Ανακοινωθέντα

Κατακλυσμένοι με αισθήματα ευλάβειας και εθνικής συγκίνησης, οδηγημένοι  από το εθνικό και θρησκευτικό μας χρέος, τιμούμε σήμερα τους ηρωικούς Κυπερουντιώτες, οι οποίοι με τη θυσία τους, τίμησαν τον ελληνισμό της πατρίδας μας.  

Ανασταίνουμε σήμερα στις καρδιές μας τα τιμώμενα πρόσωπα, για να αντλήσουμε δύναμη, από τον βίο και τους αγώνες τους. Σκοπός μας, όπως και σε κάθε εθνική εκδήλωση, είναι ατενίζοντας νοερά το μεγαλείο του ηθικού και αγωνιστικού αναστήματος των ηρώων μας, να αναπροσαρμόσουμε το μήνυμα της θυσίας τους, σε χρόνο ενεστώτα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, επιτρέψετέ μου να καταθέσω τον σεβασμό μου στις οικογένειες των ηρώων μας και να ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση τον Πρόεδρο και τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου. Εκ μέρους της Κυβέρνησης και του ίδιου του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, σας μεταφέρω παράλληλα τα εύσημα για την πολυσήμαντή σας δράση, η οποία επισφραγίζεται και φέτος μέσω αυτής της πατριωτικής πρωτοβουλίας. Μιας πρωτοβουλίας - ανάχωμα στην προελαύνουσα λήθη, η οποία φέρει, ειδικά στις δύσκολες ώρες που διάγει η πατρίδα μας, αυξημένη ηθικοπλαστική αξία.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Η θύμηση σήμερα στρέφεται πίσω, στο πολυκύμαντο, δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα. Των δεκαετιών εκείνων, τα γεγονότα των οποίων στιγμάτισαν και καθόρισαν το μέλλον των επερχόμενων γενεών και της πατρίδας μας.

Σε αυτήν την αναδρομή, θα μεταφερθούμε νοητά στους δίσεκτους χρόνους της βρετανικής επικυριαρχίας. Θα αισθανθούμε τις προσδοκίες του λαού μας για τερματισμό της μακραίωνης δουλείας, τα επαναλαμβανόμενα ειρηνικά, πλην άκαρπα διαβήματα για αυτοδιάθεση και Ένωση με τον εθνικό κορμό. Θα περάσουμε μέσα από γεγονότα ορόσημα. Τα Οκτωβριανά του ΄31, την καταπιεστική περίοδο της Παλμεροκρατίας και των αφελληνιστικών μέτρων. Το αληθινό προσωπείο της αποικιοκρατίας, δεν θα αργούσε να  αποκαλυφθεί.

«Το ζήτημα της Ένωσης είναι κλειστό». «Ουδέποτε η Κύπρος θα μπορούσε να τύχει αυτοδιάθεσης». Ύβρεις που διαδέχονταν η μία την άλλη. Προσβολές που δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητες. Που καθιστούσαν την ένοπλη εξέγερση, ζήτημα πλέον, τιμής και εθνικής αξιοπρέπειας. Ο κύβος έχει ριφθεί.

«Με την βοήθεια του Θεού και πίστην εις τον τίμιο αγώνα» τα μεσάνυκτα της 1^ης Απριλίου του ’55, ο κόσμος του ονείρου και του παραμυθιού, θα ζωντανέψει. Οι εκρήξεις που φωτίζουν τον κυπριακό ουρανό, σηματοδοτούν την ακατανίκητη θέληση της γενιάς της ΕΟΚΑ, να ζήσει λεύτερη ή να πεθάνει.

Με τον Αρχ. Μακάριο στο πολιτικό πηδάλιο, ο στρατιωτικός αρχηγός της οργάνωσης, Γεώργιος Γρίβας, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, το ακατόρθωτο. Την επόμενη τετραετία θα εμπνεύσει ένα ολόκληρο λαό. Έναν λαό που επί αιώνες ανέμενε να σπάσει τις αλυσίδες της υποδούλωσης.

Στον ωραιότερο αγώνα του εθνικού μας βίου, η συνεισφορά της ηρωοτόκου Κυπερούντας, δεν θα μπορούσε να υπολείπεται. Ολόκληρη η Κοινότητα αγκαλιάζει τους αγωνιστές και κάθε έκφανση του Αγώνα. Κατά δεκάδες, κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης, μυούνται στο Μεγάλο Μυστικό. Συνεπαρμένοι από τον απελευθερωτικό πόθο, πλημμυρισμένοι από Ελλάδα, συνεισφέρουν έκαστος, εφώ ετάχθει, στην ευόδωση των σκοπών του Αγώνα.

Με το κατηχητικό, τον σύνδεσμο, τη μεταφορά της αλληλογραφίας, την αναγραφή συνθημάτων και την ανύψωση σημαιών. Ηλικιωμένοι και γυναίκες, όχι μόνον δεν μένουν αμέτοχοι, αλλά αναδεικνύονται σε αφανείς ήρωες. Κατασκευάζουν κρησφύγετα, φιλοξενούν και τροφοδοτούν τις αντάρτικες ομάδες, συμμετέχουν στην παθητική αντίσταση, παρέχουν πληροφορίες κρίσιμες για την έκβαση του αγώνα.

Οι μεγαλύτεροι, οι πιο ριψοκίνδυνοι συμμετέχουν σε αποστολές παρακολούθησης, κατασκευάζουν αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και όπλα, συμμετέχουν στις ομάδες κρούσης και στο αντάρτικο.

Μνημονεύουμε λοιπόν σήμερα τους ελληνόψυχους  δεκαενιάχρονους Κυπερουντιώτες, Γεώργιο Χαραλάμπους και Κυριάκο Χαραλάμπους, οι οποίοι άφησαν το αίμα τους σπονδή στο αιμοβόρο δέντρο της ελευθερίας. Τιμούμε το απαράμιλλο θάρρος του 58χρονου Σάββα Αυγουστή καθώς και του Χριστόδουλου Καννάουρου 62 ετών. Παρά την ηλικία τους, ανέπτυξαν πολυσχιδή επαναστατική δράση επισφραγίζοντας συνάμα, τον παλλαϊκό χαρακτήρα του Αγώνα.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Παρά το νικηφόρο του επικού τετραετούς, η πατρίδα μας ωμά εκβιαζόμενη και έντεχνα παραπλανημένη, μετατρέπεται διαψεύδοντας τα εθνικά οράματα, σε μια μετέωρη και δυσανάλογα συνεταιριστική Δημοκρατία.

Τα χρόνια που έπονται, βρίσκουν τις δύο περίπου χιλιάδες Κυπερουντιώτες, σκληρά αποδυόμενους στη βιοπάλη. Στον κάματο της κακοτράχαλης γης της Μαδαρής, στα αμπέλια και στις δεντροφυτείες, στα μεταλλεία του Αμιάντου κτίζονται σκληρά και τίμια, τα όνειρα ενός φιλήσυχου μέλλοντος.

Οι προσδοκίες τους όμως, σύντομα διαψεύδονται. Η εσωτερική αντιπαλότητα και τα εμφιλοχωρούντα ζιζάνια της διάσπασης, θα οδηγήσουν τον λαό μας σε νέες, ακόμα πιο επικίνδυνες ατραπούς. Τα προμηνύματα της καταστροφής, «Δέκα χιλιάδες μέλισσες μας έστειλε ο Ονήσιλος», όλες  ψοφήσανε, κατά τον ποιητή, χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

Την τουρκανταρσία του ΄63, τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας το ΄64, τον κίνδυνο της τουρκικής επιβουλής μετά τα γεγονότα της Κοφίνου το ΄67. Άμεσες και ευθείς απειλές, που αντί να μας θέσουν σε εγρήγορση, μας βρήκαν διασπασμένους σε ενωτικούς και ανθενωτικούς. Μακαριακούς και Γριβικούς. Μας βρήκαν να λησμονούμε ξανά, την εθνική παρακαταθήκη του Σολωμού πως: «σαν μισούνται ανάμεσα τους, δεν τους πρέπει λευτεριά».

Με τις κερκόπορτες ανοικτές, η Τουρκία δράττεται της ευκαιρίας που επιζητεί επί σειρά ετών. Επικαλούμενη τη Συνθήκη Εγγυήσεων και με πρόσχημα την επαναφορά της συνταγματικής τάξης, τις αυγινές ώρες του Σαββάτου, μαγαρίζει τα χώματα της Κύπρου.

Τριάντα έξι και πλέον χιλιάδες στρατεύματα, συνοδευόμενα από δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη, άρματα μάχης και ναυτικά μέσα, εφορμούν την 20ή Ιουλίου από τις τουρκικές βάσεις. Ξεκινούν μόνο και αφού, λαμβάνουν τη διαβεβαίωση ότι δεν θα συναντήσουν, ελέω πραξικοπήματος, καμία οργανωμένη αντίσταση.

Και όμως. Παρά την συντριπτική αριθμητική και τεχνολογική τους υπεροχή, παρά την οργανωμένη αποδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς, στο μικροεπίπεδο των μαχών, συγγράφονται σελίδες αξιομνημόνευτης ελληνικής αρετής. Πολλοί κατώτεροι αξιωματικοί, θα οπλίσουν αγνοώντας τις χουντικές υποδείξεις για αυτοσυγκράτηση.

Κάποιοι θα επαναλάβουν το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα. Το «πάντες αυτοπροαιρέτως αποθάνουμεν» του Παλαιολόγου. Παρά την προδοσία, κάποιοι, πεισματικά επιμένουν να φανούν συνεπείς με το ιστορικό συναπάντημα. Γι’ αυτό και σύμφωνα με τον ποιητή, περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνώριζαν ότι ο Εφιάλτης είχε ήδη φανεί και «οι Μήδοι, επιτέλους θα διαβούνε».

Τα εκλεκτότερα παλικάρια, ο «ανθός» της Κυπερούντας δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Στο μαρτυρολόγιο της ελευθερίας, διαβάζουμε ονόματα τιμημένα. Στρατευμένοι και έφεδροι. Έφηβοι, νέοι και μεσήλικες άνδρες που το μαύρο θέρος του 1974, διέκοψε βίαια το νήμα της ζωής τους.

Άνθρωποι καθημερινοί και φιλήσυχοι, περιβολάρηδες, φοιτητές, τεχνίτες και δημόσιοι υπάλληλοι που σε μια νύκτα εγκατέλειψαν για πάντα, όσα με θυσίες και ιδρώτα, έκτιζαν για μια ζωή. Ανταποκρινόμενοι πρόθυμα και συνειδητά στο εθνικό προσκλητήριο και υπηρετώντας ένα σκοπό υψηλότερο. Κάνοντας πράξη, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, το ελληνικό πρόσταγμα πως «τιμιώτερον εστίν η πατρίς».  Απελπιστικά λίγοι και φρικτά προδομένοι, κατάφεραν αγωνιζόμενοι ευκλεώς, να αναβιώσουν απέναντι στις ορδές του Αττίλα, το ψυχικό ανάστημα και τις πολεμικές αρετές του Έλληνα στρατιώτη.

Σε αυτά τα παλικάρια υποκλινόμαστε σήμερα.

Τον δεκαοκτάχρονο Χαράλαμπο Ελευθερίου, ο οποίος θυσιάστηκε πολεμώντας με την μονάδα του, την πρώτη ημέρα της εισβολής στην περιοχή Ελιάς. Τον Νεόφυτου Ευθυμίου Κουππή, ο οποίος πότισε στις 17 Αυγούστου με το αίμα του, την περιοχή του Αγίου Παύλου.

Υποκλινόμαστε σήμερα στον εύτολμο Λοχία Πυροβολικού Στυλιανό Ανδρέα Αντωνίου, αγνοούμενο μέχρι το 2010 οπόταν και επέστρεψε στη γενέτειρά του για να ταφεί με τις ηρωικές τιμές που του αρμόζουν. Τον ηρωικό δεκανέα Σωτήρη Νικόλα Προκοπίου του 281 Τ.Π., του οποίου, επίσης, τα οστά ταυτοποιήθηκαν μετά από δεκαετίες για να κηδευτεί υπό τις σημαίες που υπερασπίστηκε, τον Απρίλη του 2017.

Αναπέμπουμε σήμερα δέηση προς τον Ύψιστο, με σκοπό την ταχεία και πλήρη διαλεύκανση της τύχης των συγχωριανών μας των οποίων τα ονόματα παραμένουν στον κατάλογο των αγνοουμένων. Του Γεώργιου Στυλιανού Αλλαγιώτη του 256 Τάγματος Πεζικού. Του Δημήτρη Νικηφόρου Κωνσταντίνου του 361, του Σάββα Δημήτρη Διάκου της 190 Μοίρας Πυροβολικού, καθώς και της Έλλης Ευγενίου, Ευγένιου Σοφοκλέους και Ανδρέα Σοφοκλέους. Η απροθυμία των κατοχικών αρχών να επιτρέψουν την πρόσβαση των ερευνητών σε συγκεκριμένες περιοχές, καθώς και στα στρατιωτικά τους αρχεία, αποτελεί επαίσχυντη πράξη ανθρωπιστικής αναλγησίας.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Η Κύπρος των τελευταίων χρόνων, δεν είναι αυτή που οραματιστήκαμε. Δεν είναι αυτή για την οποία αγωνίστηκαν και έχυσαν το αίμα τους οι ηρωικώς πεσόντες που σήμερα μνημονεύουμε. Σαράντα τέσσερα χρόνια από την τουρκική εισβολή και ο κυπριακός ελληνισμός  εξακολουθεί να κηδεύει τους νεκρούς του. Εξακολουθεί να περιμένει, να μάθει τι απέγινε ο αγνοούμενος σύζυγος, ο γιος, ο πατέρας. Σαράντα τέσσερα χρόνια κατοχής, είναι επικίνδυνα πολλά.

Το χρέος μας προς τους αθάνατους νεκρούς μας, δεν εξοφλείται με λόγια, αλλά με έργα, αντάξια της θυσίας και της αρετής τους. Γι’ αυτό και στις σημερινές, τις συσσωρευμένες αντιξοότητες οφείλουμε να συμπεριφερθούμε επιτέλους υπεύθυνα. Να αποδείξουμε ότι διαθέτουμε τα απαραίτητα αποθέματα αγωνιστικότητας και διεκδίκησης.

Πρώτιστα όμως, είναι η ώρα, να εξορκίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια της αντιπαράθεσης και της διαίρεσης που μας κατατρέχουν σε κάθε κρίσιμη ιστορική συγκυρία. Αρκετό φόρο αίματος έχει καταβάλει ο λαός μας στο όνομα του φανατισμού. Αρκετές χαμένες πατρίδες έχουμε θρηνήσει ως ελληνισμός, εξαιτίας της εσωτερικής διάσπασης και της πόλωσης. Η Αμμόχωστος, η Κερύνεια και η Μόρφου, ας μην επιτρέψουμε να προστεθούν σε αυτόν τον κατάλογο.

Υπό το φως των σημερινών δεδομένων, επαναλαμβάνουμε την έκκληση για συλλογικότητα και συλλειτουργία. Έκκληση, να πρυτανεύσει ο ορθολογισμός, η νηφαλιότητα και το μέτρο στο δημόσιο διάλογο. Να αποφύγουμε όλοι ανεξαίρετα, όχι τη διαφωνία που είναι καθόλα ευπρόσδεκτη, αλλά την αντιπαράθεση και την κομματική όξυνση που τραυματίζουν τα επίπεδα συλλογικής ομοψυχίας. Ας εννοήσουμε, ότι ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, δεν ισχυροποιεί απλά την επιχειρηματολογία της πλευράς μας, αλλά πολλαπλασιάζει ταυτόχρονα τις δυνατότητες της διαπραγματευτικής μας ισχύος. Σε κάθε επίπεδο και σε κάθε πεδίο.

Δεδομένων των επικείμενων, προγραμματισμένων γεωτρήσεων, οι λεονταρισμοί και πειρατικού χαρακτήρα προκλήσεις της Άγκυρας, απαιτείται όπως μας βρουν σε συστράτευση. Η επιδιωκόμενη αναθεωρητικότητα της κατοχικής χώρας, επί των αναφαίρετων κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, επιβάλλει, επίσης, την εθνική ομοφωνία ως προϋπόθεση για την αντιμετώπισή της.

Εκεί όμως όπου κρινόμαστε απαξάπαντες, εκεί όπου χρειάζεται να καταθέσει ο καθένας τα διαπιστευτήρια της πατριωτικής του υπευθυνότητας, δεν είναι τίποτα άλλο, από τις εν εξελίξεις διαβουλεύσεις για την κορυφαία πολιτική μας προτεραιότητα.

Όραμα αυτής της Κυβέρνησης και ύψιστη προτεραιότητα του Πρόεδρου Νίκου Αναστασιάδη, αποτελεί η ταχεία, αλλά κατάλληλα προετοιμασμένη επανέναρξη του διαλόγου. Ενός διαλόγου επί των καθορισμένων βάσεων του Γενικού Γραμματέα, ο οποίος θα φέρει τα εχέγγυα για μια δίκαιη  κατάληξη που θα τερματίζει το απαράδεκτο, διχοτομικό στάτους κβο.

Μιας συμφωνίας που προ πάντων, θα απαντά στις εκατέρωθεν ανησυχίες, χωρίς ταυτόχρονα να φέρει συνταγματικά σπέρματα δυσλειτουργικότητας. Εντός του ομοσπονδιακού περιγράμματος, εγγυώμενη τον ενοποιητικό χαρακτήρα των θεσμών και της οικονομίας, και διασφαλίζοντας την μία υπηκοότητα και την μία διεθνή προσωπικότητα της Δημοκρατίας. Ούτε ρήτρες, ούτε στρατεύματα και οπωσδήποτε, κανένας κηδεμόνας με ή χωρίς βεβαρημένο ιστορικό.

 Αλλά, υπό το καθεστώς ενός συντάγματος που θα υπακούει στις ευρωπαϊκές αξίες και πρότυπα. Που θα ενοποιεί, αντί να διαχωρίζει. Που θα προστατεύει, αντί να αποστερεί ελευθερίες και δικαιώματα. Μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, υπόδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης, σεβασμού και ελπίδας, που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού μας και κυρίως της νέας γενιάς.

Αυτή είναι η επιδίωξή μας και μόνο με αυτόν το τρόπο θα τιμήσουμε, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, τις θυσίες των ηρώων μας. Αυτή είναι η οφειλή μας. Και σε αυτόν μας τον αγώνα, ας πάρουμε κατά τον ποιητή «μια σταγόνα από το αίμα των ηρώων μας και να μπολιάσουμε το δικό μας».

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους και καλή λευτεριά στην πατρίδα μας.

____________

ΕΚ/ΣΧ