Ανακοινωθέντα

Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι με μέλη της οικογένειας μου, με αγαπημένους φίλους με τους οποίους ανδρώθηκα, έφτασα σε μια ηλικία που έφτασε η ώρα να παραδώσουμε τα ηνία σε κάποιους άλλους.

Είναι φυσικό κάποια στιγμή αντί να σου το πουν να έχεις τη δύναμη να το αντιλαμβάνεσαι. Από το 1981 είμαι ενεργά στην πολιτική σκηνή της Κύπρου για να μην πω από το ’64 στα φοιτητικά μου χρόνια.

Αυτό που θα μου μείνει οπωσδήποτε ως ένα αποτύπωμα ψυχής είναι η συνεργασία που είχα με τους Συνδέσμους Αγωνιστών, ιδιαίτερα τους εφέδρους αξιωματικούς Λεμεσού, γενικότερα όσους πιστεύουν σε αυτή την πατρίδα, όσους τάχθηκαν, όπως και οι προγενέστεροι, και έχουν στόχο ζωής την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.

Έχω κατ’ επανάληψη αποδείξει με έργα ότι επιθυμία δική μας είναι επιτέλους να επιτύχουμε μια ειρηνική λύση στο Κυπριακό, με βάση κάποιες προϋποθέσεις ή προαπαιτούμενα που δεν τα θέτουμε ως ιδιοτροπία εμείς οι Έλληνες της Κύπρου, αλλά τα υπαγορεύουν τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τα υπαγορεύουν οι αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα υπαγορεύουν οι πανανθρώπινες, γενικότερα, αξίες. Και αυτό που ζητούμε είναι σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Ζητούμε να απεξαρτηθούμε από τις όποιες εγγυήσεις, να απαλλαγούμε από τα όποια στρατεύματα κατοχής, να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος που να μην ελέγχεται από τρίτους, που να μη μετατρέπεται σε προτεκτοράτο μιας δύναμης που μέσα από τις αξιώσεις που διεκδικεί εν τη ουσία θέλει να ελέγχει και τον τρόπο λήψης ή και τις όποιες αποφάσεις θα παίρνει το κράτος.

Σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος ή σε κανένα άλλο κράτος ανά το παγκόσμιο δεν ισχύουν ανάλογες αξιώσεις όπως αυτές που προβλήθηκαν είτε στο Κραν Μοντανά είτε και προγενέστερα. Και χαίρομαι διότι κάποιοι οι οποίοι υιοθέτησαν αφηγήματα όχι φίλων της Κύπρου, αλλά υπηρετών σκοπιμοτήτων διαψεύστηκαν μέσα από τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών που καταδεικνύουν από τη μια την καλή πίστη της ελληνοκυπριακής πλευράς και από την άλλη βεβαίως το απαράδεκτο των αξιώσεων της Τουρκίας και να διατηρεί μονίμως στρατό στην Κύπρο και να είναι εγγυήτρια της Κύπρου – και είμαστε μάρτυρες του τι συνέβη με αυτή τη Συνθήκη Εγγύησης το 1974 – αλλά και για κάθε απόφαση του κεντρικού κράτους να απαιτείται μια θετική ψήφος των Τουρκοκυπρίων που κατά τους ίδιους αποτελεί  πολιτική ισότητα. Μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε πόσο πολιτική ανισότητα είναι όταν εάν η μικρότερη σε πληθυσμό δεν δώσει θετική ψήφο δεν θα λαμβάνεται απόφαση, ή και για το πόσο θα ελέγχεται αυτή η κοινότητα, η οποία κατά πλειοψηφία σήμερα αποτελείται από Τούρκους έποικους. Έποικους ύστερα από τον ακολουθήσαντα  το 1974 στοχευμένο εποικισμό.

Έχω τη συνείδηση μου ήσυχη ότι έπραξα ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να φέρω μια αξιοπρεπή λύση. Βλέποντας τους σχεδιασμούς της Τουρκίας, τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας, τα όσα παρακολουθούμε και καταγράφονται από τις συμπεριφορές της Τουρκίας, είτε στις παρεμβάσεις της στη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, πιο σημαντικό όμως οι αξιώσεις έναντι της Ελλάδας και οι αξιώσεις που πλέον γίνονται εμφανέστερες μετά την 25^η Απριλίου του 2021 όταν υπέβαλαν στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών την αξίωση για δύο κράτη, ένας στόχος που ετέθη το 1956 από την Τουρκία, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι υποχρέωση μας είναι τουλάχιστον να προστατεύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, να προστατεύσουμε το κράτος που με το αίμα τους οι αγωνιστές της ελευθερίας θεμελίωσαν, τόσο πολιτικά μέσα από τις συμμαχίες που έχουμε συνάψει και καλλιεργούμε όσο και αμυντικά.

Δεν θέλω να πω περισσότερα όσον αφορά το τι έγινε στον τομέα της Άμυνας. Αρκεί να πω ότι η στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ έχει επιτρέψει στην Κυπριακή Δημοκρατία να μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά έναντι σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Πέραν τούτου δεν θέλω να προσθέσω τίποτα όσον αφορά τουλάχιστον τον αποτελεσματικό, αποτρεπτικό ρόλο που θέλουμε να διαδραματίζει η Κυπριακή Δημοκρατία, για την προστασία των Ελλήνων, της Κύπρου γενικότερα.

Καταλήγοντας, συγχαίρω θερμά τα Διοικητικά Συμβούλια του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών για την πολυσχιδή δράση στη διατήρηση ακμαίου του φρονήματος, αλλά και της αυτογνωσίας όσον αφορά τις δυνατότητες του ελληνικού έθνους, τη διατήρηση του φρονήματος ότι μπορούμε ενωμένοι να δώσουμε αγώνες μέσω της διπλωματίας για να πετύχουμε αυτά που χρωστάμε στους προγόνους μας.

Ευχαριστίες προς όσους στηρίζουν τις προσπάθειες του Συνδέσμου και εύχομαι ό,τι καλύτερο σε όλους σας.

(ΡΜ/ΕΚ)