Ανακοινωθέντα

«Όταν πρόκειται να κινδυνέψεις για την πατρίδα σου ή για έναν φίλο, μη ρωτάς το μαντείο αν πρέπει να κινδυνέψεις»

Ο Χριστόδουλος Μαζαράκης, όπως προτρέπει με τη σπουδαία αυτή ρήση ο Έλληνας Στωϊκός φιλόσοφος Επίκτητος, δεν ρώτησε το μαντείο, ούτε κοντοστάθηκε μπροστά στον κίνδυνο. Προσέτρεξε άμεσα για να υπερασπιστεί την πατρίδα του και τους συναγωνιστές του, στον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Δεν λογάριασε τον κίνδυνο, δεν δείλιασε να πάρει μέρος σε ένα αγώνα άνισο και προδομένο.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανακαλούμε το οδυνηρό καλοκαίρι του 1974. Την τραγωδία, την προδοσία, το πραξικόπημα, την εισβολή, την κατοχή, τη βίαιη διχοτόμηση, τον εποικισμό, τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τη βεβήλωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, των ιερών και των οσίων μας.

Ιούλης και Αύγουστος έχουν σημαδευτεί στη μνήμη και στην καρδιά μας ως οι μαύροι μήνες της κυπριακής ιστορίας. Μήνες σημαδεμένοι από την προδοσία και το έγκλημα, στιγματισμένοι από το θάνατο και την προσφυγιά.

Τούτες τις μέρες ολόκληρη η Κύπρος πενθεί. Πενθεί, μνημονεύει και τιμά τους ήρωες της, τα παιδιά της, τους νέους της. Τους ήρωες που έτρεξαν να την υπερασπιστούν από τις επιβουλές του Αττίλα. Τους νέους που ανοχύρωτοι, άοπλοι και προδομένοι προσπάθησαν να αποτρέψουν την καταστροφή. Δυστυχώς, το μέγεθος της προδοσίας ήταν τόσο μεγάλο που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη συμφορά.

Σήμερα, που ο πόνος γίνεται οργή και το άδικο μετατρέπεται σε αποφασιστικότητα, οφείλουμε καταρχάς να επιτελέσουμε το πρώτιστο και ακατάλυτο μας καθήκον. Να αποδώσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες νεκρούς μας. Στους Ελληνοκύπριους και Ελλαδίτες πεσόντες αδελφούς, οι οποίοι υπερασπίστηκαν μέχρις εσχάτων την μαρτυρική μας πατρίδα, τους ζοφερούς εκείνους μήνες του 1974. Υποκλινόμαστε σήμερα, σε όσους που από το χρέος μη κινούντες, παρέμειναν πιστοί στα ιδανικά και της αξίες της φυλής μας, ποτίζοντας με το αίμα τους τα χώματα της μαρτυρικής μας πατρίδας.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Χριστόδουλος Αρέστη Μαζαράκης. Ο Χριστόδουλος, πρωτότοκος υιός του Αρέστη και της Σοφίας, γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1951. Έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη Φιλούσα και στη συνέχεια στην Αργάκα.

Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Πόλης Χρυσοχούς και στη συνέχεια κατατάγηκε στην Ε.Φ., όπου υπηρέτησε τη θητεία του σε διάφορες μονάδες του ΠΒ, με τελευταία την 187 ΜΠΠ, Μονάδα η οποία διέθετε πυροβόλα των 100 χιλ. και έδρευε στην Αθαλάσσα.

Το 1971 με την απόλυσή του από τις τάξεις της Ε.Φ. εργοδοτήθηκε  στη ξενοδοχειακή βιομηχανία και εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία.

Το πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974 με την έναρξη της τουρκικής εισβολής προσέτρεξε από τους πρώτους και κατατάγηκε ως έφεδρος στη μονάδα του . Όταν η τουρκική αεροπορία με την έναρξη της εισβολής βομβάρδισε τις μονάδες πυροβολικού στην Αθαλάσσα, η 187 ΜΠΠ κατόρθωσε να μετακινηθεί σε ασφαλείς χώρους, χωρίς ανθρώπινες και υλικές απώλειες.

Κατά το τριήμερο 20-22 Ιουλίου η Γ΄ Πυροβολαρχία της Μοίρας, η οποία μετακινήθηκε στην περιοχή του Αεροδρομίου Λευκωσίας και στην οποία υπηρετούσε και ο Χριστόδουλος, με εύστοχα πυρά υποστήριξε αποτελεσματικά την επίθεση της ΕΛΔΥΚ στο Θύλακα Κιόνελι, Χαμίτ Μάνδρες.

Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου, 24 ώρες μετά την κατάπαυση του πυρός,  ομάδα από 6 άνδρες της 187 ΜΠΠ, μεταξύ των οποίων και ο μνημονευόμενος σήμερα ήρωας, διατάχθηκε να προωθηθεί στην περιοχή αεροδρομίου Λευκωσίας  για να προσφέρει τεχνική υποστήριξη στα πυροβόλα της Γ΄ Πυροβολαρχίας.

Στη διαδρομή, η ομάδα έπεσε δυστυχώς, σε ενέδρα του τουρκικού στρατού, που είχε προωθηθεί  κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας νοτιοανατολικά του Γερόλακκου με κατεύθυνση το Αεροδρόμιο, παρά το νυκτερινό κέντρο Αρκάδι. Το στρατιωτικό όχημα των έξι ανδρών κτυπήθηκε από πυρά αρμάτων μάχης. Ως αποτέλεσμα της άνισης μάχης, οι έξι έφεδροι άνδρες της 187  απώλεσαν τη ζωή τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν και οι μοναδικές ανθρώπινες απώλειες της 187 ΜΠΠ.

Ο Χριστόδουλος, εκτός από την οικογένειά-του εγκατέλειψε την αρραβωνιαστικιά του Τασούλα η οποία κυοφορούσε την κόρη τους Ηλιάδα, την οποία, ποτέ δεν γνώρισε.

Η σορός του ενταφιάστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας χωρίς η οικογένειά του να το γνωρίζει. Ταυτοποιήθηκε το 2000 με τη μέθοδο DNA και τάφηκε με τις πρέπουσες τιμές στη γενέτειρά του γη, τη Μεσόγη.

Φίλες και φίλοι,

Ο αγώνας είναι δύσκολος και το χρέος βαρύ. Πρέπει, όμως, να το σηκώσουμε στους ώμους και να το φέρουμε εις πέρας. Για να δικαιώσουμε το λαό μας, τους ήρωες μας, τους παθόντες, τους εγκλωβισμένους, τους πρόσφυγες, τους συγγενείς των αγνοουμένων μας. Η μνημόνευση των νεκρών μας για 45 τώρα χρόνια, αποτελεί την άσβεστη φλόγα του αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη. Είναι ημερολόγιο μνήμης των αγώνων του κυπριακού λαού.

Απαραίτητη προϋπόθεση και αναγκαία πράξη αυτογνωσίας σε αυτή μας την προσπάθεια, αποτελεί, η διαφύλαξη της πολιτικής ενότητας και κοινωνικής συσπείρωσης του λαού μας. Αναγνωρίζοντας τα λάθη του παρελθόντος, βιώνοντας επί δεκαετίες τις ολέθριες συνέπειες της διάσπασης, έχουμε την ιστορική υποχρέωση να πορευτούμε, αδιαίρετοι και μονιασμένοι. Όποιες και εάν είναι οι διαφορές μας, μας ενώνει κάτι βαθύτερο. Όποιες και εάν είναι οι αντιρρήσεις μας, μας ενώνει κάτι ιερότερο. Η ιστορική και ηθική μας υποχρέωση, να τιμήσουμε, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων μας.

Μπροστά στις έντονες προκλήσεις της Τουρκίας, οφείλουμε να παραμείνουμε σταθεροί στην προάσπιση των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού. Να προστατεύσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα που απειλούνται καθημερινά.

Μέλημά μας, ήταν και πάντοτε παραμένει,  η συνέχιση του αγώνα για την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την πλήρη διακρίβωση της τύχης ενός εκάστου αγνοουμένου και την εξεύρεση μιας δίκαιης, βιώσιμης και πρωτίστως λειτουργικής λύσης για το Κυπριακό ζήτημα, η οποία θα διασφαλίζει την επανένωση της χώρας και την πλήρη ανεξαρτησία και κυριαρχία της πατρίδας μας.

Μία λύση, απολύτως συμβατή με την ιδιότητά μας ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τις βέλτιστες πρακτικές των δημοκρατικών χωρών των Ηνωμένων Εθνών, η οποία θα δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις και συνθήκες που θα επιτρέπουν τη διαρκή ειρήνη στην πατρίδα μας, μακριά από τις όποιες ξένες εξαρτήσεις και αναχρονιστικές εγγυήσεις, δίνοντας σε όλους τους Κύπριους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, το δικαίωμα να ζήσουν σε ένα κανονικό κράτος, σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ήδη αποστείλει πολύ πρόσφατα επιστολή στον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα το ΟΗΕ ζητώντας την παρέμβασή του προκειμένου να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις από το σημείο που έμειναν στο Crans - Montana.

Την ίδια ώρα όμως, οφείλουμε να επισημάνουμε, πως η επανέναρξη των συνομιλιών δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άρση των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Στην προσπάθεια μας αυτή έχει ταχθεί στο πλάι μας και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία με την πρόσφατη αναφορά στα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προειδοποιεί την Άγκυρα πως τυχόν συνέχιση των παράνομων ενεργειών της όχι μόνο δεν γίνεται αποδεκτή αλλά θα προκαλέσει και την αντίδρασή της με πρακτικά μέτρα κατά της Τουρκίας η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι υποψήφιο μέλος για ένταξη στην ΕΕ.

Η Κυβέρνηση, παρά την αδιάλλακτη στάση της Τουρκίας, θα συνεχίσει τις προσπάθειες για την εξεύρεση μιας λύσης που θα επιφέρει την ενότητα του κράτους μας, χωρίς συρματοπλέγματα και διαχωρισμούς. Μια λύση που θα δικαιώσει τις θυσίες των ηρώων μας.

Με οδηγό, το πνεύμα της θυσίας των ηρώων μας, χαλυβδώνουμε σήμερα τη θέληση και την αποφασιστικότητα μας για επανένωση της πατρίδας μας.

Αυτή είναι η ιστορική μας ευθύνη, έναντι στις απελθούσες και κυρίως στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων της Κύπρου. Γενεές, την επιβίωση των οποίων στο τόπο των προγόνων τους, οφείλουμε και μπορούμε να διασφαλίσουμε.

(ΔΚ)