Ανακοινωθέντα

Έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας, γιορτάζουμε σήμερα την 28^η Οκτωβρίου, γιορτάζουμε την επικράτηση των ηθικών αξιών και των πανανθρώπινων αρχών που υπερασπίστηκε ο ελληνισμός το 1940 απέναντι στην απειλή της απολυταρχίας και της βαρβαρότητας.

Όταν τον ξύπνησαν, ώρα τρεις τη νύχτα στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς βρήκε μπροστά του το πολεμικό τελεσίγραφο του Μπενίτο Μουσολίνι, που μετέφερε ο πρέσβης Γκράτσι. Αξίωνε το ιταλικό φασιστικό κράτος να καταλάβει η Ιταλία «δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους».

Η απάντησή του Μεταξά ήταν «ΟΧΙ». Κατ’ ακρίβειαν του είπε, στη γαλλική που χρησιμοποιούσαν, ‘Alors c’est la guerre’ – «λοιπόν έχουμε πόλεμο». Αυτή η απάντηση που έδωσε, το ΟΧΙ που είπε, ήταν η απάντηση σύσσωμου του ελληνικού λαού – παρά τη σκιά που υπάρχει ως προς την αντιπροσωπευτικότητα της τότε ελληνικής Κυβέρνησης.

Αψηφώντας την ωμή απειλή της κραταιάς τότε Ιταλίας – η οποία ήταν σε συμμαχία με το ναζιστικό τερατούργημα του Αδόλφου Χίτλερ – που προειδοποιούσε ότι «εις περίπτωσιν αντιστάσεως, η αντίστασις αυτή θα καμφθεί δια των όπλων», το ΟΧΙ του Πρωθυπουργού, «με φωνή συγκινημένη, αλλά στερεά» και με τα μάτια υγρά πίσω από τα γυαλιά, όπως γράφει ο Άγγελος Τερζάκης, ήταν η απάντηση που έβγαινε μέσα από ολόκληρη την ιστορία και την παράδοση των Ελλήνων.

Συγκινημένη, αλλά στερεά.

Ταυτόχρονα, ήταν όμως και απάντηση του σύγχρονου πολιτισμού απέναντι στην απεχθή εκείνη μορφή βαρβαρότητας και τυραννίας που ξεπήδησε μέσα στον εικοστό αιώνα.

Ένα δυνατό και αναπάντεχο ΟΧΙ, που έγινε πράξη στις παγωμένες βουνοκορφές του αλβανικού μετώπου και της Πίνδου από τον Έλληνα στρατιώτη, που πολέμησε ηρωικά και με αυταπάρνηση, αλλά και την  Ηπειρώτισσα γυναίκα όπως και τον απανταχού άμαχο ελληνικό πληθυσμό, που αψηφώντας τους κινδύνους και τις κακουχίες συμπαραστάθηκε ηθικά και συνέβαλε καθοριστικά στον ανεφοδιασμό του ελληνικού στρατού.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Mέσα στη συλλογική μνήμη που συνέχει τον Ελληνισμό, που δένει και κρατάει το Pωμέϊκο, διάφορες ημερομηνίες, διάφορες στιγμές του χρόνου στέκουν σαν φαροδείκτες. Κάνουν ισοκράτημα στον αστέρευτο ύμνο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Tο εθνικό μας ημερολόγιο είναι γεμάτο από ημερομηνίες που ανακαλούν στη μνήμη τους ηρωϊκούς αγώνες και τις αρετές του έθνους. Aνάμεσά τους δίκαια ξεχωρίζει η 28η Oκτωβρίου. Δίκαια, γιατί η επέτειος του OXI συγκεφαλαιώνει μέσα σε μια μόνη λέξη το νόημα της παρουσίας των Ελλήνων μέσα στην ιστορία:

OXI στους κατακτητές και τους εισβολείς,

OXI σε όσους επιβουλεύονται τη γη, τη συνείδηση και την περηφάνεια των Ελλήνων που τους έχουν παραδοθεί, από γενιά σε γενιά, μέσα από τα βάθη της ιστορίας.

OXI στους σφετεριστές, εκείνους που δεν έχουν άλλο τρόπο να προσεγγίζουν τα επιτεύγματα του ειρηνικού πολιτισμού παρά αρπάζοντας και λεηλατώντας.

Όπως ΟΧΙ λέμε και εμείς σήμερα εδώ στην Κύπρο στην τουρκική κατοχή και στις απειλές εκτουρκισμού του τόπου μας.

Αλλά ΟΧΙ και στον ολοκληρωτισμό, τον ναζισμό και τον φασισμό που χτύπησαν τότε την πόρτα της Ελλάδας. Γιατί το OXI της 28ης Oκτωβρίου  έχει πολύπλευρη σημασία. Δεν ήταν μονάχα άρνηση σε ένα ξένο εισβολέα, αλλά ήταν και απόρριψη του φασισμού και του ναζισμού.

H Ελλάδα, χώρος ιστορικός μέσα στον οποίο γεννήθηκαν και αναδείχτηκαν οι μεγάλες έννοιες του πανανθρώπινου πολιτισμού, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ισονομία, το θέατρο και η ανθρωπιστική παιδεία, θα ήταν η πρώτη χώρα που πρόβαλλε αποφασιστική αντίσταση στη μαύρη λαίλαπα του φασισμού, η οποία σκέπαζε τότε την Ευρώπη ολόκληρη. Πίσω από την άρνηση, πίσω από το γενναίο OXI, ήταν κατάφαση στην ανθρωπιά, στην ειρηνική δημιουργία, στην ελευθερία.

Από τα αρχαία χρόνια, την εποχή εκείνη που τα ελληνικά φύλα έβαλαν τα ανυπέρβλητα θεμέλια του πανανθρώπινου πολιτισμού, η γλυκειά χερσόνησος που περιστοιχίζεται από το ανεκτίμητο περιδέραιο που σχηματίζουν τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη κι ακόμα πιο πέρα και η Κύπρος, η γη των Ελλήνων, είχε κατά καιρούς να αντιμετωπίσει σωρεία επίδοξων κατακτητών, εισβολέων και κουρσάρων.

H απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: OXI.

            OXI στις Θερμοπύλες και στο Αρκάδι.

            OXI στην Πόλη τη Βασιλεύουσα και στο Χάνι της Γραβιάς.

            OXI στον Μαχαιρά και στο Λιοπέτρι.

            OXI στο Τεπελένι, στην Κορυτσά, στα Καλάβρυτα.        

Η απάντηση που πήρε ο Ιταλός πρέσβης, δεν μπορούσε και δεν ήταν άλλη από το «Μολών λαβέ» του εικοστού αιώνα. Η Ελλάς όσο εξαρτάτο από τις δυνάμεις της δεν θα επέτρεπε την επέκταση και την ηγεμονία των δυνάμεων του Άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η μικρή σε μέγεθος Ελλάς, αλλά μεγάλη σε ιστορία και παράδοση πολιτισμού, γινόταν ανάχωμα στην επέκταση των δυνάμεων της βαρβαρότητας του 20ου αιώνα και επέτρεπε έτσι στους Συμμάχους να αναχαιτίσουν τελικά τον κίνδυνο.

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα, ο απανταχού Ελληνισμός τιμά με αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940 και αποτίει φόρο τιμής στα άξια και σεπτά τέκνα, που έγραψαν με τους αγώνες, τα ηρωικά κατορθώματα και τις θυσίες τους χρυσές σελίδες δόξας και ανεπανάληπτου ιστορικού μεγαλείου.

H ιστορία μας, κάτω από συχνά εντελώς διαφορετικές περιστάσεις, είναι φτιαγμένη απ’ την ίδια ποιότητα των ανθρώπων, απ’ την ίδια μαγιά της ψυχής. Έτσι τα παλληκάρια που με τιτάνια προσπάθεια έσπρωχναν τα ζώα και τα μεταγωγικά να προχωρήσουν μέσα στα κακοτράχαλα βουνά της παγωμένης Πίνδου, τα παλληκάρια που με κρυοπαγήματα στα πόδια έσφιγγαν τα δόντια και βροντοφώναξαν «AEPA» κάνοντας τα όρη να συγκινηθούν και τα εχθρικά ασκέρια να διασκορπιστούν, ήτανε σα να φορούσαν στα πόδια τους του Παλαιολόγου τα κόκκινα σαντάλια κι απ’ αυτά να έπαιρναν τη δύναμη. Ήτανε σα να κρατούσαν στο χέρι το δοξασμένο σπαθί του Λεωνίδα, σα να ‘καιγε στα σωθικά τους η ιερή δάδα των Iερολοχιτών του Yψηλάντη, σα να προστάτευε την καρδιά τους από τον παγωμένο αγέρα το ιερό λάβαρο της Aγιά-Λαύρας κι η ευχή του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Απέναντι στο τελεσίγραφο του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, ο  Ελληνικός λαός, σύσσωμο το ελληνικό έθνος, επέδειξε εκείνη τη σπάνια όσο και ανεκτίμητη συσπειρωτική δύναμη που χαρακτηρίζει εμάς τους Έλληνες στις δύσκολες ώρες. Δεν θα πρέπει να το αποκρύψουμε, η Ελλάδα και τότε δοκιμαζόταν μέσα σε ανώμαλες πολιτικές συνθήκες και βίωνε εσωτερικό σπαραγμό. Πλην όμως στην κρίσιμη ώρα, μπροστά στην εξωτερική πρόκληση ακόμα κι εκείνη η Κυβέρνηση που είχε εγκατασταθεί με τις γνωστές διαδικασίες, βρήκε το δρόμο της εθνικής τιμής κι έτσι εκπροσώπησε επάξια το λαό και το έθνος ολόκληρο. Αλλά και ο λαός ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα με συγκινητική αυταπάρνηση. Κυρίως ο λαός, συνενωμένος, έδωσε εκείνη την απαράμιλλη δύναμη που κρύβει στη ψυχή του: το εύψυχον που είναι ομόρρυθμο της ελευθερίας και μαζί έδωσε στην Ελλάδα τη νίκη, τη δίκαιη νίκη του αμυνόμενου υπέρ βωμών και εστιών. 

Γράφει σχετικά ο πολιτικός ηγέτης, ακαδημαϊκός και λόγιος Παναγιώτης Κανελλόπουλος: «Υπάρχουν ευτυχώς στιγμές, που πέρα από κάθε άλλο κίνητρο ιστορικών πράξεων, ο απλός πατριωτισμός είναι η μοναδική δύναμη ενός λαού. Αυτό συνέβη στις δραματικές και ένδοξες ώρες που ξεκίνησαν από την 28^η Οκτωβρίου 1940. Στις καρδιές όλων των Ελλήνων οι παλμοί ήταν πατριωτικοί. Μόνο ο πατριωτισμός ενώνει, έστω και παροδικά, έναν λαό απόλυτα. Και μόνο η ένωση αυτή προκαλεί το θαύμα».

Ως θαύμα χαρακτηρίζεται η αποτελεσματική αντίσταση του Ελληνικού λαού στην επιδρομή του Μουσολίνι και η σειρά των λαμπρών νικηφόρων επιτυχιών του Ελληνικού Στρατού πέρα και από τη Βόρειο Ήπειρο. Θαύμα, για το οποίο πρωταρχικό ρόλο διαδραμάτισε η πίστη, η οποία αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα των ηθικών δυνάμεων ενός έθνους, το οποίο αγωνίστηκε για να υπερασπιστεί τη γη του, τις κοινωνικές αξίες, τον πολιτισμό και την τιμή του. Ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940 ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στην ιστορία της Ελλάδας.

Με τις πρώτες ομοβροντίες των κανονιών, ενωμένοι οι Έλληνες κατακλύσθηκαν από υπερηφάνεια, φιλότιμο και λεβεντιά και  ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση για γενική επιστράτευση. Ολόκληρο το έθνος σηκώθηκε στο πόδι για να συνεισφέρει με κάθε τρόπο στον αγώνα. Όλες οι τάξεις, άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές, όλες οι γενιές και ηλικίες είχαν γίνει μια μάζα, μια σημαία, μια ψυχή.

Η εμφάνιση του ένστολου στρατιώτη στους δρόμους προκαλούσε επευφημίες και χειροκροτήματα, που διερμήνευαν την ανάθεση αποστολής από αυτούς που έμεναν πίσω σ’ αυτούς που έφευγαν εμπρός να αναμετρηθούν με τον ύπουλο επιδρομέα. Οι έφεδροι του 1940 πήγαιναν στο μέτωπο με την ευχή όλων «στο καλό και με τη νίκη!». Νίκη για την οποία επιστρατεύτηκε η συγκινητική αυταπάρνηση των ανθρώπων που αψηφούν τον θάνατο διεκδικώντας την τιμημένη ελεύθερη ζωή του σύγχρονου πολίτη.

Διαδραματίστηκαν τότε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, σε πόλεις και σε χωριά, σκηνές συνενωτικής συσπείρωσης και πατριωτικής έξαρσης. Ξεχείλιζε πηγαία από τους ανθρώπους μια συγκινητική αυταπάρνηση και στη ματιά τους έλαμπε η αποφασιστικότητα να ζήσουν μέχρι τέλους την κοινή μοίρα που ενώνει ένα έθνος. Mε τρένα, με άμαξες και κάρα, με μουλάρια, ακόμα και κάποιοι πεζοί, οι Έλληνες συνενώθηκαν σε μια μακρόσυρτη ανθρώπινη πορεία που προχωρούσε στο μέτωπο σα να πορευότανε σε γιορτή. Χωρίς «τί», χωρίς «πώς», χωρίς «γιατί». Mε μια γνώμη και μια ψυχή. Nαι, για τους Έλληνες ήταν ξανά γιορτή: η γιορτή της μονάκριβης λευτεριάς.

Τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων καταγράφονται στα βουνά της Πίνδου, στην Κορυτσά, στους Άγιους Σαράντα, στο Αργυρόκαστρο, στη Χειμάρα, στην Κλεισούρα. Μετά από κάθε σπουδαία νίκη, οι καμπάνες κτυπούν χαρμόσυνα και αναπτερώνουν το ηθικό του απλού λαού και την αυτοπεποίθηση του στρατού, που μάχεται ακάθεκτος, με εύψυχο θάρρος και απόλυτη πίστη στα μεγάλα ιδανικά.

 Μόλις έγινε γνωστή η άρνηση της Ελλάδας να παραδώσει στη φασιστική Ιταλία γην και ύδωρ, οι Έλληνες της Κύπρου ξεχύθηκαν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες, ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο. Ο χώρος της Αρχιεπισκοπής κατακλύστηκε από την κυπριακή νεολαία, που αυθόρμητα δήλωνε την πρόθεσή της να καταταγεί εθελοντικά  στον Ελληνικό Στρατό.

Ακόμη κι αν η ιδιαίτερη μας πατρίδα στέναζε τότε κάτω από τον αγγλικό αποικιακό ζυγό, περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες Κύπριοι πολέμησαν τελικά στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κάτω από τη βρετανική σημαία. Και πρέπει να θυμόμαστε ότι προκειμένου να στρατολογήσει Κυπρίους, ο Άγγλος δυνάστης δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ως δέλεαρ την ελληνική σημαία – υπονοώντας ότι η συμμετοχή της Κύπρου στον πόλεμο θα έφερνε πιο κοντά την Κύπρο στην Ελλάδα.

Προηγουμένως όμως και παρά τις τεράστιες δυσκολίες μετάβασης στην Ελλάδα, σημαντικός αριθμός Κυπρίων βρέθηκαν εθελοντές στα βουνά της Πίνδου μαχόμενοι στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού για την ευρύτερη ελληνική πατρίδα και για τη λευτεριά. Κάποιοι υπήρξαν και τακτικοί στρατιωτικοί στις τάξεις των ένδοξων ελληνικών δυνάμεων. Αρκετοί μάλιστα, όταν έπεσε το μέτωπο, συνέχισαν τον Αγώνα και μέσα από τις τάξεις της Εθνικής Αντίστασης.

Εκατοντάδες Κύπριοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών, αγωνιζόμενοι για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τους στενούς και αδελφικούς δεσμούς που διαχρονικά μας ενώνουν με τον Μητροπολιτικό Ελληνισμό.

Nαι, η Ελλάς έκαμε εκείνο που μπορεί και να φαινόταν ακατόρθωτο. Νίκησε κατά κράτος τις ιταλικές στρατιές που επιχείρησαν να εισβάλουν στο έδαφός της, απελευθερώνοντας μάλιστα προσωρινά και τη Βόρειο Ήπειρο. Kαι τότε χρειάστηκε να εξαπολυθεί νέος πόλεμος εναντίον της. Ξετυλίχτηκε ενάντια στη μικρή Ελλάδα η κραταιά γερμανική στρατιωτική μηχανή. Kι ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν η μια μετά την άλλη, κάποιες μάλιστα αμαχητί, κι ενώ ακριβώς απέναντι η Τουρκία κρυβόταν στην υποκριτική και καιροσκοπική, την εγωϊστική ασφάλεια της ένοχης ουδετερότητας, οι Έλληνες έδιναν τον άνισο αλλά ευγενή αγώνα ενάντια στο σιδερόφραχτο τέρας του Ναζισμού. Όχι μόνο στο μέτωπο, αλλά και μετά, με το έπος της Εθνικής Αντίστασης που δεν άφησε τους κατακτητές στιγμή να ησυχάσουν.

H μικρή Ελλάδα συνέβαλε έτσι αποφασιστικά στην τελική νίκη των Συμμάχων.

Μιλώντας όμως για την Ελλάδα του ‘40 δεν μπορεί να ξεχνάμε ότι, δυστυχώς, στη συνέχεια και παρά το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης, η χώρα έμελλε να εμπλακεί σε ένα απίστευτα καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που, προς στιγμήν, και την Απελευθέρωση εσκίασε και τις προοπτικές ανοικοδόμησης και δημιουργίας εξαφάνισε και το πνεύμα ενότητας και ομοψυχίας αμαύρωσε. Γνωρίζοντας εξάλλου τη βαθύτερη λογική των διεθνών σχέσεων, με θλίψη διαπιστώνουμε εκ των υστέρων ότι η σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο μίσος Ελλάς δεν μπόρεσε αρκούντως να βαρύνει στη διεθνή σκηνή επωφελούμενη των μεταπολεμικών διευθετήσεων μαζί με τους υπόλοιπους Συμμάχους. Μέχρι και η μοίρα της Κύπρου είχε σίγουρα επηρεασθεί.

Επιβεβαιώθηκε για μια φορά ακόμα ότι ενωμένοι μεγαλουργούμε, αλλά διχασμένοι και παραδομένοι σε εσωτερικές έριδες καταλήγουμε σε εθνικές καταστροφές.

Εκθειάζοντας λοιπόν τις αρετές του έθνους, ποτέ να μη ξεχνάμε πόσο κοντά είναι και το σαράκι του διχασμού. Πάντα να θυμόμαστε ότι η επέτειος αυτή είναι μια ακόμη ευκαιρία στη σκέψη να ξορκίσουμε κι από την πρακτική μας να εξορίσουμε τον εθνικό διχασμό.  

Μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο, οι Έλληνες παραμέρισαν τις έριδες, ξέχασαν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και για μιαν ακόμη φορά έκαναν το θαύμα. Tο θαύμα αυτό δεν έχει κάτι το μεταφυσικό. Εδώ πρέπει ξανά να θυμηθούμε ένα εξωτερικό παρατηρητή όπως ο ιστορικός Κρίστοφερ Γούντχαουζ που υπογραμμίζει ότι «Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ο Ελληνικός λαός και η Κυβέρνησή του βρέθηκαν εντελώς ενωμένοι».

Ενότητα, αποφασιστικότητα, καθαρότητα στόχων. Αυτό είναι το θαύμα. Kατά τα λοιπά, ο πατριωτισμός, η ευψυχία και η εθνική αυταπάρνηση των Ελλήνων πρέπει πάντοτε να θεωρούνται δεδομένα.

Πάνω απ’ όλα ρόλο έπαιξε η ενότητα και η αποφασιστικότητα. H Ελλάδα τότε, το έθνος ολόκληρο, έπραξε το αυτονόητο. Αλλά και σήμερα εδώ στην Κύπρο, στην πολιτική όσο και στην καθημερινή ζωή μας, γι’ αυτό πολεμάμε το αυτονόητο, για το χώμα και το φως της πατρίδας μας, για το μέτρο και την ανθρωπιά του πολιτισμού μας. Για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρηνική συνύπαρξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

Δεν είναι ώρα, βεβαίως, για τις όποιες πολιτικές αναφορές. Θα ήταν όμως παράλειψη αυτή τη στιγμή που με σεμνότητα τιμούμε τον μεγάλο αγώνα των Ελλήνων και την εποποιία του 1940, να μην υπογραμμίσουμε ότι από την πλευρά του Κυπριακού Ελληνισμού έχουμε και σήμερα ακόμα τον ίδιο αγώνα της ελευθερίας να δώσουμε. Έχοντας ένα μεγάλο κομμάτι της πατρίδας μας κάτω από τουρκική κατοχή και τη μόνιμη απειλή του εκτουρκισμού, έχουμε να δώσουμε έναν αγώνα με ειρηνικά μέσα. Με διπλωματική κινητοποίηση και σχεδιασμούς πολιτικής στρατηγικής και εμμονή σε αρχές δικαίου και τις αξίες της ενωμένης Ευρώπης, δεν πρόκειται να ησυχάσουμε αν δεν απομακρυνθεί η εξωτερική επιβουλή και δεν δούμε την ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου να σκεπάζουν ολόκληρη την Κύπρο.

Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω πως πρέπει, μέσα σε συνθήκες της πλατύτερης δυνατής ενότητας, συσπειρωμένοι γύρω από την ηγεσία μας, να διεκδικήσουμε μια συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας για όλους τους Κυπρίους, σύμφωνα με τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές και τις αξίες της ενωμένης Ευρώπης.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Στον αγώνα που διεξάγουμε με ειρηνικά μέσα έχουμε και σήμερα απέναντί μας επιθετικές συμπεριφορές έξω από τη διεθνή νομιμότητα, καθώς και την απειλή να επικρατήσει η βία και η δύναμη πάνω στις ηθικές αρχές, τους κανόνες δικαίου και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, απέναντι στην Τουρκία που ακολουθεί μια λογική της δύναμης που καταλύει αρχές και αξίες και επιδιώκει με κάθε τρόπο να εξαλείψει την Κυπριακή Δημοκρατία και να διαιωνίσει ό,τι επέβαλε με τον κατακτητικό πόλεμο το 1974 ή και να εγκαθιδρύσει κάποιο καθεστώς που δεν θα ήταν λειτουργικό και ως εκ τούτου δεν θα μπορεί να είναι βιώσιμο, πρέπει να συνενώσουμε τις δυνάμεις μας πάνω σε σωστές αρχές και διεκδικώντας το αυτονόητο: την ελευθερία των ανθρώπων και τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους ανεξαιρέτως – ένα κράτος δικαίου και τις αρχές και τις αξίες που ταιριάζουν σε μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βλέποντας σήμερα τη μαθητιώσα νεολαία να παρελαύνει, γιορτάζοντας τη νίκη της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι στην τυφλή μανία της βίαιης δύναμης, νομίζω ότι το μήνυμα ενότητας που παίρνουμε από το έπος του 1940 μας κατευθύνει σε μια κοινή προσπάθεια μέσα από ενότητα να αξιοποιήσουμε τη στρατηγική κατεύθυνση που χαράζει η ηγεσία μας και τη θέση της χώρας μας ως ευρωπαϊκού πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας, μέσα από μια πρόταση ειρηνικής συνεργασίας με τα κράτη και τους λαούς της περιοχής. Ενώ ταυτόχρονα ενωμένοι να στηρίξουμε την προσπάθεια που καταβάλλει ο Πρόεδρός μας για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, στο πλαίσιο πάντα των αποφάσεων του Συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών και με δεδομένη την κατεύθυνση που έχει δώσει ο Γενικός Γραμματέας του διεθνούς οργανισμού ούτως ώστε μέσα από μια βιώσιμη και λειτουργική συμφωνία για λύση του Κυπριακού, η Κύπρος να είναι ένα κανονικό κράτος για όλους τους Κυπρίους. Χωρίς ξένη κηδεμονία, εγγυήσεις, παρεμβατικά δικαιώματα ή στρατεύματα κατοχής.

Τιμώντας περήφανα τον εθνικό αγώνα του 1940, διεκδικούμε μέσα στις σημερινές συνθήκες τις αξίες και τις αρχές για τις οποίες ηρωικά πολέμησε τότε ο Ελληνισμός και έδωσε ένα έπος που, συνεχίζοντας την ιστορική παράδοσή του, χάρισε στους απανταχού Έλληνες υπερηφάνεια που κρατά για πάντα.

ΖΗΤΩ Η 28^Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

(ΡΜ/ΑΧ/ΣΧ)