Ανακοινωθέντα

Άλλος ένα Ιούλης μας βρίσκει να τιμούμε ήρωες στις κοινότητές μας, χωρίς να έχει επέλθει η δικαίωση των αγώνων του λαού μας. Έχουν ήδη περάσει 49 χρόνια από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974 που με το διπλό έγκλημα του προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής η πατρίδα μας αιματοκυλίστηκε και παραμένει έκτοτε μοιρασμένη. Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει και οι πληγές είναι ακόμη ανοικτές.

Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής ήταν τραυματικές για την Κύπρο και κάθε Κυριακή στις πόλεις, τις κοινότητες και τα χωριά μας τιμούμε και μνημονεύουμε τους ήρωές μας. Στρατιώτες που η τουρκική εισβολή σημάδεψε τη θητεία τους και άντρες που έτρεξαν ως έφεδροι στο κάλεσμα της πατρίδας. Έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου μας και η θυσία τους αποτελεί φάρο και για μας και για τις μελλοντικές γενιές. Τιμούμε, ταυτόχρονα, και ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους σε γεγονότα πριν από το 1974, αφού το πολύπαθο νησί μας σε κανένα χρονικό σημείο της μακραίωνης ιστορίας του δεν μπόρεσε να αποδεσμευθεί από την ανάγκη προάσπισης της γης του από τις επιβουλές των κατακτητών.

Είναι με αισθήματα βαριάς συγκίνησης που τιμούμε σήμερα σε αυτό το ετήσιο εθνικό μνημόσυνο τους πεσόντες της κοινότητας Καλοπαναγιώτη, την προσφορά των οποίων αποτελεί υποχρέωση μας να επισημάνουμε για να αποδώσουμε και τις δέουσες τιμές.

Ο Νίκος Παπαϊωάννου γεννήθηκε στον Καλοπαναγιώτη στις 15 Μαρτίου του 1940. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Χριστόδουλου και της Μαρίας Παπαϊωάννου. Κλήθηκε για υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά τον Μάρτιο του 1966, σε ηλικία 26 ετών. Τοποθετήθηκε σε φυλάκιο στις κορυφές του Πενταδάκτυλου στο ύψωμα αετοφωλιά. Στις 27 Σεπτεμβρίου, έξι μήνες μετά την κατάταξή του εκτελούσε χρέη σκοπού, κρατώντας το όπλο του και ασύρματο. Ήταν η μοιραία ημέρα. Κατά τη διάρκεια καταιγίδας έχασε τη ζωή του από κτύπημα κεραυνού.

Τα τραγικά γεγονότα του 1974 δεν άφησαν ανεπηρέαστη την κοινότητα του Καλοπαναγιώτη που πλήρωσε βαρύ τίμημα με την απώλεια ζωής τριών παιδιών της.

Ο Νίκος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στον Καλοπαναγιώτη στις 6 Ιανουαρίου 1942. Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας του Κώστα Δημητρίου και της Ευδοκίας Κασπαρή. Κατετάγη ως έφεδρος στο 241 Τάγμα Πεζικού. Στις 22 Ιουλίου του 1974 κινούμενοι προς τον χώρο της απόβασης βρέθηκαν αντιμέτωποι με τουρκικά άρματα μάχης. Ήταν η τελευταία φορά που ο Νίκος Κωνσταντίνου θεάθηκε ζωντανός. Τον Ιούλιο του 2006 τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο σε ελαιώνα νότια του χωριού Καζάφανι. Η κηδεία του τελέστηκε στις 13 Οκτωβρίου του 2007 και έχει ταφεί στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας.

Ο Σάββας Συμεού Χατζησυμεού γεννήθηκε στον Καλοπαναγιώτη το 1947. Ήταν γιος του Συμεού Χατζησυμεού και της Αντιγόνης Μαχλαζαρίδου. Παντρεύτηκε την Αντρούλα Αριστοδήμου από την Αγλατζιά και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Άρη, τη Νόνη και τη Μάρθα. Κατετάγη και αυτός ως έφεδρος στον τρίτο λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού. Έπεσε νεκρός σε προκεχωρημένο φυλάκιο στις 22 Ιουλίου του 1974, υπερασπιζόμενος την Ανατολική Λευκωσία μαζί με άλλους στρατιώτες. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο το 2017. Η κηδεία του έγινε στις 4 Αυγούστου 2017 στην Αγλατζιά και η ταφή του στο κοιμητήριο της περιοχής.

Ο Γεώργιος Μαυρομάτης γεννήθηκε στον Καλοπαναγιώτη στις 14 Αυγούστου του 1945. Γονείς του ήταν ο Ανδρέας και η Ανδριανή Μαυρομάτη. Παντρεύτηκε την Ελένη Καίσαρη από το Καλό Χωριό Λεύκας και απέκτησαν μία θυγατέρα, τη Στέλλα. Με την εκδήλωση της Τουρκικής Εισβολής ο Γεώργιος κατετάγη ως έφεδρος στο 256 Τάγμα Πεζικού. Στις 27 Ιουλίου το τάγμα του κλήθηκε να επανδρώσει θέσεις στον Καραβά και στη Λάπηθο. Εκεί έχασε τη ζωή του σε άνιση μάχη με τα στρατεύματα του τούρκου εισβολέα. Βρέθηκε, επίσης, σε ομαδικό τάφο στη Λάπηθο και έχει ταφεί στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας.

Κυρίες και κύριοι,

Για σχεδόν πενήντα χρόνια δεν κατέστη δυνατή η λύση του κυπριακού με τρόπο που να δικαιώνει τους ήρωες της πατρίδας μας, τους πρόσφυγες μας και να οδηγήσει στην απαλλαγή της κατοχής και την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων.

Η επανέναρξη μιας νέας προσπάθειας στο κυπριακό έχει τεθεί ως προτεραιότητα από την κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες έχει ζητήσει τον διορισμό απεσταλμένων, τόσο από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει εκφράσει κατ΄ επανάληψη την πρόθεση της να παρακαθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρά τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις από την τουρκική και την τουρκοκυπριακή πλευρά για λύση δύο κρατών, η οποία ποτέ δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την πλευρά μας.

Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που πηγάζουν από τη στάση της τουρκικής πλευράς εντούτοις έχουμε την υποχρέωση να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την εξεύρεση λύσης που θα διασφαλίζει, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, καθώς και τον τερματισμό του απαράδεκτου και αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων. Η συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση αποτελεί δέσμευση και υποχρέωση προς όλους όσοι θυσιάστηκαν για την πατρίδα μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(ΝΓ)