Ανακοινωθέντα

Εκλεκτοί Προσκεκλημένοι,

Με μεγάλη συγκίνηση αποδέχθηκα την πρόσκληση του Τάσου Δημητριάδη να χαιρετίσω την παρουσίαση της έκθεσής του με τίτλο «Όταν το όμορφο παρελθόν συναντά το τραγικό παρόν» στον ιδιαίτερα καλαίσθητο εκθεσιακό χώρο του Σταθμού Μετρό «Σύνταγμα».  Λυπούμαι πραγματικά που δεν μπόρεσα να βρίσκομαι εδώ δια ζώσης, παρά ταύτα, συμμετέχω μέσω του Συμβούλου Τύπου στην Αθήνα, κ. Άδωνι Ταλιαδώρου, τον οποίο ευχαριστώ που με εκπροσωπεί.

Πρόκειται για ένα έργο, το οποίο πέρα και πάνω από οτιδήποτε αποτελεί μια κατάθεση ψυχής που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο: Το πριν και το μετά μιας πόλης που έχει βιώσει τον πόλεμο και ό,τι αυτός συνεπάγεται.

Ο Τάσος Δημητριάδης, με την ιδιότητα του κινηματογραφιστή επισκέφθηκε και φωτογράφισε την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, η οποία είχε φωτογραφηθεί και πριν από την αποτρόπαιη τουρκική εισβολή του 1974. Τώρα, μας προσφέρει μοναδικές εικόνες. Μας προσφέρει τη μνήμη της πόλης.

Περισσότερες από ογδόντα φωτογραφίες του σήμερα αντιπαραβάλλονται με στιγμιότυπα της πόλης του χθες. Λες και το είδωλό της αντανακλάται από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Κι από πόλη-κόσμημα όχι μόνο της Κύπρου, αλλά και της Μεσογείου εμφανίζεται ως πόλη-φάντασμα, μετά τη λεηλασία και την καταστροφή. Το φως και το σκοτάδι. Η ακμή και η παρακμή.

Έτσι με ρεαλισμό αλλά και τρυφερότητα και ενσυναίσθηση, ο δημιουργός πετυχαίνει αβίαστα να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της ατομικής και συλλογικής μνήμης.  

Όσοι μας τιμάτε απόψε με την παρουσία σας θα έχετε, επίσης, την ευκαιρία να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Άκου τη φωνή μου» συμπαραγωγής του Τάσου Δημητριάδη και του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών. Επτά διαφορετικοί άνθρωποι, πρόσφυγες από την Αμμόχωστο, μάς μεταφέρουν στην πόλη που αγάπησαν με όχημα τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες τους και μάς εκμυστηρεύονται τον πόνο του ξεριζωμού και τη λαχτάρα της επιστροφής. 

Κυρίες και κύριοι,

Το φετινό καλοκαίρι στην Κύπρο είναι φορτισμένο αν όχι φορτωμένο με το ασήκωτο βάρος των πενήντα χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή.  Πενήντα χρόνια προσπαθειών, 50 χρόνια προσδοκιών, 50 χρόνια απογοητεύσεων.

Είναι γεγονός πως για όλους τους Κύπριους, ακόμη και για όσους δεν έχουν άμεση καταγωγή από την Αμμόχωστο, η πόλη αυτή έχει ταυτιστεί με την τελευταία πράξη της τραγωδίας.

Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974 ο «Αττίλας» ξαναχτυπά με τη δεύτερη φάση της εισβολής. Οι τουρκικές δυνάμεις, παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί, βομβαρδίζουν την Αμμόχωστο. Οι κάτοικοι εκδιώκονται. Η πόλη καταλαμβάνεται από τον τουρκικό στρατό.

Χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974, ο χρόνος στην Αμμόχωστο παγώνει για πάντα. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης παραμένει κλειστό και ερημωμένο, με τον κατοχικό στρατό να μην επιτρέπει την επιστροφή των νόμιμων κατοίκων της, παρά τα σχετικά ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών.

Τόσο στη συγκινητική φωτογραφική έκθεση όσο και στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζονται απόψε, η Αμμόχωστος γίνεται για άλλη μια φορά η πόλη-σύμβολο του δράματος του νησιού μας και διακύβευμα στις προσπάθειες για επίτευξη μιας συνολικής λύσης που θα επανενώνει την πατρίδα μας και τον λαό της.

Οι εικόνες που μας κατακλύζουν δεν είναι απλώς καλλιτεχνικά έργα, αλλά μάρτυρες μιας σκληρής πραγματικότητας που εγείρει αισθήματα πικρίας και θυμού για το άδικο, αλλά την ίδια στιγμή εμπνέει αντοχή και ελπίδα για δικαίωση και αναγέννηση.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγα από τα λόγια του ποιητή μας Κυριάκου Χαραλαμπίδη, ο οποίος πολύ πρόσφατα αναγορεύθηκε και σε επίτιμο Διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ο κ. Χαραλαμπίδης τίμησε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών με τη συμμετοχή του στη σειρά παραγωγής του ΓΤΠ «Penna». Στην ταινία αφιερωμένη στον κ. Χαραλαμπίδη, ο ποιητής μάς ταξιδεύει νοητικά – με τρόπο που μόνο ο κ. Χαραλαμπίδης μπορεί – στην Αμμόχωστο Βασιλεύουσα. Λέει: Η Αμμόχωστος δεν είναι μια πόλη που χάνεται πάνω στην επιφάνεια της γης. Βασιλεύει και σε ένα επίπεδο που κανένα βέβηλο χέρι δεν μπορεί να τη μαγαρίσει και να την καταστρέψει. Γι΄ αυτό την ονόμασα βασιλεύουσα της καρδιάς μας, βασιλεύει στον ουρανό για πάντα. Έχει, δηλαδή, πάρει έναν χαρακτήρα σχεδόν εσχατολογικό, θεολογικό, μεταφυσικό.

Και προσθέτω, αυτή είναι η Αμμόχωστος…

Θα ήθελα να εκφράσω τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλαν στη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης. Καθώς και τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες σε όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ, για να δείτε, να νιώσετε, να αναλογιστείτε και να μοιραστείτε το ηχηρό μήνυμα αυτής της θλιβερής επετείου: Πενήντα χρόνια είναι πάρα πολλά. Είναι καιρός για ειρήνη.

Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι τα καλύτερα.

(ΕΛ/ΕΑθ/ΕΠ)