσω τον Δάσκαλό μου σε καμία κομματική παράταξη. Ο Δάσκαλός μου ως το οικουμενικότερο  δείγμα της ελευθερίας δεν ανήκει σε κανέναν που τολμά να χωρεί τον ρομαντισμό του έθνους και του ήθους του σε στρατιωτικούς όρους και φανατικές δομές. Δε δικαιούται κανένας, να οικειοποιείται τον Δάσκαλο όλων μας για χάριν προσωπικής επιβολής, γιατί εκείνος δεν επιβλήθηκε σε κανέναν. Ακόμη και εκείνον τον ίδιο τον δήμιό του που με μένος προσπαθούσε να καταργήσει, τον σεβάστηκε κι έκανε χειραψία λίγο πριν του περάσει τη θηλιά. Γνωρίζοντας καλώς ότι ήταν ο μόνος τρόπος να τον νικήσει. Και τα κατάφερε. Έφυγε ελεύθερος και από αυτή την ίδια την αγχόνη.

Δόξα και τιμή στον ήρωα της Πάφου, της Κύπρου και όλου του Ελληνισμού.

______________

ΡΜ/ΣΧ