Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης μαζευτήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα, για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε και να αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές στο άξιο παλληκάρι της πατρίδας, Μιχάλη Γρηγορίου του Κώστα και της Δέσποινας, που θυσιάστηκε στον βωμό του καθήκοντος, επιτελώντας στο ακέραιο το χρέος του προς την πατρίδα. Θυσιάστηκε στις άνισες και προδομένες μάχες απέναντι στις ορδές του τουρκικού Αττίλα το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του '74 και έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα και το δικό του όνομα στο Πάνθεον των Αθανάτων μας.

Μετά από σαράντα έξι χρόνια επώδυνης καρτερίας και προσμονής, η οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι κηδεύουν τον δικό τους άνθρωπο, που μέχρι πρόσφατα αγνοείτο και ο οποίος έπεσε μαχόμενος, υπερασπιζόμενος την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του.

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για ένα ήρωα. Ευχαριστώ την οικογένεια  για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα.

Σαράντα έξι χρόνια μετά, ο Μιχάλης Γρηγορίου θα αναπαυθεί με τιμές που αρμόζουν σε ήρωες, που θυσιάζονται με ανιδιοτέλεια και πεθαίνουν για την πατρίδα και το κοινό καλό. Η οικογένειά του θα μπορέσει επιτέλους να ανάψει ένα καντήλι και να ανθοστολίσει τον τάφο του, εναποθέτοντάς του, το τιμημένο δάφνινο στεφάνι.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1953 στο χωριό Καζάφανι, της επαρχίας Κερύνειας. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του Κώστα και της Δέσποινας Γρηγορίου. Δυστυχώς, οι μαρτυρικοί γονείς έφυγαν από τη ζωή αδικαίωτοι μη γνωρίζοντας για την τύχη του αγαπημένου τους παιδιού.

Όσοι γνώρισαν και θυμούνται τον Μιχάλη επιβεβαιώνουν ότι ήταν ένας φιλικός και ευχάριστος νέος, γεμάτος ζωντάνια και ενθουσιασμό, ιδιαίτερα αγαπητός στους συγχωριανούς του. Μεγαλωμένος με ήθος και αρχές, συνεργαζόταν με όλους και ξεχώριζε για την ευγένεια και την καλοσύνη του.

Το 1971, κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Κατατάγηκε στην 33 Μοίρα Καταδρομών, αλλά ένεκα σοβαρού τραυματισμού του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκπαίδευσης, μετατέθηκε στο 361 Τ.Π.

Ολοκληρώνοντας τη στρατιωτική του θητεία, βγήκε στη σκληρή βιοπάλη και εργάστηκε στις οικοδομές. Στο μεταξύ νυμφεύθηκε με την Ελένη Γεωργίου Βρακά, με την οποία διέμεναν στο Πάνω Δίκωμο.

Δύο νέοι άνθρωποι, που ξεκίνησαν την κοινή πορεία της ζωής τους με σκοπό να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και να εκπληρώσουν τα μελλοντικά τους όνειρα. Το τραγικό και προδομένο καλοκαίρι του 1974, η σύζυγος του Ελένη ήταν έγκυος το πρώτο τους παιδί, το οποίο ο Μιχάλης δεν πρόλαβε και δεν ευτύχισε να γνωρίσει.

Η μικρή Δέσποινα ήρθε στον κόσμο τον Δεκέμβρη του 1974 και μεγάλωσε με την απώλεια του λατρευτού της πατέρα, έχοντας όμως ως πολύτιμη παρακαταθήκη και παντοτινή κληρονομιά το παράσημο του ήρωα πατέρα της, που με θάρρος και ανδρεία υπερασπίστηκε αξίες και ιδανικά πανανθρώπινα.

Η σύζυγος του Ελένη ανέλαβε αγόγγυστα μεγάλες ευθύνες, όχι μόνο γιατί έπρεπε να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα διπλό γονικό ρόλο, αλλά και γιατί ως πρόσφυγας έπρεπε να αντιμετωπίσει τις δυσχέρειες και τις στερήσεις, αναπληρώνοντας σιγά- σιγά όσα αναγκαία υπάρχοντα άφησε πίσω της με πόνο ψυχής.

Εργάστηκε σκληρά για να αντιμετωπίσει τα εμπόδια, τις αντιξοότητες και τους κινδύνους και κατάφερε να ανταπεξέλθει με αξιοπρέπεια, μεγαλώνοντας και αποκαθιστώντας το μοναδικό της παιδί.

Με την έναρξης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου 1974 και τη γενική επιστράτευση που ακολούθησε, ο Μιχάλης Γρηγορίου κατατάγηκε έφεδρος στο 361Τ.Π, η έδρα του οποίου βρισκόταν στο Δίκωμο. Μέχρι το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες κατάταξης των εφέδρων στο 361Τ.Π. Άμεσα δόθηκαν οδηγίες και όλοι επιβιβάστηκαν σε τέσσερα φορτηγά αυτοκίνητα και κινήθηκαν προς τη Γλυκιώτισσα Κερύνειας, για να ενισχύουν τις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς, οι οποίες είχαν αποστολή να αποτρέψουν την τουρκική απόβαση ή και την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, αφού υπήρχε ενημέρωση ότι τουρκικά στρατεύματα ανέβηκαν στα ακτές της Κερύνειας στο «Πέντε Μίλι» μαζί με άρματα μάχης και άλλο πολεμικό εξοπλισμό.

Όταν η αυτοκινητοπομπή έφτασε στο Λατσιή του Πενταδακτύλου, δέχτηκαν επίθεση από την τουρκική πολεμική αεροπορία. Άμεσα οι άνδρες του 361 Τ.Π κατήλθαν από τα οχήματα για να προφυλαχθούν από τη δράση των αεροπλάνων.

Με τη λήξη της επίθεσης και την απομάκρυνση των πολεμικών αεροπλάνων, αριθμός από τους εφέδρους του 361 Τ.Π επέστρεψαν στη βάση τους στο Δίκωμο, ενώ οι υπόλοιποι, μεταξύ των οποίων και ο Μιχάλης, συνέχισαν την πορεία τους. Γύρω στις 1 μ.μ., η ομάδα έφτασε στο Πέλλα- Πάϊς και μετά από οδηγίες μετέβηκαν στην έδρα της 33 Μοίρας Καταδρομών, η οποία βρισκόταν εκεί. Πλέον ο Μιχάλης και οι υπόλοιποι έφεδροι της ομάδας του, τέθηκαν κάτω από τις οδηγίες της διοίκησης της 33ης Μοίρας Καταδρομών. Την ίδια κιόλας μέρα, οι άνδρες της Μοίρας, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων, ανέλαβαν διάφορες αποστολές. Ο Μιχάλης Γρηγορίου τοποθετήθηκε στην ομάδα, η οποία επιχείρησε στην περιοχή του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Η επιχείρηση διήρκησε μέχρι την επομένη, 21 Ιουλίου 1974. Μετά την ολοκλήρωση της επιχείρησης, οι άνδρες της 33ης Μοίρας Καταδρομών επέστρεψαν στην έδρα τους στο Πέλλα- Πάϊς και ακολούθησε ανασυγκρότηση της Μοίρας, οπόταν και διαπιστώθηκε η απουσία και του Μιχάλη.

Τα οστά του Μιχάλη εντοπίστηκαν μαζί με άλλων καταδρομέων της 33^ης Μοίρας Καταδρομών  ανάμεσα τους και του Διοικητή της Μοίρας τους Ταγματάρχη Γεωργίου Κατσάνη που όλοι πολέμησαν με ηρωισμό και ανιδιοτέλεια κατά του βάρβαρου Αττίλα και θυσιάστηκαν για την πατρίδα.  Τα οστά του Μιχάλη φέρουν τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι και στις πλευρές.

Όλα αυτά τα χρόνια, η οικογένεια του Μιχάλη ζούσε με την αγωνία και με πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τη τύχη του. Οι αγνοούμενοι της τουρκικής εισβολής αποτελούν ομολογουμένως την τραγικότερη συνέπεια του παραλογισμού του πολέμου τόσο γι’ αυτούς που χάθηκαν, μα κυρίως γι’ αυτούς που έμειναν πίσω- απελπισμένοι γονείς, αδέλφια, σύζυγοι και παιδιά- να ζουν με την απώλεια και με τη βασανιστική ελπίδα, προσπαθώντας μάταια να συλλέξουν οποιαδήποτε πληροφορία για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. 

Οι προσπάθειες επίλυσης της τραγωδίας των αγνοουμένων και των συγγενών τους βρίσκονται σε μια κρίσιμη και οριακή καμπή. Είναι τραγικό και απάνθρωπο να αναζητούμε απαντήσεις για πέραν των 800 υποθέσεων αγνοουμένων μας. Η τραγική αυτή κατάσταση οφείλεται στην άρνηση της κατοχικής δύναμης να συνεργαστεί με ειλικρίνεια και ανθρωπιά για επίλυση του δράματος και της αγωνίας που βιώνουν καθημερινά οι οικογένειες των αγνοουμένων μας για σχεδόν μισό αιώνα. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες που προβάλλει καθημερινά η τουρκική πλευρά είναι πολλά και σοβαρά. Δεν πρέπει να αφεθεί η Τουρκία να συνεχίσει τον εμπαιγμό των οικογενειών και να αρνείται να συμμορφωθεί και να εφαρμόσει βασικές αρχές και αξίες της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Από πλευράς μας, σας διαβεβαιώνω ότι όσες και να είναι οι δυσκολίες και τα προβλήματα θα συνεχίσουμε τον ιερό και τίμιο αγώνα μαζί με τις οικογένειες των αγνοουμένων μας για διευκρίνιση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου. Αποτελεί ανθρώπινο και ιστορικό καθήκον και υποχρέωση όλων μας απέναντι στους ήρωές μας και στις οικογένειές τους.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Με την εφιαλτική γραμμή του Αττίλα να συνεχίζει να μοιράζει την πατρίδα μας, το πιο σημαντικό ζητούμενο παραμένει η επίλυση του μεγάλου εθνικού μας θέματος ο τερματισμός της κατοχής και της επανένωσης της πατρίδας μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας. Για να φτάσουμε όμως στο επιθυμητό αποτέλεσμα μιας διαρκούς και βιώσιμης λύσης απαιτείται, πάνω απ’ όλα, η Τουρκία να επιδείξει καλή θέληση.

Και η ελπίδα μας να το επιτύχουμε αυτό, είναι μέσα από έναν διάλογο, που θα διεξάγεται χωρίς απειλές και εκβιασμούς. Έναν διάλογο, που θα δώσει την ευκαιρία να συζητηθούν προτάσεις, που θα σέβονται τις εύλογες ανησυχίες και των δυο κοινοτήτων, με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενεργώντας στο πλαίσιο αυτό, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Νίκος Αναστασιάδης έχει επανειλημμένα εκφράσει προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών την ετοιμότητά του για την έναρξη ενός νέου διάλογου με στόχο τη δημιουργία ενός σύγχρονου λειτουργικού κράτους, σύμφωνα με τις παραμέτρους του πλαισίου που έθεσε ο ίδιος ο Γενικό Γραμματέας των ηνωμένων Εθνών.

Το σημερινό στάτους κβο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Τα τετελεσμένα της εισβολής επιβάλλεται να ακυρωθούν. Και να επικρατήσει το διεθνές δίκαιο, όπως προνοείται από τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τις συμβάσεις των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις ετυμηγορίες των διεθνών δικαστηρίων.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα γράφεται ο τραγικός επίλογος της ηρωικής θυσίας ενός ακόμη παλληκαριού, που στα πιο όμορφα νεανικά του χρόνια η ανεμελιά, η χαρά, τα όνειρα και η αισιοδοξία έσβησαν μέσα στη φρίκη, στον φόβο και στην καταστροφή του πολέμου.

Οι σεβαστοί γονείς του Μιχάλη δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή και τη συγκινητική τούτη στιγμή δεν είναι εδώ μαζί μας για να του εκφράσουν την περηφάνια τους και να του αποδώσουν τις τιμές που του αξίζουν. Από την τελευταία τραγική ώρα του αποχωρισμού τα οστά του γιού τους, η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων ήταν γεμάτη πίκρα, αμέτρητα δάκρυα και ένα βαθύ πόνο για την απώλεια του λατρευτού τους παιδιού, για όλα όσα έπρεπε να ζήσει και δεν έζησε αλλά και για τον δραματικό και απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο χάθηκε.

Σήμερα, η πολιτεία του αποδίδει με σεβασμό την ευγνωμοσύνη και τις δέουσες τιμές, που αρμόζουν σε ήρωες που πολεμούν και πεθαίνουν για την ελευθερία της πατρίδας. Την ίδια ώρα, η λατρευτή του σύζυγος Ελένη, η πολυαγαπημένη του κόρη Δέσποινα, η μονάκριβη εγγονή του Στυλιανή, τα αγαπημένα του αδέλφια, Ανδρέας, Χριστάκης, Γρηγόρης, Μαρία και Παναγιώτα, οι λοιποί συγγενείς, οι τιμημένοι συμπολεμιστές, οι φίλοι και συγχωριανοί του, περιβάλλουν με δέος και υπερηφάνεια τα ιερά οστά του.

Γιατί ο Μιχάλης, παρά τις όποιες δυσκολίες, έζησε τη ζωή του με αξιοπρέπεια, θάρρος, ανιδιοτέλεια, καλοσύνη και αγάπη για τον συνάνθρωπο αλλά και για την πατρίδα, για την οποία θυσιάστηκε. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να εμπνέουν όχι μόνο εσάς τους δικούς του ανθρώπους  αλλά και όλους εμάς. Ευχόμαστε να έρθει σύντομα η στιγμή της δικαίωσης της θυσίας του, όπως και το τέλος όλων των δεινών της πολύπαθης πατρίδας μας.

Αγαπημένοι μας Ελένη, Δέσποινα, Στυλιανή,

Αγαπητά αδέρφια του ήρωας μας Ανδρέα, Χριστάκη, Γρηγόρη, Μαρία και Παναγιώτα,

Σήμερα, πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον Μιχάλη σας, τον ήρωα σας, τον ήρωα της Κύπρου.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας σας για τον Μιχάλη σας να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Στην πολυτάραχη ιστορική μας πορεία και στους συνέχεις μας αγώνες για εθνική δικαίωση, τα ιερά χώματα της πατρίδας μας ανέδειξαν πολλούς ήρωες. Η ψυχική τους δύναμη και η αξιοπρέπειά τους, παραδίδει σε όλους εμάς τις καλύτερες διδαχές. Ο Μιχάλης Γρηγορίου, ήταν μόλις 21 ετών, όταν θυσιάστηκε για το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία. Υποκλινόμαστε όλοι ευλαβικά στο μεγαλείο της θυσίας του και της  προσφοράς του στη πατρίδα.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του ήρωα καταδρομέα Μιχάλη Γρηγορίου του Κώστα και της Δέσποινας.

Αιωνία και τιμημένη.

---------------------

ΡΜ/ΕΙ