Ανακοινωθέντα

Για μας τους Έλληνες, «μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ Πατρίς».

Η φράση αυτή συμπυκνώνει την υπόσχεση των Ελλήνων σε ατομικό επίπεδο προς το σύνολο του Έθνους, που κατ’ επέκταση οδηγεί στην ενότητα, ενόψει των αγώνων υπέρ του Έθνους, της πατρίδας και του γενικότερου συμφέροντος. Αποτίει ταυτόχρονα σεβασμό και εκτίμηση στους προγόνους μας και στους ανθρώπους που δόθηκαν σε υψηλούς και άξιους αγώνες.

Για αυτή την πατρίδα αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν ο Παναγιώτης Τουμάζου και ο Αλέκος Κωνσταντίνου, οι ήρωες της Κακοπετριάς. Ο Κωνσταντίνου καταγόταν από το χωριό της Κακοπετριάς, ενώ ο Τουμάζου -με καταγωγή από την Αμμόχωστο- έπεσε μαχόμενος στην περιοχή, κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.

Τιμώντας σήμερα τη μνήμη και τη θυσία των δύο ηρώων μας, αποτίουμε ταυτόχρονα φόρο τιμής στους εν ειρήνη απελθόντες αγωνιστές της κοινότητας Κακοπετριάς, στους λοιπούς αγωνιστές-ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, που αγωνίστηκαν υπέρ της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης της πατρίδας μας, καθώς και στους προγενέστερους ήρωες του Έθνους και της ιστορίας μας, που σφράγισαν με το όνομά τους κάθε αγώνα για ελευθερία.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ του ’55-’59, αποτελεί γεγονός μείζονος σημασίας του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος της Κύπρου και ορόσημο στην εθνική μας ιστορία, καθότι οδήγησε στην ανεξαρτησία της Κύπρου και την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η συμβολή της νεολαίας υπήρξε κομβικής σημασίας για την εξέλιξη και την έκβαση του αγώνα. Οι νέοι της Κύπρου -ανάμεσά τους ο Τουμάζου και ο Κωνσταντίνου- δόθηκαν ολοκληρωτικά, χωρίς κανένα αίσθημα δισταγμού, δειλίας ή οπισθοχώρησης, στη μάχη εν ονόματι της πατρίδας και της ταυτότητάς μας. Η αυταπάρνηση, το σθένος και το απαράμιλλο θάρρος, καθοδήγησαν τις πράξεις και τη δράση τους, οδηγώντας τους στην υπέρτατη πράξη του ανθρώπου: τη θυσία υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος.

Ο Παναγιώτης Τουμάζου εντάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ ήδη από την ηλικία των 16 ετών, αναλαμβάνοντας από απλές αποστολές όπως διανομή φυλλαδίων της Οργάνωσης μέχρι και πιο επικίνδυνες δράσεις, όπως δολιοφθορές σε αγγλικά στρατιωτικά οχήματα. Η δράση του έγινε πιο έντονη, όταν εντάχθηκε στην αντάρτικη ομάδα του τομέα της Σολέας, με το ψευδώνυμο «Ονήσιλος». Ο Κωνσταντίνου έπεσε νεκρός από σφαίρα των Άγγλων, την ώρα που έστηνε μαζί με συναγωνιστές του ενέδρα σε βρετανικά στρατιωτικά οχήματα.

Ο Αλέκος Κωνσταντίνου, ενταγμένος στην ομάδα του εκτελεστικού της Αμμοχώστου, οργάνωνε στο σπίτι του συγκεντρώσεις της ομάδας του, κρύβοντας εκεί και τον οπλισμό τους. Το γεγονός ότι κατείχε σημαντική θέση στον αγγλικό στρατό, τον καθιστούσε αυτομάτως πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Στις 14 Απριλίου 1958 είχε αναλάβει μαζί με έναν συναγωνιστή του την επικίνδυνη αποστολή της εκτέλεσης του διαβόητου Άγγλου ανακριτή και βασανιστή Ντίαρ, ενέργεια που θεωρήθηκε μία από τις σημαντικότερες νίκες των μελών της ΕΟΚΑ. Ο Κωνσταντίνου έχασε τελικά τη ζωή του, όταν στην προσπάθειά του μαζί με άλλους τρεις συναγωνιστές του να στήσουν ενέδρα στους Άγγλους, η νάρκη εξερράγη προτού επιτελέσει το σκοπό της, με αποτέλεσμα να θανατώσει τους ίδιους.

Μελετώντας τη μακραίωνη ιστορική πορεία της πατρίδας και του Έθνους μας, βλέπουμε ότι βρεθήκαμε ως λαός πολλές φορές στην έσχατη ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δίκαια, τις ελευθερίες, τις αξίες και τα ιδανικά μας. Οι ήρωές μας, τους οποίους τιμούμε με δόξες και μεγαλόφωνους λόγους, προτίμησαν τον θάνατο, παρά να προδώσουν τα όπλα, τον αγώνα και τον σκοπό τους.

Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, εμείς με τη σειρά μας, ποιος είναι σήμερα ο δικός μας σκοπός και το χρέος ενώπιον της πατρίδας, της κοινωνίας, των εαυτών μας, αλλά και των μελλοντικών γενεών.

Άραγε, εμείς δινόμαστε ολοκληρωτικά στον αγώνα για αποκατάσταση της ελευθερίας στο νησί μας και τη διατήρηση της εθνικής μας υπόστασης;

Είμαστε έτοιμοι για θυσίες;

Μπορεί ο αγώνας μας σήμερα να μην είναι ένοπλος, ωστόσο η μαχητικότητα με την οποία πρέπει να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε για ένα βιώσιμο και αξιοπρεπές αύριο, θα πρέπει να γίνεται με την ίδια ένταση, προσωπικές θυσίες, δύναμη και αποφασιστικότητα.

Στόχος της Κυπριακής Δημοκρατίας σήμερα είναι η επίτευξη μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης, θέτοντας τέρμα στη μακρόχρονη και παράνομη κατοχή των κυπριακών εδαφών μας από την Τουρκία. Μια λύση, η οποία θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις αρχές της δημοκρατίας. Μια λύση, η οποία θα διασφαλίζει την ακεραιότητα του κράτους μας, τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, εξυπηρετώντας το καλώς νοούμενο συμφέρον του κυπριακού λαού.

Βασικότερος παράγοντας σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι η ίδια η Τουρκία, η οποία ωστόσο στέκεται εμπόδιο, οδηγώντας συνεχώς σε διαφωνίες, αποκλίσεις και αδιέξοδα. Ειδικότερα το τελευταίο διάστημα, η Άγκυρα με τη στάση της, τόσο απέναντι στο εθνικό μας ζήτημα και την κυπριακή ΑΟΖ, όσο και απέναντι στη Συρία, επιβεβαιώνει την άποψη για τις διαχρονικές ιμπεριαλιστικές της διαθέσεις και τις επεκτατικές βλέψεις της.  

Η Τουρκία συνεχίζει προκλητικά να αγνοεί πλήρως κανονισμούς, συμβάσεις, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, καθώς και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Συνεχίζει να συμπεριφέρεται χωρίς καμιά διάθεση συνεννόησης και εποικοδομητικού διαλόγου, καταπατώντας το δίκαιο και τις ελευθερίες λαών και ανθρώπων. Και δυστυχώς εμείς με αυτή την Τουρκία καλούμαστε να διαπραγματευτούμε και να διεκδικήσουμε τα κεκτημένα και τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Αυτή την Τουρκία, η οποία κρύβεται πίσω από τους Τουρκοκύπριους, τους οποίους χρησιμοποιεί σαν πρόφαση, για την υλοποίηση των κατακτητικών της βλέψεων, και τους οποίους έχει εξαφανίσει ουσιαστικά με τις ενέργειες και τις πράξεις της.

Ας προβληματιστούμε σοβαρά, λοιπόν, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα κατάματα και συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα των δεδομένων που έχουμε ενώπιόν μας, ώστε να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν.

Ας αντιληφθούμε επίσης, ότι μια δίκαιη λύση του εθνικού μας ζητήματος, θα ανοίξει ταυτόχρονα τον δρόμο για τη γενικότερη ανάπτυξη και ευημερία του τόπου μας, τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και των μηχανισμών μας, την εξάλειψη της διαφθοράς και της κακονομίας και την οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου και ισοπολιτείας.

Τιμώντας σήμερα τη μνήμη και τις θυσίες ηρώων του Έθνους μας, συνειδητοποιούμε ότι η όποια παραίτηση ή λιποταξία από το χρέος και τις ευθύνες μας, δεν μας επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση. Το ιστορικό παρελθόν απαιτεί πράξεις από μας, και όχι λόγια. Η ενθύμηση μόνο και η υπερηφάνεια δεν αρκούν.

Αλίμονο. «Η οροσειρά της Κερύνειας δεν πρέπει να μας γίνει βραχνάς, ούτε να την κοιτάζουμε με τρόμο και καχυποψία», όπως προειδοποίησε κάποτε και ο Μόντης.

Αντιθέτως, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αντικατοχικό μας αγώνα, για δικαίωση του παρελθόντος μας, της ταυτότητας, της εθνικής και προσωπικής μας αξιοπρέπειας.

Αιωνία ας μένει η μνήμη των ηρώων του Έθνους μας.

------------------------

(ΜΓ/ΕΙ)