Ανακοινωθέντα

Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από την Τουρκική εισβολή και από την απώλεια ενός μεγάλου μέρους της πατρίδας μας, αλλά και ανθρώπων μας. Πενήντα χρόνια καταστροφής των μνημείων μας, 50 χρόνια προσφυγιάς, 50 χρόνια μακριά από τις πόλεις και τα χωριά μας, τις εκκλησίες και τα νεκροταφεία όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας, 50 χρόνια μακριά από τα σχολεία όπου γενεές Κυπρίων έμαθαν γράμματα και επιστήμες και κατάφεραν να προκόψουν.

Σε αυτά τα σχολεία είναι αφιερωμένη και η δική σας σημερινή ημερίδα. Μέσα από τις εργασίες σας θα αναδείξετε τη συμβολή των σχολείων αυτών στη διαμόρφωση της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας και θα βοηθήσετε όλους μας να μάθουμε κάτι γι’ αυτά. Γι’ αυτό σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ θερμά.

Για εσάς η εισβολή και ο πόλεμος είναι ένα ιστορικό γεγονός, που άλλαξε την πορεία του τόπου μας, μια πορεία ανάπτυξης και διαμόρφωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενός σύγχρονου ανεξάρτητου κράτους. Για εμάς, που είμασταν παιδιά το 1974, έστω και εάν δεν ήμασταν όλοι πρόσφυγες, η εισβολή σημάδεψε τη ζωή μας με πρωτόγνωρες εμπειρίες και συναισθήματα. Θυμάμαι πολύ έντονα εκείνα τα χρόνια, παρ’ όλο που ήμουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Θυμάμαι ότι έπρεπε να μάθουμε νέες άγνωστες λέξεις – όπως προσφυγιά και πρόσφυγας, αιχμάλωτος, αγνοούμενος, καταυλισμός. Θυμάμαι τα παράθυρα του σχολείου μας να είναι καλυμμένα με ταινίες, για να μην πεταχτούν γυαλιά σε περίπτωση βομβαρδισμού, και εμάς και τους δασκάλους μας να κάνουμε ασκήσεις ετοιμότητας. Θυμάμαι να παρατηρώ από το μπαλκόνι του διαμερίσματος ενός παιδικού μου φίλου τον μεγάλο κόκκινο σταυρό που έβαψαν στη στέγη του σχολείου, για να ξέρουν τα αεροπλάνα του εχθρού ότι δεν πρέπει να κτυπήσουν εκεί. Για χρόνια το άκουσμα ενός αεροπλάνου να πετάει πάνω από τη Λευκωσία μου δημιουργούσε έντονο φόβο και ανησυχία.

Το σχολείο ήταν το κέντρο του κόσμου μας και το καταφύγιο των νέων μας συμμαθητών και συμμαθητριών, που έχασαν το σπίτι τους και το δικό τους σχολείο. Εκεί, κατά τη διάρκεια της σχολικής μέρας, μπορούσαν να ξεχάσουν τι έγινε και να είναι απλά μαθητές και όχι πρόσφυγες. Χάρη στο σχολείο μάθαμε για τους τόπους που χάθηκαν και για την ιστορία μας.

Χάρη στις προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας και των εκπαιδευτικών μας, μέσα από τα μαθήματα και το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», η ανάμνηση των κατεχομένων μας παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα. Τώρα τα παιδιά μας με τη σειρά τους μαθαίνουν, δεν ξεχνούν και διεκδικούν μια ελεύθερη πατρίδα και επιστροφή στα χωριά και τις πόλεις τους, επιστροφή στα σπίτια τους και τα σχολεία των γονιών και των παππούδων τους.

Εμείς στο Υφυπουργείο Πολιτισμού έχουμε ένα εξίσου σημαντικό ρόλο να παίξουμε στη διατήρηση της μνήμης της κατεχόμενης πατρίδας μας και τον εκπληρώνουμε μέσα από πολλές δράσεις μας. Μελετούμε και καταγράφουμε τα μνημεία και τα ευρήματα από τα κατεχόμενα και τα προστατεύουμε με όσα μέσα έχουμε στη διάθεση μας. Παρακολουθούμε στενά τις δημοπρασίες και πωλήσεις αρχαιοτήτων και εντοπίζουμε και επαναπατρίζουμε αντικείμενα που κλάπηκαν από τις εκκλησίες, τα μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους των κατεχομένων μας. Συνεργαζόμαστε με τους κατεχόμενους δήμους και κοινότητες μας στις ανεκτίμητες προσπάθειες τους να κρατήσουν ζωντανή την άυλη πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους και να την μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.

Στηρίζουμε τόσο τη Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά, που εργάζεται συστηματικά για την αναστήλωση και συντήρηση μνημείων σε όλο το νησί, όσο και τη Δικοινοτική Επιτροπή Πολιτισμού.

Στόχος όλων μας είναι η επανένωση του τόπου μας και η ειρηνική λύση του κυπριακού προβλήματος. Μια λύση που θα σέβεται την αξιοπρέπεια όλων των κατοίκων του νησιού μας και που θα δίνει το δικαίωμα σε όλους μας ελεύθεροι και ανεξάρτητοι να ζούμε σε συνθήκες ασφάλειας, σταθερότητας και αρμονικής συμβίωσης, όπως κάθε Ευρωπαίος πολίτης. Μέσα από τον πολιτισμό μπορούμε να βρούμε κοινή βάση και διόδους συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους και να εργαστούμε για τη λύση. Ο πολιτισμός και η αγάπη για τον τόπο μας μπορεί να γίνει η γέφυρα που θα μας ενώσει. Πρέπει λοιπόν να επενδύσουμε πάνω στον πολιτισμό μας και στους ανθρώπους που τον υπηρετούν.

Αγαπημένα μου παιδιά,

Είμαι βέβαιη ότι έχετε αποκομίσει πολλές γνώσεις από την έρευνα για τα κατεχόμενα μας σχολεία και αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον την παρουσίαση των εργασιών που έχετε εκπονήσει.

Εσείς είσαστε το μέλλον του τόπου μας. Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία που σας προσφέρεται για να γνωρίσετε τα κατεχόμενα μας μέρη, τις παραδόσεις, και τον πολιτισμό της πατρίδας μας. Έτσι θα την αγαπήσετε ακόμη περισσότερο και θα παλέψετε για την ελευθερία και επανένωση της και έτσι θα ζήσετε σε ένα καλύτερο αύριο.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στην ημερίδα.

(ΕΚ/ΑΦ)