Ανακοινωθέντα

«Ο τάφος των ένδοξων, των σπουδαίων ανδρών είναι η γη ολόκληρη», είπε ο Περικλής. Και η μνήμη των σπουδαίων ανδρών διασώζεται μόνο όταν φωλιάζει στην ψυχή του καθενός, άγραφη η ανάμνηση, όχι τόσο των ανδραγαθημάτων τους, όσο του φρονήματός τους.

Και το «φρόνημα» ήταν η κινητήρια δύναμη του ήρωα Στυλιανού Λένα που σήμερα τιμούμε. Ήταν η βαθιά ριζωμένη αίσθηση της ηθικής και των ιδανικών της πατρίδας.

Αυτό το  «φρόνημα» πρέπει και μείς να το κρατήσουμε στην ψυχή μας, κύριες και κύριοι, ως την κινητήρια δύναμη της ιστορίας μας.  Σαν το φάρο για τις επόμενες γενιές, σαν την έμπνευση που θα αποτελεί την καθοδήγησή μας. Αυτό μας δίδαξε η θυσία του Λένα, αυτό μας έμαθε η 25^η Μαρτίου του 1821 που μόλις προχθές γιορτάσαμε, με αυτό γαλουχηθήκαμε σαν λαός, από τα νάματα του αγώνα της ΕΟΚΑ του 55-59.

Ήταν 28 του Μάρτη του 1957.  Άχρωμο το δειλινό και η μελαγχολία της μάνας λίμναζε. Πολύ μεγάλη για να χωρέσει στους τέσσερις τοίχουςτου ψυχρού νοσοκομείου. Οι Άγγλοι στρατιώτες την άρπαξαν μέσα στο θρηνολόι… Ήταν η στερνή φορά που τον κοίταγε στα μάτια. Μάτια ασάλευτα, θολά, κοιτούσαν πέρα τη γαληνεμένη θάλασσα και το φως της ελευθερίας της ψυχής.

Αλλόκοτη η σιωπή όταν η ψυχή ανηφορίζει τα ουράνια. Δεν χαρίστηκε στον Λένα  διόλου ο χρόνος. Ούτε και μια ημέρα. Και ας ήταν μονάχα 24 ετών όταν ξεψύχησε στα χέρια του πατέρα του. Νέος και υπερήφανος στρατιώτης της λευτεριάς, που πρέσβευε η αντρειωμένη ΕΟΚΑ.

28 Μαρτίου 1957. Τα καμπαναριά απ΄ άκρη σ΄ άκρη χτυπούσαν χαρμόσυνα, αναγγέλλοντας το τέλος της εξορίας του Μακαρίου από τις Σεϋχέλλες. Δεν πρόφτασε να ζήσει τις κωδωνοκρουσίες και τα εμβατήρια ο Στυλιανός. Εδώ στα Χανδριά της Πιτσιλιάς, το καμπαναριό χτυπούσε πένθιμα. «Ανέδιδε» νεκρώσιμο σκοπό: η γενέτειρα του Στυλιανού Λένα, ανήγγελλε το θάνατό του.  

Έτσι πέρασε ο Στυλιανός Λένας στο πάνθεον. Έταξε τη ζωή του στον αγώνα για την πατρίδα. Μια συνειδητή επιλογή ενός γενναίου ανθρώπου που γνώριζε πως η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με αίμα και θυσίες. Ενός γνήσιου Έλληνα που πίστευε στην ιερότητα του μεγάλου σκοπού, που πορεύτηκε προς τη θυσία περιφρονώντας το θάνατο, με το μέτωπο ψηλά, με φρόνημα ακμαίο και με απόλυτη επίγνωση της ιστορικής του ευθύνης, γράφοντας με χρυσά γράμματα νέες σελίδες δόξας στην ελληνική ιστορία.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα, εξήντα πέντε χρόνια από τη μελαγχολική άνοιξη του ’57 και σαράντα οκτώ σχεδόν από το αλγεινό καλοκαίρι του ’74, μνημονεύουμε τον Στυλιανό Λένα και προσευχόμαστε όχι μόνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής αυτού, αλλά και υπέρ αναστάσεως των ψυχών ημών.

Ο Στυλιανός Λένας ήταν ένα από τα οχτώ παιδιά του Χριστοφή και της Αθηνάς. Οικογένεια φτωχών αγροτών που παλεύαν τη γη για να θρέψουν τα παιδιά τους.

Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1931, σε ένα χωριό σκαρφαλωμένο στις ψηλότερες βουνοκορφές του Τροόδους, εδώ στα Χανδριά.

Από βρέφος άκουε ασυνείδητα μέσα στο σπίτι του κουβέντες για την Οκτωβριανή εξέγερση.

Παιδί στο δημοτικό άκουε για τις νίκες του ελληνικού στρατού στη Βόρειο Ήπειρο.

Είδε τις Κύπριες μανάδες να αποθέτουν τα τιμαλφή τους στα σεντόνια για να τα μεταφέρουν ως βοήθεια στα αδέλφια μας στην Ελλάδα.

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του ψαλίδισε τα όνειρά του για σπουδές. Σε ηλικία 12 ετών, φεύγει από τους πρόποδες της Μαδαρής για να εγκατασταθεί στη Λευκωσία. Και το 1947, μπήκε στην ΟΧΕΝ, την Ορθόδοξη Χριστιανική Ένωση Νέων, εκεί όπου αναβαπτίστηκε πνευματικά και εθνικά. Η πίστη με την οποία τροφοδοτήθηκε ατσάλωσε την καρδιά του και τον γαλούχησε για την ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού.

Έφηβος έζησε σκιρτήματα και ρίγη στο Παγκύπρια Συλλαλητήριο του 1948 και αργότερα σαν νέος έθεσε με πίστη την υπογραφή του στη δέλτο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος. Φυσιολογικά έτρεξε ανταποκρινόμενος στο προσκλητήριο του Εθνάρχη, για το θεμελίωμα της Παγκύπριας Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας.

Τον Οκτώβριο του 1952 πάει για ένα χρόνο στα Δωδεκάνησα, υπότροφος της ελληνικής κυβέρνησης στην «Τεχνική Σχολή Λέρου». Επιστρέφει το 1953 και ανοίγει το δικό του μηχανουργείο στη Λευκωσία. Επαναδραστηριοποιείται στην ΟΧΕΝ και συνεχίζει την πνευματική του συγκρότηση. Ο νους και η ψυχή του ήταν ήδη δοσμένα στον αγώνα και την υπόθεση της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.  

Γαλουχημένος στα ιερά νάματα της ένδοξης φυλής μας, αναγιώθηκε σαν έτοιμος από καιρό για το κάλεσμα το μέγα.

«Ορκίζομαι…ότι θα αγωνισθώ…με όλες μου τις δυνάμεις για την απελευθέρωση της Κύπρου μας από το βρετανικό ζυγό και την ένωσή της με τη μάνα Ελλάδα», βροντοφώναξε στο κάλεσμα του Αρχηγού Διγενή.

Ορκίστηκε από τους πρώτους και την αυγή της 1^ης Απριλίου 1955 ο σεμνός και ταπεινός γίγαντας της ΕΟΚΑ βρέθηκε επί ποδός, και ανέλαβε δράση.…

Υπήρξε επικεφαλής των δολιοφθορέων της ΕΟΚΑ, από την πρώτη στιγμή και την Παρασκευή 1^η Απριλίου 1955, ταυτόχρονα με την κήρυξη του αγώνα είχε συνδρομή στις εκρήξεις στο στρατόπεδο των Βρεττανών «Γούσλεϊ Μπάρακς» στη Λευκωσία. Στις 4 Οκτωβρίου 1955, μαζί με άλλους αγωνιστές και τον Γρηγόρη Αυξεντίου, επιχείρησαν  καταδρομική ενέργεια καταλαμβάνοντας τον οπλισμό του αστυνομικού σταθμού των Άγγλων στο Λευκόνοικο, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο ηχηρό μήνυμα στο νεοαφιχθέντα στην Κύπρο, Στρατάρχη Χάρντινγκ.

Ο Λένας πλέον ήταν παντού. Είχε εξελιχθεί στο φόβητρο των αποικιοκρατών σε όλων των ειδών τις επιχειρήσεις. Έδρασε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου στην περιοχή Πενταδακτύλου. Ανέλαβε υποτομεάρχης στην περιοχή Πιτσιλιάς. Πήρε μέρος σε πολλές ενέδρες κατά των Άγγλων αποικιοκρατών.

Σύντομα ο Στυλιανός, μετά τον «Σταυραετό του Μαχαιρά», εξελίχθηκε στον Νο2 επικηρυγμένο αντάρτη. Εκπαιδευτής των ανταρτών, κατασκευαστής βομβών και ναρκών της ΕΟΚΑ είχε γίνει ο εφιάλτης των Άγγλων που τον βάφτισαν σαν τον  «Κρουπ» της ΕΟΚΑ, αναγνωρίζοντας τη δεινότητά του στην κατασκευή βομβών.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1957 ο Λένας έπεσε σε ενέδρα Άγγλων στρατιωτών έξω από το κρησφύγετό του, κοντά στο Πελένδρι. Την προσπάθειά του να διαφύγει, πρόδωσαν οι κηλίδες αίματος από τον τραυματισμό του. Συνελήφθη βαριά τραυματισμένος και μεταφέρθηκε με τα αιματόβρεχτα ρούχα στο αγγλικό νοσοκομείο Ακρωτηρίου, όπου για 40 ημέρες έδωσε μάχη με το θάνατο. Στο 40ημερο μαρτύριο που ακολούθησε, μάταια οι Άγγλοι ανακριτές προσπάθησαν να του αποσπάσουν πληροφορίες.

Ο αθάνατος Στυλιανός Λένας παρέδωσε μόνο την ψυχή του στον Κύριο στις 28 Μάρτη του ’57. Ακόμα και νεκρός ο Λένας συνέχιζε να σκορπά το φόβο στους κατακτητές γι΄ αυτό και επέβαλαν όπως η ταφή του γίνει στις Κεντρικές Φυλακές για το φόβο πρόκλησης λαϊκών εκδηλώσεων.

Και η ηρωομάνα  Αθηνά, είπε για το γιο της: «...τον Στυλλή μου δεν τον ξεχνώ ποτέ… Δεν κλαίω για το θάνατο του παιδιού μου. Κλαίω γιατί δεν ήξερα ότι είχα ένα τέτοιο παλικάρι που αγαπούσε τόσο πολύ την πατρίδα του. Είμαι υπερήφανη που ο γιος μου πέθανε για την ελευθερία της Κύπρου μας».  

Ελληνίδες, Έλληνες,

Υπήρξαν αγωνιστές της ελευθερίας που οι ελληνικές ψυχές τους ακροάζονται τις μυστικές φωνές των αιώνων και ακολουθούν τις πορείες που τους δείχνει το βαρύ χέρι της ιστορίας, στα μαρμαρένια αλώνια των σκληρών δοκιμασιών.

Ήρωες, όπως ο Στυλιανός Λένας, σαρκώθηκαν την πίστη στην πατρίδα και οδήγησαν το κοντάρι στο στόχο, ωθούμενοι από τα υψηλά τους οράματα για ελευθερία και Ένωση με τη μητέρα πατρίδα.

Η αυτοθυσία των αγωνιστών μας, αποτελεί αντίλαλο του ελάχιστου χρέους και ηθικής μας υποχρέωσης να διασφαλίσουμε το μέλλον της χώρας μας και των παιδιών μας.

Η επαίσχυντη εισβολή τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων υπό την κωδική ονομασία «Αττίλας» το καλοκαίρι του 1974 παραβιάζει κατάφορα για σχεδόν πέντε δεκαετίες τις αρχές του διεθνούς δικαίου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πάροδος του χρόνου επενεργεί αρνητικά για το μέλλον της μοιρασμένης μας πατρίδας. Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν οι εξελίξεις και τα τετελεσμένα. Το ζητούμενο είναι η κατάληξη σε μια λύση στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου, που θα επανενώνει πραγματικά τον τόπο και θα δημιουργεί ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον. Λύσης που θα αποκαθιστά, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, τη συνταγματική και εδαφική διάρρηξη που παράνομα και με τη βία των όπλων προκάλεσε στο νησί η Τουρκία. Λύσης που θα επανενώνει τους θεσμούς και το λαό μας, με μόνες εγγυήσεις, αυτές της συνδημιουργίας, της ανάπτυξης και της προόδου τόσο για εμάς τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους.

Παρά τις προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας για πρόοδο στο Κυπριακό και επάνοδο στις συνομιλίες, η Τουρκία εμμένει στην κλιμάκωση της προκλητικής και επιθετικής της συμπεριφοράς. Παραβιάζει συνεχώς το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, με τις έκνομες ενέργειές της να στρέφονται εναντίον της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Στο νέο, πολύπλοκο και δύσκολο πεδίο των διεθνών σχέσεων και των νέων γεωπολιτικών δεδομένων, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Τουρκία παρουσιάζεται ως «επιτήδειος ουδέτερος» και «Πόντιος Πιλάτος». Παραμένει στο απυρόβλητο παίζοντας ξανά σε δύο ταμπλό. Ως υποψήφια χώρα της ΕΕ και ως μέλος του ΝΑΤΟ, επιλέγει να μην συμμετέχει στις κυρώσεις που έχουν επιβάλει οι Δυτικοί στον Ρώσο εισβολέα στην Ουκρανία, προφέροντας μάλιστα και τις οδούς παράκαμψης από αυτές, ενώ παράλληλα προσπαθεί να επωφεληθεί από τη ρήξη της Δύσης με τη Ρωσία, μετατρέποντας την ουκρανική κρίση σε ευκαιρία. Ο Ερντογάν ακολουθεί την ίδια συνταγή που ακολούθησε ο Τούρκος Πρόεδρος Ισμέτ Ινονού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν επέλεξε το στρατόπεδο των νικητών μόνο όταν ο Χίτλερ καθηλώθηκε και εξουδετερώθηκε. Αυτοί άλλωστε είναι διαχρονικά οι Τούρκοι. Καιροσκόποι και φυγόμαχοι.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, στο πλαίσιο της πρόσφατης Άτυπης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βερσαλλίες, αλλά και στην προχθεσινή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, «στηλίτευσε» την απαράδεκτη στάση της Τουρκίας που επιλέγει να μην ευθυγραμμίζεται με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης υπενθύμισε πως η Τουρκία, πέραν από το ότι εξυπηρετεί μόνο τα δικά της συμφέροντα, επηρεάζει σημαντικά και την αποτελεσματικότητα των μέτρων, τα οποία σε τελική ανάλυση αποσκοπούν στην άσκηση πίεσης με στόχο τον τερματισμό του καταστροφικού πολέμου σε βάρος του ουκρανικού λαού.  

Ελληνίδες, Έλληνες,  

Οι εικόνες αυτού του πολέμου στην Ουκρανία ξύπνησαν αναπόφευκτα και τις μνήμες της τουρκικής εισβολής το 1974.Η Κύπρος ως μία υπό κατοχή χώρα, που εδώ και σχεδόν 48 χρόνια εξακολουθεί να βιώνει τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής, αντιλαμβάνεται πλήρως τις πληγές και τον πόνο του ουκρανικού λαού.

Η Κυβέρνηση, η Κύπρος ολόκληρη και ο λαός μας, δεν μπορούν παρά να επιδεικνύουν έμπρακτη αλληλεγγύη και υποστήριξη στον ουκρανικό λαό και να καλούμε σε άμεσο τερματισμό της κατάπαυσης του πυρός, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στην τραγική απώλεια αθώων ζωών, αλλά και στην παραβίαση των αρχών του διεθνούς δικαίου που τόσο βάναυσα καταπατεί ο Πούτιν και ο ρωσικός στρατός.

Οι Ουκρανοί αγωνίζονται σήμερα για τον ίδιο ακριβώς σκοπό που αγωνίστηκαν και οι δικοί μας ήρωες το ’55-59, αντιπαρατιθέμενοι με την τότε πανίσχυρη Βρετανική Αυτοκρατορία. 

Ήρωα Στυλιανέ Λένα,  

Ξεψύχησες κι ήσουν μονάχα είκοσι τεσσάρων χρονών. Κι ήσουν ως την ύστατη στιγμή σου αληθινός, ανίκητος και ελπιδοφόρος. Εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια τα ιερά σου κόκκαλα τα σκεπάζει το χώμα των Φυλακισμένων Μνημάτων, κι εμείς κρατάμε τη δύναμή σου για να μας δίνει φως, κουράγιο και ελπίδα.

Μας έδωσες πολλά, Στυλιανέ Λένα, και σου χρωστάμε. Σου χρωστάμε, όπως χρωστάμε σε όλους τους αγωνιστές, ήρωες του έπους της ΕΟΚΑ χρέος για τη λευτεριά του τόπου που μας γέννησε.

Μας έδειξες με τη θυσία σου πώς κερδίζεται το δίκαιο και η αξιοπρέπεια. Μας απέδειξες ότι οι ανηφοριές της λευτεριάς και οι δύσκολοι δρόμοι θέλουν θυσίες.

Τράβα το δρόμο σου Στυλιανέ και μη κοιτάς μήτε πίσω, μήτε μπροστά. Η αθανασία σε καρτερά ολούθε.

Τράβα το δρόμο που χάραξες για να «πλουμίζεις» τις επόμενες γενεές με περηφάνια. Παρακαταθήκη ο αγώνας και η θυσία σου. Θυσία που θα παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο και στις ελληνικές καλένδες της ιστορίας και της καρδιάς μας.

Αιωνία σου η μνήμη ήρωα των Χανδριών Στυλιανέ Λένα.

(ΕΦυς/ΣΧ)