Ανακοινωθέντα

«Ήταν ανελέητο το τελευταίο καλοκαίρι –
τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων
τις στέγες των σπιτιών.
Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους […]
Τον ήξερες αλλιώτικα
τον κυπριώτικο ήλιο [..]»

Αυτά έγραφε ο Λεύκιος Ζαφειρίου για το μαρτυρικό καλοκαίρι που σημάδεψε τον τόπο μας. Που σημάδεψε τις ψυχές μας.

Κύπρος, Ιούλιος 1974. Λέξεις αιμάσσουσες. Η Ιστορία ξεστράτισε κι έπιασε θρήνους γοερούς. Κι ο εχθρός έσπερνε τον θάνατο. Πώς να μετρήσεις τον όλεθρο, τον σπαραγμό τόσων ξεριζωμένων;

Κι όταν πια κόπασε το μεγάλο κακό, ο τόπος έμεινε βουβός. Τότε, πήραμε να μετράμε νεκρούς και ζωντανούς, κι αιχμάλωτους. Παρόντες, απόντες κι αγνοούμενους.

Πενήντα χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, πενήντα ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα, ο Ιούλιος μας ξυπνά ξανά με το εκκωφαντικό βουητό των σειρήνων του και επαναφέρει στη μνήμη τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας.

Τις αιμάσσουσες πληγές που δεν λένε να κλείσουν. Τα δάκρυα που δεν λένε στερέψουν. Το άδειο, τρομαγμένο βλέμμα των παιδιών που μείναν ορφανά. Το σβησμένο χαμόγελο των οικογενειών που χωρίστηκαν με βία. Τον βίαιο ξεριζωμό των προσφύγων που είδαν το βιός τους να χάνεται. Τον καημό των παππούδων, των γιαγιάδων, των γονιών μας που έφυγαν με ανεκπλήρωτο τον πόθο της επιστροφής. Τη σπαρακτική προσμονή των μανάδων που σιγοκαίει σαν αναμμένο καντήλι για τον γυρισμό του αγαπημένου παιδιού.

Αλήθεια! Σε ποια μεριά του κόσμου χωρεί η μάνα που καρτερά μες το όνειρο να ζήσει τη ζωή της;

«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί, ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει», γράφει ο Σεφέρης, όταν για πρώτη φορά αντικρύζει το πολύπαθο νησί μας.

Κυρίες και κύριοι,

Επιτελώντας το διαχρονικό μας χρέος απέναντι στην Ιστορία, με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό Παναγίας της Οδηγήτριας, για να μνημονεύσουμε και να αποδώσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους πεσόντες της κοινότητας του Παλιομέτοχου. Στους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους εκείνο το καλοκαίρι για την Ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα του τόπου μας.

Αναπέμπουμε, παράλληλα, δέηση για τη διακρίβωση της τύχης τεσσάρων συμπατριωτών μας, των οποίων τα ονόματα εξακολουθούν να βρίσκονται στον μακρύ θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων μας.

Με σεβασμό και δέος ενώπιον της θυσίας τους, μνημονεύουμε σήμερα τους πεσόντες υπέρ πίστεως και πατρίδος:

Τον Μιχαλάκη Χατζηγρηγόρη. Υπηρετούσε ως έφεδρος, όταν τραυματίστηκε στις μάχες της Λαπήθου, στις 22 Ιουλίου 1974. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Λαπήθου από τον συγχωριανό του Κώστα Παύλου Ττίκη και στη συνέχεια στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου υπέκυψε στα τραύματά του. Τάφηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας στις 23 Ιουλίου 1974, ενώ οι συγγενείς του έμαθαν τα τραγικά μαντάτα μια ημέρα αργότερα.

Τον Μιχαλάκη Σάββα Τσιάτταλο. 20 μόλις ετών. Όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή κατετάγη ως έφεδρος στην 21η Επιλαρχία Αρμάτων. Τραυματίστηκε σοβαρά, στις 24 Ιουλίου 1974, στην περιοχή Καϊμακλίου-Ομορφίτας, όταν πυροβολήθηκε από τους Τούρκους εισβολείς στην προσπάθειά του να κατεβάσει την τουρκική σημαία και να υψώσει την ελληνική. Εξέπνευσε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.

Τον Αντώνη Πέτρου Δεσπότη. 20 ετών. Κατετάγη ως έφεδρος στα Τεθωρακισμένα, στις 20 Ιουλίου 1974, και υπηρέτησε στην περιοχή Πυροΐου. Στις 16 Αυγούστου χτυπήθηκε από όλμο και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Τον Ανδρέα Δημήτρη Κυτά. Κατετάγη ως έφεδρος στο 366ο Τάγμα Πεζικού στο Παλιομέτοχο και μεταφέρθηκε στην περιοχή Βασιλείας στην Κερύνεια για την απόκρουση των εισβολέων. Έπειτα, υπηρέτησε στην περιοχή Γρηγορίου, όπου, στις 16 Αυγούστου, χτυπήθηκε από όλμο και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Τον Θωμά Σάββα Κάρκα. Ο 20χρονος Θωμάς υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην 31η Μοίρα Καταδρομέων, όταν σκοτώθηκε τον Ιούλιο του 1974.

Τον βιοπαλαιστή Κώστα Χριστοδούλου Ττοουλαρά, που σκοτώθηκε κατά την τουρκική εισβολή, σε ηλικία 63 ετών, σε τουρκικό αεροπορικό βομβαρδισμό στο αγρόκτημα Μαγκλή, όπου εργαζόταν για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του.

Τον Παναγιώτη Ππουλλή που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 17 Αυγούστου 1974 από Τούρκους στρατιώτες έξω από το χωριό Γαϊδουράς της επαρχίας Αμμοχώστου. Τα οστά του εντοπίστηκαν μετά από πολλά χρόνια στην εν λόγω περιοχή. Ετάφη στο Κοιμητήριο Παλιομετόχου.

Μνημονεύουμε σήμερα επίσης:

Τον Κύπρο Κυπριανού. Στις 22 Ιουλίου 1974, στα 24 του χρόνια τραυματίστηκε στον Καραβά στην πλάτη και στο πόδι. Απεβίωσε στις 23 Ιουλίου 2014.

Τον Ευαγόρα Αγαπίου Ευαγόρου. Υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 213 Τάγμα Πεζικού. Εφονεύθη άνανδρα από Τούρκο εισβολέα εν ώρα καθήκοντος στις 2 Αυγούστου 1988 σε φυλάκιο στην περιοχή Αγίου Κασσιανού στη Λευκωσία.

Και τον Ανδρέα Μακλόκλα. Γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1983. Υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία με τον βαθμό του Λοχία στο 201ο Τάγμα Πεζικού στους Αγίους Τριμιθιάς. Στις 28 Μαρτίου 2002, ενώ βρισκόταν σε άσκηση της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Βυζακιά, χτυπήθηκε από κεραυνό και σκοτώθηκε σε ηλικία 19 ετών.

Κυρίες και κύριοι,

Η τραγωδία των αγνοουμένων μας αποτελεί μια από τις πιο οδυνηρές συνέπειες της τουρκικής εισβολής του 1974.

Σεβαστοί συγγενείς των αγνοουμένων,

Ο πόνος σας ανείπωτος κι απαρηγόρητος μισό αιώνα τώρα. Κατανοούμε και συμμεριζόμαστε, ως Πολιτεία και ως κοινωνία, τη βαθιά συντριβή και την αγωνία που βιώνετε εδώ και πενήντα χρόνια. Την παρατεταμένη αβεβαιότητα που διαιωνίζει την ταλαιπωρία και τον καημό σας για την τύχη των αγαπημένων σας προσώπων. Για αυτό και εργαζόμαστε αδιάκοπα, με όλες μας τις δυνάμεις, για να διακριβωθεί η αλήθεια και να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να μας δοθούν όλες οι απαντήσεις.

Με καρτερικότητα αλλά και αγωνία απευθύνουμε δέηση για τη διακρίβωση της τύχης:

Του Θεοφάνη Χριστοφή Σίγα. Γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1949. Kατετάγη ως έφεδρος εθνοφρουρός στο 366ο Τάγμα Πεζικού που συγκροτήθηκε στο Παλιομέτοχο κατά την τουρκική εισβολή. Στις 17 Αυγούστου 1974, συνελήφθη από τους Τούρκους σε περιοχή έξω από τη Μόρφου. Βάσει μαρτυριών από άλλους αιχμαλώτους που βρίσκονταν στο γκαράζ Παυλίδη – μεταξύ των οποίων και από συμμαθητές του που τον γνώριζαν καλά – οδηγήθηκε στο γκαράζ όπου παρέμεινε τουλάχιστον δέκα μέρες μετά τη σύλληψή του. Όπως πολλοί άλλοι, δεν δηλώθηκε στον Ερυθρό Σταυρό και έκτοτε η τύχη του αγνοείται.

Του Κώστα Χριστοφή Πέτσα. Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1944. Kατετάγη και αυτός ως έφεδρος εθνοφρουρός στο 366ο Τάγμα Πεζικού που συγκροτήθηκε στο Παλιομέτοχο, όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή. Έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Κερύνεια μαζί με τον αδερφό του, ο οποίος τον είδε για τελευταία φορά στην περιοχή της Λαπήθου, στις 22 Ιουλίου 1974. Έκτοτε, τα ίχνη του χάθηκαν.

Του Γεώργιου Ιωάννου Στεργενάκη. Γεννημένος στη Ρόδο, στις 23 Ιουνίου 1948. Παντρεύτηκε την Αφροδίτη Μούκουρου από το Παλιομέτοχο όπου απέκτησαν οικογένεια και διέμεναν. Στις 20 Ιουλίου 1974, ως Έλληνας πατριώτης κατετάγη εθελοντικά στο 366ο Τάγμα Πεζικού. Έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις της Κερύνειας, όπου χάθηκαν τα ίχνη του. Σύμφωνα με μαρτυρία εθεάθη ένα μήνα μετά την έναρξη του πολέμου σε περιοχή του Πενταδακτύλου. Έκτοτε η τύχη του αγνοείται.

Και του Θωμά Αντωνίου Κουρέα. Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1954. Κατετάγη στην Εθνική Φρουρά τον Ιούλιο του 1972 και υπηρέτησε στον 120ο Λόχο Βαρέων Όπλων Λακατάμιας. Κατά την τουρκική εισβολή έλαβε μέρος στις μάχες στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Κερύνειας. Θεάθηκε για τελευταία φορά από τους συμπολεμιστές του, στις 22 Ιουλίου, σε πολεμική αποστολή εναντίον τουρκικού προγεφυρώματος στην πιο πάνω περιοχή. Ωστόσο, υπάρχουν τέσσερις μαρτυρίες αιχμαλώτων στο γκαράζ Παυλίδη ότι εθεάθη στο γκαράζ στις 25 Αυγούστου 1974. Ούτε αυτός δηλώθηκε στον Ερυθρό Σταυρό, και έκτοτε η τύχη του παραμένει άγνωστη.

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα, 50 χρόνια από την πιο τραγική στιγμή της νεότερης Ιστορίας της Κύπρου, το 37% των εδαφών της πατρίδας μας - η Αμμόχωστος, η Κερύνεια, η Λάπηθος, η Μόρφου, η Καρπασία - εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τουρκική κατοχή. Οι πρόσφυγες δεν έχουν ακόμη γυρίσει στα σπίτια τους. Η τύχη τόσων αγνοουμένων μας παραμένει αδιευκρίνιστη. Όμως, οι θυσίες των ένδοξων ηρώων μας, των προγόνων μας, του λαού μας, μάς υπενθυμίζουν ότι η ηρωική θυσία δεν είναι μόνο παρελθόν, αλλά αποτελεί φάρο για το μέλλον. Και ότι αποτελεί χρέος μας να συνεχίσουμε τον αγώνα τους για ελευθερία και επανένωση της πατρίδας μας και ευημερία του συνόλου του λαού μας.

Ύψιστο καθήκον και πρώτιστο μέλημά μας είναι ο τερματισμός της κατοχής, η επανένωση του τόπου και του λαού μας. Όσα χρόνια και αν πέρασαν, όσες δυσκολίες και εάν υπάρχουν, με όλο τον πόνο που κουβαλάμε, ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν συμβιβάζεται, δεν παραιτείται. Δεν ξεχνά.

Από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης έθεσε ως βασικότερη προτεραιότητά του τη συνολική επίλυση του Κυπριακού και την επανένωση του νησιού και του λαού μας. Προς την κατεύθυνση αυτή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταβάλλει άοκνες και επίμονες προσπάθειες.

Ο διορισμός Προσωπικής Απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών υπήρξε ακριβώς καρπός των προσπαθειών αυτών, και ένα σημαντικό βήμα ώστε να δημιουργήσουμε τις προοπτικές επανέναρξης των διαπραγματεύσεων. Με μόνη βιώσιμη λύση για το κυπριακό πρόβλημα, που αποτελεί ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.

Με απώτερο στόχο τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για επιστροφή στις συνομιλίες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έλαβε έμπρακτα και συγκεκριμένα μέτρα και πρωτοβουλίες, όπως τα μέτρα προς όφελος των Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας. Στο ίδιο αυτό πλαίσιο και η εποικοδομητική προσέγγιση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Απριλίου που επέτρεψε την υιοθέτηση Συμπερασμάτων που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια αμοιβαία επωφελή κατάσταση πραγμάτων στις ευρωτουρκικές σχέσεις, νοουμένου πάντα ότι η Τουρκία εμπράκτως συμβάλει για πρόοδο στο Κυπριακό, εντός του συμφωνημένου υπό τον ΟΗΕ πλαισίου.

Ο στόχος μας είναι αδιαπραγμάτευτος και αμετάθετος. Και οι προσπάθειές μας συνεχίζονται αδιάλειπτες, παρά την άτεγκτη στάση της τουρκικής πλευράς, η οποία θέτει όρους για επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και προωθεί το απαράδεκτο αίτημα για κυριαρχική ισότητα και λύση δυο κρατών.

Παρά τις προκλήσεις, παρά τις δυσκολίες, δεν συμβιβαζόμαστε με την κατοχή και την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον της πατρίδας μας, των παιδιών μας, των μελλοντικών γενεών. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ούτε άλλο μονοπάτι πέρα από τη βιώσιμη και λειτουργική επίλυση του Κυπριακού, την επανένωση του τόπου μας, την ασφάλεια και ευημερία όλων των Κυπρίων.

Με όραμά μας μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη, όπου οι νόμιμοι κάτοικοί της, Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι και Λατίνοι θα ορίζουν τη ζωή τους και το μέλλον τους, και το μέλλον της χώρας τους και των παιδιών τους, χωρίς εγγυητές, ξένους στρατούς, και επεμβατικά δικαιώματα.

Ονειρευόμαστε μια επανενωμένη Κύπρο εντός της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου οι πολίτες της θα απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πολίτες, χωρίς διακρίσεις. Σε μια ευρωπαϊκή Κύπρο, της δικαιοσύνης, της ασφάλειας, της ειρήνης και της ευημερίας, των ίσων ευκαιριών. Για αυτό το όραμα είμαστε εδώ και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.

Το 2024 είναι μια χρονιά με βαρύνουσα σημασία για τον τόπο μας. Φέτος, συμπληρώνονται 50 χρόνια τουρκικής κατοχής, μισός αιώνας αγώνα για την τελική δικαίωση. Ταυτόχρονα, φέτος γιορτάζουμε την 20ή επέτειο της ένταξης της πατρίδας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα μοναδικό ορόσημο που όχι μόνον αναμόρφωσε τη χώρα μας, αλλά που μας επιτρέπει να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Η ένταξη της Κύπρου στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια αποτελεί ισχυρή πολιτική και διπλωματική ασπίδα προς την αντιμετώπιση των όποιων επιβουλών κατά της εθνικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Πιστεύουμε στην ενοποιητική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αισθανόμαστε την παρουσία της κάθε φορά που στέκεται αλληλέγγυα στις προσπάθειες που καταβάλλουμε για ειρήνη στην Κύπρο και για επανένωση της χώρας μας, του τελευταίου διαιρεμένου και υπό κατοχή κράτους μέλους της Ένωσης. Ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτήν θα συνεχίσουμε να ανήκουμε και μετά τη λύση. Για αυτό και το ευρωπαϊκό κεκτημένο και οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες είναι τα εργαλεία που πρωτίστως οφείλουμε να αξιοποιούμε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα εργαλεία, έχει τις απαντήσεις σε όλα τα δύσκολα θέματα των διαπραγματεύσεων και μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Με την έμπρακτη και σταθερή συμπαράσταση και στήριξη της Ελλάδας στον αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για επιβίωση, ανάπτυξη και δικαίωση – και η ιστορική χθεσινή παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού, η πρώτη σε εκδήλωση καταδίκης της τουρκικής εισβολής καταδεικνύει ότι το Κυπριακό αποτελεί εθνική προτεραιότητα για την Ελλάδα – αλλά και με τη στήριξη εταίρων μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα συνεχίσουμε ακούραστα να καταβάλλουμε προσπάθειες, στο πλαίσιο των σχετικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για μια λύση που θα επανενώνει πραγματικά τη χώρα μας. Που θα την αποκαθιστά ως ένα σύγχρονο, λειτουργικό και αποτελεσματικό ευρωπαϊκό κράτος, με μία και μόνη κυριαρχία, μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα και μία και μόνη ιθαγένεια.

Η απελευθέρωση της Κύπρου, η επίτευξη λύσης που πραγματικά θα επανενώνει τη χώρα και τον λαό της μέσα σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας, προόδου, ευημερίας και ίσων δικαιωμάτων για όλους τους νόμιμους κατοίκους της, θα μας δώσει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες της χώρας μας, σε τοπικό, ευρωπαϊκό και περιφερειακό επίπεδο.

Κυρίες και κύριοι,

Πενήντα χρόνια είναι πολύς καιρός. Τα παιδιά του πολέμου μεγάλωσαν κι απέκτησαν δικά τους παιδιά. Παιδιά που δεν είδαν την καταστροφή, το ρημαγμένο τοπίο, τους νεκρούς. Που δεν είδαν τον τόπο να χάνεται μέσα σε λίγες μέρες. Που δεν κουβέντιασαν τον πόνο. Ωστόσο, είτε μιλημένος είτε αμίλητος ο πόνος κυλά ακοίμητος στο αίμα αυτού του τόπου. Έχει εμποτίσει τα νοήματα και τις χειρονομίες του συλλογικού μας βίου.

Μισό αιώνα μετά, ο πόνος εξακολουθεί να είναι βαθύς και η οδύνη απερίγραπτη. H ανείπωτη τραγωδία της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής σημάδεψε τη ψυχή του καθενός μας.

Η φλόγα που έκαιγε στα στήθη των ηρώων μας συνεχίζει να σιγοκαίει άσβεστη, δείχνοντάς μας τον δρόμο για την ελευθερία, την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δικαιοσύνη, τη σταθερότητα και την ειρήνη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε από τον δρόμο της ειρήνης.

Το οφείλουμε σε αυτούς που έφυγαν με άσβεστο τον πόθο και την πίστη για επιστροφή στους τόπους που γεννήθηκαν. Στους τόπους που νοερά περπατήσαμε και εμείς που γεννηθήκαμε μετά την εισβολή, μέσα από τα αφηγήματα των γιαγιάδων, των παππούδων και των γονιών μας. Που με σθένος και δύναμη ψυχής, με πίστη στον αγώνα της δικαίωσης και της επιστροφής, δούλεψαν σκληρά για να ξανακτίσουν τη ζωή τους. Δεν ξέχασαν όμως ποτέ.

Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές να παραδώσουμε μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη, ειρηνική και ευημερούσα. Μια πατρίδα, όπως την οραματίστηκαν όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία στον τόπο μας.

«Κι εσύ, μικρή πατρίδα μου, στη Δύση δικλητή, σε πέτρα απλικεμένη». Έτσι υμνεί την Κύπρο ο ποιητής Μιχάλης Πιερής.

Θα ’ρθει καιρός. Όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος, όσα χρόνια κι αν περάσουν. «Ο μαντατοφόρος τρέχει». Τρέχει να φέρει το «φοβερό μήνυμα μιας άλλης Σαλαμίνας». Οφείλουμε να συνεχίζουμε καρτερικά.

Και συνεχίζουμε. Δεν παραιτούμαστε. Αξιοποιούμε όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, ενισχύουμε το κράτος μας και τη θέση της χώρας μας εντός της ΕΕ, αλλά και διεθνώς, και τολμάμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Γιατί πιστεύουμε ότι η Κύπρος μας μπορεί να γίνει ξανά τόπος ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας.

Ναι, θα ’ρθει καιρός. «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Νήσος τις έστι.» Έστι ο τόπος μας, οι άνθρωποι, ο Κόσμος της Κύπρου μας.

Υποκλινόμαστε ευλαβικά στους ηρωικώς πεσόντες και σε όσους ακόμη η τύχη τους αγνοείται, σε όλους όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα που τους συνοδεύει.

(ΕΝ/ΕΑθ)