Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, ευλάβειας και εθνικής υπερηφάνειας προσήλθαμε σήμερα για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον πρώτο των πρώτων, τον ήρωα των ηρώων, τον Σταυραετό του Μαχαιρά, τον θρυλικό υπαρχηγό της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στον αιώνιο Γρηγόρη Αυξεντίου, ο οποίος δήλωσε αυτόβουλα κι ολόψυχα το «παρόν» του στο προσκλητήριο του αγώνα, καταβάλλοντας το υπέρτατο τίμημα για τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό του: την ίδια του τη ζωή. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου λάτρευε την ελληνική ιστορία και τους αγώνες του ελληνικού έθνους. Η ψυχή του φώναζε Ελλάδα και το επιβεβαίωνε με κάθε ευκαιρία. Έγραψε γράμμα στη μάνα του για να την καθησυχάσει όταν πήγε στην Ελλάδα αναφέροντας της: «μη λυπάσαι μάνα που έφυγα από την αγκαλιά σου (…) βρίσκομαι τώρα στην αγκαλιά της Ελλάδας, της πιο στοργικής μάνας του κόσμου(…)» 

Στην Κύπρο επέστρεψε το 1953. Τον Ιανουάριο του 1955 σε μυστική συνάντηση που είχε με τον Γρίβα, ως Έλληνας Αξιωματικός, έδωσε όρκο στρατιωτικής τιμής και από εκείνη τη στιγμή ανάλαβε να οργανώσει τον Τομέα Αμμοχώστου. Πλούσια η δράση του ήρωα. Πολλές οι μάχες που πρωταγωνίστησε και του απέδωσαν διαστάσεις ημίθεου στα μάτια των συναγωνιστών του, αλλά και ολόκληρου του κυπριακού λαού. Η μια μάχη διαδεχόταν την άλλη. Οι απώλειες των αγαπημένων του φίλων και συναγωνιστών, τον πείσμωναν περισσότερο… Ο Γρηγόρης μετακινούμενος συνεχώς για να αποφύγει τον εντοπισμό και ενδεχόμενη προδοσία, μετέφερε την ορμή του αγώνα και τη φλόγα της ελευθερίας στον κυπριακό λαό της υπαίθρου.

Τελευταίος σταθμός του ήρωα, τα βουνά του Μαχαιρά. Σε μια απότομη πλαγιά, ένα περίπου χιλιόμετρο από το μοναστήρι της Παναγίας, οργάνωσε το λημέρι του. Πλησίαζε η ώρα να αναμετρηθεί με την ιστορία. Πηγαινοερχόταν στο Μοναστήρι έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια από τους μοναχούς. Ξημέρωσε η 3η Μαρτίου 1957. Ημέρα ορόσημο της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Ο Αυξεντίου με τους συντρόφους του βρισκόταν στο κρησφύγετό του. Οι Βρετανοί πλησίασαν και περικύκλωσαν το κρησφύγετο ζητώντας τους να παραδοθούν. Ο ίδιος αρνήθηκε. Άλλωστε το επανέλαβε πολλές φορές προηγουμένως: «Εμένα δεν θα με πιάσουν ποτέ ζωντανό». Και «η πιο μεγάλη πράξη», κατά τον Ρίτσο «είναι η απόφαση του θανάτου μας. Όταν υπάρχει κάποια διέξοδος όταν μπορείς και να τον αποφύγεις και συ τον διαλέγεις σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους...» Είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Διέταξε τα παλληκάρια του να εξέλθουν και να παραδοθούν. «Εβγάτε έξω, εγώ πρέπει να πεθάνω» τους φώναξε τρεις φορές, όταν αυτοί αρνήθηκαν αρχικά να υπακούσουν.

Από εκείνη τη στιγμή, το κρησφύγετο έπαψε να είναι ένα γεωγραφικό σημείο. Από εκείνη τη στιγμή το κρησφύγετο μετατράπηκε σ’ έναν τόπο ιερό, ένα σύμβολο για ολόκληρο τον ελληνισμό που το διατήρησαν, το διατηρούν και θα το διατηρούν ψηλά γενιές και γενιές Ελλήνων. Η μάχη που ακολούθησε κράτησε σχεδόν 10 ώρες, με τη συμμετοχή, σε κατοπινό στάδιο, και του Αυγουστή Ευσταθίου, ο οποίος στάλθηκε από τους Άγγλους να πείσει τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Αντί τούτου, όμως, παρέμεινε πολεμώντας μαζί με τον «μάστρο» του, αφού πρώτα φρόντισε να φωνάξει δυνατά στους Άγγλους: «Τώρα είμαστε δυο, ελάτε να μας πιάσετε!» Μετά από πολύωρη μάχη ο Σταυραετός του Μαχαιρά έπεσε καιόμενος πολεμώντας μέχρις εσχάτων. Απλά, ελεύθερα, συνειδησιακά, έκανε το καθήκον του, συμφιλιώθηκε με τον ελεύθερο από καιρό εαυτό του. Προτίμησε να πει στους Άγγλους, τα όσα εκείνος πίστευε βαθιά μέσα του: «Προτιμώ να είμαι ένας ελεύθερος νεκρός, παρά ένας σκλάβος πολιορκημένος. Οι απειλές σας, δε με αφορούν. Σας τις πετώ στα μούτρα. Η ελευθερία η δική μου είναι η ελευθερία όλων. Γι’ αυτούς θυσιάζομαι…» Η λεβεντιά και η θυσία του ξεπέρασε κατά πολύ το ανθρώπινο μέτρο του εφικτού καταδεικνύοντας σε όλους μας πως τα ιδανικά και οι ιδέες μπορούν να γίνουν πράξεις και βιώματα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου βάδισε ολόρθος τα μονοπάτια που οδηγούν στη λευτεριά. Με τη θυσία του ανέδειξε στον υπέρτατο βαθμό την έννοια της φιλοπατρίας. Μόνο με τον αγώνα για πλήρη δικαίωση και απελευθέρωση της πατρίδας μας θα μπορέσουμε να αποτίσουμε τον πραγματικό φόρο τιμής στον ήρωα.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             
Το δράμα που βιώνει ο κυπριακός Ελληνισμός, σε συνδυασμό με τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, μας υπενθυμίζουν ότι η πατρίδα μας αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός διέρχεται σημαντικές ιστορικές και πολιτικά κρίσιμες στιγμές. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα παρακολουθούμε όλοι τον αγώνα που καταβάλλει η Ελλάδα για να συγκρατήσει τις ροές μεταναστών μακριά από την επικράτειά της. Η κατάσταση, τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα, προκαλούν βαθιά ανησυχία. Ο υβριδικός πόλεμος που δέχεται η Ελλάδα απαιτεί τη στήριξη, την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση όλων των απανταχού Ελλήνων αλλά και των χωρών της Ευρώπης. Δυστυχώς η Τουρκία αγνοώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και κάθε έννοια γεωγραφίας θα έλεγα δυναμιτίζει τις σχέσεις της με την Ελλάδα, συνεχίζει τις έκνομες ενέργειές της στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ίδια ώρα δείχνει τις πραγματικές και επεκτατικές της προθέσεις στην Αμμόχωστο και το Αιγαίο. Είναι καιρός ετούτος ο λαός να παραμερίσει τις έριδες και να κατανοήσει πως η ενότητα, η ομοψυχία και η συστράτευση είναι το μόνο στέρεο οικοδόμημα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας και για την αντιμετώπιση της Τουρκικής προκλητικότητας, επιθετικότητας και αδιαλλαξίας. Ενωμένοι να πορευτούμε για την ποθητή επίλυση του Κυπριακού  και την επανένωση της πατρίδας μας.

Σταθερή και αδιαπραγμάτευτη θέση του Προέδρου παραμένει η επανέναρξη των συνομιλιών από το σημείο που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά, με στόχο την επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης, που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό και να απαλλάσσει την πατρίδα μας από το αναχρονιστικό σύστημα των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και την παρουσία ξένων στρατευμάτων στο νησί.  Σταθερή επιδίωξη παραμένει και η επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της με την οποιαδήποτε επέμβαση της Τουρκίας να μην είναι αποδεκτή. Μόνο τότε θα εκπληρώσουμε το χρέος μας έναντι της θυσίας του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου. Τιμή και Δόξα σε σένα μεγάλε Γρηγόρη Αυξεντίου.

Ας είναι αιωνία η μνήμη σου Αθάνατε Σταυραετέ του Μαχαιρά.

(ΝΝ/ΣΧ)