Ανακοινωθέντα

19 Αυγούστου 1974, Γιαλούσα.

Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν τον Χρίστο με άλλους οκτώ κατοίκους της κοινότητας. Η εν ψυχρώ δολοφονία τους γράφει την πρώτη πράξη του εγκλήματος.

Το 2007 τα λείψανα του Χρίστου εντοπίζονται, μετά από 33 χρόνια, σε ομαδικό τάφο και ταυτοποιούνται μέσω επιστημονικών μεθόδων.

Στις 27 Ιουλίου 2007 γράφεται η τελική πράξη του εγκλήματος με την κηδεία και τελική ανάπαυση της ψυχής του πρόωρα αδικοχαμένου δικαστή Χρίστου Χατζηνικολάου.

Κυρίες και κύριοι, 

50 χρόνια μετά και ακόμη οι ψυχές των συγγενών, συναδέλφων, φίλων ζητούν δικαίωση.

50 χρόνια μετά και οι οικογένειες αναζητούν τους ανθρώπους τους, αναζητούν την ελπίδα που θα έρθει τόσο στο δικό τους σπίτι όσο και στα σπίτια των άγνωστων, αλλά παρόμοια χτυπημένων, συμπατριωτών τους.

Ο Χρίστος, ο συνάδελφος που πρόωρα χάθηκε μαζί με τους συμπατριώτες του, αλλά και με χιλιάδες άλλους Κύπριους, δεν χάθηκε χωρίς λόγο. Δεν χάθηκε χωρίς σκοπό. Ο λόγος και ο σκοπός ήταν ανώτεροι, ήταν το χρέος προς την πατρίδα και τις παναθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου.

Η θυσία των ηρώων του ’74, αγαπητοί, ήταν, είναι και παραμένει στις ψυχές μας ως μια θυσία επιβίωσης και διατήρησης της ατομικής, συλλογικής, κοινωνικής και πολιτικής ταυτότητας.

Σε ανθρώπινο επίπεδο, οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας, οι δολοφονηθέντες, οι αγνοούμενοι και οι οικογένειες αυτών μάς βοηθούν να θυμόμαστε και να αναλογιζόμαστε τη δική μας συνεισφορά, τη δική μας ευθύνη.

Η ηρωική σύζυγος, μητέρα και πατέρας των δύο παιδιών του Χρίστου, δεν υπολείπεται μνείας. Δυσβάσταχτο το βάρος της απώλειας, αλλά και συνάμα της συνέχισης και αποδοχής μιας νέας σκληρής πραγματικότητας. Κι όμως η μνήμη του αδικοχαμένου πατέρα, το παράδειγμα για τα παιδιά της και η συνέχιση του αγώνα για ανεύρεση των οστών του Χρίστου και τόσο άλλων αγνοουμένων ήταν η πρώτη και τελευταία σκέψη της.

Οξύμωρο το πώς ένας άνθρωπος της δικαιοσύνης φεύγει από αυτή τη ζωή με τόσο άδικο τρόπο. Η μνήμη του Χρίστου Χατζηνικολάου θα είναι πάντα για μας αφετηρία για τις θυσίες όλων των απλών ανθρώπων και υπενθύμιση της συλλογικής ευθύνης τόσο της Πολιτείας όσο και καθενός και καθεμίας από εμάς για συνέχιση του αγώνα της επανένωσης και της απόδοσης τιμών σε όσους έδωσαν το πολυτιμότερο όλων, τη ζωή τους για την πατρίδα.

Σας ευχαριστώ.

(ΕΑθ/ΕΠ)