Ανακοινωθέντα

Με ευλάβεια και εθνική υπερηφάνεια, συγκεντρωθήκαμε στον ιερό τούτο χώρο, για να αποδώσουμε τις δέουσες τιμές σε μια από τις εξέχουσες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, τον ήρωα Σάββα Ροτσίδη, που με αυταπάρνηση θυσίασε τη ζωή του και τίμησε τα ελληνικά νιάτα της πατρίδας μας.

Θεωρώ για μένα ιδιαίτερη τιμή να εκφωνώ τον επιμνημόσυνο αυτό λόγο στην ηρωοτόκο κοινότητα των Αγριδιών με τη μεγάλη προσφορά σε όλους τους αγώνες του λαού μας για την ελευθερία, την ιστορία και την αξιοπρέπεια του.

Το μνημείο των ηρώων που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού επισφραγίζει αυτή την προσφορά διαλαλώντας στους διερχομένους ότι ανταποκρίθηκαν με περηφάνια και ενθουσιασμό στο κάλεσμα της πατρίδας για υπεράσπιση της ελευθερίας της και ότι επιτέλεσαν το χρέος τους προ αυτήν θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Η σταθερή καθεχρονική διοργάνωση των μνημόσυνων των ηρώων από την κοινότητα, συντηρεί τη μνήμη και παρέχει τη δυνατότητα, άντλησης πολύτιμων διδαγμάτων. Στις ιστορικές ώρες που διάγει σήμερα η πατρίδα μας, αυτή η αναγκαιότητα καθίσταται ίσως, επιτακτικότερη από ποτέ.

Εδώ στη γη των Αγριδιών έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά των Άγγλων κατακτητών ο Σάββας Ροτσίδης από το Μάμμαρι στις 27 Νοεμβρίου 1958 και ο Χρίστος Τσιάρτας από το γειτονικό Πολύστυπο στις 17 Μαρτίου 1956.

Ιδιαίτερα σήμερα η θύμηση στρέφεται πίσω, στα χρόνια της λεβεντιάς και του ηρωισμού, στη γενιά της ΕΟΚΑ που μετά από οκτώ σχεδόν αιώνες υποδούλωσης, διεκδίκησε με δυναμισμό τον προαιώνιο πόθο του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως αυτός είχε διακηρυχτεί περίτρανα με το δημοψήφισμα της 15^ης Ιανουαρίου 1950.

Την 1^η Απριλίου του ‘55, λες και ο κόσμος του ονείρου και του παραμυθιού ζωντάνεψε. Από εκείνο το βράδυ, ολόκληρο το νησί μετατρεπόταν ξαφνικά σε κοχλάζον ηφαίστειο, που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του απειλούσε να καταρρίψει τα θεμέλια της Αγγλικής αποικιοκρατίας.

Ο Διγενής καλούσε τους σκλάβους με το προσκλητήριο σάλπισμα του, να πορευτούν μαζί του στα μονοπάτια της λευτεριάς.

Πρώτη από όλους ανταποκρίθηκε η κυπριακή νεολαία που έμελλε κατά τον ένοπλο τετραετή αγώνα να μεγαλουργήσει. Μεταξύ των υπέροχων νέων της εποχής ήταν και ο Σάββας Ροτσίδης, που μαζί με τα υπόλοιπα βλαστάρια της κυπριακής γης, ανταποκρίθηκαν συνειδητά στο κάλεσμα της πατρίδας.

Γεννημένος στις 18 Ιανουαρίου 1935 στο Μάμμαρι, παιδί των Χατζηγεωργίου και Χατζηαναστασίας Ροτσίδη, ο Σάββας έμελλε να γίνει ίνδαλμα για τις επόμενες γενιές της Κύπρου. Άριστος μαθητής, απόφοιτος της Σχολής Σαμουήλ, εργάστηκε ως λογιστής και ύστερα ως αποθηκάριος στο μεταλλείο Μιτσερού.

Όταν άρχισε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας, ο Σάββας ήταν από τους πρώτους που μυήθηκαν στην οργάνωση με το ψευδώνυμο Ιγνάτιος, ή Παυλής. Ο θάνατός του συγκλόνισε όλους τους Έλληνες της Κύπρου, διότι επρόκειτο για υπόδειγμα αντρειοσύνης, για ένα γνήσιο και φλογερό πατριώτη.

Κάτω από τα βλέμματα των Άγγλων στρατιωτών κατάφερνε, ως υπεύθυνος της αποθήκης του μεταλλείου, να λειτουργεί ένα δίκτυο μεταφοράς δυναμίτιδας με την οποία εφοδίαζε την οργάνωση για την κατασκευή χειροβομβίδων. Φόρτωνε το υλικό στο αυτοκίνητο του και το μετέφερε στον Αυξεντίου, στον Λένα και σε άλλα παλληκάρια της ΕΟΚΑ.

Οι συναγωνιστές του ήρωα θυμούνται αργότερα τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη, αλλά και την αξιοπρέπεια που τον χαρακτήριζε. Κατόπιν προδοσίας συλλαμβάνεται τον Οκτώβριο του 1956 από τους Άγγλους και οδηγείται στα κρατητήρια των Πλατρών, όπου βασανίζεται άγρια. Οι κακουχίες που υπέστη δεν του επέτρεπαν ούτε να πιει μια σταγόνα νερό. Παρά τα απάνθρωπα βασανιστήρια, δεν έχασε ποτέ την πίστη και την θέληση του να δραπετεύσει από την φρικτή κόλαση των βασανιστηρίων και να ενωθεί με τις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ. Μέσα σε αυτή την άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόταν, κατάφερε με την εξυπνάδα του να ξεγελάσει τους Άγγλους στρατιώτες και να τους διαφύγει πέφτοντας στο ποτάμι. Μετά από αυτή την εμπειρία, ορκίστηκε ότι δεν θα επέτρεπε να συλληφθεί ποτέ ξανά ζωντανός, παρά μόνο νεκρός.

Από τη στιγμή της απόδρασής του συνενώνεται με την ομάδα του Νίκου Σαμαρού στην περιοχή Μόρφου και στη συνέχεια κρύβεται στα χωριά Άγιος Ιωάννης Μαλούντας, Παλαιχώρι και Πολύστυπος, όπου με εντολή του Διγενή μένει στην αφάνεια μέχρι την επανασύνδεσή του με την ομάδα Πιτσιλιάς – Τροόδους του Λάμπρου Καυκαλίδη και μετά υπό του τομεάρχη Ανδρέα Αυγουστή. Οι συναγωνιστές του μιλούσαν για το ήθος, την τόλμη και την αποφασιστικότητά του, την ακούραστη δράση του, την εξυπνάδα και τις ικανότητές του στην κατασκευή κρησφύγετων, αλλά και ενός νέου είδους χειροβομβίδας.

Όπως και ο ίδιος ίσως προφητικά είπε, δεν έμελλε να ξανασυλληφθεί ζωντανός. Στις 24 Νοεμβρίου το βράδυ, ενώ βρισκόταν καθοδόν με τον συναγωνιστή του Ρογήρο Σιηπιλλή για προμήθεια νερού από πηγή σε περβόλια των Αγριδιών, λίγο πριν φτάσουν στη πηγή, ακούστηκε φωνή που φώναξε ΑΛΤ, και σχεδόν αμέσως άρχισαν να βάλλονται από αυτόματα όπλα ενέδρας που βρισκόταν παρά την πηγή.

Ο Σάββας χτυπήθηκε θανάσιμα, χωρίς να προλάβει να προφέρει λέξη και με το σώμα του διάτρητο από σφαίρες, απελευθερώνεται η ψυχή του για να πετάξει στο πάνθεον των ηρώων, ως ο τελευταίος ηρωικός νεκρός της ΕΟΚΑ. Διακρίθηκε για την τόλμη και μεθοδικότητα του κατά την διάρκεια των ενεδρών και τον καταρτισμό διαφόρων σχεδίων εναντίον του εχθρού. Ενδεικτικός ήταν ο σχεδιασμός του, να καταλάβει και να αφοπλίσει τους οκτώ άγγλους στρατιώτες τους Αστυνομικού Σταθμού του Αγρού, ο οποίος τελικά ματαιώθηκε λόγω της εκεχειρίας που ακολούθησε.

Για τους γονείς και τους οικείους του ήταν αβάστακτο το χτύπημα και ο πόνος. Οι δάφνες όμως που στόλισαν το διάβα του πίσω στο χωριό του, απάλυναν τον πόνο των δικών του και λάμπρυναν το θάνατό του με τιμή και δόξα! Στο χωριό Μάμμαρι τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και όχι με μοιρολόγια, ντυμένο με γαμπριάτικο κουστούμι και με τις καμπάνες να κτυπούν αναστάσιμα και τον πατέρα του να προσφέρει κουραμπιέδες σε όσους έσπευσαν να αποχαιρετήσουν τον γιό του.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Μνημόσυνα σαν και το σημερινό μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ιστορία, με το καθήκον μας απέναντι στις στρατιές όλων εκείνων που ηρωικά θυσίασαν τη ζωή τους για τη δική μας ελευθερία, απέναντι στην ίδια μας την πατρίδα και τις νέες γενιές. Μας υποχρεώνουν να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας, ως λαού και ως έθνους.

Από τη ζωή των αθάνατων αγωνιστών μας παίρνουμε θάρρος για να ορθώσουμε το ανάστημα μας στις επάλξεις και αυτού του σκληρού αγώνα ενάντια στα προβλήματα της δικής μας εποχής, που αφορούν την επιβίωσή μας ως λαού και ως έθνους. Από το δικό τους κρασί παίρνουμε να γευτούμε, για να αισθανθούμε τη γενναιότητα και το σθένος τους και να μπορέσουμε να βαδίσουμε κι εμείς κρατώντας ψηλά το κεφάλι με περηφάνια για την ιστορία του λαού μας στα δύσκολα χρόνια που ζούμε. Γιατί αξίζει ο λαός μας να νιώθει περήφανος.

Βρισκόμαστε σε μια φάση των προσπαθειών για επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς λύσης του εθνικού μας θέματος, κατά την οποία αναμένουμε από την άλλη πλευρά να ανταποκριθεί στη δική μας καλή βούληση και θέληση.

Αύριο Δευτέρα, στο Βερολίνο πραγματοποιείται η άτυπη τριμερής συνάντηση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη κ. Μουσταφά Ακκιντζί. Από τη συνάντηση αυτή θα κριθούν και τα επόμενα βήματα στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του κ. Γκουτέρες.

Θέλουμε να προσβλέπουμε σε θετικές εξελίξεις οι οποίες να οδηγήσουν σε διαπραγματεύσεις οι οποίες να μπορούν να αποδώσουν το μεγάλο ζητούμενο της εξεύρεσης μιας λύσης που να οδηγεί τον τόπο μας σε μια άλλη περισσότερα υποσχόμενη εποχή για όλους τους πολίτες μας, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους.

Πρωτίστως, όμως, η άλλη πλευρά θα πρέπει να εγκαταλείψει ακραίες θέσεις που δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά. Και, ακόμα, η Τουρκία να θέσει τέρμα στις παράνομες και ιδιαίτερα προκλητικές ενέργειες της στα χωρικά ύδατα, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και την υφαλοκρηπίδα της Κύπρου, καθώς και στις κινήσεις της για εποικισμό της Αμμοχώστου.

Δικός μας στόχος είναι η επανένωση της πατρίδας μας και ο τερματισμός της κατοχής μέσω της επίτευξης μιας πραγματικά λειτουργικής λύσης που να μας οδηγεί στο μέλλον χωρίς ξένες εγγυήσεις και εξαρτήσεις, και με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων. Μιας λύσης σύμφωνης με το διεθνές δίκαιο και τις αρχές και το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, μας φωτίζει η αγωνιστικότητα, η ακλόνητη πίστη και η ισχυρή θέληση του Σάββα Ροτσίδη και όλων όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία του τόπου μας.

Να μετατρέψουμε την θυσία τους σε φάρο αντίστασης κατά των τουρκικών επιβουλών. Πυξίδα ενότητας και κοινής συστράτευσης. Υποσχόμενοι ότι δε θα συμβιβαστούμε με λίγο ουρανό. Ότι δε θα εξοικειωθούμε με το σφαγιασμό των δικαίων μας, δε θα συμφιλιωθούμε με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δε θα αποδεχτούμε τα τετελεσμένα της εισβολής. Ότι η θέα του σκλαβωμένου Πενταδακτύλου, θα προκαλεί πάντα τα εθνικά αντανακλαστικά μας.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να ξεριζώσουν από την συλλογική εθνική μας μνήμη τέτοιες πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης που ξεπερνούν κατά πολύ τα γήινα και ανθρώπινα μέτρα και προσλαμβάνουν χαρακτήρα θρυλικό.

Ηχούν σήμερα στα αυτιά μας τα λόγια του πατέρα του Σάββα Ροτσίδη: «Δεν λυπάμαι για το θάνατο του γιού μου. Είμαι περήφανος για αυτόν. Πολέμησε στον στρατό της ελευθερίας και πέθανε σαν ήρωας. Τιμή του και δική μας τιμή. Η μνήμη του θα είναι αιώνια.»

Σάββα Ροτσίδη, σε τιμούμε για τον αγώνα και τη θυσία σου, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για τη μεγάλη προσφορά σου.

Αιωνία ας είναι η μνήμη σου».

____________ 

ΕΙ