Ανακοινωθέντα

«Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια».

Όπως πολύ ευστοχα αφήνει να νοηθεί στο ποίημά του «Για τους ελεύθερους»,  ο Νίκος Εγγονόπουλος, η απόδοση τιμής για τις μεγάλες αγωνιστικές στιγμές της ιστορία  και τους πρωταγωνιστές της, αποτελεί αναμφίβολα επιτακτικό χρέος.

Ιδιαίτερα, για λαούς σαν το δικό μας, που περνά ακόμα στιγμές εθνικής δοκιμασίας και αντιμετωπίζει κινδύνους επιβίωσης,

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός ήρωα, του Πετράκη Κυπριανού, που έπεσε ηρωικά το 1957, αγωνιζόμενος για την Ελευθερία της πατρίδας μας. Η θυσία του δεν είναι μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας μας, αλλά μια ζωντανή μνήμη που μας εμπνέει και μας ενώνει.

Ο Πετράκης Κυπριανού ήταν ένας νέος άνθρωπος που αγαπούσε την πατρίδα του και πίστευε ακράδαντα στα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για τα οράματα ενός λαού που διψούσε για ελευθερία, αφού ζούσε για χρόνια κάτω από συνθήκες καταπίεσης και αδικίας.

O Πετράκης Κυπριανού γεννήθηκε στη Λάρνακα στις 29 Ιουνίου του 1939. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας και είχε άλλα πέντε αδέλφια, Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Αμερικανική Ακαδημία τιμωρήθηκε με αποβολή από τον Άγγλο διευθυντή, επειδή έριξε φυλλάδια της ΕΟΚΑ και ύψωσε την ελληνική σημαία.

Λίγο αργότερα, ήρθε σε επαφή με μέλη της ΕΟΚΑ με σκοπό να ενταχθεί στην Οργάνωση αφού το πάθος του για την ελευθερία της Κύπρου από τους  Άγγλους δεν είχε σβήσει. Παρά το νεαρό της ηλικίας, οι αντάρτες τον δέχκηκαν στην οργάνωση και έδωσε το μυστικό όρκο της ΕΟΚΑ στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο Πετράκης εντάχθηκε στις ομάδες κρούσης της Λάρνακας όπου και πήρε μέρος σε πολλές αποστολές. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1956, συμμετείχε στην εκτέλεση Άγγλου λοχία, όμως εκεί αναγνωρίστηκε από Τούρκο επικουρικό. Προκειμένου να διαφύγει την σύλληψη, κατέφυγε στην ορεινή Λάρνακας και ενώθηκε με την αντάρτικη ομάδα της περιοχής, ως καταζητούμενος πλέον.

Και ως αντάρτης, έλαβε πάλι μέρος σε πολλές επιχειρήσεις εναντίον των Άγγλων. Το Μάρτιο του 1957 το κρησφύγετο του, που βρισκόταν μεταξύ Λάγιας και Ακαπνούς, προδίδεται, και ενώ οι αντάρτες διέφυγαν τη σύλληψη, περιπλανήθηκαν μερικές μέρες κυνηγημένοι από τους Άγγλους και κατέληξαν στην Αναφωτίδα. Για λόγους ασφάλειας ο τομεάρχης χώρισε τους καταζητούμενους με ευθύνη δράσης σε μικρότερες περιοχές. Ο Πετράκης ορίσθηκε ως υπεύθυνος για την περιοχή που περιλαμβάνεται μεταξύ των χωριών Χοιροκοιτίας, Βάβλας, Οράς, Βαβατσινιάς και προωθήθηκε προς τα εκεί.

Στις 21 Μαρτίου, δεύτερη μέρα μετά την άφιξή του εκεί, στις τρεις το απόγευμα, περικυκλώθηκε από τρεις χιλιάδες Άγγλους στρατιώτες, που επέβαλαν κατ’ οίκον περιορισμό στο χωριό, αναζητώντας τον. Ο Πετράκης Κυπριανού συνειδητά επέλεξε να πολεμήσει, γνωρίζοντας ότι τούτο σήμαινε βέβαιο θάνατο. Ταμπουρωμένος σ΄ ένα ακατοίκητο σπίτι στο οποίο είχε καταφύγει, πολεμούσε επί δυόμισι ώρες με ένα κυνηγετικό όπλο και είκοσι επτά φυσίγγια που διέθετε. Όταν χρησιμοποίησε και το τελευταίο φυσίγγι επιχείρησε έξοδο, σπάζοντας τον κλοιό των στρατιωτών και πέφτει μαχόμενος στο χωριό Ορά.  με το κορμί του να γίνεται διάτρητο από τις σφαίρες των Άγγλων κατακτητών.

Όταν το σώμα του νεκρού Πετράκη Κυπριανού έμπαινε στην εκκλησία για να τελεστεί η κηδεία του η μάνα του, Άννα, φώναξε:  «Έτσι σε ήθελα γιε μου νάρτεις, ήρωας!». Ήταν η απάντηση που έδινε σε ένα γιο, ο οποίος λίγες μέρες πριν της είχε γράψει: «Μην ανησυχείς μάνα, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να συλληφθώ, θα πέσω πολεμώντας»…

Ελληνίδες και Έλληνες,

Η 1η Απριλίου έθεσε τα θεμέλια μέσα σε επώδυνες συνθήκες για τη γέννηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπήρξε ένας υπέροχος αγώνας που οδήγησε σε μια χαλκευμένη, δυστυχώς, εν πολλοίς ανεξαρτησία και που αργότερα, με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, οδηγήθηκε στη μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας. Κάτι που σε καμιά περίπτωση βεβαίως δεν αναιρεί και δεν μειώνει το νόημα του αγώνα και το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών.

Και σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά τον υπέροχο εκείνο αγώνα του 55-59, πιστό πρότυπο της εθνεγερσίας του 1821, αντιμετωπίζουμε δραματικές συνθήκες. Μια μοιρασμένη πατρίδα και μια διαρκή απειλή για την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Η βαριά κληρονομιά που τιμούμε σήμερα μας υπαγορεύει να αγωνιστούμε αταλάντευτα  για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του Κυπριακού λαού. Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι, με κάθε θυσία, η αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται για την πατρίδα μας οι εχθροί της ελευθερίας.  Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια.

Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της.  Πρέπει να επιμένουμε και επιμένουμε σε μια  λύση δημοκρατική, λειτουργική  και βιώσιμη, βασισμένη στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που θα διασφαλίζει την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της πολιτείας, την ειρηνική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, την ευημερία και πρόοδο ολόκληρου του λαού της Κύπρου.

Αγαπητοί μου,

Αυτή η θυσία, αποτελεί φωτεινό φάρο, που μας καθοδηγεί. Ο Πετράκης Κυπριανού μας διδάσκει ότι η ελευθερία απαιτεί θυσίες και ότι οι αγώνες για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια είναι διαχρονικοί. Οι εθνικές εκκρεμότητες, τα ανοικτά εθνικά προβλήματα που βιώνει ο ελληνισμός, επιβάλλουν την αναδρομή στο παρελθόν ως ενέργεια αγωνιστικής αφύπνισης, ως βήμα εθνικής ανάτασης και ως έμπνευση για τις διαχρονικά υψηλές αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας του  ανθρώπου. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για την αιώνια μνήμη του Πετράκη Κυπριανού.

Του το χρωστούμε!

Το χρωστούμε στις μελλοντικές γενιές!

(ΔΚ)