Ανακοινωθέντα

Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί. 
Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Αθάνατος.

Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Μεσαορίας,

Αγαπητέ Αναπληρωτή Διευθυντή των Κεντρικών Φυλακών, 

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε και αγαπητά μέλη του Συνδέσμου Πολιτικών Καταδίκων  ΕΟΚΑ 1955-1959,

Τιμημένοι αγωνιστές και συγγενείς των ηρώων μας,

Ελληνίδες, Έλληνες της Κύπρου,

Προσερχόμενη εδώ συνάντησα δύο αγωνιστές. Που όπως έχουν διηγηθεί συναντήθηκαν σήμερα μετά από 60 χρόνια.

Τι συγκινητικό Θεέ μου όταν η λεβεντοσύνη ξανα-ανταμώνει μετά από τόσα χρόνια και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.

Με τις ίδιες αξίες και ιδανικά να τους ενώνουν μέχρι σήμερα.

Η ιστορία μας συγκλονίζει. Μας εμπνέει. Μα πάνω από όλα μας παραδίδει τα μεγαλύτερα μαθήματα για το τί μπορούμε να επιτύχουμε όταν πορευόμαστε με όραμα για τον τόπο μας. Με αξίες και ιδανικά. Με τη σπίθα εκείνη που όσο μικρή ή μεγάλη και αν είναι αρκεί να ανάψει για να δείξει το δρόμο προς την ελευθερία.    

Με αίσθημα βαθιάς κατάνυξης μνημονεύουμε σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, τους ήρωες και τις ηρωίδες, άξια τέκνα της Κύπρου, που αγωνίστηκαν και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος.  Αποτίνουμε επίσης φόρο τιμής στον αγώνα και τις θυσίες όλων, ζώντων και τεθνεώτων, για την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού, την ένωση με την Ελλάδα και για την ελευθερία και αυτοδιάθεση της πατρίδας μας.

Σε όλα τα παλληκάρια μας που από νέοι με όνειρα και φιλοδοξίες μετατράπηκαν σε ήρωες που σημάδεψαν για πάντα την πορεία της Κύπρου μας. Που ρίχτηκαν σε μια μάχη άνιση και έμειναν μέχρι το τέλος. Και φυσικά στις γυναίκες του τόπου μας που με θάρρος, αποφασιστικότητα και πυγμή διεκδίκησαν και εκείνες αυτό που δικαιωματικά τους ανήκε: Μια ελεύθερη πατρίδα.  

Σε εκείνους και εκείνες εξάλλου οφείλουμε την ύπαρξή μας ως κράτος:  Στους μαθητές και τις μαθήτριες, που με τη μυστική πατριωτική τους δράση έγιναν η ψυχή και ο παλμός του αγώνα και που όρθωσαν το ανάστημά τους ενάντια στον πανίσχυρο αγγλικό στρατό, αντιμαχόμενοι άφοβα, συχνά με λιγοστά εφόδια. Σε εκείνους που παράνομα κρατήθηκαν και φυλακίστηκαν, αλλά κατάφεραν να μετατρέψουν κάθε μια ιστορία σε παράδειγμα αντοχής, αντίστασης και δύναμης. Και φυσικά σε εκείνους που εγκατέλειψαν τα θρανία και εντάχθηκαν στο αντάρτικο.

Στις Ελληνίδες Κύπριες που με αυτοθυσία και αυταπάρνηση στελέχωσαν τον αγώνα και συνέβαλαν τα μέγιστα από νευραλγικές θέσεις, στις αγωνίστριες της ΕΟΚΑ που υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, σε εκείνες που χήρεψαν, σε εκείνες που έδωσαν στην πατρίδα ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδιά τους, κατευοδώνοντάς τα στον αγώνα ως άλλες Σπαρτιάτισσες.

Στους κρατουμένους που χωρίς δίκη κλείστηκαν στα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους καταδίκους, που υπέστησαν αδιανόητα μαρτύρια πίσω από τα σίδερα κι όμως δεν λύγισαν. 

Στους ηρωομάρτυρες, που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου από τους επαγγελματίες βασανιστές των αποικιοκρατών.  Σε εκείνους που βάδισαν προς την αγχόνη με ψυχική γαλήνη, έχοντας ήδη υπερβεί τον θάνατο.  Στους αγωνιστές της ελευθερίας που έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά, γράφοντας λαμπρές σελίδες στην ιστορία του έθνους.  Σε όλους όσοι έλαβαν μέρος στον επικό αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο υπερμέτρησαν η αξιοπρέπεια, η τιμή και το όραμα.

Τα κατορθώματα τους κατέπληξαν ολόκληρο τον κόσμο.  Μια χούφτα αγωνιστές μπροστά στη βρετανική αυτοκρατορία κι όμως ντρόπιασαν τον κατακτητή, που έθεσε το νησί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  Οι Βρετανοί, παρ’ όλη τη σκληρότητα που επέδειξαν, δεν κατάφεραν να διαλύσουν την ΕΟΚΑ, που έλαβε παλλαϊκή υποστήριξη.  Οι ποινές, αντί να αναχαιτίσουν, φούντωναν την αγωνιστικότητα και οι σκληρές συλλογικές τιμωρίες που οι αποικιοκράτες επέβαλλαν δεν κατάφεραν να κάμψουν το φρόνημα των Ελλήνων της Κύπρου. 

Το αίσθημα του λαού καζάνι που έβραζε.  Σαν έτοιμα από καιρό, τα νιάτα της Κύπρου αντιπάλεψαν με ορμή τον κατακτητή σε έναν αγώνα χωρίς συμβιβασμούς.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ υπήρξε σκληρός και σημαδεύτηκε από πολλές θυσίες Κυπρίων ηρώων και χαρακτηριστική βαρβαρότητα και χυδαιότητα από πλευράς των αποικιοκρατών, που όμως δεν κατόρθωσαν να καταρρακώσουν την αξιοπρέπεια των αγωνιστών, οι οποίοι, έχοντας νικήσει τον θάνατο με την αγάπη τους για τη ζωή, την πατρίδα και τους συμπατριώτες τους, σημείωσαν ηθικό θρίαμβο έναντι του κατακτητή και πέρασαν στην αιωνιότητα στεφανωμένοι από το «φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το χάρο». 

Κυρίες και κύριοι,

Με δέος υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, τόσο αυτών που έφυγαν, όσο και αυτών που βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας, που θυσίασαν τα νιάτα τους, την ελευθερία τους, την ίδια τη ζωή τους για τα ιδανικά της πατρίδας, της πίστης, της αξιοπρέπειας και της Δημοκρατίας.

Βαρύτατο το χρέος μας απέναντι στους ήρωές μας και βαρύτατη η ευθύνη μας να συνεχίσουμε τον αγώνα τους για την πολυπόθητη απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας, μακριά από συμβιβασμούς, στον δρόμο που εκείνοι χάραξαν.

Πρόσφατα βρεθήκαμε στην Γενεύη. Εκεί όπου πραγματοποιήθηκε η άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη για το Κυπριακό. Και αυτό γιατί είχαμε χρέος να σταθούμε και να δώσουμε το παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Να ανταποκριθούμε εκεί και όπου μας χρειάζεται. Γιατί απέναντι στη συνεχιζόμενη κατοχή και τη συνεχή παραβίαση των δικαιωμάτων του λαού μας, απέναντι στην παρούσα απαράδεκτη κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνεχιστεί, εντείνουμε διαρκώς τις προσπάθειες εξεύρεσης μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης, παραμένοντας προσηλωμένοι στον σταθερό μας στόχο, για μία Κύπρο ενωμένη και ελεύθερη, σύμφωνα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, χωρίς αναχρονιστικές εγγυήσεις και χωρίς κατοχικά στρατεύματα.

Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε την επέτειο της 25^ης Μαρτίου 1821. Στην εθνική παλιγγενεσία το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν ήταν απλά ένα σύνθημα. Ήταν η ιδέα ενός ολόκληρου λαού που προτίμησε να πεθάνει παρά να παραδοθεί. Προτίμησε να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό που άξιζε και δικαιούτο.

Τα ίδια ιδανικά, την ίδια αγάπη για την πατρίδα, το όραμα για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα εξυμνεί η περίλαμπρη επέτειος της 1^ης Απριλίου 1955-59.

Μας γεμίζουν περηφάνια και δέος οι θυσίες και η γενναιότητα των παλληκαριών της Κύπρου μας. Εκείνων των «τρελών» που εξευτέλισαν μια ολάκερη αποικιοκρατία. Που μας θυμίζουν μέσω του παραδείγματός τους το χρέος μας προς την πατρίδα και χαιρετίζουμε με τον πιο θερμό τρόπο την απόφαση της Υπουργού Παιδείας της Ελλάδας κ. Σοφίας Ζαχαράκη να τιμάται η 1^η Απριλίου στα σχολεία της Ελλάδας, σφραγίζοντας με τον πλέον ιστορικό και συμβολικό τρόπο την κοινή πλεύση και τους αδελφικούς δεσμούς μεταξύ ημών.

Ελληνίδες, Έλληνες της Κύπρου,

Σφυρηλατώντας, λοιπόν, ιδανικά αδιαπραγμάτευτα για τον Ελληνισμό, τις αρχές της ενότητας, της ομοψυχίας, της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, εργαζόμαστε άοκνα για ένα μέλλον ευοίωνο και ειρηνικό για εμάς και για τα παιδιά μας, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για τη δικαιοσύνη και για όλες τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση οι ήρωές μας, για να σταθούμε αντάξιοι και αντάξιες της θυσίας τους. Γιατί… “Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς”.

Γιατί… “Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα, και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά… ‘Όλα πατρίδα μας… Και το ταξίδι συνεχίζεται…”.

Αιωνία η μνήμη των αγωνιστών!

Τιμή και δόξα στους ήρωες του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα!

Χρόνια πολλά!

(Το κείμενο ως απεστάλη από τη Βουλή των Αντιπροσώπων)