Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα συγκίνησης παρίσταμαι εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας στη σημερινή εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Γεωργίας Παύλου, «Αγγιγμα ψυχής». Το βιβλίο έχει ως σημείο αναφοράς τον πατέρα της συγγραφέως, Παναγιώτη Παύλου Χατζηπαναγιώτου, ένα από τα πολλά θύματα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του 1974. 

Με ένα απλό φυλλομέτρημα του βιβλίου εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι αφετηρία της συγγραφικής πρωτοβουλίας της Γεωργίας δεν είναι άλλη από τον πλούτο των συναισθημάτων που την κατακλύζουν, που την κυριεύουν και που ουσιαστικά την ορίζουν ως άνθρωπο. Η Γεωργία, ένα από τα χιλιάδες παιδιά της τραγικής γενιάς του πολέμου, αποτυπώνει στο χαρτί την απουσία του πατέρα της, όσα βίωσε από την παιδική της ηλικία, και όσα εξακολουθεί να βιώνει σήμερα, πενήντα χρόνια μετά.

Ούσα φιλόλογος, η Γεωργία πλέκει με μαεστρία τα ιστορικά γεγονότα με τα συναισθήματα, και αφήνει τη γραφίδα της να αποτυπώσει την αλήθεια, τη δική της αλήθεια, και την αλήθεια όσων μεγάλωσαν, περιμένοντας κάποιο μαντάτο για την τύχη του αγαπημένου τους: Αγωνία, θλίψη, πένθος, θυμός, οργή, συγκίνηση, λύτρωση, ανακούφιση, και χιλιάδες αναπάντητα «γιατί», είναι τα υλικά, με τα οποία η συγγραφέας αγγίζει νοερά την ψυχή του αναγνώστη, ίσως όμως και την ψυχή του ίδιου του πατέρα της, τον οποίο γνώρισε μέσα από αφηγήσεις, περιγραφές και μαρτυρίες. Η πρώτη φορά που τον είδε δεν ήταν όπως περίμενε για δεκαετίες, ούτε όπως ονειρεύτηκε. Είδε τα οστά του πάνω σε ένα ιατρικό τραπέζι, δίπλα από καρτέλες με αριθμούς και με διάφορα υπολείμματα ρουχισμού και αντικειμένων που βρέθηκαν στον ομαδικό τάφο.

Όσοι έχουν βιώσει αυτό το συναίσθημα τονίζουν ότι είναι εξαιρετικά επώδυνο. Λυτρωτικό μεν, γιατί τερματίζει την πολύχρονη αγωνία για την τύχη ενός ανθρώπου, αλλά και σκληρό, γιατί περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Αυτήν την αντίφαση αποτυπώνει η Λένα Παππά στο ποίημά της «Το δωμάτιο», από το οποίο θα σας διαβάσω μερικούς στίχους:

«Μες στο κλειστό δωμάτιο

Μπορείς να βρεις ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς

ό,τι βαθιά σου αγάπησες

κι όμως ποτέ δεν είδες

κι άλλα που κάποτε φαντάστηκες

και μέσα στη βαθιά επιθυμία ψηλάφησες

με ξέφρενη ελπίδα.

Εκεί είναι, όλα και τίποτε».

Κυρίες και κύριοι,

Θα αποφύγω τις πολιτικές αναφορές. Επιτρέψτε μου μόνον να τονίσω ότι για την κυβέρνηση το ζήτημα των αγνοουμένων αντικρίζεται ως ανθρωπιστικό και ουδέποτε θα κλείσει εάν δεν διακριβωθεί η τύχη και του τελευταίου ελλείποντος. Με βάση τα τελευταία επικαιροποιημένα στοιχεία, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να εκκρεμούν πέραν του 49% των υποθέσεων αγνοουμένων.

Η καθυστέρηση οφείλεται στα προσκόμματα που προβάλλει η Τουρκία και εμποδίζει νέες εκταφές σε περιοχές, τις οποίες αυθαίρετα όρισαν ως στρατιωτικές ζώνες. Σάς μεταφέρω την προσωπική διαβεβαίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, ότι θα συνεχίσει να προτάσσει το θέμα των αγνοουμένων σε κάθε του συνάντηση με την τουρκοκυπριακή ηγεσία, αλλά και με τα Ηνωμένα Έθνη.  Σάς μεταφέρω επίσης την ακλόνητη βούληση να αξιοποιήσουμε και την παραμικρή ευκαιρία για την επίλυση του Κυπριακού, παρά την αδιάλλακτη στάση της τουρκικής πλευράς. Η απελευθέρωση και η επανένωση της Κύπρου είναι η πρώτη μας προτεραιότητα, γιατί ακριβώς, μόνον έτσι διασφαλίζεται το μέλλον της πατρίδας μας. Μόνον έτσι μπορούμε να δώσουμε στους νόμιμους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας τη δυνατότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, αλλά και σε όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Συγχαίρω τον Δήμο Λεμεσού και την Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου για την πραγματοποίηση της αποψινής εκδήλωσης.

Αγαπητή Γεωργία, το βιβλίο σου είναι μια σημαντική, αυθεντική προσθήκη στην πλούσια βιβλιογραφία για την κυπριακή τραγωδία. Φωτίζει την ιστορία του πατέρα σου, Παναγιώτη Παύλου Χατζηπαναγιώτου, του προσωπικού σου ήρωα. Είναι, όμως, και δικός μας ήρωας, γιατί εκείνες τις δύσκολες ώρες της τραγωδίας και της προδοσίας, που ο καθένας αναμετρήθηκε με τη συνείδησή του, ήταν παρών, στο κάλεσμα της πατρίδας. Γι’ αυτό η ευγνωμοσύνη μας θα είναι παντοτινή και η μνήμη του αιώνια.

(ΕΑθ/ΜΣ)