Ανακοινωθέντα

Με πόνο ψυχής και φέρνοντας ξανά στη μνήμη μας το δράμα που έζησε ο λαός μας το καλοκαίρι του 1974 με τον βίαιο ξεριζωμό του ενός τρίτου του πληθυσμού μας, τους χαροκαμένους γονείς και τα ορφανά που άφησε πίσω της η τουρκική εισβολή,  συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον ιερό αυτό ναό του Αγίου Νικολάου Λεμεσού, για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε σε έναν ακόμη συμπατριώτη μας που έπεσε ηρωικώς μαχόμενος, υπερασπιζόμενος την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Τον Γεώργιο Αντωνιάδη, του Θεόδωρου και της Ελισάβετ, 18 μόλις χρόνων τότε, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 70 Τάγμα Μηχανικού, με έδρα το Β.Μ.Η., στη Λευκωσία.

Η ιστορία του 70 Τάγματος Μηχανικού, όπως και των πλείστων τότε Μονάδων της Εθνικής Φρουράς, έχει έντονα τα χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου. Η προδοσία του πραξικοπήματος κατά της νόμιμης κυβέρνησης και η αποδυνάμωση της Εθνικής Φρουράς μαζί με συμπεριφορές και ενέργειες μερίδας επίορκων Ελλήνων αξιωματικών που δεν ήταν ανάλογες του ήθους και της λεβεντιάς του προσωπικού που διοικούσαν, επηρέασαν σε δραματικό βαθμό τις προσπάθειες για απόκρουση της τουρκικής εισβολής.

Ενδεικτικά, αναφέρομαι στο γεγονός ότι από την προηγούμενη ημέρα της εισβολής, όταν πια ήταν γνωστό πως τα τουρκικά αποβατικά είχαν αναχωρήσει από το λιμάνι της Μερσίνας με προορισμό την Κύπρο, οι κληρωτοί άνδρες του Τάγματος είχαν κινητοποιηθεί για στρώση ναρκοπεδίων στους πιθανούς χώρους αποβίβασης των τουρκικών στρατευμάτων. Όταν έφθασαν όμως εκεί, και ήταν καθ’ όλα έτοιμοι να εκτελέσουν την πολεμική τους αποστολή, αντιμετώπισαν προς έκπληξη και απορία τους, την άρνηση των Διοικητών των τοπικών στρατιωτικών σχηματισμών να συνεργαστούν για τοποθέτηση των ναρκών. Με ενέργειές τους, μάλιστα, ακυρώθηκαν οι σχετικές διαταγές που είχαν εκδοθεί προηγουμένως από τη Διεύθυνση Μηχανικού του ΓΕΕΦ και διαβιβαστεί προς εκτέλεση, στη Διοίκηση του Τάγματος.

Ακόμη και όταν άρχισε και βρισκόταν σε εξέλιξη η απόβαση των ορδών του Αττίλα, ακόμη και όταν οι ουρανοί βόρεια της Λευκωσίας γέμισαν από Τούρκους αλεξιπτωτιστές, οι χουντικοί επιτελείς χαρακτήριζαν τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες για τα όσα συνέβαιναν, ως … «άσκηση» και συνιστούσαν «αυτοσυγκράτηση». «Μην βάλλετε», ήταν η διαταγή που έλαβαν πολλές Μονάδες.

Για την Κερύνεια ειδικά, οι διαταγές προέβλεπαν τη στρώση ναρκοπεδίων στις τοποθεσίες Πέντε και ΄Εξι Μίλι. Εκεί, πραγματοποιήθηκε τελικά η απόβαση, χωρίς οι τουρκικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν την όποια αποφασιστική και σοβαρή αντίδραση από την Εθνική Φρουρά. Στις μάχες με τον Αττίλα, αντίσταση και μάλιστα ηρωική σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, προβλήθηκε από ορισμένες στρατιωτικές μονάδες χάρις στη γενναιότητα και στην αυτοθυσία των Διοικητών και των ανδρών τους, αλλά όχι συνολικά, στον βαθμό και στην έκταση που προέβλεπαν τα επιτελικά σχέδια και οι δυνατότητες της Εθνικής Φρουράς. Και αυτό, παρά την υπεροπλία και τον υπεράριθμο των στρατευμάτων του εχθρού.

Σε κατοπινές μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η Εθνική Φρουρά ήταν τόσο κοντά να ανατρέψει την απόβαση εάν υπήρχε πραγματική αντίσταση». Και, επίσης, «η Εθνική Φρουρά θα μπορούσε να φυλάξει την Κερύνεια και να αποτρέψει την εισβολή».

Παρόλο που οι άνδρες του Μηχανικού είχαν αντιληφθεί κατά τις ώρες που ακολούθησαν, ότι ουσιαστικά μετείχαν σε μια πολύ δύσκολη προσπάθεια  υπεράσπισης μιας προδομένης πατρίδας, εντούτοις στις επιχειρήσεις που κλήθηκαν να συμμετάσχουν, επέδειξαν μοναδικό θάρρος και αίσθημα αυτοθυσίας. Έστρωσαν αρκετά ναρκοπέδια μπροστά από τις προκεχωρημένες θέσεις των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς, ενώ έλαβαν μέρος και σε άλλες αποστολές, όπως καταστροφής πιθανών δρομολογίων κίνησης του εχθρού και αμυντικής οργάνωσης.

Μια από τις αποστολές αυτές, κατέληξε όμως σε μεγάλη τραγωδία. Ήταν αυτή, στην οποία χάθηκε ο Γεώργιος Αντωνιάδης μαζί με 30 άλλους κληρωτούς και έφεδρους της μονάδας του, μεταξύ των οποίων και τρεις Ανθυπολοχαγοί, ενώ ένας άλλος συνελήφθη αιχμάλωτος.

Αυτό έγινε το πρωινό της 6^ης Αυγούστου, όταν αποστολή του Μηχανικού για στρώση ναρκοπεδίων στην περιοχή Λαπήθου-Καραβά, συνέπεσε χρονικά με την επιχείρηση των τουρκικών στρατευμάτων για κατάληψη των δύο κωμοπόλεων. Οι άνδρες του Μηχανικού, αφέθηκαν να διανυκτερεύσουν μπροστά από τη γραμμή άμυνας που είχαν δημιουργήσει άλλες Μονάδες, ενώ θα μπορούσαν να είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας και να αποχωρήσουν. Γι’ αυτό και όταν άρχισε η τουρκική επίθεση, βρέθηκαν κυριολεκτικά μέσα σε κόλαση φωτιάς, από την οποία προσπάθησαν να διαφύγουν αβοήθητοι και χωρίς οργανωμένο σχέδιο.

Ολέθρια λάθη και παραλείψεις, σε συνδυασμό με την προδοσία και την αποδυνάμωση της Εθνικής Φρουράς, στιγμάτισαν την προσπάθεια των ανδρών του Μηχανικού να φέρουν σε πέρας τη συγκεκριμένη αποστολή τους. Από τον ορυμαγδό και την καταστροφή,  κατάφεραν να οπισθοχωρήσουν μόνο οι 17 από τους 48 άνδρες που έλαβαν μέρος στην αποστολή. Οι υπόλοιποι, μεταξύ των οποίων και το παλληκάρι της Αρμίνου Πάφου, ο Γεώργιος Αντωνιάδης, εγκλωβίστηκαν στην περιοχή που περιήλθε υπό τον έλεγχο των τουρκικών στρατευμάτων και έκτοτε αγνοούντο. Τα ελάχισταοστά του ήρωα μας, εντοπίστηκαν σε σημείο της περιοχής της Λαπήθου την περίοδο 2014-2015.

Σαράντα τέσσερα χρόνια από τότε, εξακολουθούμε να κηδεύουμε τα ιερά οστά των ηρώων μας.  Η μνήμη, αδιάψευστος μάρτυρας και έντονη όσο ποτέ άλλοτε, μας μεταφέρει στις μέρες εκείνες με τις τραγικές συνέπειες της προδοσίας και της καταστροφής. Στους πεσόντες και τους αγνοουμένους μας, στους αιχμαλώτους και τους εγκλωβισμένους μας, στους πρόσφυγες και τους άλλους παθόντες. Στις αγαπημένες πόλεις και τα χωριά μας που εξακολουθούν να κατέχονται από τον εισβολέα. Στα καταστραμμένα ιερά μνημεία που παραμένουν εκεί με πείσμα, για να μαρτυρούν ότι τούτη η γη, ανήκει στους νόμιμους ιδιοκτήτες της.

Πιο έντονη όμως στη μνήμη μας, χαράσσεται η μάνα του αγνοούμενου. Η τραγικότερη ίσως φιγούρα, που παραμένει σύμβολο αγώνα, καρτερίας και εθνικής υπερηφάνειας. Τι μπορεί να πει κάποιος για σας αγαπητή μας Ελισάβετ; Πως μπορούν να χωρέσουν τόσες πίκρες, και αναστεναγμοί χρόνων σε λίγες γραμμές παρηγοριάς; Μόνο εσείς μπορείτε να περιγράψετε, όχι με λόγια, αλλά με μόνο ένα σας βλέμμα, το πώς βιώσατε την απώλεια του αγαπημένου σας Γιώργου. Στο πρόσωπό σας, η Πολιτεία υποκλίνεται στο μεγαλείο κάθε μάνας που χάνει άδικα, στον βωμό όμως του χρέους και της εθνικής αξιοπρέπειας, το παιδί της.   

Σήμερα, αναβιώνουμε την πιο τραγική πτυχή της εισβολής. Το μεγάλο κεφάλαιο των αγνοουμένων μας, για τους οποίους η Τουρκία θα πρέπει ,επιτέλους, να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες της μέχρι να επιτευχθεί η διακρίβωση και της τελευταίας περίπτωσης. Εξακολουθούν να αγνοούνται οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μας, των οποίων τα ονόματα περιελήφθησαν στον αρχικό κατάλογο των αγνοουμένων. Συνολικά 837 παλληκάρια μας συνεχίζουν να αγνοούνται, μεταξύ των οποίων και 24 του 70 Τάγματος Μηχανικού. Από τον αρχικό κατάλογο, ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν μόνο τα οστά οκτώ ανδρών της Μονάδας.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση θα πρέπει η Τουρκία να επιτρέψει χωρίς περιορισμούς, τις εκταφές και έρευνες στις λεγόμενες στρατιωτικές ζώνες, καθώς και την πρόσβαση των ερευνητών στα αρχεία του τουρκικού στρατού, όπου με βεβαιότητα υπάρχουν τα στοιχεία για τους μαζικούς χώρους ταφής και οι πληροφορίες για τις συνθήκες εξαφάνισης των περισσότερων αγνοουμένων μας. Θα πρέπει να δώσει στοιχεία για τις σκόπιμες μετακινήσεις λειψάνων από τους πρωτογενείς χώρους ταφής σε άλλους άγνωστους σ΄ εμάς μέχρι στιγμής χώρους, ώστε να αποκρυβούν, εάν είναι δυνατόν, οι τεράστιες ευθύνες της για τα μεγάλα εγκλήματα που έχουν διαπράξει τα στρατεύματά της, κατά και μετά την εισβολή.

Στη μνήμη όλων, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ και διαβεβαιώνουμε ότι οι προσπάθειές μας, παρά τις δυσκολίες, τα προσκόμματα και την αδιαλλαξία της κατοχικής δύναμης, θα συνεχιστούν μέχρι τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενού μας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση του κυπριακού προβλήματος, για την αντιμετώπιση της οποίας επιβάλλεται η ενότητα και η συστράτευση του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων. Η βούληση της πλευράς μας και προσωπικά του Προέδρου Αναστασιάδη για την εξεύρεση μιας καθ’ όλα λειτουργικής και διαρκούς λύσης, παραμένει πάντα ισχυρή.

Σε κάθε περίπτωση, μια μορφή λύσης που θα αντιβαίνει στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες και δεν θα τερματίζει την κατοχή επανενώνοντας τη χώρα μας και διασφαλίζοντας τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών, θα είναι με πάσα βεβαιότητα θνησιγενής και δεν θα μπορεί να γίνει αποδεκτή ούτε από την ηγεσία, ούτε από τον λαό μας.

Σε αυτό τον στόχο επικεντρώνονται οι προσπάθειές μας, όπως επιβάλλει και το χρέος μας έναντι όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας και έπεσαν μαχόμενοι κατά του Αττίλα, όπως ο Γεώργιος Αντωνιάδης.

Ελληνίδες, Έλληνες

Σήμερα, λοιπόν, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της πατρίδας μας.

Περήφανος θα αισθανόταν σήμερα για τον λεβεντονιό του ο πατέρας του Γιώργου, Θεόδωρος που έφυγε από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του. 

Βρίσκεται όμως μαζί μας η 92χρονη μητέρα σου Ελισάβετ και όλα τα αδέρφια σου, Κλεονίκη, Μάριος, Ελένη, Κωνσταντίνα, Γιαννάκης, Άντρη, Παναγιώτης, Ροδοθέα και Δέσποινα, όπως και οι λοιποί συγγενείς σου για να αποχαιρετήσουμε ακόμα μια φορά ένα παλληκάρι μας πριν το πάνθεο των αθανάτων.

Αγαπητή και σεβαστή ηρωομάνα του αγνοούμενου μας και αδέρφια του ήρωά μας,

Πρέπει να νιώθετε υπερήφανοι για την κληρονομιά που ο άνθρωπός σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του ανθρώπου σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας. 

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Γιώργο Αντωνιάδη και τιμούμε με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του.

Ο Γιώργος έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας, οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξή μας ως Κυπριακή Δημοκρατίας καθώς και την αξιοπρέπεια μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αιώνια ας είναι η μνήμη και η δόξα του στρατιώτη του 70 Τάγματος Μηχανικού, Γιώργου Αντωνιάδη του Θεόδωρου και της Ελισάβετ.

Αιωνία και τιμημένη.

Αθάνατος.

_____________

/ΣΧ