Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης αποχαιρετούμε σήμερα από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας Γιαλούσας τον Σάββα Λιασή, ο οποίος σε ηλικία 88 ετών πέρασε, από το βράδυ της περασμένης Τρίτης, στην αιωνιότητα.

Όλοι γνωρίζουμε ποιος ήταν ο Σάββας Λιασής. Yπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές μεταξύ των εγκλωβισμένων μας. Συγκλονιστικά αξιοπρεπής, κύριος καθ’ όλα. Ηρωική μορφή, πατριώτης. Οι λέξεις δεν είναι πάντα αρκετές για να περιγράψουν το μέγεθος της προσφοράς ενός συνανθρώπου μας.  Στην περίπτωση του Σάββα Λιασή θα πρέπει να προσμετρήσει κανείς το γεγονός ότι αρνήθηκε επανειλημμένα και πεισματικά να εγκαταλείψει την πατρώα γη. Και έμεινε για 45 χρόνια εγκλωβισμένος, σε όλως αντίξοες και σκληρές συνθήκες.

Ρωτήθηκε τελευταία γιατί δεν έφυγε ποτέ από την Αγία Τριάδα: «Εδώ είναι η γη μας», απάντησε. «Θέλω να αναπνέω τον αέρα της Γιαλούσας και της Καρπασίας. Οπουδήποτε αλλού δεν θα άντεχα».

Τον Αύγουστο του 2018, σε ερώτηση του Γιάννη Χατζηγεωργίου για τον «Φιλελεύθερο» αν του έλειψε η ελευθερία, ο Σάββας Λιασής απαντά: «Τι είναι η ελευθερία; Μέσα στο χωρκόν μου ήμουν ελεύθερος. Εν θα ήμουν ελεύθερος αν ήμουν στις ελεύθερες περιοχές.  Θα εστερούμουν το χωρκόν μου, το σπίτι μου».

Το είχε ξεκαθαρίσει αυτό από τους πρώτους μήνες μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974: «Εγώ δεν θα εγκαταλείψω το σπίτι μου για να πάω στο νότο και να ζητώ από εκεί να μου επιτρέψουν να πάω στο βορρά», είχε πει. Και έμεινε ριζωμένος στον τόπο του.

Με τους αγώνες του υπέρ των εγκλωβισμένων και τη μεγάλη και βαθιά αγάπη του για την Καρπασία ολόκληρη, αναδείχθηκε σε πραγματικό σύμβολό της. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του για την αναστήλωση της Ιεράς Μονής του Αποστόλου Ανδρέα, ενώ φρόντιζε, σε όλα αυτά τα χρόνια, τις εκκλησίες της Αγίας Τριάδας και του Άγιου Θέρισου. Εδώ στην Αγία Τριάδα ήταν ο ψάλτης της, ακόμη και όταν οι ασθένειες και η γενικότερη ταλαιπωρία του μακρού του βίου, λες και συμμαχούσαν να τον απαλλάξουν από το χρέος του αυτό για να ξεκουραστεί.

Ο Σάββας Λιασής δεν έχαιρε μόνο της εκτίμησης και της αγάπης των εγκλωβισμένων. «Θκιέ Σαββή» τον προσφωνούσαν και οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι της περιοχής για την προσφορά και τη βοήθειά του προς όλους. Ακόμη και για την μεταφορά ασθενών στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητό του. Μπορούσε και επικοινωνούσε με όλους και ήταν σε θέση να κάνει συνεννοήσεις με τις κατοχικές αρχές και τα Ηνωμένα Έθνη για θέματα που αφορούσαν το σύνολο των κατοίκων. Ο Σάββας Λιασής υπηρετούσε την Καρπασία ολόκληρη. Με αξιοπρέπεια πάντα και παραδειγματική αγάπη για τον τόπο του.

Στο 87^ο έτος της ηλικίας του, υποστήριξε τη σύσταση ενός μη κερδοσκοπικού, μη κυβερνητικού οργανισμού, με την επωνυμία «Αχαιών Ακτή» που παραπέμπει στην Αχαιών Ακτή της αρχαιότητας, εδώ κοντά που είναι το ακρωτήριο Πλακωτή βόρεια της Γιαλούσας, την οποία οι αρχαίοι ιστορικοί, ως ο Στράβων, καθόρισαν ως χώρο αποβίβασης των πρώτων Αχαιών, υπό τον Τεύκρο, μετά τη λήξη του Τρωϊκού πολέμου. Στόχος του οργανισμού, η διαφύλαξη, προβολή και διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς της κατεχόμενης Καρπασίας.

Ευτύχησα να συναντηθώ αρκετές φορές με το Σάββα Λιασή. Ήταν από τις σπουδαίες εκείνες μορφές που εμπνέουν και παραδειγματίζουν τους άλλους.  Θα τον θυμάμαι για πάντα και, πάνω από όλα ,τις δικές του συμβουλές. 

Πέρσι, με συνάντησε στο γραφείο μου για να μου παραδώσει ένα ποσό για τις ανάγκες της λειτουργίας της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοουμένους. Και μόνο που το αναφέρω αυτό, αισθάνομαι εκ νέου το δέος που με συνεπήρε, όταν βαθιά συγκινημένος μου κοινοποιούσε την απόφασή του και μου παρέδιδε το σχετικό φάκελο. Εις μνήμην του γιου του Γιαννάκη που για 41 χρόνια το όνομά του βρισκόταν στον θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας. Τα ίχνη του είχαν χαθεί στη διάρκεια των σκληρών μαχών με τα τουρκικά στρατεύματα στις 14 Αυγούστου 1974, και από τότε αγνοείτο μέχρι που τα λείψανα του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο κοντά στην Κλεπίνη.

Ο Γιαννάκης Λιασή ήταν ένας λαμπρός και ενάρετος νέος, με ήθος και όνειρα για τον ίδιο, την οικογένεια και την πατρίδα του. Κηδεύτηκε και τάφηκε εδώ στη γενέτειρά του, στις 12 Ιουλίου του 2014, με ενέργειες πρωτίστως του πολυαγαπημένου του πατέρα, σε τάφο που με μοναδική ευλάβεια και αγάπη προετοίμασε, αναμένοντας για 40 χρόνια τη διακρίβωση της τύχης του παιδιού του.

Ένα χρόνο μετά, στις 21 Απριλίου 2015, κηδεύτηκε και τάφηκε, επίσης, εδώ η σύζυγός του Μαρούλα που τον συντρόφευε και τον στήριζε και με τη δική της δύναμη και το κουράγιο.  Η Μαρούλα που πάντα ήταν πρόθυμη να στηρίξει και να βοηθήσει τους εγκλωβισμένους συγχωριανούς της.

Δυστυχώς, ο Σάββας και η Μαρούλα Λιασή έφυγαν από τη ζωή απογοητευμένοι που δεν είδαν να πραγματώνεται το όνειρό τους για την επανένωση της πατρίδας μας. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτό ήθελαν: Να ανοίξει μια νέα εποχή για την Κύπρο χωρίς τα μίση, τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος, μια εποχή ελευθερίας, ειρήνης και συνδημιουργίας των κατοίκων της, σε συνθήκες ασφάλειας, κοινής ευημερίας και προόδου.

Τις αρχές και τις αξίες που πρέσβευε και τη μοναδική του αγάπη για την πατρίδα του, ο Σάββας Λιασής φρόντισε να τις μεταλαμπαδεύσει κατά τον καλύτερο τρόπο στη θυγατέρα του Τούλα, που μέσα από την επιστημοσύνη που απέκτησε και τη χαρακτηρίζει, φροντίζει ως συγγραφέας και εκπαιδευτικός τέχνης να μεταδίδει στους νεότερους όλα όσα επιβάλλεται να γνωρίζουν για το δράμα που πέρασε και συνεχίζει να βιώνει η πατρίδα μας, και όσα επιβάλλεται, επίσης, να γνωρίζουν προκειμένου να ενδυναμώσουν τη θέληση και τις προσδοκίες τους για τερματισμό των δεινών της πατρίδας μας.

Σε όλους τους συμπατριώτες μας που φεύγουν με το όνειρό τους αυτό να παραμένει ανεκπλήρωτο, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για την επίτευξη μιας διαρκούς και λειτουργικής λύσης που θα δικαιώσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες του καθενός μας και θα υπόσχεται περισσότερα για όλους. Αυτό το χρέος θα πρέπει να το εκπληρώσουμε όλοι μαζί, θέτοντας πιο ψηλά απ’ όλα το κοινό συμφέρον.

Εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη και της Κυβέρνησης εκφράζω τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην κόρη του εκλιπόντος, Τούλα, τα εγγόνια του Σάββα και Μαρού, και όλους τους άλλους συγγενείς.

Αγαπημένη μου Τούλα, θα πρέπει να νιώθεις περήφανη για τον πατέρα σου, όπως περήφανοι νιώθουμε όλοι.

Η μνήμη του Σάββα Λιασή θα παραμείνει για πάντα δυνατή, αιώνια.  Και βαθιά η ευγνωμοσύνη και η εκτίμησή μας προς το πρόσωπό του και την όλη προσφορά του.

Ελαφρύ ας είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει.

______________

/ΣΧ