Ανακοινωθέντα

Είμαστε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, στο κάλεσμα των οικογενειών των ηρώων, του Κοινοτικού Συμβουλίου Ξυλοφάγου, των Εθνικοφρόνων Σωματείων, καθώς και των κομμάτων και οργανώσεων, για να τιμήσουμε τη μνήμη των ηρώων της Κοινότητας.

Αυτό το πάνδημο μνημόσυνο δείχνει ότι εδώ στην Ξυλοφάγου, ξέρετε τι οφείλουμε, ξέρετε πώς πρέπει να αποδώσουμε τιμή στα παλληκάρια που πολέμησαν για την πατρίδα και την ελευθερία μας. Τιμούμε τους ήρωες, αλλά επιτρέψετέ μου να σημειώσω πως είναι και τιμή για την Κοινότητα σας που ξέρει να τιμά τους ήρωές της, τους ήρωές μας.

• Μιχαλάκης Βραχίμης και Νίκος Θεοφάνους: έπεσαν στις μάχες της Μανσούρας στις 8 Αυγούστου 1964. Τότε που η Κύπρος είχε πάρει την πρώτη γεύση από τους υποχθόνιους επεκτατικούς και πολεμοχαρείς σχεδιασμούς της Τουρκίας.
• Φρίξος Παναγιώτου: έπεσε μαχόμενος στην Αλαμινό, στις 20 Ιουλίου 1974, την πρώτη ημέρα της εισβολής.
• Δεκανέας Ανδρέας Κάτζιη, Δεκανέας Νίκος Κάτζιη, Αντώνης Γερασίμου, Χριστοφής Πττασιά και Πέτρος Λοΐζου: έπεσαν μαχόμενοι στην περιοχή του Αγίου Παύλου, στις 14 Αυγούστου 1974, με την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής επίθεσης κατά της πατρίδας μας.
• Λοΐζος Χρίστου: έπεσε μαχόμενος στις 14 Αυγούστου 1974 επίσης, στην Αμμόχωστο.
• Γιωργαλλής Γιωργαλλή: πολέμησε και έπεσε στη Μια Μηλιά.
• Κυριάκος Τζιάπρα: αγνοούμενος μέχρι το 2011, έπεσε μαχόμενος στο Παλαίκυθρο.
• Σταύρος Μούσουλλου: αγνοούμενος μέχρι το 2017, έπεσε υπερασπιζόμενος την πατρίδα στη Λαπάτσα Σκυλλούρας, ανήμερα του Δεκαπενταυγούστου, σε ηλικία μόλις 18 ετών.

Μαζί με τους δυο μαχητές του 1964 και τους δέκα ήρωες του 1974 σήμερα μνημονεύουμε επίσης τον Διάκονο Βασίλειο Γιάννακα, που δολοφονήθηκε άνανδρα στις 15 Αυγούστου 1974. Τον απήγαγαν εκείνη τη μέρα από την εκκλησία της Γαλάτειας στην περιοχή της Καρπασίας και η  τύχη του αγνοείτο μέχρι το 2018, όταν και βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα οστά του, τα οποία παραδόθηκαν στους συγγενείς για ταφή.

Ανάμεσα όμως στους ηρωικούς νεκρούς της, η κοινότητα σήμερα μνημονεύει και τον εθνοφρουρό Χαράλαμπο Χαραλάμπους. Ο Χαράλαμπος, γεννημένος το 1967, σε ηλικία 21 χρονών το 1988 και ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του σε φυλάκιο στην ακριτική Αθηένου, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε, όταν προσπάθησε να συλλάβει Τούρκο, που είχε εισβάλει σε σπίτι, κρατώντας ομήρους.

Έντονα φορτισμένοι, και με επίγνωση της ευθύνης που έχουμε, τόσο η Πολιτεία όσο και η κοινωνία, συγκεντρωθήκαμε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, για να αποτίσουμε φόρο τιμής στα ηρωικά παλικάρια της Ξυλοφάγου, που έπεσαν μαχόμενα κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του 1963-64 και στην τουρκική εισβολή, το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Μνημονεύουμε και τιμούμε δεκατρία άξια τέκνα της Ξυλοφάγου, που αγωνίστηκαν με τόλμη και θυσιάστηκαν στον βωμό του καθήκοντος. Δίκαια σεμνύνεται η κοινότητά σας για την προσφορά στην ελευθερία, για τη θυσία υπέρ πατρίδος, βωμών και εστιών. Σήμερα είμαι σίγουρος ότι οι αναμνήσεις συγγενών και φίλων ζωντανεύουν το σύντομο πέρασμά τους από τη ζωή αυτή, ταυτόχρονα όμως ξέρετε ότι αυτοί οι δεκατρείς ήρωες με τη θυσία τους σφράγισαν όλο το νόημα της ζωής και της παρουσίας του κυπριακού Ελληνισμού σε αυτή τη γη και την πολύπαθη πατρίδα διαμέσου των αιώνων.

Νέοι άνθρωποι, όπως και πολλές εκατοντάδες άλλοι σε ολόκληρη την Κύπρο, που την ώρα που τους χρειάστηκε η πατρίδα, βγήκαν μπροστά και πολέμησαν και θυσιάστηκαν και έτσι στερήθηκαν τα πιο όμορφα νεανικά τους χρόνια. Για εκείνους κόπηκε αίφνης η χαρά της ζωής, τα όνειρα, τα σχέδια και οι φιλοδοξίες, αφήνοντας πίσω πικραμένες μανάδες και συγγενείς και φίλους. Όμως μαζί έδωσαν και υψηγορία ελευθεροφροσύνης αυτού του λαού.

Αυτή την ώρα όμως στέλνουμε δέηση και προσευχόμαστε και για την εξακρίβωση της τύχης τριών άλλων παλληκαριών της κοινότητας Ξυλοφάγου, οι οποίοι μαζί με εκατοντάδες άλλους συμπατριώτες μας ακόμα αγνοούνται. Του Αναστάση Καρατζιά, του Σταύρου Σταύρου και του Θεοφάνη Θεοφάνους. Στον μακρύ και πικρό κατάλογο των αγνοουμένων, που μαρτυρά απερίφραστα το ανθρώπινο δράμα και όλο τον ανθρώπινο πόνο της βάρβαρης τουρκικής εισβολής.

Στη συλλογική μνήμη αυτού του τόπου, που από την αρχαιότητα τη σημαδεύουν αγώνες για την ελευθερία, για τη δικαιοσύνη και τον πολιτισμό, με κατάμαυρο χρώμα μένουν γραμμένες οι μέρες εκείνες οι αποφράδες του Καλοκαιριού του 1974. Τότε που οι λεβέντες της Κύπρου δεν δίστασαν να προτάξουν τα στήθη και να αντισταθούν όσο μπορούσαν, ακόμα και μέσα σε έναν προδομένο πόλεμο. Το ξέρω... είναι βαρύ να το πούμε, όμως έτσι ήταν και έτσι έγινε. Πολύ δύσκολα θα περνούσε ο Αττίλας και όλη η τρομοκρατία που σκόρπισε στο νησί μας, εάν δεν είχε προηγηθεί η πλήρης αποδιοργάνωση και διάλυση της άμυνας μας.

Έτσι καταγράφηκε στη συλλογική μνήμη αυτού του τόπου η καταστροφή που έφεραν ορδές λεηλασίας, ο διωγμός των νοικοκυραίων από το σπίτι και την περιουσία τους, ο ξεριζωμός και η καταπάτηση σχεδόν της μισής μας πατρίδας. Και τους ακούμε σήμερα ξεδιάντροπα να κομπάζουν ότι είναι δήθεν δικά τους. Και τους ακούμε με όσα γελοία τολμάνε και λένε για το Βαρώσι μας...

Μνημονεύοντας σήμερα τους ηρωικά πεσόντες της Κοινότητας Ξυλοφάγου, υποκλινόμαστε με ευλάβεια και τιμούμε με σεβασμό τη θυσία όσων υπερασπίστηκαν την πατρίδα, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση σε έναν άδικο και άνισο αγώνα. Γιατί όταν ο τουρκικός Αττίλας  εισέβαλε ξημερώματα της 20^ης Ιουλίου 1974 με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις στο νησί μας, παρά το ότι διέθετε σύγχρονο οπλισμό και αριθμητική υπεροχή, η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα ήταν χαμένος. Οι δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς που έδωσαν με θάρρος σκληρές μάχες εναντίον των ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων του εχθρού έδειξαν ότι αν είχαν λειτουργήσει οι αμυντικές προδιαγραφές της Κύπρου, οι Τούρκοι δεν θα είχαν πατήσει πόδι. Δυστυχώς όμως έγινε αλλιώς. Και η Τουρκία έκτοτε ελέγχει ένα μεγάλο μέρος της πατρίδας μας, προφασιζόμενη ότι δήθεν στηρίζει τους Τουρκοκυπρίους –τους οποίους όμως επίσης καταδυναστεύει.

Τα τουρκικά στρατεύματα, επί σκοπώ, σκόρπισαν παντού τον όλεθρο και την καταστροφή, χωρίς όμως να κατάφεραν να κάμψουν το φρόνημα και το υψηλό αίσθημα αυτοθυσίας που επέδειξαν αξιωματικοί, έφεδροι και κληρωτοί, οι οποίοι επιστρατεύτηκαν για να διαφυλάξουν την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου.  Αλλά ο τραγικός απολογισμός και οι καταστροφικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής βαραίνουν μέχρι σήμερα την ιστορία και τους ανθρώπους του τόπου μας.

Οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι ηρωικοί εγκλωβισμένοι, οι συμπατριώτες μας, που για 45 χρόνια τώρα μένουν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, η συνεχιζόμενη ξένη κατοχή των πατρογονικών εδαφών μας, ο εποικισμός και η αλλοίωση της δημογραφικής δομής, η συνεχιζόμενη κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, συνθέτουν με δραματικό τρόπο το εθνικό μας πρόβλημα.

Σε καιρούς δύσκολους, που η πατρίδα μας εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις και επιθετικές ενέργειες στη θάλασσά μας, σε καιρούς που  χρειαζόμαστε πρότυπα ήθους και αρετής, η απόδοση τιμής σε όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία, έρχεται να μας φωτίσει. Να μας δείξει στο φως, όχι μόνο τι οφείλουμε στους ήρωες που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία, αλλά και τι οφείλουμε στα παιδιά μας, στις γενιές που ακολουθούν και ζωογονούν την Κύπρο που ουδέποτε ήταν και ούτε πρέπει να γίνει προτεκτοράτο και επαρχία της Τουρκίας.

Άλλωστε, όπως σοφά το λέει και ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον». Εδώ όμως σήμερα δεν σβήνουμε, αλλά φωτίζουμε και φωτιζόμαστε από το φως του μεγαλείου ψυχής και της θυσίας των ηρώων. Ανθρώπων απλών, καθημερινών, που όμως άμα ήρθε η ώρα της κρίσης, στάθηκαν και είπαν μένω. Μένω και υπομένω να είμαι άνθρωπος αυτής της γης. Με πίστη και με ρίζα...

Την ώρα που μιλάμε για ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα δεν χωράνε μεγάλα λόγια. Περισσεύουν. Δεν χρειάζεται να πω εγώ, γιατί το ξέρουμε καλά: έχουμε χρέος να ποτίζουμε την καθημερινή μας ύπαρξη με τη συνείδηση του πόθεν ερχόμαστε και ποιάς ιστορικής μνήμης είμαστε κομμάτι. Όσο σήμερα το νοιώθουμε όλοι ότι πρέπει να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της θυσίας των ηρώων της Ξυλοφάγου, άλλο τόσο νοιώθουμε ότι πρέπει να έχουμε οδηγό και ισοκράτημα του βίου μας το νόημα ελευθεροφροσύνης και αξιοπρέπειας της θυσίας τους.

Ένα εθνικό μνημόσυνο σαν αυτό σήμερα, μας δίνει και το κουράγιο για να συνεχίσουμε τον ίδιο αγώνα για την ελευθερία. Έναν αγώνα που κερδίσαμε στη δεκαετία του 1950, αλλά με τις περιπέτειες που ακολούθησαν μένει αδικαίωτος μέσα στον 21^ο αιώνα.

Αυτές τις μέρες, 45 χρόνια μετά, συνεχίζουμε με ειρηνικά μέσα και με διπλωματικό αγώνα για να επιτύχουμε την εφαρμογή των όσων αποφάσισε η διεθνής κοινότητα από δεκαετίες τώρα για την Κύπρο. Με ψηφίσματα και αποφάσεις των Η.Ε. και άλλων διεθνών οργανισμών. Ακριβώς αυτές τις μέρες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά από δυο άγονα χρόνια που η Τουρκία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει διαπραγμάτευση σαν αυτή που έγινε στην Ελβετία το 2017, προσπαθεί να φέρει την τουρκική πλευρά ενώπιον των ευθυνών της.

Δεν είμαστε πια μόνοι. Στο μεσοδιάστημα η Κυπριακή Δημοκρατία έχει γίνει κράτος-μέλος της Ε.Ε. Πράγμα το οποίο και σήμερα ακόμα ενοχλεί τα δόλια σχέδια της Τουρκίας –δεν παύουν να διαμαρτύρονται εις μάτην αξιωματούχοι της τουρκικής κυβέρνησης. Γι’ αυτό, όχι μόνο έχουμε τη στήριξη των 27 εταίρων μας μπροστά στην απόπειρα της Τουρκίας να καταπατήσει και τη θάλασσα και να υποκλέψει και τα όποια ενεργειακά κοιτάσματα, αλλά βάσιμα διεκδικούμε και την επίλυση του Κυπριακού στη βάση των ευρωπαϊκών αρχών και κανόνων.

Αρνούμενη να διαπραγματευτεί και προσπαθώντας να σβήσει παρακαταθήκες για κατάργηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων και αποχώρηση του στρατού της από την Κύπρο, η Τουρκία προσπαθεί να προσθέσει στη δισεπίλυτη εξίσωση του Κυπριακού και την επίθεση στη θάλασσα. Συνεπικουρούμενη, δυστυχώς, και από την τουρκοκυπριακή πλευρά, η οποία αντί για μια συνεννόηση και συνδιαλλαγή στη βάση των αρχών των Η.Ε., αποπειράται να βάλει την Τουρκία συνέταιρο στους ενεργειακούς πόρους της Κύπρου και έτσι παρακωλύει την ουσιώδη διαπραγμάτευση.  

Είναι και πάλι κρίσιμη η συγκυρία. Ακριβώς γι’ αυτόν όμως το λόγο και ενθυμούμενοι τις θυσίες του λαού μας το 1974, οφείλουμε να ενισχύσουμε την προσπάθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας για να επιτύχει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, από εκεί που μείναμε το 2017 και αξιοποιώντας τις έξι παραμέτρους που πρότεινε ο ΓΓ κ. Αντόνιο Γκουτέρες. Αυτό προσπαθεί να αποφύγει η Τουρκία. Διότι ακόμα και αυτές τις μέρες ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν επικαλείται εγγυήσεις για να καταπατήσει τη θάλασσά μας και να επιβάλει τη λογική της τουρκικής αυθαιρεσίας.

Είναι, νομίζω, αδιανόητο, την ώρα που η τουρκική ηγεσία μας απειλεί ακόμα και με επανάληψη της βάρβαρης επίθεσης του 1974, κάποιοι να προσπαθούν να επικρίνουν και να μη διστάζουν μέχρι και να ενοχοποιούν  τη δική μας πλευρά, ορμώμενοι από κομματική αντιπαλότητα κατά της Κυβέρνησης. Τέτοιες συμπεριφορές τις έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν. Σήμερα επιβάλλεται ενότητα απέναντι σε ό,τι απειλεί την Κύπρο και την ελευθερία μας. 

Για τη συνάντηση της ερχόμενης Παρασκευής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κινείται στη βάση των ψηφισμάτων και των αποφάσεων των ΗΕ, ενισχυμένος από τις αποφάσεις της ΕΕ που εγκαλούν την Τουρκία για να συμπεριφερθεί ανάλογα με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές του πολιτισμένου κόσμου. Επιδιώκει τη συνεννόηση με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη. Νοουμένου βέβαια ότι θα βρει απέναντί του πράγματι έναν Τουρκοκύπριο συμπατριώτη και όχι τους σχεδιασμούς της Άγκυρας που αξιώνει με θράσος σχεδόν τα μισά δικαιώματα της Κύπρου στη θάλασσα μας και τον πλούτο της, διακηρύττοντας καθημερινά ότι λύση του Κυπριακού είναι η κατοχή.

H σημερινή στάση της Τουρκίας απέναντι στον φυσικό πλούτο της Κύπρου δείχνει βουλιμία, μισαλλοδοξία, θρασύ αυταρχισμό και τον υποβόσκοντα, δυστυχώς πάντα επεκτατισμό. Δεν είναι τον πλούτο που έχουμε να υπερασπιστούμε αλλά πάνω από όλα την απαράβατη αρχή της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους και του λαού. ‘Έτσι μαζί υπερασπιζόμαστε και την ίδια την ιδέα της λύσης του Κυπριακού χωρίς κατοχή ή επικυριαρχία της Τουρκίας.

Σήμερα, 45 χρόνια μετά, συνεχίζουμε τον αγώνα μας προσηλωμένοι στην προσπάθεια για ειρηνική επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Επιδιώκουμε μια λειτουργική και βιώσιμη λύση που θα ακυρώνει τα τετελεσμένα της εισβολής, θα προνοεί την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, θα τερματίζει τα απαράδεκτα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και θα κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού μας. Πέραν από πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές, με γνώμονα το χρέος για την πατρίδα και την ελευθερία αυτού του τόπου, ας στηρίξουμε από κοινού την προσπάθεια απέναντι στην Τουρκία.

Αυτό νομίζω θα ήταν το μήνυμα και των ηρώων της κοινότητας που έπεσαν για την ελευθερία.

Έτσι θα τους τιμήσουμε λέγοντας σεμνά αυτή την ώρα: 

• είθε όσο πιο σύντομα να μάθουν για τους τρεις αγνοούμενους οι συγγενείς και οι δικοί τους,
• αιωνία ας είναι η μνήμη των 13 παλληκαριών και του Διάκονου της Ξυλοφάγου.

------------------------ 

ΡΜ/ΕΙ