Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα ευλάβειας και άκρατης υπερηφάνειας συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε στο γενναίο τέκνο της πατρίδας μας, Ανδρέα Γεωργίου του Σταύρου και της Αθηνάς, δύο γονείς που βίωναν την απουσία του για δεκαετίες, χωρίς να μάθουν ποτέ την αλήθεια της τύχης του αγαπημένου τους Ανδρέα.

Στο άξιο τέκνο της Κύπρου, στο παλληκάρι της Κερύνειας και μέχρι πρότινος αγνοούμενο Ανδρέα, που δεκαετίες μετά τη θυσία του συγκαταλέγεται πλέον στον κατάλογο των επιφανών ηρώων της κυπριακής Ιστορίας, μαζί με τα άλλα παλληκάρια που προσέφεραν τη ζωή τους ανιδιοτελώς στο θυσιαστήριο της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Σήμερα, απευθύνουμε το ύστατο χαίρε, συναισθανόμενοι πλήρως το υπέρτατο καθήκον μας, που επιτάσσει να μην εγκαταλείψουμε επ’ ουδενί τον αγώνα για δικαίωση, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του Ανδρέα. Του ήρωα της κυπριακής ελευθερίας. Του θαρραλέου αγωνιστή που δεν λιποψύχησε στα δύσκολα, και με αυτοθυσία υπερασπίστηκε την ελευθερία της χώρας μας.

Πιστός στο κάλεσμα της πατρίδας, ο Ανδρέας μετουσίωσε σε πράξη το ρητό «Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστίν ἡ Πατρὶς», πέφτοντας μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών.

Ο Ανδρέας Γεωργίου γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1952. Όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974, υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 251 Τάγμα Πεζικού, με έδρα τη Γλυκιώτισσα Κερύνειας, επανδρώνοντας το Φρούριο της Κερύνειας μαζί με τους συναγωνιστές του.

Η κατάσταση μαινόταν ανεξέλεγκτη, με τον τουρκικό στρατό να αποβιβάζει στις ακτές του Πέντε Μίλι πάνοπλους εισβολείς, άρματα μάχης και άλλο πολεμικό εξοπλισμό, ενώ πολεμικά αεροπλάνα επιτίθεντο στην ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας.

Στις 22 Ιουλίου ένας αξιωματικός μαζί με τον Ανδρέα Γεωργίου και έναν ακόμη στρατιώτη εξήλθαν του Φρουρίου για να συναντήσουν μικρή φάλαγγα αρμάτων μάχης που έφθασε στο σημείο, έχοντας ως πρώτο στη σειρά άρμα με ελληνικά διακριτικά.

Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για δικό μας άρμα το οποίο είχε περιέλθει στην κατοχή των Τούρκων μετά από σκληρές μάχες με άνδρες της Εθνικής Φρουράς, και το οποίο οι εισβολείς σκόπιμα το τοποθέτησαν πρώτο, για να πλησιάσουν χωρίς απώλειες το Φρούριο.

Αμέσως οι Τούρκοι στρατιώτες που επάνδρωναν τα άρματα μάχης, συνέλαβαν τους τρεις άνδρες της Εθνικής Φρουράς. Υπό την απειλή των όπλων οδήγησαν τον αξιωματικό προς το μέρος του διοικητή τους και ακολούθως σε χώρο κρατήσεως αιχμαλώτων. Ο Ανδρέας και ο δεύτερος στρατιώτης, υπό την απειλή των όπλων, οδηγήθηκαν εκτός Κερύνειας, προς την περιοχή του Πέλλα – Πάις. Έκτοτε, η τύχη τους αγνοείτο.

Τη σύλληψη των τριών ανδρών παρακολούθησαν άλλοι στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονταν εντός του Φρουρίου. Βλέποντας ότι τα τουρκικά άρματα μάχης κινούνταν πλέον εντός της Κερύνειας, χαράματα της επομένης μέρας, 23 Ιουλίου 1974, οι στρατιώτες χρησιμοποιήσαν έξοδο προς τη μεριά της θάλασσας εγκαταλείποντας το Φρούριο. Με πολλές προφυλάξεις έφθασαν στην περιοχή του Αγίου Επικτήτου Κερύνειας.

Τα οστά του ήρωα Ανδρέα Γεωργίου εντοπίστηκαν δεκαετίες αργότερα στο Πέλλα-Πάις από τη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους και ακολούθως ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Οι χαροκαμένοι γονείς του, Σταύρος και Αθηνά, δεν βρίσκονται εν ζωή για να ταεπιστρέψουν κοντά τους. «Έφυγαν» με τον πόνο της απουσίας και τον καημό για εντοπισμό του άξιου τέκνου τους. Με το παράπονο, την πίκρα και την αγωνία «έφυγε» και η αδερφή του. Ο πατέρας του Ανδρέα απεβίωσε το 2001 και η αδερφή του πριν από σχεδόν οκτώ χρόνια. Η μητέρα του, η οποία απεβίωσε το 2019, αρνείτο για χρόνια να εγκαταλείψει την Κύπρο και να μεταβεί στο γιο της, Γιώργο, στην Ελλάδα. Επέλεξε να παραμείνει στην Κύπρο, μόνη της, γιατί ο ήρωάς της ήταν εδώ και τον περίμενε. Πήγε στην Ελλάδα λίγο πριν από το τέλος της ζωής της, μα και την ώρα εκείνη, την ώρα του θανάτου ψέλλιζε το όνομά του. «Πρόσεχε τον Αντρίκκο, πρόσεχε τον Αντρίκκο», ήταν οι τελευταίες της λέξεις στον αδελφό του ήρωα πριν ξεψυχήσει.

Παρόντες σήμερα, στο ύστατο χαίρε,… είναι ο αδελφός του Ανδρέα, Γιώργος, και τα ανίψια του ήρωα. Τα παιδιά των αδελφιώντου. Ανάμεσα τους και ο Ανδρέας ο νεότερος. Το παιδί που φέρει το όνομα του λεβέντη και ήρωα της Κερύνειας μας που αποχαιρετούμε σήμερα.  

Παρών και ο Άδωνης Ιωαννίδης. Ο άνθρωπος του οποίου οι πληροφορίες ήταν καθοριστικές και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ταυτοποίηση του Ανδρέα. Ήταν αυτές οι πληροφορίες που μας έδωσε πρόσφατα που βοήθησαν στη λήξη του μαρτυρίου και του ανείπωτου δράματος της προσμονής και της αβεβαιότητας. Ήταν αυτές που συνέβαλαν στη λύτρωση των οικείων του ήρωα και στην απόδοση σε αυτόν των πρεπουσών τιμών. Η Υπηρεσία τον ευγνωμονεί γι’ αυτή του την πράξη και καλεί όλους όσοι μπορούν να συμβάλουν με τον ίδιο τρόπο να το πράξουν. Ευχαριστούμε Άδωνη.

Ο νεαρός λεβέντης που αποχαιρετούμε σήμερα, λαμπρό παράδειγμα ανδρείας και φάρος θύμησης, καταδεικνύει στην Πολιτεία το μονοπάτι της ευθύνης και του καθήκοντος.

Δείχνει σε όλους εμάς ότι η ελευθερία, το ύψιστο αγαθό για το οποίο αξίζει κάθε θυσία, μόνο με αρετή και τόλμη μπορεί να αποκτηθεί. Και ο Ανδρέας διέθετε και αρετή και τόλμη.

Οφείλουμε να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη του, να μεταλαμπαδεύσουμε στη νέα γενιά την αυτοθυσία του ως παράδειγμα ανδρείας. Την ίδια ώρα, αποτελεί χρέος μας να διασφαλίσουμε τη δικαίωση της αυτοθυσίας του Ανδρέα.

Ευχή μας, η πολυπόθητη λευτεριά της πατρώας γης, να μην είναι μακριά.

Ανδρέα, παλληκάρι, λεβέντη, ήρωα μας, σεμνά και ταπεινά σε αποχαιρετούμε σήμερα, με συγκίνηση, σεβασμό και υπερηφάνεια. 

Αιώνια ευγνωμονούσα η Πολιτεία, υποκλίνεται ευλαβικά μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας σου.

Αιωνία σου η μνήμη.

(ΕΠ)