Ανακοινωθέντα

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Θεοδώρου, για  να τιμήσουμε τους πεσόντες κατά το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1974. Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974, 46 καλοκαίρια οδύνης και θλίψης για τον χαμό, τον θάνατο και την προδοσία.

Η Κύπρος μας, παρά τις τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορίας, αντιμέτωπη με   αλλεπάλληλους κατακτητές, δεν εκπλήρωσε τον προαιώνιο πόθο της Ένωσης με την Ελλάδα, παρά τους αγώνες που διεξήγαγε. Παρ’ όλα αυτά, το 1960 ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και πέτυχε σε ελάχιστο χρόνο το θαύμα μιας ευημερούσας Κύπρου.

Το ξημέρωμα της  αποφράδας εκείνης μέρας του Ιούλη του 1974 διέκοψε τα πάντα, γιατί η Χούντα των Αθηνών είχε εντελώς διαφορετικά σχέδια. Μια χούφτα συνταγματαρχών ήταν αρκετή να καταλύσει την έννομη τάξη και να εκδιώξει τον εκλελεγμένο Πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο που τόλμησε να εναντιωθεί στις παράνομες και ύπουλες ενέργειες της Χούντας. Η δημοκρατία καταλύθηκε και στο νησί επικράτησε το χάος. Εκτός από την επίθεση ενάντια στο Προεδρικό, πραγματοποιήθηκαν και πολλές άλλες επιθέσεις σε όλες τις πόλεις και πολλά χωριά της Κύπρου που στόχο είχαν να πατάξουν την αντίσταση. Πολλοί ήταν αυτοί που προασπίστηκαν τη δημοκρατία και αντιστάθηκαν στα ολέθρια σχέδια της Χούντας που στόχευαν στη διχοτόμηση του νησιού. Πολυάριθμα ήταν τα θύματα συνεπεία του πραξικοπήματος που έγραψαν με το ίδιο τους το αίμα τις λέξεις ελευθερία και δημοκρατία που θα τους στεφανώνουν στην αιωνιότητα. Αυτούς τους νεκρούς, τους ήρωες και  τους πραγματικούς πατριώτες της αντίστασης τιμούμε σήμερα και τους μνημονεύουμε υποκλινόμενοι μπροστά στο μεγαλείο τους και στη γενναιότητα της ψυχής τους.

Τις μέρες που ακολούθησαν η Τουρκία ολοκλήρωσε τη στρατιωτική προετοιμασία που από καιρό ετοίμαζε εις βάρος της Κύπρου και  εκμεταλλεύτηκε διπλωματικά το πραξικόπημα. Στις 20 Ιουλίου, στο όνομα δήθεν της «αποκατάστασης της ειρήνης», εισέβαλε απροκάλυπτα και απρόσκοπτα εναντίον του νησιού. Τα διχοτομικά σχέδια της Τουρκίας έφεραν θάνατο και προσφυγιά, βομβαρδισμούς, καταστροφές, λεηλασίες, βιασμούς. Οι άνθρωποι έχασαν σπίτια και περιουσίες, συγγενείς και συγχωριανούς, τις πόλεις και τα χωριά όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Το 37% του εδάφους της Κύπρου πέρασε στα χέρια των κατακτητών και η Κύπρος μετατράπηκε σε ένα πελώριο προσφυγικό καταυλισμό, που σε τίποτε δεν θύμιζε την  προηγούμενη εικόνα της.

Μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια όμως σύντομα αναδύθηκε η δύναμη και το πείσμα της επιβίωσης. O λαός μας όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά στάθηκε στα πόδια του και πάλεψε, ώσπου πέτυχε το θαύμα.

Κι αν το θαύμα λειτούργησε, δεν ξεχνούμε τον πρώτιστο στόχο μας, την συνέχιση του αγώνα για την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και την εξεύρεση μιας δίκαιης, βιώσιμης και πρωτίστως λειτουργικής λύσης για το κυπριακό ζήτημα, η οποία θα διασφαλίζει την επανένωση της χώρας και την πλήρη ανεξαρτησία και κυριαρχία της πατρίδας μας.

Θέλουμε να ζήσουμε σε μια πραγματικά ελεύθερη Κύπρο, χωρίς εγγυήσεις και στρατεύματα, χωρίς συρματοπλέγματα μίσους και διαχωρισμού. Οραματιζόμαστε μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη, μια Κύπρο της ειρήνης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, όπου όλα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι κατοχυρωμένα και διασφαλισμένα. Έχουμε χρέος να χαλυβδώσουμε την πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας και να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις αιώνιες αξίες και τα ιδανικά της φυλής μας. Να διαφυλάξουμε την ιστορική μας ταυτότητα, την ελληνική μας παιδεία και την ελληνική μας γλώσσα, την ορθόδοξη μας πίστη, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας.

Η επέτειος του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής εκτός από τα μνημόσυνα και τις επετειακές εκδηλώσεις, πρέπει να αποτελέσει ημέρα προβληματισμού και αυτοκριτικής, ημέρα ανασύνταξης των δυνάμεων .

Ο αγώνας που διεξήγαγαν οι ηρωικοί πεσόντες στο πραξικόπημα και την εισβολή δεν επιτρέπει ούτε τον εφησυχασμό, ούτε το ξεπούλημα της γης μας. Σαράντα έξι χρόνια μετά την τραγωδία του 1974 η ύπαρξη των συρματοπλεγμάτων στην καρδιά της μοιρασμένης Λευκωσίας εξακολουθεί να προκαλεί οδύνη, αλλά και ντροπή σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Χρέος όλων των Ελλήνων, είναι η αποτροπή καταστάσεων όπως αυτές που οδήγησαν στην τραγωδία και η διατράνωση της απόφασης πως ο Ελληνισμός, παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες του, ξέρει να υπερασπίζεται τα δίκαιά του με εγρήγορση και αποφασιστικότητα. Το μνημόσυνο των πεσόντων στην τραγωδία του 1974 ας είναι παράδειγμα για αποφυγή λαθών, πηγή δύναμης και εφαλτήριο διεκδίκησης της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

 Αιωνία τους η μνήμη

 ΙΠ