Ανακοινωθέντα

Ευχαριστώντας θερμά για την πρόσκληση στην αποψινή εκδήλωση, θα ήθελα εκ προοιμίου να ξεκινήσω ευχόμενος την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού. Μετά από χρόνια στασιμότητας, η άτυπη διάσκεψη του Μαρτίου, στη Γενεύη, διαφαίνεται να διάνοιξε κάποιους διαύλους επικοινωνίας, αλλά και να δημιούργησε κάποιες προσδοκίες στο ενδεχόμενο επανέναρξης των διαπραγματεύσεων, με την ευχή βεβαίως όλων μας, την επιτυχή κατάληξή τους.

Επιτρέψτε μου, όμως, να μην προβώ σε περαιτέρω ανάλυση, αφού, ως θέμα, πρωτίστως πολιτικό, δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Γενικού Εισαγγελέα, πέραν βεβαίως των νομικών του προεκτάσεων. Νιώθω, όμως, την ανάγκη να σας διαβεβαιώσω ότι, τόσο η Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας όσο και εγώ ως Γενικός Εισαγγελέας, δίδουμε ιδιαίτερη σημασία και είμαστε πάντοτε παρόντες για άμεση και αποτελεσματική νομική υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας και ευρύτερα της Κυβέρνησης σε όλα τα πολλά και πολύπλοκα θέματα που άπτονται των νομικών προεκτάσεων του Κυπριακού, περιλαμβανομένων θεμάτων που αφορούν στην Αμμόχωστο, για τα οποία ζητείται η νομική καθοδήγησή μας.

Κυρίες και κύριοι,

«Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό». Αυτό έγραψε ο Σεφέρης, και η διαχρονικότητα του λόγου του μαρτυρική για μάς τους Κύπριους. Δεν σας κρύβω ότι μύριες είναι οι φορές που θέλησα να επισκεφθώ την Αμμόχωστο. Και μύριες, σταμάτησα. Διότι αυτή η λέξη, το να «επισκεφθώ», όπως κι αν την πεις, όπως κι αν την σκεφτείς, όσες φορές και να την επαναλάβεις, δεν αλλάζει νόημα, ούτε χρωματίζεται με χρώμα. «Επισκέπτομαι» ένα ξένο τόπο. Ένα τόπο που δεν είναι δικός μου. Και που όμως είναι, στην ουσία και στην πράξη, τόπος τόσο δικός μας. Και θλίβομαι. Θλίβομαι που στερούμαι το σθένος το ψυχικό να μεταβώ στην Αμμόχωστο. Και για αυτό δεν μέμφομαι κανέναν που το πράττει. Η ψυχή πάντα λαχταρά το βάλσαμο. Και βάλσαμο είναι, ναι, η πόλη μας. Η πόλη μας, που για εμάς τους Αμμοχωστιανούς σημαίνει τόσα πολλά. Είναι η γη η εναλία. Η γη που δεν έχει κρικέλια να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν.

Πλημυρίζω από αναμνήσεις. Αναμνήσεις που, στην περίπτωση τη δική μας, πονούν...

Το σπίτι μου στην Αμμόχωστο, σε μια μικρή πάροδο της Λεωφόρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Με μεγάλα παράθυρα όπως στο κάθε σπίτι της περιοχής, ώστε να μπαίνει άπλετο το φως σε κάθε δωμάτιο. Πάνω από το ζαχαροπλαστείο «Παναγιώτη» και απέναντι από το σχολείο Franklin House. Θυμάμαι πόσο πελώρια μού φάνταζε τότε η λεωφόρος και οι παράδρομοί της όταν τα απογεύματα αλώνιζα την πόλη με το ποδήλατό μου. Έντονες είναι και οι θύμισες από το σχολείο μου: πρώτα, το Δημοτικό του Αγίου Ιωάννη, και στη συνέχεια, το Α’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, που με τις μεγαλοπρεπείς, λευκές, μαρμάρινες κολόνες του ένιωθα, θαρρείς, ότι κρατούσε όλη την πόλη στα «σπλάχνα» του.

Το στάδιο του ΓΣΕ –κεντρικό σημείο αναφοράς για τον κάθε Αμμοχωστιανό– όπου καθημερινά πήγαινα προπόνηση, τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, όπου όλοι οι φίλαθλοι και των δυο ομάδων κάθονταν στην ίδια κερκίδα και απολάμβαναν χωρίς επεισόδια, αλλά με «πειράγματα» τους αγώνες, τον Ναυτικό Όμιλο, την «Ανόρθωση» όπου έπαιζα βόλεϊ και σκάκι, τη χρυσή αμμουδιά της Βασιλεύουσας…

Θυμάμαι τη Γιορτή του Πορτοκαλιού και τη μεγάλη παρέλαση αρμάτων στο ΓΣΕ, τους αθλητικούς αγώνες στίβου, το επιβλητικό κτήριο του Λυκείου Ελληνίδων στο κέντρο της πόλης, και τόσα άλλα μικρά, αλλά ανεκτίμητα…

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο, κυρίες και κύριοι,

Θα πω μόνο ότι η μνήμη είναι κινητήριος μοχλός που γεωτρίζει και ενδυναμώνει. Για τούτο και επαινώ την πρωτοβουλία που αναπτύσσεται απόψε και ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι εργάστηκαν για την πραγματοποίησή της. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Ροταριανό Όμιλο Αμμοχώστου και τον φίλο Γιώργο Παπαλεοντίου για την οργάνωση της αποψινής εκδήλωσης και τον επίσης φίλο Τόνυ Τουμαζή για το ντοκιμαντέρ που με πρωτοβουλία του ετοιμάστηκε, το οποίο θα μας επαναφέρει θύμισες από τα παιδικά, όμορφα και ανέμελα χρόνια στην πόλη του Ευαγόρα.

Διότι η μνήμη ξεμπροστιάζει ό,τι ξένο. Είναι η φλόγα, ο μεγαλόφωνος ύμνος, το κάθε λιθάρι απ’ το χώμα, απ’ το δέντρο, το νερό και τ’ αγέρι. Άλλωστε, όπως γράφει ο στιχουργός Θεοδόσης Πιερίδης για τους κατακτητές:

«…Γιατί εσείς είστε ξένοι κι όσα βάγια αν κρατάτε,

τούτη η γη δεν πουλιέται, δεν της γίνεστε φίλοι

η πατρίδα είναι μάνα. Έχει μνήμη, θυμάται

απ’ τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη

κι η γλυκιά μας η Κύπρος ήταν, είναι, θα μένει

για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη.»

Πέρασαν ήδη πάνω από 50 χρόνια. Πολλοί συμπολίτες ήδη «έφυγαν» με την πίκρα ότι δεν κατάφεραν να γυρίσουν πίσω. Εμείς που μείναμε, έχουμε ως ελάχιστη υποχρέωση να κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη και να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές τον πόθο για επιστροφή. Να κρατήσουμε σε ασφαλές μέρος «το κλειδί» του σπιτιού, για να μπορούμε να ανοίξουμε την εξώπορτα μόλις μάς πουν να γυρίσουμε. Και τότε, η αυλή μας θα μοσκομυρίζει γιασεμιά. Το κλήμα θα ‘χει σίγουρα καρπό... Θα’ ναι όμορφα, χαρά Θεού, μες στην αυλή μας.

Αυτό μας καλεί να πράξουμε και η επιφανής λόγια συμπολίτισσά μας, η μακαριστή Κλαίρη Αγγελίδου, στο συνταρακτικό της ποίημα «Στερνός λόγος».

Να φυλάξουμε το κλειδί.

«Φύλαξε το κλειδί. Είναι του σπιτιού.

Όταν θα πας, να ανοίξεις.

Σε τόπο φύλαξε το σίγουρο και κάπου-κάπου να το καθαρίζεις.

Δεν πρέπει να σκουριάσει.

Να’ ναι έτοιμο μόλις σας πούνε να γυρίσετε...

[…]

Διότι, ξέρεις τι δυσκολία θα ‘χεις, αν το χάσεις;

Πού να ‘βρεις μάστορη να σου αλλάξει κλειδαριά, όταν στην Πόλη θα γυρίσεις».

Αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες,

Εύχομαι σύντομα να μας αξιώσει ο Θεός να επιστρέψουμε στην Αμμόχωστό μας, στην πόλη που τόσο αγαπήσαμε, στην πόλη που τόσο αγαπάμε, σε μια επανενωμένη Κύπρο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(MΛ/ΜΣ/AΣ)