Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, μνημονεύουμε και τιμούμε σήμερα τους δύο ήρωες της Άλωνας, τον Παναγιώτη Παναγιώτου και τον Γεώργιο (Κόκο) Κυριάκου, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι κατά τη διάρκεια της εισβολής του 1974.

Ο αγώνας και η θυσία των ηρωικών παιδιών της Άλωνας και όλων των ηρώων μας αποτελούν ξεχωριστά παραδείγματα ανδρείας και αυταπάρνησης και φάρο ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα, για τις παρούσες και τις μέλλουσες γενιές.

Τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα τον ήρωα Παναγιώτη Παναγιώτου, του Ανδρέα και της Σταυρούς, ο οποίος γεννήθηκε στην Άλωνα το 1952. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Άλωνας και μετά πήγε στο Γυμνάσιο Αγρού. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, πήγε στη Λευκωσία με σκοπό να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων.

Στα 18 του χρόνια κατατάγηκε στον στρατό και υπηρέτησε στην 23 ΕΜΑ στην Κοκκινοτριμιθιά. Όταν απολύθηκε από τον στρατό δούλεψε για λίγο ως μηχανικός και στη συνέχεια εργοδοτήθηκε στο Πρακτορείο Τύπου Πούλια και Κόνιαρη ως διανομέας εφημερίδων. Εργαζόταν σκληρά, κάνοντας δύσκολα δρομολόγια.

Όταν έγινε η τούρκικη εισβολή, ήταν μόλις 22 χρονών. Ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα για κατάταξη στην Εθνική Φρουρά. Έτσι, στις 20 Ιουλίου 1974, ο Παναγιώτης κατατάγηκε στο στρατόπεδο της Κοκκινοτριμιθιάς. Από εκεί τους μετέφεραν στην περιοχή του Τράχωνα για να πολεμήσουν. Από μαρτυρίες συναγωνιστών του πληροφορηθήκαμε ότι, στις 23 Ιουλίου και ενώ ήταν εκεχειρία, Τούρκοι στρατιώτες και αλεξιπτωτιστές επιτέθηκαν στα φυλάκια των ενθοφρουρών μας που ήταν στην περιοχή.

Με βάση τις μαρτυρίες των συμπολεμιστών του στις 23 Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι κατά την επίθεσή τους στα φυλάκια των στρατιωτών μας είχαν μεγάλες απώλειες μεταξύ αυτών και υψηλόβαθμο αξιωματικό τους. Οι Τούρκοι συνέλαβαν και αιχμαλώτισαν συμπολεμιστές του Παναγιώτη και με την απειλή της εκτέλεσης των αιχμαλώτων επιχείρησαν να κάμψουν την αντίσταση της ομάδας του Παναγιώτη και την παράδοσή της. Μπροστά στις απειλές των Τούρκων και σε μια προσπάθεια να σωθούν οι συμπολεμιστές του, ο Παναγιώτης βγήκε από το φυλάκιο για να παραδοθεί. Οι Τούρκοι έριξαν χειροβομβίδα προς το μέρος του η οποία δεν εξερράγη. Ο ίδιος επέστρεψε αμέσως πίσω στη θέση του.

Στη συνέχεια και κάτω από το βάρος των έντονων απειλών για τους συντρόφους του παραδίδεται στους Τούρκους μαζί με άλλους συμπολεμιστές του. Οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν κάποιους και άλλους τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ. Ανάμεσα τους ήταν και ο Παναγιώτης. Τα λείψανα του ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο το 2016.  Η κηδεία του ήρωα έγινε στις 11 Δεκεμβρίου 2017 στη γενέτειρά του.

Ο ήρωας Γεώργιος (Κόκος) Κυριάκου του Ανδρέα γεννήθηκε στην Άλωνα το 1954, από μια φτωχή αγροτική οικογένεια, που όπως όλες οι οικογένειες του χωριού πάλευε με τη «μάνα» γη για να βγάλει τα προς το ζην και να θρέψει την οικογένεια.

Τα πρώτα σχολικά του χρόνια τα πέρασε στο Δημοτικό Σχολείο Άλωνας και ακολούθως φοίτησε στην τότε ιδιωτική σχολή Φρειδερίκου. Στην τετάρτη Γυμνασίου μπήκε στο σύστημα μαθητείας στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας, μαθαίνοντας την τέχνη του υδραυλικού.

Τελειώνοντας την Τεχνική Σχολή Λευκωσίας, το καλοκαίρι του 1972 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά στο εκπαιδευτικό κέντρο νεοσύλλεκτων στον «Καράολο» της επαρχίας Αμμοχώστου και συνέχισε τη στρατιωτική του θητεία ως Δεκανέας στο 286 Μ.Τ.Π (Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού) με έδρα την Κοκκινοτριμιθιά.

Λίγες μέρες πριν από το προδοτικό πραξικόπημα ο Κόκος βρισκόταν στο χωριό μας με άδεια. Εγώ εκτελούσα χρέη βοηθού στις εργασίες υδραυλικού που είχε αναλάβει. Θυμάμαι ότι εγκαταστήσαμε την παροχή νερού από τη Φωτήστρα στο σπίτι του Ανδρέα Μιχαηλίδη και στη συνέχεια επιδιορθώσαμε κάποια παροχή που παρουσίαζε διαρροή νερού κοντά στο καφενείο της Σοφίας όπου καθίσαμε για λίγη ξεκούραση. Ήταν η τελευταία φορά που τον είχα δει ζωντανό, επειδή τον κάλεσαν επείγοντος να επιστρέψει στη μονάδα του.

Ο Κόκος λίγο πριν τα συμβάντα του ‘74, εξέφρασε σε ξάδερφό του την ανησυχία του για όσα έπονται και κατά πόσον θα καταφέρει να ξαναεπιστρέψει στο χωριό

Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, με την έναρξη της εισβολής, το τάγμα του διατάχθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες να προχωρήσει προς την Κερύνεια. Ενώ βρισκόταν, μαζί με άλλους στρατιώτες, σε φάλαγγα αρμάτων και προχωρούσαν προς την Κερύνεια για να αντιμετωπίσουν τον βάρβαρο επιδρομέα, παρά το χωριό Κοντεμένος, δέχθηκαν αεροπορική επίθεση από τουρκικά αεροπλάνα.

Ο Κόκος, μαζί με τον Άθω Σκουτέλλα, μόλις αποβιβάστηκαν από το BTR, αντιλήφθηκαν λίγο πιο πέρα ένα αντιαεροπορικό, στημένο σε τρίποδα, το οποίο φαινόταν έτοιμο για χρήση. Το καθήκον, η γενναιότητα, η αφοσίωση στην πατρίδα, τους οδήγησε να ζητήσουν κάθε μέσο για να κτυπήσουν τον βάρβαρο εισβολέα, έτσι επιχείρησαν να θέσουν το αντιαεροπορικό σε λειτουργία. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν λόγω εμπλοκής. Χωρίς να χάνει καιρό, ο Κόκος, επιζήτησε να φέρει πλήγμα στον εχθρό με άλλο τρόπο και χρησιμοποίησε το ατομικό του όπλο, ένα πεπαλαιωμένο αυτόματο Στέν, κατάλληλο μόνο για εκκαθαρίσεις σε κατοικημένες περιοχές. Στη συνέχεια, προσπάθησε να καλυφθεί μαζί με τον φίλο και συστρατιώτη του Άθω από τις βολές των αεροπλάνων. Σ’ εκείνο τον χαλασμό, οι δύο φίλοι πλήγηκαν από τούρκικο αεροπλάνο. Όταν τα αεροπλάνα εγκατέλειψαν το σημείο ο Άθως αναζήτησε τον φίλο του. Ο ίδιος είχε πολύ σοβαρό τραύμα στο πόδι του. Ο Άθως, όπως μας είπε και ξαναείπε, αναζήτησε τον φίλο του και τον είδε νεκρό δίπλα του κτυπημένο στο χέρι και το κεφάλι.

Ο Κόκος πέρασε μαζί με άλλους έξι συμπολεμιστές του που έχασαν στο ίδιο σημείο τη ζωή τους στο πάνθεο των αθανάτων.

Ο Κοινοτάρχης Κοντεμένου και οι συγχωριανοί του την επόμενη μέρα, Κυριακή 21 Ιουλίου 1974, μερίμνησαν και τάφηκε μαζί με άλλους συμπολεμιστές του σε ανοικτό κρατήρα που δημιουργήθηκε από ισχυρή έκρηξη βόμβας της τουρκικής αεροπορίας.

Κανείς δεν γνωρίζει τι περάσαμε στο σπίτι μας από τη μέρα που ο Κόκος δηλώθηκε ως αγνοούμενος γιατί μοιραζόμασταν το ίδιο σπίτι και τα ίδια όνειρα, σχεδιάζαμε για το μέλλον μας και τις σπουδές μας στη Λευκωσία. Όνειρα που διαλύθηκαν στις 20 Ιουλίου του 1974.  Περάσαμε δύσκολα αναμένοντας μια μαρτυρία, ένα νέο, ένα καλό νέο για τον δικό μας άνθρωπο. Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή με τον αβάστακτο πόνο πριν μάθει για τη θυσία του παιδιού του.

Ο Κόκος δυστυχώς αναφερόταν ως αγνοούμενος μέχρι τις 26 Ιουνίου του 2000 οπόταν η οικογένειά του ενημερώθηκε από τον Επίτροπο Προεδρίας για ανθρωπιστικά θέματα ότι, είχε φονευθεί σύμφωνα με αδιάσειστες μαρτυρίες που έδωσαν συστρατιώτες του που επέζησαν, και τον είδαν νεκρό.

Τα οστά του ήρωα και των άλλων συμπολεμιστών του εντοπίστηκαν προς το τέλος του 2013 σε πρόχειρο ομαδικό τάφο στο σημείο όπου τάφηκαν σύμφωνα με τις μαρτυρίες.

Τον Απρίλιο του 2016 η οικογένεια του ήρωα κλήθηκε στο ανθρωπολογικό εργαστήριο για ενημέρωση και παράδοση των λειψάνων του. Δεν σας κρύβω ότι, ήταν από τις πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου.

Μετά από μια εμπεριστατωμένη ενημέρωση που τύχαμε από την ομάδα του ανθρωπολογικού εργαστηρίου που βρίσκεται στο αεροδρόμιο Λευκωσίας ήρθαμε αντιμέτωποι με την ιστορία του ήρωα. Εισερχόμενοι στον χώρο που βρισκόταν ο ήρωας αντικρύσαμε τον δικό μας άνθρωπο, συναρμολογημένα λείψανα πάνω σε ένα τραπέζι, με ένα αναμμένο κερί μαζί με κάποια προσωπικά του αντικείμενα.

Η ταφή του ήρωα έγινε στην γενέτειρα του στις 5 Ιουνίου 2016.

Τα παιδιά της Άλωνας: ο Κόκος, ο Παναγιώτης και ο Ανδρέας Αρτεμίου.

Τα παιδιά του Πολύστυπου: ο Ανδρέας Αργυρού, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με τρία παιδιά, ο Παναγιώτης Παύλου, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με τέσσερα παιδιά, ο αγνοούμενος κληρωτός Λοΐζος Σωκράτη Ιωακείμ, ο αγνοούμενος κληρωτός Ρένος Χριστοφόρου Χατζηλοΐζου και ο Οδυσσέας Σπετσιώτης, ο ήρωας της Πλατανιστάσας που ήταν νυμφευμένος με δύο παιδιά.

Τα παιδιά της Πιτσιλιάς, τα δικά μας παιδιά έκαναν ότι μπορούσαν για να ανακόψουν την προέλαση του Αττίλα, τόλμησαν και τα έβαλαν με τον εχθρό σε έναν αγώνα που ήταν προδομένος από την αρχή.

Τα παιδιά της Πιτσιλιάς δεν λιποψύχησαν μπροστά στον επικείμενο κίνδυνο και όρθωσαν το ανάστημά τους με αρετή και τόλμη απέναντι στον Τούρκο εισβολέα, στον Αττίλα, θυσιάζοντας τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας.

Οι ήρωες της Άλωνας και της Πιτσιλιάς παρέμειναν πιστοί στις αιώνιες αξίες της πατρίδας και του έθνους με τις οποίες γαλουχήθηκαν, παρέμειναν πιστοί στο καθήκον και πολέμησαν γενναία για όσα πίστευαν, με τα ελάχιστα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους.

Εμείς θαυμάζουμε τη θυσία τους, τιμούμε τον ηρωισμό τους και παραδειγματιζόμαστε από τη δράση τους.

Κυρίες και κύριοι,

Μπροστά στην προσφορά των ηρώων μας που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας, αποτίουμε ύψιστο φόρο τιμής και αναλογιζόμαστε ταυτόχρονα τη δική μας ευθύνη έναντι της ιστορίας μας.

Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να δοθεί τέλος στον παραλογισμό που συντηρεί και διαιωνίζει την παρουσία των κατοχικών στρατευμάτων, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών και τον συνεχιζόμενο εποικισμό της πατρίδας μας.

Έχουμε υποχρέωση έναντι όλων αυτών που θυσιάστηκαν για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία της πατρίδας μας, να συστρατευτούμε στην κοινή προσπάθεια, με όραμα, αποφασιστικότητα, αλλά και με σωφροσύνη, προκειμένου να άρουμε τα σημερινά αδιέξοδα.

Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η Τουρκία συνεχίζει να παραβιάζει τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τα Συμπεράσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τα οποία καταδικάζεται η στρατιωτική εισβολή και η παρατεταμένη κατοχή των εδαφών της πατρίδας μας.

Δεν μπορούμε επίσης να παραγνωρίσουμε την προκλητική και αδιάλλακτη στάση που τηρεί η Άγκυρα, αναφορικά με την απαράδεκτη πρόταση «λύσης δύο ανεξάρτητων κρατών», η οποία, δεν αποτελεί και δεν πρόκειται να αποτελέσει εκ μέρους μας επιλογή λύσης του Κυπριακού.

Παρ’ όλες όμως τις προκλητικές αξιώσεις της Τουρκίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης, με ισχυρή βούληση, καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες για επίτευξη ενισχυμένης εμπλοκής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαδικασία διαλόγου επίλυσης του Κυπριακού.

Ως Κυπριακή Δημοκρατία επιδιώκουμε μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση. Μια λύση, η οποία θα απελευθερώσει την πατρίδα μας και θα επιτρέψει στον λαό μας, μετά από 49 χρόνια συνεχών προσπαθειών και μέσα από ιστορικούς συμβιβασμούς, να διαβιώνει ενωμένος σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας σε μια ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα.

Αυτό είναι το απλήρωτο χρέος και η οφειλή μας απέναντι στους ήρωές μας.

Ας είναι αιωνία η μνήμη των ηρωικών νεκρών μας.

(ΜΓ)