Ανακοινωθέντα

Είμαι βαθιά συγκινημένη και υπερήφανη που βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας για την παρουσίαση της Φωτογραφικής Έκθεσης του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών (ΓΤΠ) με τίτλο «50 χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής». 

Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα από το πλούσιο Φωτογραφικό Αρχείο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, όπου καταγράφονται η φρίκη του πολέμου, ο ανθρώπινος πόνος και ο πόθος για λύτρωση. 

Όσοι μας τιμάτε απόψε με την παρουσία σας θα έχετε επίσης την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την ταινία παραγωγής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών με τίτλο «Επιχείρηση Μουσείο». Η ταινία εξιστορεί τη συγκλονιστική προσπάθεια του τότε Διευθυντή του Τμήματος Αρχαιοτήτων Βάσου Καραγιώργη και του προσωπικού του Κυπριακού Μουσείου για τη διάσωση των εκθεμάτων του Μουσείου κατά την τουρκική εισβολή του 1974. 

Η έκθεση και η ταινία που σας παρουσιάζουμε σήμερα εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σύνολο δράσεων, οι οποίες πραγματοποιούνται στην Κύπρο και όλον τον κόσμο, στο πλαίσιο της ad hoc επιτροπής που συστάθηκε για την προβολή της επετείου των πενήντα χρόνων από την τουρκική εισβολή και παράνομη κατοχή σχεδόν του μισού εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Μεταξύ αυτών και η νέα συλλεκτική έκδοση του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών για τα 50 χρόνια τουρκική εισβολής και κατοχής που περιλαμβάνει 110 φωτογραφίες από το Αρχείο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, καθώς και η ταινία μικρού μήκους παραγωγής Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών με τίτλο «Cyprus Problem: 50 years is far too long», η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα με σκοπό να θυμίσει σε όλους ότι το κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο και ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως αποδεκτή. 

Όλα όσα προανέφερα είναι κομμάτια μιας κιβωτού ατομικών και συλλογικών αφηγήσεων, δοκιμασιών και προσδοκιών. Σκοπός τους για όλους εμάς που ζήσαμε την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά που ακολούθησε είναι να συνθέσουν μια αισθητική εμπειρία, στην οποία η τέχνη σε καιρό πολέμου λειτουργεί ως αναπαράσταση, παράταση στιγμών και καταγραφή μνήμης.    

Κυρίες και Κύριοι, 

Εδώ και μισό αιώνα από την τραγικότερη στιγμή της κυπριακής ιστορίας γενιές παιδιών γεννιούνται και μεγαλώνουν στην ωμή πραγματικότητα μιας Κύπρου λαβωμένης. 

Μιας Κύπρου, για την οποία σε έναν κόσμο, όπου τα πάντα μοιάζουν να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πάντα κάτι παραμένει στάσιμο και ακλόνητο. Αντιστέκεται στον χρόνο και συνοδεύει κάθε μας βήμα, κάθε μας σκέψη. Σκιάζει τη χαρά και ρίχνει φως στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της μνήμης. Η κατοχή της χώρας μας. 

Αντίσκηνα, συρματοπλέγματα, βρέφη στην αγκαλιά μανάδων που ζουν ένα δράμα, παιδιά ξυπόλητα να παίζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, άντρες γονατισμένοι και δεμένοι πισθάγκωνα, μαυροφορεμένες γυναίκες με φωτογραφίες στα χέρια χωρίς οικογένεια, το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό των σειρήνων που ηχούν κάθε χρόνο ανήμερα των μαύρων επετείων. 

Φέτος συμπληρώνονται πενήντα ολόκληρα χρόνια από το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Πενήντα χρόνια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πενήντα χρόνια εγκατάλειψης, πενήντα χρόνια χρόνια καταστροφής της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, πενήντα χρόνια αγώνα, πενήντα χρόνια καρτερικότητας.   

Δεν τα παρατήσαμε. Διεκδικήσαμε τη θέση που μας αρμόζει στην Ευρώπη και τον κόσμο. Πετύχαμε πολλά. Θα πετύχουμε περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά, δεν συνηθίσαμε. Δεν ξεχάσαμε. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. 

Πενήντα χρόνια είναι πάρα πολλά. Φτάνει πια. 

Επιτρέψτε μου να απευθύνω τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες στον Πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα κ. Σταύρο Αυγουστίδη για τη θερμή φιλοξενία, στον Υπουργό Εξωτερικών και την Υφυπουργό Πολιτισμού για την πολύτιμη συμβολή τους, καθώς και σε όλους όσοι συνέβαλαν στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των δράσεων για τη θλιβερή αυτή επέτειο. Θα ήταν παράλειψή μου να μην εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη προς τους συναδέλφους στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών στην Κύπρο, καθώς και τον Σύμβουλο Τύπου εδώ στην Αθήνα κ. Άδωνι Ταλιαδώρο που εργάστηκαν με απόλυτο σεβασμό και αφοσίωση για το σημαντικό αυτό έργο. 

Σας αφήνω με τους στίχους του Κώστα Μόντη από το ποίημα «Καραβάς, Λάπηθος, Ιούλιος-Αύγουστος 1974»

Μην τα «εξαγάγετε» εφέτος τα λεμόνια τους.

Είν’ ο χυμός τους αίμα δεκαοχτάχρονων παιδιών,

είν’ ο χυμός τους θερισμένη άνοιξη δεκαοχτάχρονων παιδιών.

Σκεφθείτε πού να τα φυλάξουμε στον αιώνα των αιώνων,

σκεφθείτε πώς να τα φυλάξουμε στον αιώνα των αιώνων.

(ΝΓιαν/ΝΖ)