Ανακοινωθέντα

Η συγκίνηση είναι αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλων μας. Με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του εδώ στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Κοντού τιμούμε τον μικρότερο σε ηλικία ήρωα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ του ‘55-‘59, τον μικρότερο αλλά μεγάλο στην ψυχή, επτάχρονο Δημητράκη Δημητριάδη.

Ευχαριστώ όλους όσοι συνέβαλαν στην ολοκλήρωση, σε σύντομο χρονικό διάστημα, του μνημείου αυτού. Ευχαριστώ το Τμήμα Δημοσίων Έργων, την Αναπληρώτρια Διευθύντρια κα Ελένη Κασκίρη, τον Επαρχιακό Μηχανικό Λάρνακας κ. Λάζαρο Λαζάρου, καθώς και τον γλύπτη του έργου κ. Κίκη Πάτσαλο. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κιτίου, κ. Νεκτάριο, για την παραχώρηση του χώρου εδώ στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου για την ανέγερση του μνημείου. Ευχαριστίες επίσης στον Πατέρα Φίλιππο και τους συνεργάτες του για τη βοήθεια και τη συνεργασία. Τέλος, ευχαριστώ την οικογένεια του ήρωα για την τιμή που μου κάνει να τελέσω τα αποκαλυπτήρια του δικού τους ήρωα.

Μαζί τιμούμε τον ενθουσιασμό, την υπερηφάνεια, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία και τον πατριωτισμό των χιλιάδων νέων της εποχής που συμμερίστηκαν εξ αρχής, και το έκαναν και δικό τους, το μεγάλο όραμα της ΕΟΚΑ για απαλλαγή από τον αποικιακό ζυγό και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ο αγώνας κατά των αποικιοκρατών για απόκτηση του πιο πολύτιμου αγαθού ενός λαού, εκείνου της ελευθερίας του, δεν γράφτηκε μόνο στα μαρμαρένια αλώνια, στα βουνά και όπου αλλού οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ στάθηκαν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του Βρετανού δυνάστη. Γράφτηκε και στις διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις και γενικότερα στην αντίδραση του Κυπριακού Ελληνισμού που διαδήλωνε από χρόνια πριν τον πόθο του για την ελευθερία.

Η απόφαση για τον ένοπλο αγώνα λήφθηκε αφού είχαν απορριφθεί στο προηγούμενο διάστημα τα αιτήματα του Κυπριακού Ελληνισμού με τα πάνδημα συλλαλητήρια, τις αποστολές πρεσβειών στο εξωτερικό, την εξέγερση του Οκτωβρίου του 1931 με τις φυλακίσεις, τους εκτοπισμούς και τις απελάσεις. Το δημοψήφισμα που πραγματοποίησε η Εθναρχούσα Εκκλησία της Κύπρου στις 15 Ιανουαρίου  του 1950 ήταν η κορύφωση της έκφρασης του λαού μας υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα. Οι Άγγλοι απέρριψαν όμως και πάλι το αίτημά του. Ακολούθησε στις 17 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους η απόρριψη και από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ του αιτήματος της Ελλάδας για εφαρμογή, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών και στην περίπτωση του λαού της Κύπρου.

Είναι με αυτά τα δεδομένα που ο Κυπριακός Ελληνισμός οδηγήθηκε στην απόφαση για ένοπλο αγώνα προκειμένου να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του για ελευθερία.

Γρήγορα ο αγώνας αυτός αγκαλιάστηκε από το σύνολο του λαού. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, ο καθένας όπως μπορούσε, άφηναν το στίγμα τους στον άνισο αγώνα. Η υπεροχή των Άγγλων ήταν εμφανής, το πείσμα τους όμως και η λαχτάρα για την ελευθερία τούς όπλιζε με θάρρος και δύναμη.

Η Κύπρος όλη συγκλονίστηκε.  Η ΕΟΚΑ ενέτεινε τη δράση της και οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους. Με ελληνικές σημαίες στα χέρια και με κωδωνοκρουσίες και συνθήματα γέμισαν διαμαρτυρόμενοι τους δρόμους. Τους έπνιγε το άδικο που αισθανόταν ολόκληρος ο λαός μας. Οι δυνάστες, για άλλη μια φορά, στέλνουν πάνοπλους στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν την «απειλή» των παιδιών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα εθνικής ανάτασης και αγωνιστικότητας γράφτηκε και η ιστορία του μικρού μας ήρωα, του Δημήτρη Δημητριάδη, ο οποίος πέρασε στην αθανασία στις 14 Μαρτίου 1956, όταν το βόλι ενός στρατιωτικού της αποικιοκρατίας τον βρήκε στο πρόσωπο, εδώ κοντά, στο δρόμο της Λάρνακας που φέρει το όνομά του.

Στη Λάρνακα ο μαθητόκοσμος μαζεύεται  στην περιοχή της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου. Κτυπάνε τις καμπάνες και ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα θέλοντας να εμποδίσουν τους στρατιώτες να πλησιάσουν. Σε λίγο σμίγουν μαζί τους παιδάκια δημοτικών σχολείων με μικρές σημαίες στα χέρια μεταξύ των οποίων και ο Δημητράκης. Σύντομα όμως καταφθάνουν οχήματα με πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες και αρχίζει ένα άγριο κυνηγητό, ενώ ο Δημητράκης μαζί με άλλους δυο συμμαθητές του διαδήλωναν στην περιοχή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες, κάποια στιγμή Άγγλος στρατιωτικός πυροβόλησε προς την κατεύθυνση που βρισκόταν ο Δημητράκης με τους δυο συμμαθητές του.  Μια από τις σφαίρες κτύπησε τον Δημητράκη στο κεφάλι και προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατό του. Στη συνέχεια το άψυχο σώμα του Δημητράκη απομακρύνθηκε από την περιοχή και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Οι Βρετανοί, θέλοντας να αποφύγουν νέες διαδηλώσεις, προσπάθησαν να θάψουν τον μικρό ήρωα το βράδυ. Και για να το κάνουν αυτό προσπάθησαν να πείσουν τον πατέρα του να σκάψει τον τάφο και να γίνει η ταφή νυχτιάτικα. Δεν το δέχθηκε όμως και στις 15 Μαρτίου 1956 μια λυπημένη και οργισμένη λαοθάλασσα από Λαρνακείς, αποχαιρέτησε τον μικρό Δημητράκη.

Είναι πραγματικά συγκλονιστική η ιστορία του Δημητράκη Δημητριάδη, του μικρότερου σε ηλικία ήρωα του απελευθερωτικού μας αγώνα του ‘55-‘59. Ένα παιδάκι επτά χρόνων δεν λύγισε μπροστά στους πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες, και με τις πέτρες που έριχνε εναντίον τους μαζί με άλλα παιδιά, διαδήλωνε τον πόθο της ελευθερίας και της ένωσης με την Ελλάδα, όπως τον αισθανόταν για αιώνες βαθιά στην ψυχή του με συντριπτική πλειοψηφία ο Κυπριακός λαός.

«Τιμή και δόξα στον Δημητράκη Δημητριάδη που δίδαξε στα παιδιά της Κύπρου το καλύτερο μάθημα Ιστορίας», αναγράφεται στην προτομή του μικρού ήρωα στο Δημοτικό Σχολείο Καλογερά.

Συγκλονιστική όσο και τραγική η ιστορία του Δημητράκη. Δύο χρόνια και 4 μέρες μετά απαγχονίζεται ο  Ευαγόρας Παλληκαρίδης που ύμνησε με τους στίχους του τον Δημητράκη γράφοντας:

 «Τα παιδιά στον Αγώνα.

-Και εσύ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;

Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;

-Όπλο δεν έχω, καπετάνιο.

-Να τις κοτρώνες.

Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.

Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,

ο πιο μικρότερος απ’ όλους,

κοτρώνες,

για να φέρει Λευτεριά».

Μετά από αίτημα της οικογένειας, και με τη βοήθεια του αείμνηστου δημοσιογράφου Πάμπου Βάσιλα, για εντοπισμό των οστών του, η Πολιτεία ανταποκρίθηκε άμεσα και με ζέση.  Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών μας, τα οστά του μικρού ήρωα εντοπίστηκαν στις 30 Οκτωβρίου 2021 σε πολλαπλό χώρο ταφής στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Κοντού. Ακολουθήθηκαν όλες οι διαδικασίες με την εκταφή και την ταυτοποίηση των οστών, ώστε να δημιουργηθεί ένας τάφος με το όνομα του ήρωα για να τιμάται η μνήμη και η θυσία του σύμφωνα με τις ιερές μας παραδόσεις.

Και σήμερα, μαζί με μέλη της οικογένειας του συγκλονισμένοι από τη θυσία του Δημητράκη, αλλά και με έντονο το αίσθημα υπερηφάνειας για το μεγαλείο της, αποκαλύπτουμε την προτομή του.

Σε όλους, από εδώ που βρίσκεται, θα εκπέμπει το μήνυμα της αγωνιστικότητας υπέρ των δικαίων μας. Όπως δεν δίστασε ο ίδιος και πολλοί άλλοι να γίνουν παράδειγμα υπέρτατης αγάπης και ηρωικής προσφοράς προς την πατρίδα, ας τάξουμε όλοι υπεράνω όλων το συμφέρον της πατρίδας και με ενότητα και υπευθυνότητα να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας απορρίπτοντας με αποφασιστικότητα τους εκβιασμούς και τις απειλές της κατοχικής δύναμης.

Με κύριο και απώτερο στόχο τη διασφάλιση της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού στην εσχατιά αυτή της Ανατολικής Μεσογείου, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας στηριζόμενοι στο διεθνές δίκαιο όπως περιέχεται στις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και στις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να καμφθούμε από τις δυσκολίες και τα προβλήματα.

Αυτό επιβάλλει η κρισιμότητα των καιρών, το υποβάλλει και το χρέος μας προς όσους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν για την ελευθερία του τόπου μας. Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής προς τους ήρωές μας, την Ιστορία, την πατρίδα και το έθνος μας.

Αυτό τον ελάχιστο φόρο τιμής αποτίουμε σήμερα με την αποκάλυψη της προτομής του ήρωα.

Δόξα και τιμή στον Δημητράκη Δημητριάδη. Με τη θυσία και την αγάπη του για την πατρίδα κέρδισε για πάντα περίοπτη θέση στην Ιστορία μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του.

Αιωνία και τιμημένη.

(ΕΠ/ΣΧ)