Ανακοινωθέντα

Η επέτειος της 25^ης Μαρτίου είναι ημέρα γιορτής τους Έθνους μας, της ιστορίας, της ταυτότητάς μας. Γιορτάζουμε ταυτόχρονα σήμερα και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, που συμβολικά ταυτίστηκε με την Επανάσταση του ελληνικού έθνους, υποδηλώνοντας ότι το χαρμόσυνο μήνυμα για τη σωτηρία του ανθρώπου εξομοιώνεται με τη λύτρωση του Έθνους από τη μακρόχρονη σκλαβιά. Ημέρα μνήμης, η σημερινή, του μεγαλείου του αδούλωτου Ελληνισμού, ημέρα πνευματικής σωτηρίας και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ο αγώνας των Ελλήνων επί του οθωμανικού ζυγού το 1821, αποτελεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός της νεότερης ιστορίας μας, καθώς οδήγησε στη δημιουργία  του νέου ελληνικού κράτους. Με τις θυσίες των προπατόρων μας, το ελληνικό Έθνος κατόρθωσε για πρώτη φορά να αποκτήσει κρατική υπόσταση και ταυτότητα.   

Είναι, λοιπόν, εθνική μας υποχρέωση να αναγνωρίζουμε τις θυσίες αυτές, οι οποίες έγιναν στον βωμό της δικής μας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, και να επιδεικνύουμε τον δέοντα σεβασμό στις αρχές και τις αξίες που κληρονομήσαμε από το ιστορικό μας παρελθόν.

Πέρα όμως από την ευφορία και την εορταστική διάθεση που δικαιωματικά αισθανόμαστε μια τέτοια ημέρα, οφείλουμε περισσότερο να αναγνωρίζουμε και να αξιολογούμε το εθνικό βάρος αυτής της κληρονομιάς, αλλά και τις ευθύνες που απαιτεί ένα τέτοιο ιστορικό παρελθόν από εμάς σήμερα. Πεποίθησή μου είναι ότι, αν δεν κατανοήσουμε τη βαθύτερη ουσία των γεγονότων και της θυσίας των αγωνιστών που μνημονεύουμε, δεν έχουν ουσία και υπόσταση οι τιμές που αποτίουμε σε εορταστικές και επετειακές εκδηλώσεις. Αντίθετα, επικαλύπτουν την ουσία των αγώνων και των θυσιών και δεν βοηθούν στη συνειδητοποίηση των δικών μας ευθυνών και υποχρεώσεων.

Η ανάκληση στη μνήμη μας των μεγάλων εθνικών στιγμών της ιστορίας, θα πρέπει να λειτουργεί ως μια ευκαιρία σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, για να αντλούμε διδάγματα, να παραδειγματιζόμαστε από συμπεριφορές και στάσεις ζωής και να υιοθετούμε αξίες, αντιλήψεις και αρετές, που φώτισαν και καθοδήγησαν τους ήρωές μας σε άλλες χρονικές στιγμές στις ιστορικές σελίδες του Έθνους.

Αφήνοντας πίσω, λοιπόν, ηχηρούς και μεγαλεπήβολους λόγους, καλούμαστε μια τέτοια ημέρα να τιμήσουμε όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά κυρίως τα ιδανικά που αυτά υπηρέτησαν, και να κινητοποιηθούμε για την πραγμάτωση των δικών μας αγώνων σήμερα, βάσει των δεδομένων της σύγχρονης πραγματικότητας.

Βλέποντας τον πραγματικό σκοπό του αγώνα των Ελλήνων του 1821, που ήταν η επιβίωση του Ελληνισμού με αξιοπρέπεια εν ελευθερία, πρέπει να αντιληφθούμε ότι και δικός μας στόχος σήμερα -με βάση την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εθνικό μας ζήτημα- είναι ακριβώς ο ίδιος: Η επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, η προστασία των δικαιωμάτων μας και η διεκδίκηση των παράνομα κατεχόμενων κεκτημένων μας.

Η Κυπριακή Δημοκρατία παλεύει εδώ και μισό αιώνα περίπου, για να απαλλαχτεί από την κατοχή, την ανομία, την αδικία, αλλά και από όλες τις οδυνηρές συνέπειες που επέφερε η παράνομη τουρκική εισβολή του 1974. Ατέρμονες διαπραγματεύσεις, συνομιλίες και συζητήσεις, δεν επέφεραν μέχρι τώρα κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθότι ερχόμαστε κάθε φορά αντιμέτωποι με την αδιαλλαξία της Τουρκίας, τις μαξιμαλιστικές και παράλογες απαιτήσεις της.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Το ιστορικό παρελθόν του Ελληνισμού, αλλά και του Κυπριακού Ελληνισμού, έχει αποδείξει, ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται και ότι η υλοποίηση οραμάτων και η επίτευξη στόχων, απαιτούν επιμονή, αφοσίωση, σκληρή δουλειά και θυσίες. Άλλωστε, η ιδέα και η απόφαση για την επανάσταση ενάντια στους Οθωμανούς Τούρκους το 1821, δεν ήταν μια επιπόλαιη και μεμονωμένη εξέγερση των Ελλήνων, αλλά μια συνειδητή και συλλογική πράξη αντίδρασης στη σκλαβιά που υπόκεινταν για 400 χρόνια, καθώς και σε όλες τις συνέπειες αυτής. Ο Αγώνας του ’21 προετοιμάστηκε μεθοδικά και η ελληνική ψυχή περίμενε καρτερικά την κατάλληλη στιγμή, ώστε να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά της. 

Έφτασε η ώρα να αφυπνιστεί και η δική μας εθνική συνείδηση, ώστε να παλέψουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα για τα δικαιώματά μας. Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι οι θέσεις μας στο Κυπριακό αποτελούν αυτονόητες θεμιτές και δίκαιες διεκδικήσεις, οι οποίες δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται και να αλλοιώνονται, προς επιδίωξη σκοπιμοτήτων και προσωπικών συμφερόντων.

Γνωρίζουμε βέβαια και δεν αγνοούμε την παράμετρο, ότι η Τουρκία είναι ο κύριος χειριστής του ζητήματος, υποκινώντας τα νήματα και χειραγωγώντας την τουρκοκυπριακή ηγεσία. Εξάλλου, το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, καθώς και οι διαχρονικές ιμπεριαλιστικές της διαθέσεις, γίνονται ακόμα πιο εμφανείς αυτό το χρονικό διάστημα, με τις απαράδεχτες πράξεις και συμπεριφορές της, σε Συρία και Αιγαίο.

Όσο και αν μας πονά και μας αδικεί το γεγονός, ότι μπαίνουμε στη διαδικασία να διαπραγματευόμαστε τα ίδια τα κεκτημένα μας και τις ελευθερίες μας, τα οποία στερηθήκαμε με άνομο τρόπο, δεν μπορούμε και κυρίως δεν μας επιτρέπεται να λιποτακτήσουμε, εγκαταλείποντας τον αγώνα για επαναφορά της δικαιοσύνης και της νομιμότητας στη χώρα μας.

«Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση», λέει στα 1838 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «δεν συλλογιστήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας».

Εάν εμείς όντως επιθυμούμε να θεωρούμαστε άξιοι απόγονοι της γενιάς του ’21, αλλά και των άλλων ηρωικών γενεών του Έθνους μας, και να δικαιούμαστε να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους, οφείλουμε να μείνουμε πιστοί και προσηλωμένοι στους στόχους και τους αγώνες μας, διεκδικώντας το δίκαιο μέχρι εσχάτων. Ας είμαστε, λοιπόν, ιδιαίτερα προσεκτικοί, ώστε να μην υποκύψουμε στις τουρκικές απαιτήσεις, συμβιβαζόμενοι με μια άδικη, ετεροβαρή και αναξιοπρεπή λύση. Πρέπει να αποτελεί κοινό τόπο, ότι η όποια ενδεχόμενη λύση του εθνικού μας ζητήματος, πρέπει να εδράζεται στο διεθνές δίκαιο, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, στις δημοκρατικές αρχές και αξίες, προοιωνίζοντας ένα μέλλον βιώσιμο και λειτουργικό, διασφαλίζοντας τα εθνικά και ανθρώπινα δικαιώματα κάθε Κύπριου πολίτη. 

Η απάντηση, αλλά και η άμυνά μας απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας, είναι η ενότητα, η ομοψυχία, η αποφυγή του τυφλού κομματισμού, καθώς και η υπέρβαση οποιωνδήποτε διχαστικών αντιλήψεων. Όπως λέει και ο Μακρυγιάννης, «Είμαστε εις το ‘εμείς’ κι όχι εις το ‘εγώ’». Σε αυτό το ‘εμείς’ στηρίχτηκαν και οι αγωνιστές του ’21, για αυτό και ο αγώνας τους παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο για ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Ωστόσο, ο δικός μας αγώνας σήμερα έχει διττό προσανατολισμό, αφού πέρα από την επίλυση του εθνικού ζητήματος, υποχρέωσή μας είναι και η αναβάθμιση της πολιτείας, του κράτους, των θεσμών και των μηχανισμών της χώρας. Και αυτός είναι ένας στόχος, ο οποίος εξαρτάται αμιγώς από τη δική μας προσπάθεια. Το φορτίο για το έργο αυτό επιμερίζεται στους ώμους όλων ανεξαιρέτως, επομένως καλούμαστε να ενσκήψουμε στα θέματα αυτά με υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Η βελτίωση των υποδομών της κοινωνίας μας, η πάταξη της διαφθοράς και η εξάλειψη της κακονομίας, είναι προϋποθέσεις που δύνανται να καταστήσουν την Κύπρο ένα κράτος-πρότυπο, ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου και ισοπολιτείας. Θεωρώ, επίσης, ότι η υλοποίηση των στόχων αυτών, δύναται να ενισχύσει τη διπλωματική ισχύ της Κύπρου στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων.

Αγώνας και επιμονή λοιπόν. Αυτά χρειάζονται, τόσο για την επίλυση του εθνικού μας ζητήματος, όσο και για τη δόμηση μιας ευημερούσας και ανεπτυγμένης Κύπρου, στην οποία θα λειτουργεί η αξιοκρατία, το ήθος και η διαφάνεια. Η ανάληψη αυτών των ευθυνών είναι το δικό μας χρέος απέναντι στους προκατόχους μας, στο Έθνος, την ιστορία, αλλά και απέναντι στις επερχόμενες γενιές.

«Μια φυλή ζει μέσα μας», όπως έγραψε και ο ποιητής του Έθνους μας Κωστής Παλαμάς. Ο Ελληνισμός και το ιστορικό παρελθόν σαλεύουν μέσα στην ψυχή μας, και για αυτό οφείλουμε να στεκόμαστε αντάξιοι των αρχών και των αξιών που μας κληροδότησαν προγενέστεροι αγώνες, σεβόμενοι το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον αυτού του τόπου.

____________

/ΣΧ