Ανακοινωθέντα

Ο ανεκτίμητος θησαυρός της παγκόσμιας εμβέλειας ελληνικής γλώσσας, η οποία διδάσκεται στα σχολεία μας, έχει την ανυπέρβλητη δύναμη να διαχωρίζει έννοιες και ιδανικά:

Την επιθυμία από τη λαχτάρα.

Την ψυχή από τα σωθικά.

Την ελευθερία από τη λύτρωση.

Την αυτοθυσία από την αθανασία.

Ήταν αυτή ακριβώς η διαφορά στις αρχές και αξίες εκείνων των παλληκαριών, που ήταν νεαροί ακριβώς σαν εσάς αγαπητοί μου νέοι και αγαπητές μου νέες, που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με το παράλογο. Που δεν δίστασαν, δε φοβήθηκαν, δε δείλιασαν ούτε λεπτό. Που χωρίς δεύτερη σκέψη είπαν πως όχι απλά δεν θα δεχθούν να υποκύψουν στον κατακτητή, αλλά θα υπερβούν εαυτόν. Θα δώσουν όλο τους το είναι για την ελευθερία. Και θα κάνουν το αδύνατο, δυνατό.

Και αυτό έπραξαν. Και αυτό μας δίδαξαν. Πως όταν υπάρχει θέληση, θάρρος και αποφασιστικότητα, όλα είναι δυνατά. Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ τόλμησαν το ακατόρθωτο. Και πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων.

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση χαιρετίζω την έναρξη των εργασιών αυτού του σημαντικού συνεδρίου που διοργανώνει το Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη Πίττα, με αφορμή τη συμπλήρωση των εβδομήντα χρόνων από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959. Ο τίτλος του συνεδρίου, «Ηρώων Γη», αποτελεί φόρο τιμής στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που με θυσίες και ανιδιοτελή πατριωτισμό, έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας και διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.

Γιατί στη γή μας κείτονται πραγματικοί ήρωες. 

Γιατί έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για όλους εκείνους που έβαλαν την πατρίδα πάνω από όλα.

Γιατί η αγάπη για τον τόπο μας δεν έχει όρια. Ούτε μέτρο. Ούτε αρχή ούτε τέλος.

Το εθνικοαπελευθερωτικό σύμβολο της αντίστασης κατά του αποικιακού ζυγού και η αρχή ενός μεγάλου αγώνα για αυτοδιάθεση και ένωση με την Ελλάδα κατέληξε στην απελευθέρωση του κυπριακού λαού και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στην Κύπρο. Το έπος της ΕΟΚΑ είχε πρόσωπα που, με το αίμα τους και τη θυσία τους, αποτύπωσαν την αντίσταση και την αποφασιστικότητα του περήφανου λαού μας.  

Ιδιαίτερα θέλω να σταθώ στους ήρωες της ΕΟΚΑ που κατάγονται από την επαρχία Αμμοχώστου και τα Κοκκινοχώρια, όπως ο πρωτομάρτυρας Μόδεστος Παντελή, ο ήρωας δάσκαλος Φώτης Πίττας, τα αδέλφια Ανδρέας και Γεώργιος Κάρυος, ο Ηλίας Παπακυριακού, ο Χρίστος Σαμάρας, καθώς και τόσοι άλλοι υπήρξαν εκφραστές του αγώνα για ελευθερία και εθνική δικαιοσύνη. Οι θυσίες αυτών των αγωνιστών συνεχίζουν να μας εμπνέουν μέχρι σήμερα και μας θυμίζουν την αέναη αξία της ελευθερίας. Της Δημοκρατίας. Της μάχης μέχρι τέλους για όσα πρεσβεύουμε και προασπίζουμε. 

Στο ματωμένο του ημερολόγιο, γράφει ο Φώτης Πίττας:

«Δευτέρα 14-1-57.

Την Κυριακή, χθες (…) έκανα το τάμα μου. Μια λαμπάδα ίση με το ανάστημα μου. Νύκτα τρόμου και αγωνίας (…). Ξυλοκόπημα από τις 8-10 π.μ. και 3-5 μ.μ. Πάλιν σχεδόν νηστικός. “Ένα γάλα, γιαούρτι και νερό. Προσευχή.

Κυριακή 20- 1-57.

Με ξύπνησε το χαρμόσυνο σήμαντρο της εκκλησίας. Προσεύχομαι, αρχίζω να ψάλλω. Ό,τι ήξερα κι ό,τι μπορούσα να θυμηθώ από τη Θεία Λειτουργία. Το απόγευμα τραγουδούσα πατριωτικά άσματα».

Αξιοσημείωτο, όμως, είναι και το γεγονός ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν περιορίστηκε μόνο στους άνδρες, αλλά είχε και τη συμμετοχή γενναίων γυναικών, οι οποίες διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στον αγώνα αυτό. Η Λουκία Παπαγεωργίου από το γειτονικό Αυγόρου έδωσε τη ζωή της υπερασπιζόμενη ένα παιδί σε συγκρούσεις με Άγγλους στρατιώτες, ενώ διατηρούσε κρησφύγετο και συμμετείχε ενεργά στην ΕΟΚΑ.

Η «Αγία Λουκία» όπως την ονόμασε η αείμνηστη Κλαίρη Αγγελίδου.

Οι Άγγλοι κυνηγούσαν έναν νεαρό αγωνιστή.  Η Λουκία Παπαγεωργίου, η ανυπέρβλητη ηρωίδα της Κύπρου, βγήκε έξω από το σπίτι της για να δει τι συμβαίνει.  Είχε έξι παιδιά και ήταν πάλι έγκυος. Όταν άνοιξε την πόρτα της αυλής και είδε τι γινόταν, άνοιξε τα χέρια της θέλοντας να προστατέψει τον νεαρό.  Την πυροβόλησαν κατάστηθα, χωρίς να σκεφτούν τίποτε.

Ο θάνατός της συντάραξε όλη την Κύπρο. Τέτοια η άνανδρη συμπεριφορά τους. Ούτε όπλο ούτε καν πέτρα ή ξύλο κρατούσε.  Τα δυο της χέρια ήταν φτερούγες μάνας για να σώσει το κλωσόπουλό της. Ο άντρας της γύριζε από τα χωράφια με το κάρο του.  Είδε την κίνηση έξω από το σπίτι του.  Ρώτησε «Τί συμβαίνει;» Ποιος να του πει το τρομερό κακό.  Όταν μπήκε στο σπίτι και είδε τη Λουκία νεκρή, έπεσε λιπόθυμος.

Τα παιδιά έκλαιγαν, φώναζαν τη μάνα τους. Οι γειτόνισσες μοιρολογούσαν. Την πήραν στο νοσοκομείο της Αμμοχώστου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός της.

Εκατοντάδες γυναίκες υπηρέτησαν με απαράμιλλη αφοσίωση τον αγώνα για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία της Κύπρου, έχοντας επανειλημμένα αποδειχθεί περισσότερο αποφασιστικές και τολμηρές, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια με φιλοξενία, ανεφοδιασμούς, διασώσεις, αλλά και με την ευρύτερη παρουσία τους στην αντίσταση κατά των αποικιοκρατών.

Η Κύπρια γυναίκα απέδειξε ότι δε συνέβαλε απλά στον αγώνα, αλλά ηγήθηκε, έδωσε μάχες και θυσιάστηκε για τον ίδιο υπέρτατο σκοπό. Ο ρόλος της γυναίκας στους εθνικούς αγώνες υπήρξε καθοριστικός και οι ηρωίδες μας αποτέλεσαν και αποτελούν ανεξίτηλα σύμβολα της αντίστασης και της αφοσίωσης στην πατρίδα.

Αγαπητοί μαθητές, αγαπητές μαθήτριες, αγαπητές και αγαπητοί εκπαιδευτικοί,

Η ιστορία μας, όχι απλά δεν ξεχνιέται, αλλά ειδικά τώρα, ακόμα και εβδομήντα χρόνια μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, στις τόσο δύσκολες εποχές για όλες και όλους, οι θυσίες των ηρώων μας φωτίζουν το δρόμο μας.

Σήμερα, εσείς, η νέα γενιά, έχετε την ευθύνη να διατηρήσετε ζωντανή τη μνήμη αυτών των ηρώων. Με φάρο τα ιδανικά των αγωνιστών μας, συνεχίστε να τιμάτε το παρελθόν, να αντλείτε τα πολύτιμα διδάγματα που μας υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως ό,τι κι αν γίνει δεν το βάζουμε κάτω, αλλά συνεχίζουμε και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον σε μια Κύπρο ελεύθερη, επανενωμένη και απαλλαγμένη από αναχρονιστικές εγγυήσεις και κατοχικά στρατεύματα. Χωρίς συρματοπλέγματα που δε σκίζουν μόνο τη γή μας αλλά και τις ψυχές μας. 

Θα ήθελα να συγχαρώ θερμά το Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη Πίττα για την εξαιρετική πρωτοβουλία του να διοργανώσει αυτό το συνέδριο, το οποίο με χαρά θέτω υπό την αιγίδα μου και να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία να παραστώ.

Σας εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου και να θυμάστε πάντα ότι: η γη των ηρώων είναι και δική σας γη. Στην οποία πολεμάτε όχι με τα όπλα που είχαν τότε οι ήρωές μας – άλλωστε συχνά εκείνοι πολεμούσαν μόνο με πέτρες και ξύλα - αλλά με όπλο τη δύναμη της ψυχής, τις αρχές, τις αξίες, τη γνώση, την παιδεία, όλα όσα θέλετε να αλλάξετε. Μπορείτε και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρετε! 

Φτάνει να το πιστέψετε και να θυμάστε ότι πρέπει να αγαπάτε την ευθύνη και ότι εσείς μονάχοι σας μπορείτε να σώσετε και να αλλάξετε τον κόσμο.

Αν χαθεί, αλοίμονό μας, δική –όλων- μας η ευθύνη…

(Το κείμενο ως απεστάλη από τη Βουλή των Αντιπροσώπων)