Ανακοινωθέντα

Είναι με ιδιαίτερη χαρά που ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση να παρευρεθώ και να χαιρετίσω την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του φίλου Ανδρέα Μορφίτη «Χαμένες προσδοκίες». Ενός ανθρώπου που είναι παραδεκτό πως χαρακτηρίζεται από την ανιδιοτέλεια του, την προσφορά του, αλλά κυρίως τη φιλοπατρία του.

Το πόνημα του φίλου Ανδρέα που σήμερα ξεκινά το ταξίδι του, δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που χαρακτηρίζεται και αναγνωρίζεται για την προσφορά του στα κοινά και που με παρρησία αλλά και θάρρος, τολμά να δακτυλοδείξει τα μεμπτά της κοινωνίας μας, τις στρεβλώσεις και τα λάθη της πολιτικής αλλά και όλων εμάς των πολιτικών, βάζοντας υπεράνω πάντων το κοινό καλό και το καλώς νοούμενο δημόσιο συμφέρον.

Η συλλογή αυτή πολύτιμων άρθρων και δοκιμίων, μιας και πλέον εξαετίας, αποτελεί μια πηγή γραπτού πλούτου, που φιλοδοξεί, τόσο κατά την πρώτη δημοσίευση τους, όσο και με τη διαφύλαξη τους μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, να αποτελέσουν το εγερτήριο λάκτισμα για την αλλαγή στα όσα στρεβλά για δεκαετίες βιώνει ο τόπος μας: από  τη διαφθορά που εντοπίζει σε τομείς του δημόσιου βίου, στην ανεπάρκεια ελέγχων αλλά ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό άχθος που η ημικατεχόμενη μας πατρίδα βιώνει σαν αποτέλεσμα των χιλιάδων παράτυπων μεταναστών που την κατακλύζουν, δίκην πλημμυρίδας.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, ο συγγραφέας υποδεικνύει με γλαφυρότητα αυτό που επιτρέψτε μου να πω έχω κάνει σημαία της ενημέρωσης μου προς όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Την επαίσχυντη πρακτική της εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού από την Τουρκία που εξελίσσεται σε μια νέα υβριδική απειλή ενάντια στη Κύπρο με προφανή σκοπό και στόχο τη συνειδητή προσπάθεια αλλοίωσης της δημογραφίας του νησιού με τη διοχέτευση όλων αυτών των μεταναστευτικών ορδών από την κατεχόμενη γη μας μέσω των τυφλών σημείων της πράσινης γραμμής προς τις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές.

Είναι μέρος της ανθρώπινης ψυχολογίας, όταν ο άνθρωπος αισθάνεται μοναξιά να ψάχνει την όαση που θα τον δροσίσει ή τουλάχιστο θα τον ανακουφίσει. Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας, πως ένας μικρός αριθμός συμπατριωτών μας, μεταξύ αυτών και ο αγαπητός Ανδρέας, έγιναν αποκούμπι και στήριγμα στο ομιλούντα, στις δύσκολες ώρες που περνούμε και στον άνισο αγώνα που δίνουμε, είτε απέναντι στην πέμπτη φάλαγγα του εσωτερικού μετώπου, είτε και στον ίδιο τον Αττίλα. Μοιράζεται μαζί μας, τις ίδιες ανησυχίες, συμπαρίσταται διαχρονικά με κάθε δυνατό τρόπο στην προσπάθεια που καταβάλλουμε για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, αντιλαμβανόμενος ότι δεν είναι ακόμα ένα πρόβλημα. Είναι δυστυχώς ζήτημα εθνικό και ως τέτοιο οφείλουμε να το διαχειριστούμε. Είναι ένα ατέρμονο πρόβλημα με πολλαπλές όψεις. Ορατές, αλλά και αθέατες. Με φυσιογνωμία ανθρωπιστική από τη μία, αλλά και διαστάσεις που επιβεβαιώνουν τη δράση κυκλωμάτων διακίνησης μεταναστών, που εργαλειοποιούν τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη τους για μια καλύτερη ζωή.

Θα αποφύγω την προσφιλή αναπαραγωγή από τις ίδιες τις γραμμές του βιβλίου, όχι τόσο γιατί θα αποκάλυπτα λεπτομέρειες που αξίζει να τις ανακαλύψετε διαβάζοντας μόνοι σας το βιβλίο, αλλά γιατί θα τις αδικούσα.

Ο συγγραφικός χαρακτήρας του Ανδρέα, είναι τέτοιος, που δεν μπορεί, παρά να σε παρασύρει στη διαμόρφωση προσωπικής άποψης για τα όσα καταγράφει. Με ύφος αυστηρό αλλά ταυτόχρονα και πολύ περιεκτικό, κάνει προσιτές στον απλό αναγνώστη τις πολύπλοκες πτυχές του κάθε ζητήματος με το οποίο καταπιάνεται.

Ομολογώ ότι με αυτή την ευθύτητα του συγγραφέα ταυτίστηκα μέσα από τις γραμμές του βιβλίου. Με την ανάγνωση του έζησα ανάγλυφα πολλές από τις αγωνίες που βιώνει ο ίδιος και έγινα ένα με τις ελπίδες που ενδόμυχα αναζητά. 

Πολύ περισσότερο όμως, οφείλω να εξάρω την καθαρή φωνή του συγγραφέα, που ξεπετάγεται μέσα από το σύγγραμμα του. Αυτή η παρακαταθήκη είναι σπουδαία κληρονομιά γιατί θα παραμείνει  υποθηκευμένη στην αρχειοθήκη της ιστορίας, συμβάλλοντας σημαντικά στη βελτίωση των πολιτικών μας, μέσα από την κριτική που αταλάντευτα ασκεί ο συγγραφέας.

Οι δε προβληματισμοί και οι έγνοιες του για την ορθότερη αντιμετώπιση πολλών και σοβαρών ζητημάτων που απασχολούν τον τόπο μας, κατατίθενται εν είδη προτάσεων συνοδευόμενων από διεκδικητικές θέσεις που με παρρησία προτάσσονται προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Αγαπητέ Ανδρέα,

Θέλω θερμά να σε ευχαριστήσω για την τιμή να με προσκαλέσεις να απευθύνω σήμερα χαιρετισμό στην τελετή παρουσίασης του βιβλίου σου.

Θέλω ακόμα να σε συγχαρώ για την τόλμη σου και την αφειδώλευτη προσφορά σου στην πατρίδα, από όποιο μετερίζι κι αν κλήθηκες να το πράξεις. Δηλώνω μάρτυρας της αφοσίωσης σου και της αστείρευτης αγάπης σου για τον τόπο μας.

Είμαι βέβαιος ότι το νέο σου καράβι που σήμερα σαλπάρει και καλοτάξιδο θα’ ναι και θα βρει τις προσδοκίες που αναζητεί.

Γιατί αγαπημένε μου φίλε, όσο θα υπάρχουν φωνές κριτικής και αντίδρασης, φωνές εμποτισμένες με πατριωτικό στόμφο, φωνές φιλοπατρίας σαν τη δική σου και θέλω να ελπίζω και πολλών άλλων, που αγωνιούμε για το μέλλον αυτής της πατρίδας, τότε ναι. Θα υπάρχει ελπίδα για αυτή την μαρτυρική πατρίδα.

Χωρίς να καταχρώμαι τον χρόνο, επιτρέψτε μου επί τούτου να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ανάλυση για την δήλωση που καταφέραμε να αποκομίσουμε την περασμένη Παρασκευή στο Λουξεμβούργο από την σύνοδο των Υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ που καταπιάστηκε αποκλειστικά με την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι χώρες πρώτης γραμμής αναφορικά με το μεταναστευτικό, ένα από τα κυρίαρχα θέματα του συγγράμματος που σήμερα προλογίζουμε.

Μετά από τρία χρόνια επίπονων προσπαθειών, εξαντλητικών συναντήσεων, κόντρα στις απόψεις ακραίων πολιτικών αλλά και ορισμένων παρασιτικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και αφού χρειάστηκε να υψώσουμε και τον τόνο της φωνής μας, να κτυπήσουμε το χέρι διεκδικητικά στο τραπέζι αλλά και να αποχωρήσουμε διαμαρτυρόμενοι από συσκέψεις, για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνώρισε την ανάγκη έμπρακτης στήριξης της Κύπρου τόσο για μετεγκατάσταση αριθμού μεταναστών από το νησί μας, τη φύλαξη της πράσινης γραμμής, αλλά και την οικονομική αρωγή για να βοηθηθούμε στη διαχείριση του μεταναστευτικού υπερπληθυσμού που ξεπέρασε το 5% στην ημικατεχόμενη μας πατρίδα. Αυτή η εξέλιξη δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς – επιτρέπει όμως αν μη τι άλλο, να μειδιούμε.

Αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπημένε μου Ανδρέα, 

Αντιπαραβάλω τα όσα ανέφερα για την αλλαγή της στάσης των Ευρωπαίων με τον τίτλο του βιβλίου σου που μιλά για χαμένες προσδοκίες.

Καλέ μου φίλε, μαζί με τον έντονο προβληματισμό μου, επέτρεψε μου να αναθαρρήσω, συλλογιζόμενος το ρητό του Ηράκλειτου «Αν δεν ελπίζεις, το ανέλπιστο δεν θα το βρεις».

Σου εύχομαι πρώτα και πάνω απ’ όλα υγεία και κάθε καλό και πολλές ακόμα συγγραφικές επιτυχίες.

Σας ευχαριστώ.

(ΕΦυς/ΕΚ)