Ανακοινωθέντα

Είναι με αισθήματα συγκίνησης και περηφάνιας που συγκεντρωθήκαμε και φέτος εδώ, στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Ανδρέα, για να τιμήσουμε τη μνήμη του αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη, του οποίου η θυσία παραμένει άσβεστος φάρος στον αγώνα μας για ελευθερία και δικαίωση.

Τριάντα ένα χρόνια πέρασαν ήδη από το βράδυ της 20ής Μαρτίου 1994, όταν πληρωμένος δολοφόνος έκοψε βίαια το νήμα της ζωής του Θεόφιλου, με εντολές εκείνων που τους ενοχλούσε η δράση του υπέρ των όπου γης ανθρώπων που μάχονταν, για να κατακτήσουν τα οικουμενικά δικαιώματα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας. Πέντε σφαίρες σκότωσαν τον Θεόφιλο εκείνη τη μοιραία Κυριακή, έξω από το σπίτι του, όπου τον περίμενε η σύζυγός του Ελένη και τα τρία ανήλικα τότε παιδιά τους, ο Χαράλαμπος, ο Χρίστος και ο Θοδωρής.

Ο αγώνας του Θεόφιλου δεν ήταν μόνο πολιτικός, ήταν και κοινωνικός. Θερμός υποστηρικτής του δικαίου, τον ενοχλούσε έντονα όταν το άδικο γινόταν τρόπος ζωής. Ήταν ο ίδιος το παράδειγμα των όσων πρέσβευε, και μέσα από τη διεθνιστική του δράση δίπλα στους Κούρδους αγωνιστές, στους Έλληνες του Πόντου, στους Αρμένιους, υπηρετούσε την ίδια στιγμή τον ύψιστο στόχο για απελευθέρωση και επανένωση της δικής μας πατρίδας.  Αυτή ήταν η ρότα που όρισε, για να φθάσει στη δική του Ιθάκη μέσα από ένα ταξίδι περιπετειώδες, παρακινδυνευμένο και απρόβλεπτο, πάντα με οδηγό τη συνείδησή του, αυτήν που υπαγόρευε κάθε του σκέψη και κάθε του βήμα, όπως, εξάλλου, ορίζει το πρόσταγμα των Ελλήνων που μας διδάσκει ότι «Τ' ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται».

Γεννημένος στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, ο Θεόφιλος έζησε έντονα την καταστροφή του 1974 που τον καθόρισε. Εξαιτίας της τουρκικής εισβολής η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον κατεχόμενο Τράχωνα και βρήκε καταφύγιο στις ελεύθερες περιοχές. Έναν χρόνο μετά από την εισβολή, ολοκληρώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο και κατατάσσεσαι στην Εθνική Φρουρά, την οποία υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός στις Δυνάμεις των Καταδρομών. Μετά τη στρατιωτική του θητεία μετέβη στην Αθήνα για πολιτικές και διεθνείς σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και, ακολούθως, μετέβη στη Γαλλία και στη Γερμανία για σπουδές στην Τουρκολογία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο εντάχθηκε ως λειτουργός στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών.

O Θεόφιλος ποτέ δεν βολεύτηκε, ούτε και συμβιβάστηκε. Η κατοχή της Κύπρου ήταν κάτι που τον βασάνιζε και τον πείσμωνε. Η ανάγκη για απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου, που είχε γίνει τάμα ζωής για τον ίδιο, τον οδήγησε να υπηρετήσει με αφοσίωση τα ιδεώδη, με τα οποία γαλουχήθηκε από μικρό παιδί στην οικογένεια του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, πατέρα Χαράλαμπου Γεωργιάδη και Έλλης, της στοργικής μητέρας του.  Η τιμιότητα, η φιλοπατρία, η αλληλεγγύη, η αγάπη και ο σεβασμός προς τον πλησίον ήταν η μαγιά, από την οποία ήταν φτιαγμένος. Γι’ αυτό, παρά τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που έκρυβε για τον ίδιο η δράση του, ο Θεόφιλος ποτέ δεν τα παράτησε. Μέσα από την αρθρογραφία του, την παρουσία του σε συνέδρια και κινητοποιήσεις στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έγινε σύμβολο του αγώνα των πληθυσμών που είχαν υποστεί γενοκτονίες, βιαιότητες και καταπάτηση των δικαιωμάτων τους από την κατοχική Τουρκία.

Δραστηριοποιήθηκε εντονότερα στις γραμμές του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος στην Αθήνα, και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Πίστευε βαθιά και διακήρυττε ότι κάθε βοήθεια προς το κουρδικό αντάρτικο κίνημα αποτελούσε την ίδια στιγμή και συμβολή και στον αγώνα κατά του τουρκικού επεκτατισμού στην Κύπρο και αλλού.

Πρωτοστάτησε στη διοργάνωση του πρώτου διεθνούς συνεδρίου για το Κουρδικό στις Βρυξέλλες. Εκεί, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του, τον Μάρτιο του 1994, στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), μίλησε για τα εγκλήματα σε βάρος του κουρδικού λαού, αλλά και σε βάρος της Κύπρου. Μίλησε για το δράμα των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, το ξεκλήρισμα του λαού μας, την προσφυγιά, τους εγκλωβισμένους. Αυτή ήταν η τελευταία πολιτική του πράξη προτού τον δολοφονήσουν.

Η μνήμη ανακαλεί σήμερα τον Θεόφιλο Γεωργιάδη, όχι από επετειακή υποχρέωση, αλλά πρωτίστως από σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Σεβασμό και ευγνωμοσύνη γιατί η θυσία του πηγάζει από το ανεξάντλητο κοίτασμα των αξιών που μας παρέδωσαν οι παλαιότερες γενιές και, ναι, που οφείλουμε να διαφυλάξουμε για τις επόμενες.   

Τριάντα ένα χρόνια μετά, ανανεώνουμε την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε ακόμα πιο έντονα τον αγώνα του για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας. Για μια χώρα ελεύθερη, χωρίς στρατούς κατοχής, χωρίς εγγυητές και χωρίς επεμβατικά δικαιώματα. Πάνω σε αυτήν ακριβώς την παρακαταθήκη είναι θεμελιωμένη και η προσπάθειά μας για επίλυση του Κυπριακού. Σε πολύ λίγες ώρες μεταβαίνω στη Γενεύη, γνωρίζοντας πολύ καλά τους στόχους και τις επιδιώξεις μας, με την προσδοκία ότι η συνάντηση αυτή θα σηματοδοτήσει τη συνέχεια της πρωτοβουλίας για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού.

Η δημόσια ρητορική της άλλης πλευράς, αλλά και η μέχρι τώρα στάση που ακολουθεί περιορίζουν τις προσδοκίες μας. Παρόλα αυτά, εμείς θα αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την επανέναρξη του διαλόγου που, ναι, θα οδηγεί στην απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας. Το οφείλουμε σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για τούτο τον τόπο, το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε στην πατρίδα μας.  

Ζητούμενο είναι η επίτευξη λύσης που θα τερματίσει οριστικά τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση πραγμάτων και θα επιτρέψει στη χώρα μας να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ενωμένο ευρωπαϊκό κράτος που θα προσφέρει σε όλους τους νόμιμους κατοίκους του τη δυνατότητα να ζουν και να δημιουργούν σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας. Αυτήν την Κύπρο οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας, αυτό είναι το χρέος μας έναντι του Θεόφιλου Γεωργιάδη και όλων των τιμημένων ηρώων μας, που έπεσαν όρθιοι για τη δική μας πατρίδα, τη δική μας ελευθερία, τη δική μας αξιοπρέπεια.

Αιωνία του η μνήμη.

(ΡΜ/ΕΑθ/ΜΣ)