Ανακοινωθέντα

Εκ μέρους του Πολιτιστικού Ιδρύματος «Νέαρχος Κληρίδης», θέλω να ευχαριστήσω τον έντιμο Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού, τον Πρόεδρο της Εφορείας Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λευκωσίας και τη διεύθυνση του «Ελένειου», οι συντονισμένες προσπάθειες των οποίων, οδήγησαν στη σημερινή εκδήλωση ονοματοδοσίας της αίθουσας αυτού του ιστορικού σχολείου, σε αίθουσα  Νέαρχου Κληρίδη.

Το Πολιτιστικό Ίδρυμα Νέαρχος Κληρίδης ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 στη Λευκωσία. Κύριος στόχος του Ιδρύματος είναι η διαιώνιση της μνήμης του σημαντικού πνευματικού τέκνου της Κύπρου, Νέαρχου Κ. Κληρίδη ο οποίος διακρίθηκε ως δάσκαλος, λαογράφος, συνεργατιστής και συγγραφέας.

Μέσα στις αίθουσες του γνωστότερου ίσως σχολείου δημοτικής εκπαίδευσης, του «Ελένειου» έχουν διδάξει πολλοί και καταξιωμένοι εκπαιδευτικοί.

Έχουν δε φοιτήσει και αποφοιτήσει δεκάδες χιλιάδες μαθητές, αρκετοί από τους οποίους διακρίθηκαν αργότερα σε διάφορους τομείς κοινωνικών δραστηριοτήτων, αφού έτυχαν της καθοδήγησης ικανών δασκάλων και ,παράλληλα, παιδαγωγών.

Ένας από τους επιφανείς αυτούς δασκάλους και παιδαγωγούς ήταν και ο Νέαρχος Κληρίδης.

Ο Νέαρχος Κληρίδης, ο οποίος γεννήθηκε κατά το 1892 στο χωριό Αγρός, κυρίως μετά την αφυπηρέτησή του ως εκπαιδευτικός, μακριά από τη δημοσιότητα, μακριά από την προβολή, εργαζόταν αθόρυβα για δεκαετίες, καθήμενος στο απέριττο γραφείο του κάτω από το αδύνατο φως ενός απηρχαιωμένου φωτιστικού και έγραφε. Συνέγραφε και κατέγραφε με θαυμαστή επιμέλεια το πολύτιμο υλικό που αποθησαύριζε, περιδιαβάζοντας σε κάθε γωνιά της Κύπρου, σε κάθε χωριό και πολιτεία, μελετώντας σε βιβλιοθήκες, σε εκκλησίες, σε ιδιωτικές συλλογές. Μα πάνω απ’ όλα, μιλώντας με τον απλό πολίτη, με τον απλοϊκό χωρικό στο καφενείο ή στον σύλλογο, τον οποίο παρέσυρε με περισσή μαεστρία, στο να τραγουδήσει ένα δημοτικό τραγούδι, να αφηγηθεί μια ιστοριούλα, να εκστομίσει μια λαϊκή θυμοσοφία, να διηγηθεί ένα παραμύθι, να αναφερθεί σε μια παλιά δοξασία. 

Χωρίς τη συλλογή και καταγραφή όλου αυτού του υλικού, ένας απέραντος λαϊκός πλούτος θα χανόταν για πάντα.

Το πλούσιο συγγραφικό έργο του Νέαρχου Κληρίδη, σε κανένα στάδιο δεν του απέφερε πλούτο η υλική ανταπόδοση. Αντίθετα. Με τον ίδιο λιτό τρόπο που έζησε, έτσι και απέθανε. Σε ένα από τα βιβλία του, στο εσώφυλλο είχε γράψει τα ακόλουθα:

«Τόσα χρόνια στη ζωή μου είχα συντροφιά την πέννα που μ’ επλούτισε πολύ.  Τόσον πλούτο μου έχει δώσει, όσον ίσκιο ρίχνει αυτή.»

Χαρακτηριστικό της αφιλοκέρδειας και της επιθυμίας του να προσφέρει αντί να κερδίσει, είναι και το ακόλουθο απόσπασμα από κείμενο το οποίο ο ίδιος έγραψε και περιέλαβε στην ιστορική του μελέτη «Συμβολή στην ιστορία της Πιτσιλιάς» της ορεινής δηλαδή περιοχής στην οποία υπάγετο και το χωριό του, ο Αγρός. Έγραφε λοιπόν την 1^η Σεπτεμβρίου του 1948:

«Πριν 55 χρόνια, σε μια φτωχική αγροτική καλύβα, ανάμεσα στα αγέραστα βουνά της Πιτσιλιάς, που τριγυρίζουν τον Αγρό, αντίκριζα το φως του γαλανού μας ουρανού, κι ένοιωθα τους πρώτους παλμούς της ζωής. Μεγάλωσα. Οι υλιστικές αντιλήψεις της ζωής δε με τράβηξαν, γιατί βρήκα ασύγκριτα ανώτερες τις πνευματικές και ηθικές της απολαύσεις. Γι’ αυτό δεν έχω υλικό πλούτο να χαρίσω στη γενέτειρά μου. Καθένας χαρίζει ό,τι έχει. Κι’ εγώ χαρίζω στον τόπο μου τις γραμμές του βιβλίου μου αυτού, πιστεύοντας πως μ’ αυτές ξεπληρώνω ένα κάποιο χρέος στον τόπο που μου χάρισε τη ζωή, που μ’ έθρεψε και με μεγάλωσε. Κι’ είναι για μένα γλυκύτατη χαρά κι’ ευχαρίστηση που μπόρεσα να ξεπληρώσω αυτό μου το καθήκον.»

Χρέος λοιπόν και καθήκον προς τον τόπο που τον γέννησε και τον έθρεψε, θεωρούσε ο Νέαρχος Κληρίδης την προσφορά της πνευματικής του εργασίας και περιουσίας. 

Τιμώντας τον Νέαρχο Κληρίδη, τιμούμε τον Κύπριο δάσκαλο. Τον κάθε ακούραστο εκπαιδευτικό ο οποίος με τον προσωπικό του κάματο, μεταλαμπαδεύει στα παιδιά μας τη γνώση, την ηθική, την πατριδογνωσία.

(ΜΓ/ΕΙ)