Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης, αλλά μαζί και εθνικής υπερηφάνειας για το απαράμιλλο θάρρος και τον άφθαστο ηρωισμό που επέδειξαν πολλοί από τους νέους μας στις μάχες με τον Τουρκικό Αττίλα, συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το ιερό χώρο για να μνημονεύσουμε τα έξι παλληκάρια της κοινότητας Φρενάρους που έπεσαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.

Στους καιρούς ιδιαίτερα που ζούμε, τέτοιες εκδηλώσεις, όπως το μνημόσυνο που τελούμε σήμερα, μας βοηθούν να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των αγώνων και των ηρώων μας, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση, αλλά κυρίως, μας βοηθούν να διδασκόμαστε από την Ιστορία μας. Τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες, είναι η πυξίδα για την πορεία του αύριο.

Γι’ αυτό και θα ήθελα να συγχαρώ ιδιαίτερα το Κοινοτικό Συμβούλιο Φρενάρους και τις οικογένειες των ηρώων και να εκφράσω μαζί τη μεγάλη εκτίμηση και τη ευγνωμοσύνη μας για τη μεγάλη προσφορά των ηρώων.

Τελώντας το σημερινό μνημόσυνο η σκέψη μας οδηγείται στα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας, στους νεκρούς και τους αιχμαλώτους, στους πρόσφυγες και τους άλλους παθόντες. Στη σκέψη μας και η προδοσία του πραξικοπήματος που δημιούργησε μια χαώδη κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο και αποδιοργάνωσε την άμυνα της Κύπρου, φέρνοντας την καταστροφή με την τουρκική εισβολή.

Ο βάρβαρος τουρκικός Αττίλας στο διάβα του παρέσυρε ζωές αθώων,  κατάστρεψε,  λεηλάτησε και έσπειρε τον πόνο και τον όλεθρο, μαυροφορημένες μάνες παντού. Ορφανά σε κάθε γωνιά του μυαλού μας. Χήρες να θρηνούν τα αμούστακα παλληκάρια που θέρισε ο χάρος της προδοσίας και της ιδιοτέλειας.  Και όλοι εμείς,  σκυφτοί, να μνημονεύουμε τους νεκρούς μας ξανά και ξανά, κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες. 

Η πιο τραγική πτυχή είναι οι αγνοούμενοί μας. Οκτακόσιοι τόσοι συμπατριώτες μας εξακολουθούν να αγνοούνται με την Τουρκία να μην ανταποκρίνεται στο βαθμό που επιβάλλεται για την αντιμετώπιση του ανθρωπιστικού αυτού προβλήματος. Πατεράδες, μανάδες, σύζυγοι και παιδιά ακόμη φεύγουν από τη ζωή με ανοικτές τις πληγές στη ψυχή τους από τον πόνο και την αγωνία για την εξαφάνιση των αγαπημένων τους.

Τιμούμε και ευγνωμονούμε όλους ανεξαίρετα που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της αγαπημένης μας πατρίδας και πρόσφεραν γι’ αυτήν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, μένοντας πιστοί στην ιστορία, τα ιδανικά και τις αξίες του πολύπαθου λαού μας.

Η θυσία τους δεν μπορεί να παραμείνει αδικαίωτη. Αλίμονο αν ο χρόνος συνθλίψει τις μνήμες μας και μας οδηγήσει σε συμφιλίωση με την κατοχή, τον σφετερισμό των πατρογονικών μας εστιών και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας.  Ούτε έχουμε, ούτε και μας επιτρέπεται αυτή η επιλογή που ισοδυναμεί με επιλογή παραγραφής της ιστορίας μας και απόρριψης των όσων έχουν επιτύχει και παραδώσει σε εμάς οι πρόγονοί μας, κάνοντας μας υπερήφανους για τις ρίζες, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας.

Είναι και με αυτό το αίσθημα υπερηφάνειας που τιμούμε σήμερα τους ήρωές μας, καταθέτοντας προς τις οικογένειές τους την ευγνωμοσύνη μας για την προσφορά τους.

Ο Νίκος Ττοφή ήταν είκοσι χρονών, σαν χάθηκε. Τέλειωσε το Κέντρο Ανωτέρων Σπουδών Αμμοχώστου το 1972 και μετά πήγε στρατιώτης. Ο πόλεμος τον βρήκε στρατιώτη στη Μύρτου, όπου τον είδαν για τελευταία φορά οι δικοί του. Από τη Μύρτου η μονάδα του, ο δεύτερος λόχος του 256 Τάγματος Πεζικού, μεταφέρθηκε στον Καραβά, στην πρώτη γραμμή. Οι μάχες με τον εχθρό ήταν άνισες. Πολλοί από τους εθνοφρουρούς μας τα κατάφεραν να διαφύγουν και να σωθούν, ο Νίκος όμως όχι. Έπεσε ηρωικά μαχόμενος.

Ο Δημήτρης Βρακάς γεννήθηκε τον Γενάρη του 1940. Σε ηλικία δεκαεννέα χρονών, παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Μαρούλα με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Την μαύρη ημέρα της εισβολής ο Δημήτρης έτρεξε από τους πρώτους για να υπηρετήσει την πατρίδα του. Παρουσιάστηκε στην 181 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού, η οποία από την Αμμόχωστο μετακινήθηκε στο χωριό Όβγορος όπου διεξήχθηκαν σφοδρές μάχες. Το πρωί της Κυριακής 21 Ιουλίου ο Δημήτρης άφησε στο πεδίο της μάχης την τελευταία του πνοή. Η σωρός του Δημήτρη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Λευκονοίκου όπου το απόγευμα, όταν τελείωσαν οι βομβαρδισμοί, έγινε συνοπτικά η κηδεία και η ταφή του, στην παρουσία της συζύγου, των γονιών του και μιας αδελφής του. 

Ο Λούκας Τσολάκης γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1956. Η τουρκική εισβολή τον βρήκε στρατιώτη, στο Μπογάζι, στο 399 Τάγμα Πεζικού, με το οποίο μεταφέρθηκε στην Άσπρη Μούτη, κοντά στο φρούριο της Καντάρας. Έλαβε μέρος στις μάχες με  τον Αττίλα και θεωρείτο για χρόνια αγνοούμενος. Όπως εξακριβώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Τσολάκης έπεσε στην Άσπρη Μούττη στο Κιόνελι στις 22 Ιουλίου 1974. Τα οστά του ανευρέθηκαν και η κηδεία του τελέστηκε 30 Μαίου 2015.

Ο Κυριάκος Καμηλάρης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1956, στο Τρίκωμο. Όταν εκδηλώθηκε το προδοτικό πραξικόπημα, ο Κυριάκος υπηρετούσε τη θητεία του στο 399 Τάγμα Πεζικού, στο Μπογάζι. Στις 20 Ιουλίου, μεταφέρθηκε στην Κερύνεια για να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Ο Κυριάκος έπεσε στην περιοχή της Άσπρης Μούττης, παρά το ύψωμα Αλωνάργας στις 22 Ιουλίου 1974, όπου δόθηκαν σκληρές μάχες. Εκεί ανευρέθηκαν τα οστά του και η κηδεία του έγινε στις 9 Σεπτεμβρίου 2017.

Ο Θεόδωρος Τσομαλλούρης γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1954. Όταν έγινε η εισβολή κατατάχθηκε στο 336 Τάγμα Επιστράτευσης  που κλήθηκε να επανδρώσει θέσεις στην περιοχή του Γερόλακκου και του Αγίου Παύλου. Φέρεται από μαρτυρίες να παρέμεινε στη θέση του κατά την ώρα της προέλασης των εισβολέων για να καλύψει τους υπόλοιπους των συμπολεμιστών του. Μετά από πολλά χρόνια εντοπίστηκαν τα οστά του και η κηδεία του έγινε στις 8 Οκτωβρίου 2017.

Ο Γιασουμής Κιλέ γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1949. Την ημέρα της εισβολής παρουσιάστηκε στην μονάδα του στον Καράολο, την 173 Αντιαρματικού Πυροβολικού, που κλήθηκε να πάρει θέσεις στην αμυντική γραμμή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη. Στις μάχες που ακολούθησαν την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής, ο Κιλέ έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Η κηδεία του έγινε στις 14 Οκτωβρίου 2017 αφού ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα οστά του.

Στενή σχέση με το Φρέναρος έχει και ένας άλλος ήρωας μας, ο Γιαννάκης Τζιοβάνης που υπηρετούσε στο 70 Τάγμα Μηχανικού και ήταν υπεύθυνο για την ναρκοθέτηση διάφορων περιοχών, στην προσπάθεια απόκρουσης του Τουρκικού Αττίλα. Σε μια τέτοια επιχείρηση στις 6 Αυγούστου 1974, στην περιοχή Λαπήθου-Καραβά χάθηκαν τα ίχνη του, όπως και αρκετών άλλων συμπολεμιστών του. Τελικά τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στη Λάπηθο και η κηδεία του τελέστηκε στις 14 Νοεμβρίου 2010.

Συμπατριώτες, Συμπατριώτισσες,

Κάθε περίπτωση πεσόντα ή αγνοούμενου συμπατριώτη μας, κρύβει μια μεγάλη ιστορία που σχετίζεται με την πικρή και δύσκολη διαδρομή της πατρίδας και του λαού μας τα τελευταία χρόνια. Μια ιστορία προσωπικών αγώνων για την επιβίωση και την προκοπή, αλλά και αγώνων για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Στην πορεία αυτή είχαμε, βέβαια, και τα δικά μας λάθη και παραλείψεις, αλλά περισσότερο μας επηρέασε στη διαδρομή μας η τουρκική επεκτατικότητα και επιθετικότητα, με την έξαρση, κατά τα τελευταία χρόνια, της προσπάθειας της Τουρκικής ηγεσίας να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αυτό χωρίς να παραλείπουμε την ανοχή και την υποκρισία διαφόρων χωρών που είχαν το δικό τους ρόλο στις κατά καιρούς εξελίξεις.

Η επίτευξη μιας λύσης που θα δίνει ένα οριστικό τέλος στην κατοχή μεγάλου τμήματος των εδαφών μας από την Τουρκία και θα επανενώνει τη χώρα μας με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των νόμιμων κατοίκων της, χωρίς ξένες εξαρτήσεις, είναι πάντα η πρώτη μας προτεραιότητα.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Νίκος Αναστασιάδης είναι έτοιμος και τώρα να συμμετάσχει σε ένα γόνιμο διάλογο για την επίλυση του Κυπριακού, ο οποίος να πραγματοποιηθεί σε εποικοδομητικό κλίμα, μακριά από απειλές και τετελεσμένα. Γι’ αυτό και θεωρούμε σημαντικό να διευκολυνθεί η αναμενόμενη νέα προσπάθεια του Γενικού Γραμματέα χωρίς οπωσδήποτε τη συνέχιση των προκλητικών και έκνομων ενεργειών της Τουρκίας στην αποκλειστική οικονομική μας ζώνη- ενεργειών που αντιτίθενται στο διεθνές δίκαιο, τις σχετικές Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Οι έκνομες ενέργειες της Τουρκίας στη θαλάσσιά μας περιοχή, συνδυάστηκαν και με τις απειλές για εποικισμό της Αμμοχώστου, επιβαρύνοντας όσο ποτέ το επιδιωκόμενο κλίμα. Τελευταία ενέργεια, το άνοιγμα του παραλιακού μετώπου της κατεχόμενης πόλης, για να στηριχθεί ο εκλεκτός της Άγκυρας στις εκλογές του ψευδοκράτους.

Εκφράζουμε την ικανοποίηση μας για την Δήλωση του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας το οποίο κάλεσε την κατοχική δύναμη να αναιρέσει την ενέργειά της για το άνοιγμα του παραλιακού  μετώπου της πόλης της Αμμοχώστου. Το Συμβούλιο Ασφαλείας επαναβεβαίωσε το καθεστώς της Αμμοχώστου, όπως ορίζεται σε προηγούμενα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και υπογράμμισε ότι δεν πρέπει να πραγματοποιούνται ενέργειες, σε σχέση με τα Βαρώσια που δεν είναι σύμφωνες με αυτές τις αποφάσεις.

Οι δικές μας θέσεις για την Αμμόχωστο, και όχι μόνο, στηρίζονται κατά απόλυτο τρόπο στις αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και δεν μπορούν να αγνοηθούν ή παραγνωριστούν. Η πόλη ανήκει στους νόμιμους κατοίκους της και καταδικάζουμε κάθε ενέργεια που αντιβαίνει προς το διεθνές δίκαιο και παραβιάζει αυτή τη νομιμότητα.

Αναμένοντας τις εξελίξεις, διαδηλώνουμε πως δεν πρόκειται να αποστούμε από το δίκαιο των θέσεών μας, τις οποίες και θα υποστηρίξουμε χωρίς να φανούμε επιλήσμονες και κατώτεροι εκείνων που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τους τη ζωή, για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.

Στη μνήμη των ηρώων μας κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ και τιμούμε την προσφορά τους προς την πατρίδα.  Η μνήμη τους δεν τελειώνει μετά από κάθε μνημόσυνο. Η μνήμη τους διαρκεί ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, για να μείνουμε άγρυπνοι στις επάλξεις του αγώνα για σωτηρία της μικρής μας πατρίδας και για τη λύτρωση του προδομένου και αδικημένου λαού μας.

Στη δικαίωση αυτού του αγώνα βρίσκεται και η δικαίωση της δικής τους θυσίας.

Δόξα και τιμή στους ήρωες του Φρενάρους.

Δόξα και τιμή σε όλους τους ήρωες μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιωνία και Τιμημένη.

(ΝΝ)