Ανακοινωθέντα

Αγαπητέ κύριε Επίτροπε Προεδρίας,

Κύριε Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς,

Κύριε Διοικητή της ΕΛΔΥΚ,

Σεβαστό ιερατείο,

Αγαπητοί κύριοι προέδροι και αγαπητά μέλη του Συνδέσμου Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959, του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ ’55-’59, του Ιδρύματος Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ ’55-’59, της ΣΕΚ,

Σεβαστοί συγγενείς και λοιπά μέλη των οικογενειών,

Κυρίες και κύριοι,

Μαζευτήκαμε εδώ, σε τούτο τον ιερό χώρο, ανήμερα του εγκλήματος της εισβολής για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους Ελλαδίτες και Κύπριους αξιωματικούς και οπλίτες, που έπεσαν κατά την τουρκική βαρβαρότητα, αλλά και σε όσες / όσους χάθηκαν και η τύχη τους παραμένει αδιευκρίνιστη.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του κοιμητηρίου, συνοδευόμενοι βουβά από τις εκατοντάδες ψυχές των ηρώων μας, που πρόσφεραν τη ζωή τους στον βωμό του καθήκοντος προς την πατρίδα και ζητούν ακόμη δικαίωση… Η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη. Καθηλωτική σαν παλιρροιακό κύμα.

Συγκίνηση, δέος, κατάνυξη… Περηφάνια… Αλλά και ντροπή.

Τα ερωτήματα, σχεδόν μισό αιώνα μετά την τραγωδία του ‘74, προβάλλουν μέσα στην νεκρική σιωπή, ανατριχιαστικά.  

Εκκωφαντικά σαν ριπές τα «γιατί».

-Γιατί χρειάστηκαν 41 ολόκληρα χρόνια να ξεθαφτεί το κουφάρι του Noratlas?

-Γιατί τόση ασέβεια απέναντι στα κορμιά των ηρώων μας;

-Γιατί τόση αναλγησία προς τους συγγενείς των αγνοουμένων;

-Γιατί τους στερήθηκε το δικαίωμα για το τελευταίο αντίο στους αγαπημένους τους;

-Γιατί τόση ευθυνοφοβία;

-Γιατί ένας λαός, ένα κράτος δικαίου να βασανίζεται για 48 ολόκληρα χρόνια; Πού είναι η αλληλεγγύη; Πού είναι η ανταπόκριση;

Η αυτογνωσία, η παραδοχή λαθών, η ανάληψη ευθυνών είναι τα κύρια συστατικά στοιχεία που συνθέτουν και οικοδομούν μια ευνομούμενη πολιτεία. Με το να θάβουμε την ιστορία ως κοινό μυστικό, να κρύβουμε την αλήθεια και να αποποιούμαστε την ευθύνη, ασελγούμε στη μνήμη των ηρώων μας, τραυματίζουμε ακόμη περισσότερο την κοινωνία μας και υποτιμούμε τη νέα γενιά, με αποτέλεσμα να εισπράττουμε την απαξίωση των πολιτών.

Οφείλουμε ως πολιτεία να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες. Να τολμούμε, αντιμετωπίζοντας την αλήθεια και διορθώνοντας -έστω και εκ των υστέρων όσο μπορούμε- λάθη και παραλείψεις, να μην σκεπάζουμε τις πληγές για να τις ξεθωριάσει ο χρόνος… Έτσι κακοφορμίζουν μόνο.   

Το στρατιωτικό κοιμητήριο του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, μαρτυρεί τη θυσία των ηρώων του 1974, ενεργοποιώντας την ιστορική μνήμη και υπενθυμίζοντας το βαρύ μας χρέος  όχι  μόνο  έναντι  στους  πεσόντες  αλλά  και  σε αυτούς  που έμειναν  πίσω να περιμένουν. Η «Μάνα του Αγνοουμένου» ατενίζει τους τάφους και τα κενοτάφια, αναζητώντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, το χαμένο της παιδί. Στο λαξεμένο μαύρο πέτρωμα σκιαγραφείται η αγωνία και ο πόνος της μάνας, του πατέρα, της αδερφής, του αδερφού, της κόρης, του γιου… Όλοι σύμβολα αστείρευτης πηγής δύναμης, ακλόνητης πίστης, αγάπης και υπομονής, που μόνο με την καρδιά μπορείς να συλλάβεις. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει το μέγεθος της τραγωδίας αυτών των ανθρώπων. 

Σεβαστοί συγγενείς των ηρώων μας

 Αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τιμή να απευθύνω αυτή τη μέρα χαιρετισμό εις μνήμη των δικών σας ανθρώπων. Θέλω να ευχαριστήσω ακόμη θερμά τον Σύνδεσμο Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959, το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 55-59, το Ίδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα ΕΟΚΑ 55-59, τη ΣΕΚ και τις άλλες συνεργαζόμενες οργανώσεις για την πρόσκληση να παραστώ στο σημερινό τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των αγωνιστών που υπεραμύνθηκαν την ελευθερία της πατρίδας μας κατά την τουρκική εισβολή. Υπέρ αναπαύσεως των αδελφών μας εξ Ελλάδος οι οποίοι έσπευσαν στο πλευρό μας, υπερασπιζόμενοι με σθένος την Κύπρο μας. Κλίνουμε λοιπόν ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη και στη θυσία τους, σε αυτό εδώ το ιστορικό κοιμητήριο που αποτελεί διαχρονικά σύμβολο για τις σκληρές δοκιμασίες του ελληνικού έθνους, με την υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την απελευθέρωση και επανένωση του τόπου μας, μέχρι τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου μας.

«Μυρίζουν ακόμη λιβανιά, κι έχουν την όψη καμένη από / το πέρασμά τους στα Σκοτεινά Μεγάλα Μέρη», γράφει ο Ελύτης στο ποίημά του «Ο ύπνος των γενναίων».  Γενναίες ψυχές που μαζί με τις υπόλοιπες αυτών των γενναίων αντρών και γυναικών στα τρεις και τόσα χιλιάδες χρόνια ιστορίας, ψάχνουν τη λύτρωση και την ανάπαυσή τους και μας καλούν να πορευτούμε στον αγώνα του χρέους έναντι του μαρτυρικού νησιού μας. 

Φίλες και φίλοι

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απειλητική και επιθετική πολιτική, της Άγκυρας η οποία τροφοδοτείται καθημερινά, από ολοένα και πιο θρασείς και απαράδεχτες αξιώσεις τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. Η Τουρκία με τις ενέργειές της στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, στη χερσόνησο της Καρπασίας και στην αποκλειστική οικονομική μας ζώνη, αλλά και την έντονη φημολογία περί προσάρτησης των κατεχομένων, επιχειρεί τη δημιουργία νέων τετελεσμένων με στόχο την οριστική διχοτόμηση, θέτοντας ταυτόχρονα σε κίνδυνο τη σταθερότητα και ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.

Αυτή την κρίσιμη ώρα καλούμαστε όχι μόνο ως λαός, αλλά και ως έθνος να συσπειρωθούμε, για να αντιμετωπίσουμε σαν γροθιά ενωμένη την τουρκική αδιαλλαξία και προκλητικότητα. Η εθνική ενότητα, η ομόνοια και η ομοψυχία είναι μονόδρομος και στην εξεύρεση βιώσιμης λύσης του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, του διεθνούς δικαίου και των ευρωπαϊκών αξιών.

 Ως Βουλή των Αντιπροσώπων επαναβεβαιώνουμε τη βούλησή μας να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα συλλογικά και ο καθένας και η καθεμιά από εμάς ξεχωριστά προβάλλοντας το πρόβλημά στις σωστές του διαστάσεις ως ζήτημα εισβολής και κατοχής και απαιτώντας από τη διεθνή κοινότητα να ασκήσει όλες τις πιέσεις προς την Τουρκία, για να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο.

Οι ημέρες αυτές δεν είναι μόνο ημέρες μνήμης, αλλά και υπόμνησης.  Η θυσία των ηρώων μάς διδάσκει πως πρέπει να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες και τα λάθη του παρελθόντος και  να παραδειγματιστούμε. Στην προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας, από κοινού κυπριακό κοινοβούλιο και Βουλή των Ελλήνων προχωρούν στην έκδοση σύντομα και του 9^ου τόμου του «Φακέλου της Κύπρου», με απώτερο στόχο να συμβάλει στη γνώση, αλλά και στην αυτοκριτική, καθώς οι πληγές παραμένουν ακόμα ανοικτές.

Κυρίες και κύριοι,

Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην προδώσουμε και να μην αναιρέσουμε τους αγώνες των ηρώων μας. Το να δώσουμε επιτέλους απαντήσεις είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους νέους και τις νέες μας, τις μελλοντικές γενιές.

Αιωνία σας η μνήμη, αθάνατοι!

(Το κείμενο ως απεστάλη από τη Βουλή των Αντιπροσώπων)