Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα ιδιαίτερης συγκίνησης συγκεντρωθήκαμε στον ιερό αυτό ναό για να καταθέσουμε την οφειλόμενη τιμή και τον σεβασμό μας προς τους πεσόντες, τους σφαγιασθέντες και τους αγνοουμένους της Αχερίτου. Της Αχερίτου, με την κατάληψη της οποίας από τις ορδές του Αττίλα, στις 31 Αυγούστου 1974, ολοκληρώθηκε ο εφιαλτικός κύκλος της βάρβαρης τουρκικής εισβολής.

Σήμερα, ημέρα μνήμης ειδικά της κατεχόμενης Αχερίτου, φέρνουμε στη σκέψη μας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κατελήφθη η άγια γη της Αχερίτου με τον αμιγώς ελληνικό πληθυσμό.

Τις προηγούμενες μέρες οι Τούρκοι, παραβιάζοντας τη συμφωνημένη εκεχειρία, είχαν καταλάβει την Καλοψίδα και την Άχνα. Έτσι, όταν στις 31 Αυγούστου, στις 10 το πρωί, τα τούρκικα άρματα διασχίζουν την πεδιάδα και προελαύνουν, η Αχερίτου πέφτει χωρίς καμία αντίσταση, με τους Βρετανούς της Επισταθμίας να μένουν ύποπτα αμέτοχοι.

Οι Αχεριώτες και όσοι άλλοι φιλοξενούνταν στην κοινότητα, σπεύδουν έντρομοι να την εγκαταλείψουν με όποιο μέσο διαθέτουν. Ακόμη και τρέχοντας προσπάθησαν μερικοί, πανικοβλημένοι καθώς ήταν, να ζητήσουν καταφύγιο, ενώ αρκετοί τρέχουν με τις οικογένειες τους προς την κοντινή βρετανική βάση για να σωθούν. Ανατριχιαστικά ακούγονται οι κραυγές των ανθρώπων που πρώτοι αντικρίζουν την επερχόμενη καταιγίδα.

Η Αχερίτου πέφτει προδομένη και ανυπεράσπιστη στην επιθετική μανία του κατακτητή. Η Κύπρος προδομένη πέφτει αμαχητί. Μερικοί ηλικιωμένοι που δεν προλαβαίνουν να διαφύγουν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και κακοποιούνται, ενώ δύο από αυτούς εκτελούνται εν ψυχρώ. Σε λίγες μέρες εκδιώκονται και αυτοί από τους Τούρκους και μεταφέρονται εκεί που βρισκόταν η μεγάλη μάζα των συγχωριανών τους: στριμωγμένοι σε ένα συσκευαστήριο πατατών όπου οι διαχωριστικοί τοίχοι των «καταλυμάτων» αποτελούνται από πλαστικά κιβώτια γεωργικής χρήσης.

Από τότε και για 48 χρόνια το δράμα των προσφύγων της Αχερίτου συνεχίζεται βασανιστικά, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της κοινότητας μένουν εδώ στον συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου και βλέπουν καθημερινά, λίγα μέτρα πιο πέρα, τα σπίτια και τις περιουσίες τους να τα σφετερίζονται οι έποικοι της Ανατολίας. Βλέπουν την εκκλησία της Αναλήψεως, με κομμένο τον σταυρό, να γίνεται τζαμί και το κοιμητήριο των προγόνων τους να βεβηλώνεται.

Η Αχερίτου είναι απέναντι. Τόσο κοντά και τόσο μακριά, όπως τη βιώνουν τραυματικά και εξ επαφής οι πρόσφυγες κάτοικοί της, που και να θέλουν δεν μπορούν να ξεχάσουν. Ένα βήμα, μια ματιά, μια ανάσα, η Αχερίτου είναι απέναντι.

Ένα δράμα σε όλη την έκταση του πόνου, της θλίψης και του τρόμου που έφερε η Τουρκική εισβολή. Οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι μαυροφορεμένες μάνες, τα παιδιά με το βουβό κλάμα, το ξεκλήρισμα οικογενειών, ο ξεσπιτωμός, οι πρόχειροι καταυλισμοί, ο θρήνος και η αβεβαιότητα για το αύριο, ήρθαν να συνθέσουν μια εικόνα πρωτόγνωρη, ανάγλυφη του δράματος ενός ολόκληρου λαού.

Τέτοιες μέρες ο νους και η σκέψη μας σπάνε τα συρματοπλέγματα της κατοχής και φτάνουν στα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας. Στις πατρογονικές εστίες, στους τάφους των προγόνων μας, στα ιερά και τα όσια μας. Αυτά που δεν ξεχνούμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πάνε στις βουβές εκκλησίες της Αχερίτου, την μεγάλη εκκλησία της Αναλήψεως, στο διπλανό εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας και βορειότερα, στην εκκλησία της Παναγίας Τραπέζης.

Σήμερα, τιμώντας τη μνήμη των ηρώων μας και καταθέτοντας την ευγνωμοσύνη και το θαυμασμό μας για όλους τους υπερασπιστές της ελευθερίας της Κύπρου, ενδυναμώνουμε ταυτόχρονα τη φλόγα της επιστροφής που σιγοκαίει μέσα μας και ανανεώνουμε την πίστη μας για τα δίκαια της εθνικής μας υπόθεσης.

Αυτή η γη έχει ιστορία που δεν μπορεί να αλλοιωθεί ούτε και να παραγραφεί γιατί οι ρίζες πάνε πολύ βαθιά και κρατούν γερά. Οι κατακτητές που πέρασαν δεν κατάφεραν ποτέ να πλήξουν ή να παραχαράξουν την ιστορική μας ταυτότητα, τον πολιτισμό, την θρησκεία και τις παραδόσεις μας. Αντέξαμε και αντέχουμε στις δοκιμασίες και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε.  Δεν πρέπει και δεν πρόκειται να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων, ούτε και κατώτεροι της προσφοράς και της θυσίας όσων τιμούμε σήμερα.  Αν επιβίωσε αυτός ο τόπος και ο λαός για να είμαστε σε θέση εμείς να διεκδικούμε τα δίκαια μας και να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες, το οφείλουμε πρώτα απ’ όλα σε αυτούς όλους που λάμπρυναν με την αυτοθυσία και το απαράμιλλο θάρρος τους τις σελίδες της ιστορίας μας.

Όσος χρόνος και αν χρειαστεί θα δικαιώσουμε τη θυσία των ηρώων μας και θα σταθούμε αντάξιοι της ιστορίας και του χρέους μας προς τις σημερινές και αυριανές γενιές. Θα έλθει η μέρα που οι καμπάνες των εκκλησιών μας θα κτυπήσουν χαρμόσυνα, θα έρθει η μέρα που η ομίχλη της κατοχής θα διαλυθεί και θα κάνει τον ήλιο να φωτίσει περισσότερο την πατρίδα μας.

Έτσι θα δικαιωθεί και η θυσία των ηρώων μας. Οι πεσόντες της Αχερίτου Γιαννάκης Τζιοβάνης, Κώστας Ηλία Αυξέντης, Κενδέας Κασσιανός, Αντώνης Ριαλάς, Παναγιώτης Μαρίνου, Βάσος Σεργίου, Ανδρέας Μάντολες, Ανδρέας Κάρουλλας, καθώς και ο Ανδρέας Δημητρίου με τις αχεριώτικες ρίζες, οι βάρβαρα εκτελεσθέντες Χριστοφής Προδρόμου, Γρηγορού Γεωργίου, Πασχάλης Μοσφίλη και Γιασουμής Τσιουρούτης, και οι θεωρούμενοι μέχρι και σήμερα αγνοούμενοι Σωτήρης Σωτηρίου και Χριστάκης Παπαλλής θα ζουν πάντα μέσα στις ψυχές μας. 

 Η πιο τραγική πτυχή απότοκο της τουρκικής εισβολής είναι το θέμα των αγνοουμένων μας.  Σαρανταοκτώ χρόνια μετά και ακόμα αναζητούμε την τύχη 750 περίπου αγνοουμένων μας και γι΄ αυτό ευθύνεται η κατοχική δύναμη που αρνείται να συνεργαστεί για ένα καθόλα ανθρωπιστικό θέμα. Αυτό είναι απάνθρωπο και σκληρό για τους συγγενείς των αγνοουμένων μας που για 48 χρόνια τώρα περιμένουν απαντήσεις για τους δικούς τους ανθρώπους.

Η διαρκής μνήμη είναι λειτουργία διαρκούς αντίστασης. Αντίστασης κατά της λήθης των απελθόντων, αντίστασης κατά του εθισμού των τραγικών επακόλουθων που επέφερε η  τουρκική εισβολή και κατοχή μεγάλου τμήματος της πατρίδας μας. Όχι μόνο θα διατηρήσουμε αλώβητη τη μνήμη μας, αλλά και θα εντείνουμε τις προσπάθειες για τη δικαίωση του λαού και του τόπου μας.

Δυστυχώς όλες οι μέχρι τώρα προσπάθειες της πλευράς μας προσκρούουν στην αδιαλλαξία της Τουρκίας η οποία κλιμακώνει συνεχώς τις προκλήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, επεκτείνοντας τες μάλιστα και σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και άλλων χωρών.

Στο πλαίσιο της όλης αναθεωρητικής τακτικής και νεοοθωμανικής της προσέγγισης, η Τουρκία και το εγκάθετο καθεστώς της στα κατεχόμενα, θέτουν και νέες αξιώσεις για την επανάληψη μιας διαπραγματευτικής προσπάθειας, αξιώσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές, όπως η αναγνώριση εκ των προτέρων της θέσης για δύο χωριστά κράτη.

Παραγνωρίζοντας το διεθνές δίκαιο και ειδικά τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, η Τουρκική πλευρά έχει απορρίψει κατά ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο και τις προτάσεις με τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που υπέβαλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης ως έκφραση της βούλησης της δικής μας πλευράς να συμβάλει σε μια κοινώς αποδεκτή λύση του κυπριακού προβλήματος, η οποία να επανενώνει την πατρίδα μας, χωρίς κατοχικούς στρατούς και χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα άλλων χωρών, με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των νόμιμων κατοίκων του νησιού μας.

Δεν ξεχνούμε τα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας. Αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο, όπως θα την ήθελαν οι ήρωες μας, με ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και με το λαό μας να αποφασίζει και να διαχειρίζεται την τύχη του, με γνώμονα πάντα το δικό του και μόνο συμφέρον, χωρίς τα σφάλματα και οι παραλείψεις του παρελθόντος να μειώνουν την πίστη και την αισιοδοξία ιδιαίτερα των νέων γενεών για την είσοδο μας σε μια νέα, περισσότερα υποσχόμενη εποχή.

Σήμερα μνημονεύουμε ξανά τους γενναίους υπερασπιστές της κυπριακής ελευθερίας και τα τραγικά θύματα της τουρκικής εισβολής. Η μνήμη τους, δεν τελειώνει μετά από κάθε μνημόσυνο.  Η μνήμη τους διαρκεί ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, για να μείνουμε άγρυπνοι στις επάλξεις του αγώνα για σωτηρία της μικρής μας πατρίδας και για τη λύτρωση του προδομένου και αδικημένου λαού μας.

Δόξα και τιμή σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Κυπριακής ελευθερίας.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της κοινότητας Αχερίτου.

Αιώνια ας είναι η μνήμη τους.

Αιώνια και τιμημένη.

(ΡΜ/ΕΚ/ΣΧ)