Ανακοινωθέντα

Οδηγημένοι από το εθνικό και θρησκευτικό μας χρέος, καταθέτουμε σήμερα τιμητικά το σεβασμό μας, στον ηρωικό λοχία του 361 Τάγματος Πεζικού, Αρέστη Παναγιώτου. Ως κυπριακός ελληνισμός, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας, στον ήρωα της Αμαργέτης, που θυσιάστηκε, σε εκείνες τις άνισες και προδομένες μάχες, ενάντια στον Τούρκο εισβολέα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, επιθυμώ να ευχαριστήσω το Κοινοτικό Συμβούλιο, το Σύνδεσμο Αποδήμων και Κατοίκων, και προπάντων την οικογένεια του ήρωα μας, για την τιμητική σας πρόσκληση. Τόσο εκ μέρους της Κυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη, την οποία εκπροσωπώ, αλλά και προσωπικά, επιτρέψετε μου καταρχάς να σας συγχαρώ, καθότι συντηρείτε άσβεστη τη μνήμη της εθνικής μορφής του ήρωα. Και στις κρίσιμες ώρες που διάγει σήμερα ο τόπος μας, πατριωτικές δράσεις όπως τις δικές σας, καθίστανται ίσως, σημαντικότερες από ποτέ.

Τέταρτο από τα έξι παιδιά της πολυμελούς οικογένειας του Κώστα Παναγιώτου και της Μινοδώρας Αρέστη, ο Αρέστης αντικρίζει το πρώτο φως της ζωής, στις 22 Ιουλίου του ’53. Αδέρφια του, η Ανδρούλα, η Τασούλα, η Δέσποινα, ο Πανίκος και ο Παυλάκης, ο οποίος κοιμήθηκε σε παιδική ηλικία.

Γαλουχημένος σε ατμόσφαιρά βαθιάς χριστιανικής ευσέβειας και ελληνικής αρετής, ο Αρέστης μεγαλώνει σε μια έντονα φορτισμένη περίοδο. Μεγαλώνει στα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, της εκδήλωσης του τουρκικού σωβινισμού, καθώς και της τρικυμιώδους δεκαετίας της πολιτικής πόλωσης και της διάσπασης. Της ασύγγνωστης εκείνης διχόνοιας, που άνοιξε την Κερκόπορτα στις 15 του Ιούλη και καθόρισε με τον πιο τραγικό τρόπο (όπως και σε χιλιάδες άλλες περιπτώσεις), τις ζωές του ήρωα και της οικογένειας του.

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,

Ανακαλούμε σήμερα τον ήρωα, μαθητή ακόμη Δημοτικού, να συμμετέχει με τα υπόλοιπα αδέρφια του, στις αμπελουργικές ασχολίες της οικογένειας. Τον παρακολουθούμε νοητά, να συνδράμει στις πολλαπλές βιοποριστικές ανάγκες της αγροτικής τους οικογένειας.

Νέος, σοβαρός και μετρημένος, με ένα ζηλευτό αρετολόγιο να χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του,  αποσπά από παιδί τα κολακευτικά σχόλια των συγχωριανών του. Τον καμαρώνουν μαζί με τους γονείς του, όχι μόνο για το σωματικό αλλά κυρίως για το ηθικό του ανάστημα. Την εργατικότητα, το φιλότιμο, την ευπροσηγορία του.

Με την εγγραφή και φοίτηση του στο Κολλέγιο Πάφου, θα αναπτύξει περαιτέρω την έφεση που επιδεικνύει εκ παιδιόθεν στον αθλητισμό. Όντας τροπαιούχος στα αθλήματα των ρίψεων, με παμπάφια ρεκόρ στη σφαίρα και στο ακόντιο, οι παγκύπριες του επιδόσεις, αναγκάζουν τους γυμναστές του, να επιμένουν για σπουδές φυσικής αγωγής μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας,

Θητεία, η οποία θα ξεκινήσει με την κατάταξη του, τον Ιούλιο ‘72. Προηγμένος στο βαθμό του Λοχία, τον ανακαλούμε σήμερα στη μνήμη μας, ως εκπαιδευτή στο ΚΕΝ Πάφου. Αυστηρό αλλά πάντοτε δίκαιο, να εκπαιδεύει και να γυμνάζεται με τους στρατιώτες του. Το ‘73 μετατίθεται στο 361. Λαμβάνει υπηρεσία στον 1^ο Λόχο και συγκεκριμένα ως Επιλοχίας στο Φυλάκιο 6, παρά τον παλαιό δρόμο Λευκωσίας, στην περιοχή Δικώμου – Χαμίτ Μάνδρες.

Ο χρόνος κυλά, οι μήνες για την πολυπόθητη απόλυση του, πλησιάζουν. Πλην όμως, δεν υπολογίζει τα σκοτεινά σχέδια των ξένων και των ελληνόφωνων κύκλων, την πατριδοκτόνο συνομωσία που εξυφαίνεται και εκδηλώνεται στρατιωτικά, στις 15 του Ιούλη.

Την ώρα, που ο εμφύλιος σπαραγμός κορυφώνεται, την ώρα που η ιστορία, μας βρίσκει διασπασμένους σε μακαριακούς και ενωτικούς, η Τουρκία θέτει σε εφαρμογή τα επεκτατικά της σχέδια, δραττόμενη της ευκαιρίας που επιζητεί επί δεκαετίας.

Τριάντα έξι και πλέον χιλιάδες στρατεύματα, συνοδευόμενα από δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη, άρματα μάχης και ναυτικά μέσα, εφορμούν τα χαράματα του Σαββάτου από τις τουρκικές βάσεις. Ξεκινούν μόνο και αφού, λαμβάνουν τη διαβεβαίωση ότι δεν θα συναντήσουν, ελέω πραξικοπήματος, καμία οργανωμένη αντίσταση. Ξεκινούν αφού γνωρίζουν ότι το ένα τρίτο της δύναμης, της πραγματικά αξιόμαχης ΕΛΔΥΚ, έχει αντικατασταθεί την προηγούμενη ημέρα.

Όμως, παρά την συντριπτική αριθμητική και τεχνολογική τους υπεροχή, παρά την οργανωμένη αποδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς, στο μικρο-επίπεδο των μαχών, συγγράφονται σελίδες αξιομνημόνευτης ελληνικής αρετής.

Κάποιοι θα επαναλάβουν το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα. Το «πάντες αυτοπροαιρέτως αποθάνουμεν» του Παλαιολόγου. Παρά την προδοσία, ορισμένοι όπως τον Αρέστη Παναγιώτου, επιμένουν πεισματικά να φανούν συνεπείς με το ιστορικό συναπάντημα.

Από τα χαράματα του Σαββάτου οι στρατιώτες των φυλακίων του 1^ου Λόχου, αντιμετωπίζουν τους αλεξιπτωτιστές που αφήνουν στον θύλακα, τα κατάφορτα τούρκικα μεταγωγικά. Οι υπόλοιποι λόχοι του τάγματος, κρατούν σθεναρά τις αμυντικές θέσεις, ενώ ο τρίτος λαμβάνει διαταγή για επίθεση από το Φυλάκιο 6, επί του υψώματος Σιαμπάν, το οποίο και καταλαμβάνει. Τμήματα επίσης του 2^ου Λόχου, συνδράμουν τους άνδρες της 32^ης Μοίρας Καταδρομών στην κατάληψη της Άσπρης Μούττης.

Η έλλειψη πυρομαχικών, η ασυνεννοησία μεταξύ των ηγητόρων και η απουσία σαφών και έγκαιρων διαταγών, περιορίζουν ή ανατρέπουν τα αποτελέσματα της αυτοθυσίας των στρατιωτών μας. Οι σφοδρές προσβολές της τουρκικής αεροπορίας, καθώς και τα πυρά όλμων κλιμακώνονται. Σε μια από αυτές, ο Αρέστης θα τραυματιστεί από θραύσματα όλμου. Μετά την προσωρινή περίθαλψη, του χορηγείται αναρρωτική άδεια και επιστρέφει στους οικείους του.

Η σκέψη του όμως, βρίσκεται μόνιμα στους συναδέλφους του. Ήδη μετά την, κατ’ επίφαση εκεχειρία της Δευτέρας, το τάγμα οπισθοχωρεί από το Δίκωμο και ανασυγκροτείται νοτιότερα σε θέσεις στην περιοχή Μιας Μηλιάς - Αγλαντζιάς. Νέα του αποστολή, η επάνδρωση αμυντικών θέσεων στη γνώριμη περιοχή, Συγχαρί  – Κουτσοβέντης, ενώ μία ημέρα πριν τον "Αττίλα ΙΙ", εγκαθίσταται στην περιοχή του Παχυάμμου – Κλεπίνης.

Παρά το στάδιο της ανάρρωσης του, παρά τις παραινέσεις του περιβάλλοντος του, σε αυτή την προσπάθεια, ο Αρέστης δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Ανάμεσα στην οικογενειακή θαλπωρή, ανάμεσα στην ίδια του τη ζωή και την πατρίδα, τα ιδανικά και η φιλοπατρία του Αρέστη, επιβάλλουν το δρόμο του καθήκοντος. Αποχαιρετά την οικογένεια του για να ενωθεί με το Τάγμα του, προαισθανόμενος ότι πιθανόν, να αντικρύζει, γονείς και αδέλφια, για τελευταία φορά.

Το πρωινό της 14^ης Αυγούστου, ολόκληρη η πολεμική μηχανή της εισβάλλουσας, βομβαρδίζει ανηλεώς τις αμυντικές μας θέσεις. Τα παλικάρια του Τάγματος οχυρωμένα κατά το μέτωπο της χαράδρας, δέχονται πύρα από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Λίγες ώρες αργότερα και παρά την σθεναρή αντίσταση, διαδίδεται η φήμη για οπισθοχώρηση. Οπισθοχώρηση η οποία λαμβάνει χώρα, άτακτα με αποτέλεσμα οι άνδρες του Τάγματος, χωρίς να γνωρίζουν ποιες περιοχές είχαν ήδη καταληφθεί, να κινούνται σχεδόν στα τυφλά.

Αποδιοργανωμένοι, πρώτα προς το τουρκοκυπριακό χωριό Τράπεζα και στη συνέχεια προς την Χαλεύκα – Άγιο Χαρίτωνα, τα ίχνη της ομάδας στην οποία σύμφωνα με μαρτυρίες, προπορευόταν ο τιμώμενος ήρωας, σύντομα χάνονται. Οι τελευταίες μαρτυρίες συμπολεμιστών του, τον φέρουν να κινείται το πρωινό της 15^ης Αυγούστου παρά τον Κορνόκηπο Αμμοχώστου. Πλησίον δηλαδή του σημείου στο οποίο, θα εντοπιστεί ο ομαδικός τάφος με τα οστά του.

Μετά το πέρας των εχθροπραξιών, οι αριθμοί της πρωινής αναφοράς του Τάγματος, καταδεικνύουν αμείλικτα τον αποδεκατισμό. Από την, χωρίς την εφεδρεία, δύναμη των 350 ανδρών, λιγότεροι από το ένα τρίτο, δηλώνουν παρόντες. Οι πλείστοι τραυματίες, ενενήντα και πλέον απόντες, ανάμεσα τους και ο αγνοούμενος Παναγιώτου. Ακολουθώντας το παράδειγμα των συγχωριανών του Σωκράτη Χατζηευαγγέλου και του Αθανάσιου Γεωργίου, ο Αρέστης έχει θυσιαστεί για τα υψηλά ιδανικά της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Η ανησυχία για την τύχη του, βαραίνει πλέον τους γονείς και τα αδέρφια του. Οι προσπάθειες να εντοπιστούν τα ίχνη του,μέσα από κάποια μαρτυρία από αυτούς που τον είδαν για τελευταία φορά, αποβαίνουν ανεπαρκείς. Η αγωνία σταδιακά μετατρέπεται σε θλίψη. Ο πόνος μετατρέπεται σε απογοήτευση και οργή.

Ο αδερφός του Πανίκος αποδύεται στο επίμοχθο και αγωνιώδες έργο της αναζήτησης. Με την φωτογραφία του ανά χείρας, από την Πύλα μέχρι το στρατόπεδο έναντι του Χίλτον στη Λευκωσία, και από εκεί, πηγαινοερχόμενος στη προσωρινή έδρα του τάγματος στην Χοιροκοιτία. Λιγοστές μαρτυρίες και αυτές, συγκεχυμένες.

Αγαπημένε μας Αρέστη,

Η κυπριακή γη, η γη για την οποία πολέμησες και θυσιάστηκες, άνοιξε τα σπλάχνα της πριν από πέντε χρόνια για να σε υποδεχτεί. Μετά από τόσες ταλαιπωρίες, η ψυχή σου σήμερα αγναντεύει, εμάς τους ανελεύθερους, επιτέλους ελεύθερη. Αναπαύεται στην αγκαλιά της μητέρα σου Μινοδώρας, η οποία εγκατέλειψε τα εγκόσμια με τον καημό της απουσίας σου. Είμαστε βέβαιοι Αρέστη ότι, ανταμώσατε ξανά, ένθα ουκ έστι πόνος, με τον πολυαγαπημένο σου πατέρα Κώστα. Θα σου επαναλαμβάνει οπωσδήποτε, το θαυμασμό του, που δεν καταίσχυνες τα όπλα τα ιερά. Που επέστρεψες όντας τραυματίας, για να υπερασπιστείς τις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες. Είμαστε βέβαιοι Αρέστη, ότι θα αισθάνονται όπως και εμείς, ξεχωριστά υπερήφανοι για σένα.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Οι περισσότεροι από 90 νεκροί και αγνοούμενοι του 361, οι απαράμιλλοι αγώνες και θυσίες των παλικαριών μας,  παραμένουν ακόμα εκκωφαντικά αδικαίωτοι. Για σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια, εκατοντάδες οικογένειες συμπατριωτών μας, εξακολουθούν να κουβαλούν το ανείπωτο βάρος του σταυρού της άγνοιας. Μεταξύ αυτών και η σεβαστή οικογένεια του στρατευμένου Γιαννάκη Γεωργίου, η οποία, μετά το θρήνο για τη θυσία του πρωτότοκου Αθανάση, έμελλε και ζει έκτοτε με τον καημό του αγνοούμενου Γιαννάκη. Οι προσευχές μας θα τους συντροφεύουν μέχρι την διαλεύκανση της τύχης του.

 Υπό το βάρος που δημιουργεί η επαίσχυντη παρουσία χιλιάδων τουρκικών στρατευμάτων, στα καθαγιασμένα χώματα της πατρίδας μας,αναλογιζόμαστε σήμερα μεπερίσκεψη, τις ιστορικές μας ευθύνες.

Ευθύνες για τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος, οι οποίες δεν επιτρέπουν τη διάψευση των προσδοκιών του πολύπαθου λαού μας. Ιδιαίτερα της νέας γενιάς, που μεγαλώνει μετέωρη, σε μία πατρίδα ημικατεχόμενη, με σημεία διέλευσης και οδοφράγματα. Σε μια πατρίδα ακρωτηριασμένη, όπου δεν τους επιτρέπει την πλήρη απόλαυση των δικαιωμάτων τους.

Για την επαναφορά και διασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε. Με σκοπό, τη χρονικά ταχύτερη επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, αναλώνονται όλες οι προσπάθειες του Προέδρου Αναστασιάδη. Διαπραγματεύσεις στις οποίες, παρά τις εξ’ αντιθέτου επιμονές, δεν θα επανέλθουμε χάριν απλώς της πειθήνιας συμμετοχής. Η κατάλληλη προετοιμασία, η διαβεβαίωση ότι θα συνεχιστούν από το σημείο που διακόπηκαν και εντός του πλαισίου που καθορίζει ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αποτελούν παραμέτρους οι οποίες, εάν ικανοποιηθούν, πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ευόδωσης.

Καθόσον αφορά στην αναγκαία διαμόρφωση κλίματος εμπιστοσύνης, η εμπρηστική ρητορική εκ Τουρκίας, είναι κάτι που μπορούμε (έστω ελέω προεκλογικής περιόδου), να παραγνωρίσουμε. Αυτό που δεν μπορούμε, ούτε να  παραβλέψουμε και ούτε να ανεχθούμε, είναι η επανάληψη οποιασδήποτε προκλητικής ενέργειας. Καμία αμφισβήτηση επί των αναπαλλοτρίωτων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, δεν θα μείνει διπλωματικά αναπάντητη. Η παρούσα κυβέρνηση ούτε  συνομιλεί ούτε και διαπραγματεύεται υπό το κράτος, εκβιασμών ή απειλών.

Επιδίωξη του Προέδρου και ελπίδα όλων μας, είναι το νέο εγχείρημα, να μετουσιωθεί αυτή τη φορά, σε μια ισορροπημένη και άμεσα λειτουργήσιμη συμφωνία. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση για να μπορέσει να καταστεί πλειοψηφικά αποδεκτή, είναι η άρση των αναχρονιστικών επιδιώξεων της Αγκύρας. Των επιδιώξεων να καταστεί το νησί, κηδεμονευόμενο κράτος, ανάδοχο ξένων εγγυητών στο οποίο θα επικρέμεται ο κίνδυνος της έξωθεν επέμβασης.

Συμφιλιωμένοι λοιπόν με το παρελθόν μας και μονιασμένοι για το μέλλον μας, προσευχόμαστε σήμερα στον Ύψιστο, να φωτίζει το δρόμο μας, η συναίσθηση του χρέους και της αποστολής. Και σε αυτόν μας τον αγώνα, ας πάρουμε κατά τον ποιητή μια σταγόνα από το αίμα του Αρέστη και των υπόλοιπων ηρώων μας και να μπολιάσουμε το δικό μας. Ας πάρουμε την τελευταία τους εκπνοή «να ‘χουμε οξυγόνο να αναπνέουμε χιλιάδες χρόνια».

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα σου Έλληνα ήρωα Αρέστη Παναγιώτου και καλή λευτεριά στη πατρίδα μας.

(ΕΚ)