Ανακοινωθέντα

Άλλη μία Κυριακή του Ιουλίου μας βρίσκει να τιμούμε ήρωες. Ήρωες που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος στα τραγικά γεγονότα του 1974 αλλά και σε άλλες ιστορικές περιόδους της πολυτάραχης ιστορίας της μικρής και βασανισμένης μας πατρίδας. Αποδίδουμε σήμερα τιμές στον Χριστόδουλο Φωτίου Μαούζη που έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια της δεύτερης τουρκικής εισβολής τον Αύγουστο του 1974. Τιμούμε επίσης τους ήρωες Μιχαλάκη Παρίδη, αγωνιστή της ΕΟΚΑ 1955-59, και Τάσο Κωνσταντίνου που έπεσε στις μάχες κατά των Τούρκων κατά τη διάρκεια της τουρκοανταρσίας του 1964.

Κυρίες και κύριοι,

Ο Χριστόδουλος Φωτίου Μαούζης γεννήθηκε στο Χωριό Βοκολίδα της Επαρχίας Αμμοχώστου στις 8 Μαΐου του 1956. Ήταν ο μικρότερος από τα πέντε παιδιά του Φώτη και της Ελένης Χριστοδούλου. Από μικρό παιδί γαλουχήθηκε με τις αξίες της αγάπης για την οικογένεια, την πατρίδα και την χριστιανική πίστη.

Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, άφησε λόγω ανάγκης το Δημοτικό σχολείο μόλις σε ηλικία 13 ετών και ακολούθησε τον δρόμο των τεχνών. Αφοσιώθηκε στην τέχνη του ραψίματος πηγαίνοντας καθημερινά σε μάστορα στο Βαρώσι. Έμαθε γρήγορα το επάγγελμα και καθιερώθηκε για την άριστη τέχνη του και τον εξαίρετο χαρακτήρα του.

Τον Ιανουάριο του 1974 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά και μετά την βασική εκπαίδευση τοποθετήθηκε στο 399 Τάγμα Πεζικού, σε έδρα στην Μοναργά, πάνω από τη Ναυτική βάση στο Μπογάζι. Ήταν 17 ετών. Λίγους μήνες μετά σημειώθηκαν τα μαύρα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας. Το προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή. Εκεί χάθηκαν κάπως τα ίχνη του. Η μονάδα του πήρε οδηγίες για επάνδρωση και ενίσχυση της πράσινης γραμμής στη Μια Μηλιά έξω από τη Λευκωσία.  

Μετά το τέλος της πρώτης εισβολής έδωσε σημεία ζωής και κατάφερε μετά από πολλές προσπάθειες να έχει σύντομη συνάντηση με συγγενείς του έξω από το χώρο όπου στρατοπέδευσε το τάγμα του παρά τη Μια Μηλιά.

Ήταν το τελευταίο αντίο. Στην δεύτερη τουρκική εισβολή που ακολούθησε στις 14 Αυγούστου, ο Χριστόδουλος έλαβε μέρος στις μάχες που ξέσπασαν στη Μια Μηλιά, Βόννη και Κυθραία. Σύμφωνα με μεταγενέστερες μαρτυρίες σε μια αναγκαστική υποχώρηση ο Χριστόδουλος Μαούζης και οι συστρατιώτες του εγκλωβίστηκαν στην περιοχή από τους Τούρκους εισβολείς. Μπήκαν στο χωριό Βόννη για προφύλαξη, όπου ηλικιωμένη γυναίκα τους φυγάδεψε μαζί με μέλη της οικογένειάς της και αφού κατέγραψε τα ονόματα όλων στο κάτω μέρος του φορέματος της, τα έδωσε στον Ερυθρό Σταυρό όταν πέρασε στις ελεύθερες περιοχές.

Αργότερα, δυστυχώς, εντοπίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν από τον τουρκικό στρατό και χωρίς να δηλωθούν ως αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στο τουρκικό χωρίο Μπέκιουγιου. Εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και σκεπάστηκαν με χώμα σε αρχαιολογικούς τάφους.

Το 2011, τα οστά του Χριστόδουλου Μαούζη βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο χωριό Μπέκιουγιου και ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο του DNA. Ο ήρωας της Βοκολίδας Χριστόδουλος Μαούζης έδωσε τη ζωή του στον ανθό της νιότης του για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Η πολύπαθη πατρίδα μας έχει να επιδείξει πολλούς ιστορικούς αγώνες στην μακραίωνη ιστορία της. Στην κορωνίδα βρίσκεται ο αντιαποικιακός αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-‘59. Ο Μιχαλάκης Παρίδης υπήρξε ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα.

Γεννήθηκε το 1933 στην Αναφωτίδα και έπεσε μαχόμενος κατά των Άγγλων στη Βάβλα στις 27 Αυγούστου του 1958. Οι γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Παναγιώτα και είχε πέντε αδέλφια.

Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην Παγκύπρια οργάνωση Νεολαίας (ΠΕΟΝ) και η συμμετοχή του στις διαδηλώσεις του κόστισε τη δουλειά του, τόσο στην Τράπεζα όσο και ως δάσκαλος αφού απολύθηκε με παρέμβαση των Άγγλων.

Ο Μιχαλάκης Παρίδης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επαρχιακός γραμματέας της ΠΕΟΝ. Την Πρωταπριλιά του 1955, ο Παρίδης πήρε μέρος στο ξεκίνημα του Αγώνα στη Λάρνακα. Συνελήφθη το βράδυ της ίδιας μέρας, ως επικεφαλής της ομάδας «Άρης». Οδηγήθηκε στο δικαστήριο μαζί με τους Σταύρο Ποσκώτη, Γιώργο Λυκούργο, Ξάνθο Ιακωβίδη και Ιάκωβο Καϊσερλίδη. Ήταν η πρώτη μεγάλη δίκη στελεχών της ΕΟΚΑ. Καταδικάστηκαν και οι πέντε, ο Παρίδης σε επταετή φυλάκιση.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1957, ο Παρίδης μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, για να υποβληθεί σε εγχείρηση. Το ίδιο βράδυ, κατάφερε να δραπετεύσει. Πολύ σύντομα ο Διγενής του ανέθεσε την ευθύνη του εκτός πόλης τομέα της Λάρνακας με έδρα τη Βάβλα. Ως τομεάρχης της επαρχίας, κατάφερε να ανασυντάξει τις ομάδες των χωριών του τομέα του και να αποσπάσει τα συγχαρητήρια του Αρχηγού για την πλούσια δράση του.

Εκεί στη Βάβλα, τον εντόπισαν δυστυχώς οι Άγγλοι στο σπίτι του τότε δασκάλου του χωριού Χριστάκη Καραγιώργη. Αρνήθηκε να εγκαταλείψει το χωριό και έδωσε μόνος του τη μάχη στις 27 Αυγούστου του 1958. Έπεσε ηρωικά μαχόμενος με το στήθος διάτρητο από τις σφαίρες των Άγγλων. Τα τελευταία λόγια του ήρωα είναι άξια θαυμασμού για το θάρρος και για την περιφρόνηση του θανάτου μπροστά το υπέρτατο αγαθό, την ελευθερία: «Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δεν πρόκειται να βγω έξω για να με συλλάβουν. Τι θα πει ο Διγενής, πώς θα νιώσουν οι συναγωνιστές μου, όταν μάθουν ότι ο τομεάρχης τους παραδόθηκε με το όπλο λυμένο; Δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα πολεμήσω, έτσι κάνουν οι αγωνιστές. Δεν ξαναπάω πίσω στη φυλακή».

Κυρίες και κύριοι,

Άλλος ένας ήρωας που πότισε με το αίμα του αυτό τον τόπο είναι ο Τάσος Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε το 1940 και ήταν παιδί δεκαμελούς οικογένειας. Οι γονείς του ήταν ο Κώστας Ιωάννου Ηλία και η Ελένη Αντώνη Χατζηχριστοδούλου. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αναφωτίδας και στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας.

Έλαβε επίσης μέρος στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59. Μυήθηκε στον αγώνα από τον παπά Γεώργιο Αντωνίου και ανέπτυξε δράση στους τομείς της Αναφωτίδας, των Αγγλισίδων και του Μαζωτού.

Το 1960 εντάχθηκε στις τάξεις της Αστυνομίας. Ο Τάσος Κωνσταντίνου σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Τούρκων στασιαστών από εχθρικό πυροβολισμό καθώς προσπαθούσε να βοηθήσει τραυματία συνάδελφό του.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Ο τόπος μας πλήρωσε βαρύ τίμημα σε όλες εθνικές προκλήσεις που είχε να αντιμετωπίσει και δυστυχώς η δικαίωση των αγώνων δεν έχει ακόμη έρθει. Ένα μεγάλο μέρος της πατρίδας μας παραμένει ακόμη υπό κατοχή, ο εποικισμός και ο σφετερισμός των περιουσιών μας συνεχίζονται και οι προκλητικές ενέργειες στην περιοχή της Αμμοχώστου τους τελευταίους μήνες κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το έργο μας και τις προσπάθειες για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Παρόλα αυτά, και παρά τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις από την τουρκική και την τουρκοκυπριακή πλευρά περί λύσης δύο κρατών, εντούτοις έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης με την ανάληψη των καθηκόντων του έθεσε το Κυπριακό ως ύψιστη προτεραιότητα και ανέλαβε πρωτοβουλία τόσο μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά ζήτησε τον διορισμό απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών και απεσταλμένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δηλώνει έτοιμη να συζητήσει για λύση όπως αυτή καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα μέσα από την οποία θα διασφαλίζονται τα δικαιώματα των Κυπρίων, που να διασφαλίζει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, που να προνοεί απαλλαγή από τον κατοχικό στρατό και από το αναχρονιστικό σύστημα των εγγυήσεων.

Μια λύση που θα είναι όμως δίκαιη για να είναι και βιώσιμη και να εξασφαλίζει την ειρήνη, την ανάπτυξη και την ευημερία όλων των κατοίκων της πατρίδας μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(ΜΒ)