Ανακοινωθέντα

Με μεγάλη χαρά βρίσκομαι σήμερα εδώ στο Λονδίνο όπου το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών παρουσιάζει τη φωτογραφική έκθεση του Άδωνι Χριστοφόρου «Φωτογραφίες-Ντοκουμέντα από την πρόσφατη Ιστορία της Κύπρου» σε συνεργασία με τους αποδήμους μας της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Ηνωμένου Βασιλείου.  Για την ουσιαστική και καθοριστική του συνεργασία όμως, ευχαριστίες εκφράζω και προς τον Ύπατο Αρμοστή μας στο Ηνωμένο Βασίλειο κ. Κακουρή. Το ότι η φωτογραφική έκθεση του Άδωνι Χριστοφόρου συνεχίζει το ταξίδι της μέσω Λονδίνου, δεν ήταν τυχαία επιλογή αφού έτσι  μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε πως και γιατί ξεκίνησε το ταξίδι της η Κύπρος μας προς την ανεξαρτησία της.

Το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών (ΓΤΠ) είναι το Τμήμα της Κυβέρνησης του οποίου η καθημερινότητα κινείται μεταξύ δημιουργίας, επικοινωνίας, πολιτικής, διπλωματίας, ενημέρωσης, πληροφόρησης, των Μέσων, του Τύπου, της τεχνολογίας. Το πιο σημαντικό, όμως, κομμάτι που κουβαλά το ΓΤΠ είναι το βάρος της καταγραφής της ιστορίας του τόπου μας.  Όχι μόνο για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας και της συλλογικής μας μνήμης, αλλά και επειδή λειτουργεί ως νήμα που δένει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του τόπου και των ανθρώπων μας. Αυτό λοιπόν το κομμάτι διαφύλαξης, καταγραφής, διαχείρισης και αναμετάδοσης κάθε πολιτιστικού, πολιτισμικού και ιστορικού στοιχείου, είναι για μας πολύτιμο, και στόχος μας είναι να το αναπτύξουμε και να το αξιοποιήσουμε αποτελεσματικά.

Μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας και του πολιτισμού αποτελεί  η φωτογραφία, της οποίας η συμβολή είναι ακόμη πιο σημαντική προς τη νεαρότερη γενιά. Διότι οι φωτογραφίες στέκονται από μόνες τους. Λένε την αλήθεια με αψεγάδιαστο τρόπο, δίνοντας όμως ταυτόχρονα και το δικαίωμα στον καθένα  μας, να ερμηνεύσει αυτή την αλήθεια με την δική του ψυχή και το δικό του μυαλό.  Άλλωστε πρόκειται για φωτογραφίες τεκμηρίωσης, για φωτογραφίες αρχειακές, ιστορικές. Λες και το ξέραν ότι τραβήχτηκαν για να θυμόμαστε, ή και να μαθαίνουμε οι νεότεροι.

Είμαι παιδί της εισβολής και της κατοχής. Μεγάλωσα σε παράδρομο της Οδού Λήδρας, δίπλα ακριβώς από τα τουρκικά φυλάκια. Φοίτησα στο Ελένειο Δημοτικό Σχολείο στη Λευκωσία.  Μέσα στην αυλή του σχολείου στρατώνας και εθνοφρουροί. Έτσι μεγάλωσα. Με το Δεν Ξεχνώ, τους αγνοούμενους, τους πρόσφυγες, την ΟΥΝΦΙΣΥΠ, τα τσαντίρια, τα συσσίτια, τις ραδιοανακοινώσεις μεταξύ συγγενών ότι είναι καλά, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, την νεκρή ζώνη, τις διαδηλώσεις, με τα ποιήματα του Λιπέρτη, του Μόντη, του Μηχανικού, μεγάλωσα με τις ιστορίες από τον αγώνα του 55-59, τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων, με τις ιστορίες της εισβολής, το Κυπριακό. Με τις ιστορίες. Με τις ιστορίες άλλων. Διότι εικόνες δικές μου δεν είχα. Και χωρίς εικόνα πιο δύσκολα τα γεγονότα αφομοιώνονται. Τί σημαίνει λοιπόν να κοιτάς μια φωτογραφία σήμερα, που τραβήχτηκε πριν προλάβεις να δημιουργήσεις δικές σου θύμισες;

Εμείς θελήσαμε, με την έγκριση του φίλου Άδωνι, να διαφυλάξουμε αυτό το έργο, αλλά και να το μοιραστούμε. Η δουλειά του Άδωνι λειτούργησε ως σπίθα έμπνευσης για μας στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, αφού αποτέλεσε και την ύλη για το πρώτο τεύχος της εκδοτικής σειράς του Γραφείου μας «Φωτογραφικά Τετράδια». Αντιλαμβανόμενοι τη δύναμη των φωτογραφιών αυτών λοιπόν, τους δώσαμε φτερά, και, υπό την επιμέλεια του Χρίστου Αβρααμίδη, του ταλαντούχου φωτογράφου μας, προχωρήσαμε στη δημιουργία της έκθεσης που βλέπετε,  για τη φιλοξενία της οποίας βέβαια ευχαριστούμε τους αποδήμους μας της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας Ηνωμένου Βασιλείου. Κύριε Καραολή, σας  ευχαριστούμε για την φιλοξενία της και την ευκαιρία που μας δώσατε να την ξαναδημιουργήσουμε μαζί σας.

Ελπίζω, μέσω της έκθεσης και των Τετραδίων, να ταξιδέψετε και εσείς όπως και εγώ στην Κύπρο του πεύκου, του κυπαρισσιού, στην Κύπρο της αγάπης και του ονείρου, αλλά και του πόνου και της προσφυγιάς. Να ταξιδέψετε πίσω στον χρόνο, να ανασύρετε ή να δημιουργήσετε μνήμες, να ανασκουμπωθείτε και να πάρετε δύναμη από τη δύναμη του τόπου και των ανθρώπων του.

Με φάρο μια κοινή εθνική συνείδηση, να ξαναμοιράστουμε αξίες διαχρονικές, όπως την αγάπη για την πατρίδα, τον μόχθο, την επιμονή και την προσπάθεια, τη δύναμη της ψυχής, την οικογένεια, τη θρησκεία. Να ξαναγνωρίσουμε τη συλλογική μας μνήμη, τα ελληνικά και ευρωπαϊκά μας ιδεώδη.

Επιτρέψτε μου να γίνω λίγο εγωίστρια και να απευθυνθώ για ένα δευτερόλεπτο στους δικούς μου ανθρώπους και να τους πω ένα τεράστιο μπράβο και ένα γεμάτο και ειλικρινές ευχαριστώ. Στον Χρίστο Αβρααμίδη για την αστείρευτη του δημιουργικότητα και την ακόρεστη του εμμονή για ό,τι είναι σωστό, την Αντωνία Σωκράτους, αφού η αγάπη και ο επαγγελματιμός που επενδύει σε όλα όσα κάνει, αποτελεί πυξίδα για όλους μας.

Φίλε Άδωνι, σου το έχω νομίζω ξαναπεί. Βλέποντας τη δουλειά σου, ένιωσα μεγάλη τιμή, ως συνεργάτιδα σου, ως άνθρωπος, ως Κύπρια, ως φίλη σου. Βλέποντας τις φωτογραφίες σου, θέλω να προσθέσω σε αυτό που κάποτε είπε ο Γάλλος φωτογράφος Καρτιέ-Μπρεσόν, πως δηλαδή το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία το μυαλό, το μάτι και το χέρι. Εσύ φίλε Άδωνι, κατάφερες να βάλεις στην ίδια αυτή ευθεία και την ψυχή σου.

(ΔΚ/ΝΝ/ΕΙ)