Ανακοινωθέντα

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε αυτό τον χώρο, όπου και το Μνημείο που ανεγέρθηκε σε αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς τους, για να αποδώσουμε την πρέπουσα τιμή σε δυο παλληκάρια της κοινότητας, τον Δημητράκη Γεωργίου και τον Παναγιώτη Σωφρονίου Χριστοφόρου, οι οποίοι με αισθήματα πατριωτισμού και αυτοθυσίας στάθηκαν αντιμέτωποι με τις ορδές του Αττίλα το θλιβερό καλοκαίρι του 1974 ύστερα από το προδοτικό πραξικόπημα.

Θέλω να συγχαρώ, κατ’ αρχήν, τον Πρόεδρο και τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου Μαζωτού για τη διοργάνωση της εκδήλωσης, καθώς τέτοιες εκδηλώσεις μάς βοηθούν να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη των αγώνων και των ηρώων μας, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση, αλλά κυρίως, μας βοηθούν να διδασκόμαστε από την ιστορία μας. Τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες, είναι η πυξίδα για την πορεία του αύριο.

Ιστορική μνήμη σημαίνει ιστορική συνείδηση, και ιστορική συνείδηση για μας τους Έλληνες της Κύπρου σημαίνει συνείδηση της αδιάσπαστης συνέχειας από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια που ενισχύθηκε με τις θυσίες γενεών και διατηρήθηκε χάρις στο πάθος μας για ελευθερία και σταθερή πίστη στην ιερότητα και το δίκαιο του αγώνα μας.

Οι εκδηλώσεις απόδοσης τιμής προς τους ήρωές μας δεν προσφέρονται απλώς ως ημερολόγιο μνήμης των αγώνων για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία αυτού του τόπου. Είναι παράλληλα και προσκλητήριο αγώνα για όλους εμάς. Αγώνα για να επανενώσουμε την πατρίδα μας και να αποκαταστήσουμε τα δίκαια του μαρτυρικού μας λαού.

Είμαστε δεμένοι γερά σε αυτή γη και θα παραμένουμε. Την ιστορία μας δεν την παραγράφουμε, και πάντα θα τιμούμε και θα μνημονεύουμε όσους ρίχτηκαν με αυταπάρνηση, θάρρος και γενναιότητα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ελευθερία και που, αψηφώντας την αριθμητική υπεροπλία του εχθρού, έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, για την προάσπιση της γενέθλιας γης και των πατρογονικών εστιών.

Σαράντα οκτώ χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, οι μνήμες μας επιστρέφουν σε εκείνες τις ημέρες που σκόρπισαν τον τρόμο και την καταστροφή με τις χιλιάδες των ξεριζωμένων από τα σπίτια τους, τους νεκρούς, τους αιχμαλώτους, τους εγκλωβισμένους, τους αγνοουμένους. Στο δράμα που έζησε όλη η Κύπρος με τους καταυλισμούς και το πένθος που είχε σκορπιστεί παντού, την οδύνη και τον πόνο για τις πληγές που είναι ανοικτές ακόμη και σήμερα.

Στην προσπάθεια του εισβολέα να μαγαρίσει τη γη μας και να αλλοιώσει και παραχαράξει την ιστορία του τόπου μας με τη βεβήλωση των ιερών και οσίων μας, όρθωσαν το ανάστημα τους και οι Δημητράκης Γεωργίου και Παναγιώτης Σωφρονίου που τιμούμε σήμερα.

Ο Δημητράκης Γεωργίου γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1952 στην Αλαμινό. Γονείς του ο Γεώργιος, που καταγόταν από τον Μαζωτό, και η Ανδριανή Παναγή, που ευτύχησαν να δημιουργήσουν μια οικογένεια από πέντε παιδιά. Εκτός από τον Δημητράκη, τον Ανδρέα, τον Νεόφυτο, τον Παναγιώτη και την Αργυρώ.

Τα παιδικά του χρόνια ο Δημητράκης τα έζησε στην Αλαμινό, μέχρι που άρχισε τη γυμνασιακή φοίτηση του στη Λάρνακα και διέμενε στον Μαζωτό, πρωτίστως για λόγους διευκόλυνσης της καθημερινής μετακίνησής του. Μετά το Γυμνάσιο συνέχισε τη φοίτησή του στη σχολή ΚΑΣΑ, και, ολοκληρώνοντάς την, κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά.

Μετά τη βασική του εκπαίδευση, εντάχθηκε στο 251 Τάγμα Πεζικού, που ήταν το τάγμα της Κερύνειας, εκείνο που κατά κύριο λόγο αντιστάθηκε στην απόβαση του Αττίλα. Η προδοσία όμως των εδώ οργάνων της χούντας των Αθηνών, που έγινε μέσο εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων, επηρέασε τα μέγιστα τις δυνατότητες του τάγματος. Αν και οι περισσότεροι από τους οπλίτες, υπαξιωματικούς και αξιωματικούς του τάγματος ήταν ταγμένοι γύρω από το χώρο της απόβασης, εντούτοις δεν τους επιτράπηκε αμέσως με την έναρξη της απόβασης των τουρκικών στρατευμάτων να κτυπήσουν τον βάρβαρο εισβολέα. Και αυτό με την δικαιολογία ότι τα τουρκικά στρατεύματα έκαναν, δήθεν, άσκηση του ΝΑΤΟ. Μόνο αφού η ώρα έφθασε στις δεκάμισι το πρωί δόθηκε εντολή να αμυνθεί το τάγμα. Ήταν όμως πολύ αργά, καθώς ήδη είχαν αποβιβαστεί εκατοντάδες Τούρκοι στρατιώτες με άρματα μάχης και σύγχρονο άλλο εξοπλισμό, σαφώς υπέρτερο εκείνων του 251 Τάγματος Πεζικού και των άλλων μονάδων της Εθνικής Φρουράς.

Το τίμημα ήταν βαρύτατο. Από τους 325 περίπου στρατιώτες του, κληρωτούς και έφεδρους, περιλαμβανομένων και των δυο φάσεων της εισβολής του Αττίλα, το 251 Τάγμα Πεζικού είχε 132 πεσόντες και αγνοουμένους, ενώ οι αιχμαλωτισθέντες έφθασαν τους 75.

Ο Δημητράκης κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, μαζί με όσους άνδρες του 251 ΤΠ διασώθηκαν από τις σκληρές μάχες της Κερύνειας, έδωσαν νέες μάχες με τους εισβολείς στην περιοχή Μιας Μηλιάς και τα ίχνη του χάθηκαν κατά τη διάρκεια απαγκίστρωσης μετά από οδηγίες.

Τα οστά του βρέθηκαν τελικά σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του Τουρκοκυπριακού χωριού Τζιάους, μαζί με τα οστά 19 άλλων Ελληνοκυπρίων. Η ταφή του έγινε το 2009 στην Αλαμινό.

Ο άλλος των τιμώμενων σήμερα συμπατριωτών μας, ο Παναγιώτης Σωφρονίου Χριστοφόρου, γεννήθηκε στο Μαζωτό την 1^η Ιανουαρίου 1940. Ήταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά που απέκτησαν οι γονείς του, Σωφρόνης και Ρεβέκκα, και το μοναδικό αγόρι στην οικογένεια. Μεγάλωσε μέσα σε πολύ δύσκολες οικονομικά συνθήκες και από νωρίς μπήκε στη βιοπάλη. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο, ακολούθησε την τέχνη του οικοδόμου, ενώ σε ηλικία 23 ετών νυμφεύθηκε την Ελευθερία Κωστή Τταντή από το Κίτι, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Χριστάκη, την Αργυρούλα και τη Ρεβέκκα.

Ο Παναγιώτης είχε πλούσια συνδικαλιστική δράση μέσα από τη συντεχνία των οικοδόμων της ΠΕΟ, της οποίας ήταν ηγετικό στέλεχος στο Κίτι όπου διέμενε μετά το γάμο του. Γαλουχημένος μέσα από την κοινωνική του δράση με τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, κατατάγηκε έφεδρος από τους πρώτους το πρωινό της 20^ης Ιουλίου 1974 για να υπερασπιστεί τα χώματα της πατρίδας μας από τον Τούρκο εισβολέα.

Η δεύτερη φάση της εισβολής βρίσκει τον ίδιο και την μονάδα στην οποία υπηρετούσε, το 226 Τάγμα Πεζικού, στο Τραχώνι Κυθρέας της Επαρχίας Λευκωσίας.

Όταν στις 14 Αυγούστου διασπάστηκε η αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς από τη Μια Μηλιά μέχρι και τον Παχύαμμο βορειότερα, επιχειρήθηκε από τις εκεί μονάδες της Εθνικής Φρουράς να προβάλουν αντίσταση. Ακολούθησαν δραματικές ώρες καθώς η υπεροπλία των τουρκικών στρατευμάτων, που υποστηρίζονταν από πολεμικά αεροσκάφη και μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης, ήταν καταφανής. Γι’ αυτό και δεν άργησε να ακολουθήσει η απαγκίστρωση των μονάδων μας, με τους στρατιώτες μας να ενεργούν άλλοι διατεταγμένα και άλλοι κατά βούληση.

Οι άνδρες του τάγματος, όπου υπηρετούσε και ο Παναγιώτης Σωφρονίου Χριστοφόρου, επιχείρησαν και αυτοί να φθάσουν σε ελεύθερες περιοχές. Ήρθαν όμως αντιμέτωποι με Τούρκους στρατιώτες. Το φορτηγό το οποίο τους μετέφερε κτυπήθηκε από βλήμα άρματος μάχης και όλοι το εγκατέλειψαν. Άλλοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Τουρκοκυπριακό χωριό Μόρα, χωρίς έκτοτε να δώσουν σημεία ζωής, και άλλοι συνελήφθησαν σε κοντινές περιοχές. Εξ αυτών, αρκετοί μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Αμάσεια και τα Άδανα της Τουρκίας. Άλλοι εξακολουθούν να είναι αγνοούμενοι, όπως και ο Παναγιώτης Σωφρονίου.

Στο μνημείο των πεσόντων και αγνοουμένων του 226 τάγματος που βρίσκεται στην είσοδο του Παττίχειου Θεάτρου επί της Λεωφόρου Αρτέμιδος στη Λάρνακα, αναγράφονται τα ονόματα 19 πεσόντων και 32 αγνοουμένων του τάγματος.

Για τον Παναγιώτη υπάρχει μαρτυρία ότι μεταφέρθηκε και ο ίδιος στις φυλακές στην Τουρκία, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ από τις Τουρκικές αρχές και ούτε κατέστη δυνατόν να γίνει σχετική καταγραφή από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, όπως έγινε στην περίπτωση άλλων αιχμαλώτων.

Πολλοί είναι οι συμπατριώτες μας που εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στον κατάλογο των αγνοουμένων ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι ήταν εν ζωή μετά και από τη σύλληψη τους από τα τουρκικά στρατεύματα. Για 48 τώρα χρόνια η οικογένεια του Παναγιώτη αγωνία για την τύχη του και δίκαια διερωτάται μέχρι πότε θα κρατήσει το δράμα της, όπως και το δράμα των οικογενειών των επτακοσίων πενήντα τόσων άλλων συμπατριωτών μας που ανεβαίνουν έκτοτε τον προσωπικό τους Γολγοθά.

Για όλους συνεχίζουμε και εντατικοποιούμε τις προσπάθειες μας. Δεν εφησυχάζουμε ούτε θα ενδώσουμε στις μεθοδεύσεις και τακτικισμούς της κατοχικής δύναμης. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες τόσο εντός όσο και εκτός Κύπρου, ώστε να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία. Αναμένουμε και προσδοκούμε από τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνή κοινότητα να επιδείξουν τις ίδιες ευαισθησίες και αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν τώρα σε άλλες εμπόλεμες περιοχές και στη δική μας την περίπτωση. Τα δυο μέτρα και σταθμά που δυστυχώς ακολουθούνται δεν είναι συμβατά με τις αξίες και αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Εργαζόμαστε για να έρθει η στιγμή εκείνη που θα τερματιστεί η αγωνία και ο πόνος που βιώνουν καθημερινά οι οικογένειες των αγνοουμένων μας. Οι ευθύνες της Τουρκίας είναι τεράστιες και θα πρέπει να δώσει επιτέλους απαντήσεις για όλες τις περιπτώσεις των αγνοουμένων μας.

Η αδιαλλαξία και η αρνητικότητα της τουρκικής πλευράς δεν πρόκειται να κάμψει το φρόνημα μας τόσο για την επίλυση του προβλήματος των αγνοουμένων όσο και για την εξεύρεση μιας δίκαιης και κοινώς αποδεκτής λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναθεωρητική στάση και η νεοοθωμανική προσέγγιση της Τουρκίας σε όλα όσα αφορούν το Κυπριακό, αλλά και τις βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας και άλλων χωρών της περιοχής, δεν θα υπερισχύσουν ποτέ του Διεθνούς Δικαίου και ούτε θα γίνουν αποδεκτές. Ο Ελληνισμός στο σύνολό του υπεραμύνεται της θέσης αυτής και στέκεται αλληλέγγυος στις προσπάθειες για αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Οι ήρωες πεθαίνουν μόνο όταν τους λησμονούμε. Και εμάς, η εθνική μας αυτοσυνειδησία μάς επιβάλλει να μην τους λησμονήσουμε ποτέ ως ανεξόφλητη οφειλή χρέους και υπόμνηση ιστορικής ευθύνης έναντι τους να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών και της θυσίας τους.

Να μετατρέψουμε τη θυσία τους σε φάρο αντίστασης κατά των τουρκικών επιβουλών. Πυξίδα ενότητας και κοινής στράτευσης. Υποσχόμενοι ότι δεν θα συμβιβαστούμε με λίγο ουρανό. Ότι δεν θα εξοικειωθούμε με το σφαγιασμό των δικαίων μας, δεν θα συμφιλιωθούμε με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν θα αποδεχτούμε τα τετελεσμένα της εισβολής. Ότι η θέα του σκλαβωμένου Πενταδακτύλου, θα προκαλεί πάντα τα εθνικά αντανακλαστικά μας.

Θα έρθει η στιγμή που θα φυσήξει παντού στο νησί μας ο άνεμος της ελευθερίας. Θα έρθει η στιγμή που θα δικαιωθούν οι θυσίες των ηρώων μας.

Δόξα και τιμή στους ήρωες μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιωνία και τιμημένη.

(ΡΜ/ΜΒ/ΕΧΡ)