Ανακοινωθέντα

Η Ένωσις Νέων Αγίου Δομετίου τιμά με συνέπεια και φέτος τη μνήμη και την προσφορά της αλησμόνητης αγωνίστριας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-'59, Νίτσας Χατζηγεωργίου.

Μίας νέας γυναίκας, μαχητικής με ανεκτίμητη δράση στον Αγώνα, της οποίας όμως η μετέπειτα συγκλονιστική ιστορία υπήρξε δραματική και πονεμένη, καταλήγοντας τραγικά.

Αποτελεί ελάχιστη οφειλή, οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν, να εκτιμήσουν και να κρατήσουν άσβηστη τη μνήμη της, ως πρότυπο φιλοπατρίας, που έζησε και έδρασε ταπεινά, με ανιδιοτέλεια και καθαρή συνείδηση και που μόνο ο χρόνος και η ιστορία αναγνώρισαν τις πολύτιμες υπηρεσίες της προς την πατρίδα, δικαιώνοντας και αποκαθιστώντας την υπόληψη και την αξιοπρέπειά της.

Σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα του έθνους μας υπάρχουν, δυστυχώς, παραδείγματα, κατά τα οποία εκλεκτά τέκνα της πατρίδας αμφισβητήθηκαν εν ζωή για τη δράση, τα κίνητρα και τον αγώνα τους και βίωσαν με σκληρό τρόπο, πίκρα, αδικία και εξαθλίωση.

Και είναι τουλάχιστον παρήγορο το ολίσθημα και η υποκρισία να αναγνωρίζονται και να επαναφέρεται η τάξη, η τιμιότητα, η δικαιοσύνη και ο προσήκων σεβασμός προς το πρόσωπο τους.

Γιατί τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, όπως και η Νίτσα Χατζηγεωργίου, μπορεί να βίωσαν μία επίμοχθη ζωή, οι πράξεις τους ωστόσο κατευθύνονταν πάντα στο πλαίσιο ενός ηθικού κώδικα αξιών, υπομένοντας αδιαμαρτύρητα κάθε προσωπικό κόστος.

Μέσα από τη στωική τους στάση αποδεικνύεται, κάτι ουσιώδες, ότι μπορείς να είσαι μεγάλος και ξεχωριστός ζώντας την πιο μικρή κι ασήμαντη ζωή!

Η γήινη πορεία της Νίτσας Χατζηγεωργίου καθορίστηκε από ένα δύσκολο, μοναχικό και ανηφορικό δρόμο γεμάτο καθημερινές οδύνες. Με πλήρη επίγνωση όμως του χρέους και του σκοπού που υπηρετούσε. Βίωσε από φίλους και εχθρούς περιφρόνηση και αδικία με αποκορύφωμα το μαρτυρικό της τέλος. Ως γνήσια αγωνίστρια όμως δεν σκέφτηκε στιγμή να συνθηκολογήσει χάριν της άνεσης και εξασφάλισης, παρά μόνο επέλεξε να ζήσει ταπεινά και καταφρονημένα, διαλέγοντας για σύντροφο τη μοναξιά.

Η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ αποτέλεσε για το σύνολο του μικρού και περιφρονημένου, τη δεδομένη στιγμή, λαού μας μια κορυφαία εκδήλωση αγωνιστικού ήθους και αρετής. Μια γενναία πορεία προς τον υπέροχο κόσμο των ωραίων ιδανικών της ζωής.

Νέα παιδιά με τόλμη, αυθορμητισμό μα πάνω απ’ όλα με αγνή ψυχή, εντάσσονται στις τάξεις της ΕΟΚΑ, πρόθυμα να αναμετρηθούν ακόμα και με τον θάνατο, αν οι περιστάσεις το προτάξουν.

Ανάμεσά τους και η Νίτσα Χατζηγεωργίου, η οποία το 1955 έδωσε πρόθυμα και συνειδητά τον όρκο, που την μύησε στην Οργάνωση, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Συνεπαρμένη από το όραμα της λευτεριάς, η πανέμορφη κοπέλα αφοσιώθηκε ολόψυχα στον Αγώνα με αυτοθυσία και αυταπάρνηση χωρίς να διστάσει στιγμή να ακολουθήσει οποιαδήποτε διαταγή, όσο δύσκολη ή επικίνδυνη κι αν ήταν.

Την περίοδο εκείνη η Νίτσα ζούσε μαζί με τη μητέρα της σε ένα μικρό και φτωχικό σπιτάκι στον Άγιο Δομέτιο και εργαζόταν ως κομμώτρια στο κέντρο της Λευκωσίας. Από το χώρο της δουλειάς της περνούσαν καθημερινά πολλοί Άγγλοι και Αγγλίδες από τους οποίους αντλούσε χρήσιμες πληροφορίες, τις οποίες μετέφερε στην Οργάνωση. Ταυτόχρονα διακινούσε και απέκρυπτε υλικό ενώ συνεργαζόταν στενά και βοηθούσε αγωνιστές, που δρούσαν τόσο στη Λευκωσία, όσο και στον Άγιο Δομέτιο.

Σύντομα η εμπλοκή της έγινε πιο έντονη και συνάμα πιο ριψοκίνδυνη. Οτιδήποτε της ανέθεταν το διεκπεραίωνε με προθυμία, θάρρος και αποφασιστικότητα. Ενδεικτική ήταν η συμμετοχή της στις οργανωμένες προσπάθειες της ΕΟΚΑ για απόδραση του ήρωα Μιχαλάκη Καραολή από τις φυλακές, ενέργεια η οποία όμως δεν είχε αίσια έκβαση.

Αξιοσημείωτη ωστόσο ήταν η συνεισφορά της στην επιχείρηση μεταφοράς του Γρηγόρη Αυξεντίου από τον Πενταδάκτυλο στην Κακοπετριά, αποστολή την οποία ανέλαβε, μαζί µε τον Κυριάκο Μάτση που ήταν οδηγός του αυτοκινήτου. Ο Γρηγόρης και η Νίτσα, επιβάτες στο πίσω κάθισμα. Η επικίνδυνη πορεία κυλούσε ομαλά, μέχρι τη στιγμή που ένα οδόφραγμα µε συρματόπλεγμα διέκοψε τη διαδρομή. Η Νίτσα ψύχραιμα έλυσε τα πλούσια μαλλιά της σκεπάζοντας το πρόσωπο του Γρηγόρη και κρύβοντάς τον στην αγκαλιά της. Οι Εγγλέζοι χαμογέλασαν στη θέα του τάχα ερωτευμένου ζευγαριού και τους έκαναν νόημα να συνεχίσουν την πορεία. Ο Γρηγόρης, το όνομα του οποίου ήταν ανάμεσα στους καταζητούμενους, έφτασε σώος στον προορισμό του, από τον οποίο ανηφόρισε για τα λημέρια της ΕΟΚΑ.

Παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες ο Αγώνας συνεχιζόταν με πολλούς αγωνιστές να συλλαμβάνονται και να βασανίζονται απάνθρωπα και αρκετούς να καταδικάζονται και να οδηγούνται στον θάνατο. Τη δεδομένη στιγμή η ΕΟΚΑ ψάχνει τρόπο αντίδρασης μέσω της απαγωγής και πιθανής ανταλλαγής Άγγλων στρατιωτικών με θανατοποινίτες αγωνιστές.

Προς υλοποίηση του σχεδίου αυτού, η Νίτσα αξιοποιείται και εμπλέκεται χωρίς να δειλιάζει σε μια άκρως επικίνδυνη αποστολή με σκοπό την απαγωγή ενός Άγγλου στρατιωτικού.

Συγκεκριμένα, προτείνεται στη Νίτσα να γίνει το δόλωμα, η οποία δέχεται χωρίς αντίρρηση. «Όλα για την Πατρίδα», αποκρίνεται. Τα πράγματα ωστόσο, παίρνουν άσχημη τροπή.

Ο Άγγλος αξιωματικός καταλήγει νεκρός μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με αγωνιστές της ΕΟΚΑ, στο σπίτι της Νίτσας, και η ζωή της παίρνει μια δραματική και άκρως τραγική τροπή.

Η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ μεταφέρεται στα μπουντρούμια της Ομορφίτας, καθώς οι ισχυρισμοί που προβάλλει, για τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν σπίτι της, όπως αυτοί της υπαγορεύθηκαν από την ηγεσία της ΕΟΚΑ, δεν γίνονται πιστευτοί από τους Άγγλους.

Βασανίζεται, εξευτελίζεται και ρίχνεται στις φυλακές χωρίς καμιά δίκη. Επιδεικνύει όμως ακλόνητη πιστή στον Αγώνα και δεν προδίδει τους συναγωνιστές της.

Παραμένει για αρκετό καιρό φυλακισμένη, χωρίς η μητέρα της να γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται. Το σώμα της γίνεται αγνώριστο από τα βασανιστήρια και η υγεία της κλονίζεται επικίνδυνα. Παρά τις κακουχίες καταφέρνει να επιβιώσει, φέροντας πια τα σημάδια του απάνθρωπου βασανισμού της.

Με το τέλος του Αγώνα βρίσκεται ελεύθερη ξανά και επιστρέφει στο σπίτι της, όπου όμως ξεκινά ένα νέο μαρτύριο για τη ζωή της, αφού κανείς δεν αναγνωρίζει τη συμμετοχή και τη δράση της στην ΕΟΚΑ και όλοι την περιφρονούν.

Καταδικάζεται στην απομόνωση και παραμένει απροστάτευτη στην αφάνεια, έχοντας ως συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη τη δόλια μάνα της μέχρι τον τραγικό της θάνατο.

Στις 11 του Μάρτη του 1968, η Νίτσα εγκαταλείπει τα εγκόσμια σε ηλικία μόλις 37 ετών. Εντοπίζεται από τη μητέρα της νεκρή στο κρεβάτι. Στο στήθος της κρατά μία Καινή Διαθήκη.

Παρά τις αρχικές και βεβιασμένες εκτιμήσεις, που απέδιδαν τον θάνατο της σε αυτοχειρία, ο ιατροδικαστής που διενήργησε νεκροτομή αποφάνθηκε ότι πρόκειται για δολοφονία. Δολοφονία, η οποία δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ.

Ένα άδοξο, μα πάνω από όλα άδικο τέλος, για μια από τις ξεχωριστές αγωνιστικές φυσιογνωμίες του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Η Νίτσα Χατζηγεωργίου αδικήθηκε αλλά δεν ξεχάστηκε. Προς τιμήν της η Ένωση Νέων Αγίου Δοµετίου φρόντισε να αναδείξει την τολμηρή δράση και τη θαυμαστή προσφορά της προς την πατρίδα, διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη, τις αξίες και τα ιδανικά που πρέσβευε.

Κυρίες και κύριοι, 

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ αποτέλεσε ορόσημο στην πορεία ευρύτερα του ελληνισμού και έγραψε με χρυσές σελίδες τη σύγχρονη κυπριακή ιστορία.

Οι αγωνιστές της ελευθερίας απέδειξαν έμπρακτα την αγάπη για την πατρίδα και τον διακαή τους πόθο για ελευθερία, προασπίζοντας με τη ζωή τους τα υψηλότερα ιδανικά της γενιάς τους αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ωστόσο, τα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησαν το μαρτυρικό μας νησί σε σκληρές δοκιμασίες με τραγική κατάληξη την τουρκική εισβολή του 1974. Έκτοτε, η κατοχή εδραιώνεται χρόνο με τον χρόνο, καταπατώντας κάθε αρχή του Διεθνούς Δικαίου.

 Η αδιαλλαξία και ο αδιέξοδος δρόμος των απειλών και των προκλήσεων της Τουρκίας, αποτελούν μια πληγή για τον τόπο μας, μια πληγή για την καρδιά της Ευρώπης στη Μεσόγειο.

Παραμένουμε προσηλωμένοι στο στόχο για τερματισμό της κατοχής και επανένωση της πατρίδας μας στο πλαίσιο μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, προσαρμοσμένης στις αξίες και στις αρχές που διέπουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ο σκοπός αυτός θα πρέπει να αποτελεί συλλογική ευθύνη όλων μας προκειμένου να διαφυλάξουμε με ενότητα δυνάμεων, μακριά από διχαστικά σύνδρομα του παρελθόντος, την εθνική μας επιβίωση και αξιοπρέπεια.

Οι διεθνείς εξελίξεις, οι δυσκολίες και τα σύγχρονα προβλήματα μας υποχρεώνουν να βρισκόμαστε σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Η σημερινή επιθετική Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το επικίνδυνο πολιτικό σκηνικό των όσων παρακολουθούμε να εξελίσσονται καθημερινά θα πρέπει να αντιμετωπισθεί από την Ευρώπη και όλο τον πολιτισμένο, δημοκρατικό κόσμο ως ένας κίνδυνος για τη σταθερότητα και την ειρήνη αλλά και ως μια επικίνδυνη πρόκληση για ολόκληρη την Ευρώπη και τον πολιτικό εν γένει πολιτισμό μας.

Η οφειλόμενη απάντηση θα είναι και επιβεβαίωση ότι η Ευρώπη είναι όντως ενωμένη και μπορεί να σταθεί απέναντι στις νέες προκλήσεις και εκφάνσεις της βαρβαρότητας.

Πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης σε παρέμβασή του στη διάρκεια δείπνου των ηγετών των κρατών μελών της ΕΕ, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Άτυπης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βερσαλλίες, καταδίκασε σθεναρά, τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, υπογραμμίζοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη της Κύπρου προς την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.

Σημείωσε, επίσης, πως η Κύπρος, ούσα και η ίδια θύμα ξένης εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής εδαφών της και τελώντας υπό τη συνεχή απειλή της Τουρκίας, κατανοεί πλήρως τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η Ουκρανία και ο λαός της, ιδιαιτέρως οι άμαχοι και οι άνθρωποι που προσφυγοποιούνται. Στην τοποθέτηση του επισημάνθηκε ότι είναι κρίσιμης σημασίας ο διεθνής παράγοντας να εργαστεί για τη διασφάλιση, το συντομότερο δυνατόν, μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, που θα τερματίσει την αιματοχυσία και θα ανοίξει τον δρόμο για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων.

Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφίας και με δεδομένη την αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης να υπερασπίζεται τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τα όσα υπαγορεύει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, θα συνεχίσει με επιμονή τις προσπάθειες για διαμόρφωση των απαραίτητων συνθηκών και προϋποθέσεων, που θα οδηγήσουν σε μία αποτελεσματική διαπραγματευτική διαδικασία για την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος.

Μόνο τότε θα δικαιώσουμε αγωνίστριες σαν την Νίτσα Χατζηγεωργίου, όπως και κάθε ήρωα του μαρτυρικού μας νησιού, που πρόσφερε το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής, για έναν σκοπό ανώτερο και ιερό, για την πατρίδα.

Αιωνία της η μνήμη.

(ΡΜ/ΝΓ)