Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα σεβασμού, δέους, συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας αποτίνουμε σήμερα τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη δράση και τη θυσία των ηρωικών τέκνων της κοινότητας Λαγουδερών, Φειδία Συμεωνίδη, Παναγιώτη Χατζηπαναγιώτου και Τρύφωνα Τρύφωνος.

Οι κάτοικοι των Λαγουδερών, γαλουχημένοι με τις αρχές και τις αξίες της χριστιανικής πίστης, καθώς και τα προαιώνια ιδανικά της φυλής μας, δήλωσαν παρόντες στο όποιο κάλεσμα της Ιστορίας για την υπεράσπιση της πατρίδας, της τιμής και της ακεραιότητάς της.

Αναγνωρίζοντας διαχρονικά ως υπέρτατο αγαθό την ελευθερία, δεν δίστασαν να αγωνιστούν, θέτοντας πάνω από τη ζωή τους το καθήκον τους απέναντι στον τόπο και τα ανώτερα εθνικά ιδανικά, τις πανανθρώπινες αρχές και αξίες.

Αυτή ακριβώς την παρακαταθήκη προέταξαν και έθεσαν ως γνώμονα του δικού τους αγώνα οι ήρωες που μνημονεύουμε σήμερα, οι οποίοι, παραμένοντας αλύγιστοι και πιστοί σε ιδανικά, προασπίστηκαν την πατρώα γη, αλλά και το καθήκον που τους εμπιστεύτηκε η Πολιτεία. Όπως και εσείς είστε περήφανοι δικαίως, και η Πολιτεία είναι περήφανη, γι’ αυτό σήμερα, με την παρουσία μου εδώ ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, θέλω να στείλω το μήνυμα ότι τιμούμε και τη μνήμη και τη θυσία των ηρώων, αλλά αναγνωρίζουμε και τη σημαντική προσφορά της κοινότητάς σας στους διαχρονικούς αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού.

Γεννημένος το 1931, ο Φειδίας Συμεωνίδης ξεχώρισε για το ήθος, την εντιμότητα και την ανδρεία που διέκριναν τον χαρακτήρα, την πίστη του στα ορθόδοξα χριστιανικά ιδεώδη, αλλά και τη γνήσια φιλοπατρία του.

Φιλοπατρία που τον οδήγησε να ενταχθεί από τους πρώτους στις τάξεις της ΕΟΚΑ και να συμμετάσχει ενεργά στον ένδοξο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Η ενεργός δράση του οδήγησε στη σύλληψη και τη φυλάκισή του στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, από τα οποία κατάφερε να αποδράσει στις 13 Σεπτεμβρίου του 1956, μαζί με άλλους συναγωνιστές του.

Απόδραση που του επέτρεψε να συνεχίσει την πλούσια δράση του, όπως η οργάνωση ενέδρας εναντίον των Άγγλων μαζί με τον συναγωνιστή του Χαράλαμπο Μπαταριά και τον αδελφό του Γιάννη Συμεωνίδη, τα ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου. Αργότερα, με τους συναγωνιστές του Αντώνη Παπαδόπουλο, Αυγουστή Ευσταθίου και Ανδρέα Στυλιανού συναντά τον Γρηγόρη Αυξεντίου, δηλώνοντας το παρών του στην ηρωική Μάχη που ακολούθησε στον Μαχαιρά, στις 3 Μαρτίου 1957.

Παρά τα φρικτά βασανιστήρια που ακολούθησαν της σύλληψής του και τον κλονισμό της υγείας του, την περίοδο 1963-‘64, δηλώνει και πάλι παρών και συμμετέχει και πάλι στην αντίσταση του νόμιμου κράτους κατά της τουρκοανταρσίας.

Μέχρι και τον θάνατό του, την 1η Μαΐου του 1975, δεν σταμάτησε να αγωνιά και να αγωνίζεται για την πατρίδα.

Στο ίδιο πλαίσιο, ο Παναγιώτης Χατζηπαναγιώτου, υπηρετώντας ως ειδικός αστυφύλακας στον Αστυνομικό Σταθμό Παλαιχωρίου, στις 20 Ιουλίου 1974, έσπευσε να καταταγεί έφεδρος στο Γυμνάσιο Κύκκου και να υπερασπιστεί την πατρώα γη έναντι του Τούρκου εισβολέα. 

Μαζί με τον αδερφό του Κρίτωνα τοποθετήθηκαν στο κρησφύγετο της Ομορφίτας, αναλαμβάνοντας μαζί με άλλους εφέδρους την υπεράσπιση της περιοχής Ομορφίτας - Τράχωνα – Νεάπολης – Βορείου Πόλου, η οποία βρισκόταν υπό την ευθύνη του 211 Τάγματος Πεζικού.

Στις μάχες που ακολούθησαν, τις πρώτες μέρες της εισβολής, στον εν λόγω τομέα, ο Παναγιώτης μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες της Εθνικής Φρουράς προέβαλαν ηρωική αντίσταση μέχρι την απόφαση εκεχειρίας.

Ωστόσο, στη μεγάλη αιφνιδιαστική τουρκική επίθεση που ακολούθησε, τα ίχνη του Παναγιώτη χάθηκαν και έκτοτε θεωρείτο ως αγνοούμενος. Με τον εντοπισμό και την ταυτοποίηση των οστών του σε μαζικό τάφο στην περιοχή του Τράχωνα τάφηκε στον Πολύστυπο, τον Δεκέμβριο του 2017.

Εξίσου τίμησε τον όρκο που έδωσε απέναντι στην πατρίδα και την κοινωνία ο νεότερος των δύο, ο στρατιώτης Τρύφωνας Τρύφωνος που δολοφονήθηκε τον Δεκέμβριο του 1983 από τους Τούρκους. Μια τραγική εξέλιξη, 10 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και λίγες μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους.

Ο Τρύφωνος, υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία στην περιοχή του Άγιου Κασσιανού που γειτνιάζει με τη νεκρή ζώνη, ενώ εκτελούσε χρέη ημερήσιου φρουρού σε προωθημένο φυλάκιο πυροβολήθηκε άνανδρα και δολοφονήθηκε από Τούρκο στρατιώτη.

Ο Τρύφωνος υπήρξε γόνος οικογένειας αγωνιστών με μεγάλη προσφορά στον αγώνα της ΕΟΚΑ, με τον παππού του, Παπά Χαράλαμπο Κυριάκου να διατηρεί στο σπίτι του στο Σαράντι κρησφύγετο, φιλοξενώντας αγωνιστές, καθώς και ομάδες ανταρτών.

Οι ήρωες που μνημονεύουμε σήμερα, μαζί με το άλλο ηρωικό τέκνο της κοινότητας, τον Ανδρέα Ιωάννου, που παραμένει ακόμα από το 1974 αγνοούμενος, στάθηκαν άξιοι υπερασπιστές της πατρίδος, την ώρα που κλήθηκαν να την υπηρετήσουν.

Η δική τους συνειδητή στάση ζωής, το δικό τους παράστημα και μεγαλείο, όπως και όλων των συμπατριωτών μας που διαχρονικά βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των αγώνων της πατρίδας μας, αποτελεί ιερά παρακαταθήκη για όλους εμάς.

Ενόσω οι εθνικές μας εκκρεμότητες συνιστούν ανοικτή πληγή, επιβάλλεται να επιτελέσουμε το χρέος μας απέναντι στο παρόν, αλλά ειδικότερα στο μέλλον του τόπου μας, στις μελλοντικές γενιές, εξαντλώντας κάθε περιθώριο για την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.

Την ώρα που εργαζόμαστε για μια πιο ενοποιημένη Ευρώπη, ένα κράτος μέλος της ΕΕ, η πατρίδα μας παραμένει για σχεδόν μισό αιώνα μοιρασμένη. Η συνεχιζόμενη κατοχή ευρωπαϊκού εδάφους για 49 και πλέον χρόνια, αποτελεί αναχρονισμό που πρέπει να τερματιστεί.

Δεν μπορεί να είναι αυτή η μοίρα μας. Δεν είναι για μια τέτοια πατρίδα που θυσιάστηκαν οι ήρωες που σήμερα μνημονεύουμε. Η ιστορική μας ευθύνη δεν είναι τίποτα άλλο από το να αποκαταστήσουμε την ιστορική συνέχεια στον τόπο μας και με αυτό τον τρόπο να διασφαλίσουμε το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού στην πατρίδα μας. Στο κρίσιμο διάστημα που διερχόμαστε, επικεντρωνόμαστε στη βάση συγκεκριμένου σχεδιασμού, προκειμένου να επαναρχίσουν οι συνομιλίες και να επιτύχουμε τον τερματισμό της κατοχής, την επανένωση της πατρίδας μας, προκειμένου να απαλλάξουμε την πατρίδα μας από τα κατοχικά στρατεύματα και να διαμορφώσουμε συνθήκες ειρήνης και προοπτικής για το μέλλον.

Εργαζόμαστε για να πετύχουμε εξελίξεις που θα μετατρέπουν τους Ευρωπαίους πολίτες της Κύπρου σε πολίτες πρώτης κατηγορίας που να μη στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών στην ίδια τους την πατρίδα. Και είναι σε αυτό το πλαίσιο που θεωρώ ότι τόσο η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 2^ο δεκαπενθήμερο του τρέχοντος μηνός, όπως και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Οκτωβρίου, είναι καθοριστικής σημασίας για την προοπτική επανέναρξης των συνομιλιών.

Για να πετύχουμε όλα όσα οραματιζόμαστε, για να πετύχουμε την άρση του αδιεξόδου και να επαναρχίσουν οι συνομιλίες που θα μας οδηγήσουν στην επίλυση του Κυπριακού, η ύπαρξη ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου είναι απόλυτη προϋπόθεση.

Και θέλω να εκφράσω την απόλυτή μου ικανοποίηση για τη συζήτηση και τα αποτελέσματα της πρόσφατης Συνεδρίας του Εθνικού Συμβουλίου, να χαιρετίσω τις τοποθετήσεις, αλλά και την υπευθυνότητα που επιδείχθηκε από όλους τους συμμετέχοντες που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, στέλνουν σημαντικά μηνύματα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και ενισχύουν τη δική μου προσπάθεια.

Ο τερματισμός της κατοχής και η επανένωση της πατρίδας μας αποτελεί την ελάχιστη οφειλή έναντι σε αυτούς που μνημονεύουμε σήμερα, έναντι σε κάθε συμπατριώτη μας που θυσιάστηκε για τούτο τον τόπο.

Αυτό τον στόχο που θα διασφαλίζει και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού θέτουμε ως γνώμονα και προτεραιότητα των προσπαθειών μας. Γι΄ αυτό τον στόχο να είστε βέβαιοι ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την ευλογημένη μέρα της λύτρωσης.

Αιώνια τους η μνήμη.

(ΡΜ/ΝΓ)