Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης, αλλά μαζί και εθνικής υπερηφάνειας για το απαράμιλλο θάρρος και τον άφθαστο ηρωισμό που επέδειξαν πολλοί από τους  νέους μας στις μάχες με τον Τουρκικό Αττίλα, συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το χώρο για να τελέσουμε τα αποκαλυπτήρια της προτομής ενός παλληκαριού, του στρατιώτη του 361 Τ.Π. Χριστάκη Ιωάννου του Αλέξανδρου και της Χρυστάλλας, που ανταποκρίθηκε με θάρρος και αυταπάρνηση στο κάλεσμα της πατρίδας για προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της.

Είναι για μένα ιδιαίτερη τιμή να εκπροσωπώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Πολιτεία σε αυτή την τελετή, και να έχω την ευκαιρία να καταθέσω μαζί σας και το δικό μου σεβασμό προς αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της πατρίδας μας, αλλά και προς εκείνους που χάθηκαν στη δίνη του προδομένου εκείνου πολέμου το 1974.

Σε καιρούς χαλεπούς για την πατρίδα, σε δύσκολους καιρούς που η κοινωνία μας έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα χρέους και ευθύνης, καλούμαστε να αποδώσουμε φόρο τιμής στα θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας. Η απόδοση τιμής σε όσους αυτοβούλως προέταξαν το ανάστημά τους υπερασπιζόμενοι την τιμή και την ακεραιότητα της πατρίδας, αποτελεί διαχρονικό χρέος προς την ιστορία μας, σταθερή υπόμνηση της ανεξόφλητης ευθύνης μας και παντοτινή οφειλή προς τους ήρωες και μάρτυρες της κυπριακής ελευθερίας.

Τέτοιες εκδηλώσεις θύμησης και απόδοσης τιμών όπως η σημερινή μας βοηθούν να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των αγώνων και των ηρώων μας, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση, αλλά κυρίως, μας βοηθούν να διδασκόμαστε από την Ιστορία μας. Τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες, είναι η πυξίδα για την πορεία του αύριο.

Τονίζοντας αυτά, θα ήθελα να συγχαρώ ιδιαίτερα το Κοινοτικό Συμβούλιο Παρεκκλησιάς και την οικογένεια του αγνοουμένου στρατιώτη Χριστάκη Ιωάννου για την πρωτοβουλία ανέγερσης του μνημείου και να εκφράσω μαζί τη μεγάλη εκτίμηση και τη ευγνωμοσύνη μας για τη μεγάλη προσφορά του.

Με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του, η σκέψη μας οδηγείται στα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας, στους ήρωες, αγνοούμενους και τους αιχμαλώτους, στους πρόσφυγες και τους άλλους παθόντες. Στη σκέψη μας και η προδοσία του πραξικοπήματος που δημιούργησε μια χαώδη κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο  και αποδιοργάνωσε την άμυνα της Κύπρου, φέρνοντας την καταστροφή με την τουρκική εισβολή.

Παρά την προδοσία, αρκετές ήταν οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς που προσπάθησαν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους και να προβάλουν ερρωμένη αντίσταση στον Αττίλα. Πάρα πολλοί από τους εθνοφρουρούς μας, κληρωτοί και έφεδροι, έγραψαν σελίδες ηρωικής δόξας αντιμετωπίζοντας τα υπέρτερα σε αριθμό ανδρών και εξοπλισμό τουρκικά στρατεύματα.

Έδωσαν τη ζωή τους υπέρ πίστεως και πατρίδος ή εξακολουθούν να αγνοούνται. Οι περισσότεροι στο άνθος της ηλικίας τους, άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου.

Δεν δείλιασαν μπροστά στις πάνοπλες ορδές του τουρκικού Αττίλα και προσπάθησαν, προδομένη καθώς ήταν η πατρίδα μας, να περισώσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια της, κάνοντας πράξη το απόφθεγμα των αρχαίων προγόνων μας, «Μητρός τε και Πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρὶς».

Ο τιμώμενος σήμερα ήρωας μας γεννήθηκε στην Παρεκκλησιά στις 29 Δεκεμβρίου 1955. Γονείς του ο Αλέξανδρος και η Χρυστάλλα που ευτύχησαν, παρά τις πολλές στερήσεις, να κάνουν έξι παιδιά.  Ο Χριστάκης ήταν το πέμπτο στη σειρά παιδί τους, αδέλφια του ο Αντρέας, ο Μιχάλης, η Αθηνά, ο Σωκράτης και η Νίτσα.

Μετά την αποφοίτηση του από το Δημοτικό Σχολείο ο Χριστάκης άρχισε να εργάζεται στις οικοδομές, ενώ παράλληλα βοηθούσε τους γονείς του στην κτηνοτροφία. Ήταν όμως και ενεργό μέλος της κοινότητας. Μαζί με άλλους νέους δραστηριοποιείτο στο σωματείο ΑΜΕΠ Παρεκκλησιάς και ήταν και μέλος της ποδοσφαιρικής του ομάδας.

Το 1973 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να εκτελέσει τη στρατιωτική του θητεία. Μετά τη βασική του εκπαίδευση τοποθετήθηκε στο 361 Τάγμα Πεζικού που έδρευε στο Δίκωμο.

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής, ο Χριστάκης μαζί με τους άλλους άνδρες του 361 Τάγματος Πεζικού επάνδρωναν φυλάκια στην περιοχή Δικώμου, όπου ενεπλάκησαν σε συγκρούσεις με τα τουρκικά στρατεύματα. Η περιοχή ήταν μεγάλης στρατιωτικής σημασίας.

Η 2^α διμοιρία του 2^ου Λόχου στην οποία υπηρετούσε και ο Χριστάκης, επάνδρωνε το ύψωμα «ΟΧΙ» πλησίον της Άσπρης Μούττης.

Την επομένη μέρα, γύρω στις 3.00 μετά το μεσημέρι, οι Τούρκοι επιτέθηκαν από την Άσπρη Μούττη για κατάληψη του υψώματος «ΟΧΙ». Μπροστά στην υπεροπλία του εχθρού και τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν οι άνδρες του, ο διμοιρίτης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, διέταξε απαγκίστρωση. Αυτό προσπάθησαν φωνάζοντας να διαδώσουν και οι στρατιώτες μεταξύ τους.

Ωστόσο ο Χριστάκης, μαζί με ένα άλλο συμπολεμιστή του, το δεκανέα Παναγιώτη Αδάμου, συνέχιζαν από το πολυβολείο που επάνδρωναν να χτυπούν τους Τούρκους, οι οποίοι ενισχύονταν συνεχώς.

Εθνοφρουροί της ίδιας διμοιρίας που είχαν απομακρυνθεί, ανέφεραν ότι συνέχισαν να ακούουν το πολυβόλο του Χριστάκη και του Παναγιώτη να βάλλει, και σχημάτισαν την εντύπωση ότι στην κορυφή βρίσκονταν μαζί τους και άλλοι εθνοφρουροί. Δυο από τους απομακρυνθέντες επιχείρησαν μάλιστα να επιστρέψουν στο ύψωμα «ΟΧΙ», οπότε είδαν σε αυτό Τούρκους στρατιώτες οι οποίοι, μόλις τους αντιλήφθηκαν άρχισαν να βάλλουν εναντίον τους.

Το πολυβόλο του Χριστάκη και του Παναγιώτη συνέχισε όμως να βάλλει κατά των Τούρκων μέχρι που τελικώς εσίγησε μετά από μια τελευταία ριπή διαρκείας που έριξε.

Έκτοτε κανείς δεν είδε τον Χριστάκη και το δεκανέα σύντροφό του. Και οι δυο επέδειξαν άφθαστο ηρωισμό παραμένοντας στο πολυβολείο τους από το οποίο συνέχιζαν να βάλλουν κατά των Τούρκων, παρέχοντας και τη δυνατότητα στους συντρόφους τους να απομακρυνθούν με λιγότερο κίνδυνο για τη ζωή τους.  Πολέμησαν μέχρι τέλους σαν άλλοι Λεωνίδες και έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο: τη ζωή τους για την πατρίδα.

Και των δυο τα ονόματα παραμένουν στον θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων με τις οικογένειες τους να περιμένουν ακόμα απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους. Όπως δυστυχώς εξακολουθούν να αναμένουν απαντήσεις για τους αγαπημένους τους και οι οικογένειες 750 άλλων τόσων συμπατριωτών μας που εξακολουθούν να αγνοούνται. Η τραγικότητα του προβλήματος των αγνοουμένων υπογραμμίζεται και από το γεγονός ότι πολλών συγγενών ολοκληρώνεται ο κύκλος της ζωής τους και φεύγουν χωρίς να πάρουν απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους.  Η αγωνία και ο πόνος για την εξαφάνιση των αγαπημένων τους κρατά μια ολόκληρη ζωή.

Το έργο που έχει επιτελεσθεί τα προηγούμενα χρόνια στα πλαίσια της ΔΕΑ δεν μπορεί και ούτε παραγράφει τις τεράστιες ευθύνες και υποχρεώσεις της Τουρκίας για την εξαφάνιση τόσων ανθρώπων μας. Ούτε και μειώνει τις δικές μας προσπάθειες για τη διακρίβωση της τύχης και της τελευταίας περίπτωσης αγνοουμένου μας. Το χρέος μας ιδιαίτερα έναντι των συγγενών που έφυγαν και μας παρακολουθούν από ψηλά, είναι βαρύτατο και θα συνεχίσουμε να πράττουμε ό,τι είναι δυνατό για να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας. Θέλω να τονίσω ότι παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες δεν θα ενδώσουμε στους τακτικισμούς και στις μεθοδεύσεις της κατοχικής δύναμης. Συνεχίζουμε τον ιερό και τίμιο αγώνα μας. Αυτό αποτελεί για εμάς χρέος και εθνική επιταγή. Το οφείλουμε στον Χριστάκη, στην οικογένεια του και στους άλλους ήρωες μας και στις οικογένειες τους αλλά και απέναντι στην ιστορία.

Οι γονείς του Χριστάκη Αλεξάνδρου έφυγαν και αυτοί, χωρίς να είναι σε θέση να ακουμπήσουν το φέρετρο του και να τον αποχαιρετήσουν με τα δάκρυα της αγάπης τους. Έφυγε επίσης και ένα από τα αδέλφια του Χριστάκη, ο Ανδρέας.

Αγαπητά αδέρφια και συγγενείς του ήρωα,

Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον αδερφό σας, τον ήρωα αδερφό σας όπως νιώθουμε όλοι.

Τα λόγια μπορούν να δώσουν μόνο για λίγο βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή.  Πίσω από την σημερινή τελετή προβάλουν χρόνια ανείπωτου πόνου και δυστυχίας, χρόνια που πέρασαν με πολλά ερωτηματικά και μεγάλο παράπονο. Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας. Προσευχόμαστε όλοι σύντομα να εντοπιστούν τα οστά του Χριστάκη για να του απευθύνουμε το ύστατο χαίρε σύμφωνα με τις χριστιανικές μας παραδόσεις και τις τιμές που του αξίζουν για την ηρωική θυσία του.

Διερχόμαστε μια πολύ δύσκολη περίοδο με την έξαρση της αδιαλλαξίας και της επιθετικότητας της Τουρκίας. Έκδηλοι είναι οι στόχοι της και εις βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και αλλού. Στο Κυπριακό η τουρκική πλευρά επαναλαμβάνει, την μια την άλλη, την απαράδεκτη αξίωση της για λύση δυο κρατών.

Καθώς όλοι γινόμαστε μάρτυρες των καθημερινών προκλήσεων της Τουρκίας, οφείλουμε να αναλογιστούμε το καθήκον και τις ευθύνες μας προς την πατρίδα. Να ανανεώσουμε την πίστη μας προς τα δίκαια μας και να εργαστούμε αδελφωμένοι και ενωμένοι για τον τερματισμό της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης, στοχεύοντας στην επίτευξη μιας λύσης που θα τερματίζει την κατοχή και θα επανενώνει την πατρίδα μας, διασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων, χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα.

Μιας λύσης σύμφωνης με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές, τις αξίες και το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα οδηγήσει την Κύπρο σε μια νέα και περισσότερα υποσχόμενη σε όλους νέα εποχή.

Αυτό επιβάλλει η κρισιμότητα των καιρών, το υποβάλλει και το χρέος μας προς όσους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν για την ελευθερία του τόπου μας. Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής προς τους ήρωές μας, την ιστορία, την πατρίδα και το έθνος μας.

Το οφείλουμε στις νέες γενιές, το οφείλουμε και σε όλους εκείνους, όπως τον Χριστάκη Αλεξάνδρου Ιωάννου και τους συμπολεμιστές του, που στάθηκαν ηρωικά απέναντι στα στρατεύματα του Αττίλα υπερασπίζοντας την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, όπως και την αξιοπρέπεια μας.

Αυτό τον ελάχιστο φόρο τιμής αποτείνουμε σήμερα με την αποκάλυψη της προτομής του ήρωα, υποσχόμενοι πως αιωνία θα παραμείνει η μνήμη του.

Δόξα και τιμή στον στρατιώτη του 361 Τ.Π. Χριστάκη Ιωάννου του Αλέξανδρου και της Χρυστάλλας.

(EK)