Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθειάς συγκίνησης, συγκεντρωθήκαμε στον ιερό αυτό ναό για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε και να αποδώσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής, σε ένα ακόμη συμπατριώτη μας που πρόσφερε με ηρωισμό και αυτοθυσία τη ζωή του για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.  Στον Ιωάννη Σκαλιστή που μαζί με τους άλλους συμπολεμιστές του στις μάχες κατά του Αττίλα στις βόρειες περιοχές της Λευκωσίας, έγινε παράδειγμα θάρρους και ανδρείας, επιτελώντας στο ακέραιο το καθήκον του προς την αγαπημένη του πατρίδα.

Όπως εύστοχα υπέδειξε ο Καβάφης, πρέπει τιμή αληθινή σε εκείνους «όπου στη ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες». Και η Πολιτεία, το κράτος και όλοι εμείς, αποδίδουμε στον Ιωάννη Σκαλιστή του Λάζαρου και της Εύας, τις τιμές που επιβάλλονται για έναν ήρωα, κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του.

Αποτελεί επίσης χρέος μας την ώρα αυτή, να εκφράσουμε παράλληλα τη βαθιά ευγνωμοσύνη και τη μεγάλη μας εκτίμηση προς όλα όσα πρόσφερε και ο πατέρας του Ιωάννη, ο Λάζαρος Σκαλιστής, υπηρετώντας την πατρίδα του από το μετερίζι του σκαπανέα και πρωτεργάτη του κινήματος της αναζήτησης των αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας, από τις πρώτες ώρες της εξαφάνισης τους. Για 30 και πλέον χρόνια, μέχρι το θάνατό του προ δεκαετίας, είχε τεθεί στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων, προσφέροντας ανεκτίμητες πράγματι υπηρεσίες, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Δυστυχώς, σε ηλικία 78 ετών ο Λάζαρος Σκαλιστής έφυγε από τη ζωή με ανεκπλήρωτο τον πόθο του για τη διευκρίνιση της τύχης του παιδιού του.

Αυτό συμβαίνει και με πάρα πολλούς άλλους συγγενείς αγνοουμένων μας που συμπληρώνεται ο κύκλος της ζωής τους και φεύγουν με όλη την πίκρα και το παράπονο. Πατεράδες, μητέρες, σύζυγοι, αδέλφια αγνοουμένων φεύγουν χωρίς να ακουμπήσουν το φέρετρο των αγαπημένων τους και να καταθέσουν στο μνήμα τους τα λουλούδια της μεγάλης και ακριβής τους αγάπης.

Μαζί μας είναι σήμερα η μάνα του ήρωα, η αγαπημένη μας κα Εύα, μαζί με την αδελφή του Ανδρούλα και τον αδελφό του Αντώνη, οι οποίοι είναι εδώ δίπλα στα τιμημένα λείψανα του και μαζί με τους υπόλοιπους συγγενείς, αγκαλιάζουν τις μνήμες τους για τον Ιωάννη και εύχονται την ανάπαυση εν ειρήνη πλέον της ψυχής του σε σκηνές δικαίων, μαζί με τις ψυχές όλων των άλλων ηρωικώς αγωνισαμένων και πεσόντων συμπατριωτών μας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Ο Ιωάννης Σκαλιστής του Λάζαρου και της Εύας γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1954 και διέμενε με την οικογένεια του στον Άγιο Δομέτιο. Όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή υπηρετούσε τη θυσία του στον Τρίτο Λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού που είχε στην ευθύνη του την ευαίσθητη περιοχή Ομορφίτας-Τράχωνα – Νεάπολης – Βορείου Πόλου.  Μαζί με άλλους συμπολεμιστές του επάνδρωνε φυλάκιο στην περιοχή του Τράχωνα, το οποίο έφερε τον αριθμό 1090.  Από τις πρώτες πρωινές ώρες έβλεπαν να πέφτουν κατά εκατοντάδες οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές στην περιοχή βορείως της Λευκωσίας, ενώ ταυτόχρονα είχε αρχίσει και η τουρκική επίθεση κατά του τομέα ευθύνης της μονάδας τους, πρώτα κατά υψώματος με την επωνυμία «Χοιροστάσιο» που δέσποζε της περιοχής και το οποίο αρχικά καταλήφθηκε μετά από σκληρές μάχες.  Ωστόσο, αργότερα προς το μεσημέρι, οι εκεί άνδρες του Λόχου κατάφεραν με μεγάλη αυτοθυσία να το επανακαταβάλουν, παρόλο που οι τουρκικές δυνάμεις είχαν εν τω μεταξύ ενισχυθεί και από τους αλεξιπτωτιστές.

Οι μάχες συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα σε όλο το μήκος του μετώπου, ενώ οι περισσότεροι των κατοίκων είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν την περιοχή αναζητώντας ασφαλέστερο καταφύγιο.  Στις 22 Ιουλίου 1974, την τρίτη ημέρα των επιχειρήσεων το απόγευμα, επιτεύχθηκε εκεχειρία, αλλά οι τουρκικές δυνάμεις δεν τη σεβάστηκαν και ακολούθησε συντονισμένη επίθεση με άρματα μάχης.

Ομάδες των εισβολέων θεάθηκαν να πραγματοποιούν κυκλωτικές κινήσεις κατά του φυλακίου 1090,στο οποίο βρισκόταν και ο Ιωάννης. Εκτιμώντας την πιεστική κατάσταση, ο επικεφαλής έδωσε οδηγίες για εγκατάλειψη του φυλακίου και συνένωση των ανδρών του με εκείνους του παραπλήσιου φυλακίου με αριθμό 1083 που ήταν και αυτό προκεχωρημένο.  Από εκεί οι άνδρες των δυο φυλακίων έβαλλαν κατά των εισβολέων χρησιμοποιώντας όλο τον εξοπλισμό που είχαν στη διάθεση τους. Απέναντι τους είχαν όμως  πολυπληθέστερες δυνάμεις με άρματα μάχης και άλλο πιο σύγχρονο εξοπλισμό. Έτσι, καταλήφθηκε και το φυλάκιο 1083, παρόλη την αντίσταση των αμυνομένων και την προσπάθεια παροχής βοήθειας  του από άλλα φυλάκια.

Έκτοτε ο Ιωάννης δεν έδωσε σημεία ζωής. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο 20 συμπατριωτών μας στην περιοχή του Τράχωνα, σε εκταφές που έγιναν το 2015. Δίπλα εντοπίστηκαν και τα λείψανα άλλων 16 συμπατριωτών μας, τα οποία ανήκουν σε εθνοφρουρούς που επάνδρωναν φυλάκια της περιοχής με ζώνη ευθύνης τον 3^ο Λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού. Τα οστά του φέρουν τραύματα από σφαίρες στην αριστερή ωμοπλάτη και στον αριστερό βραχίονα, που αποδεικνύει ότι το παλικάρι μας πολεμούσε κατά του εισβολέα μέχρι που δέχθηκε ριπή από αυτόματο όπλο. 

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σαράντα τρία και πλέον χρόνια μετά, η Νεάπολη, ο Τράχωνας και το μεγαλύτερο μέρος της Ομορφίτας εξακολουθούν να είναι υπό κατοχή. Και είναι ιερό το χρέος μας να τερματίσουμε αυτή την κατοχή και να επανενώσουμε την πατρίδα μας δικαιώνοντας και τις θυσίες των ανδρών του Τρίτου Λόχου του 211 Τάγματος Πεζικού.

Μας συγκλονίζουν και μας προκαλούν πόνο όλες οι περιπτώσεις των αγνοουμένων μας. Η μνήμη τους μας παραπέμπει στη σκληρή πραγματικότητα που έζησε η πατρίδα μας με την πατριδοκτόνο συνομωσία που εκδηλώθηκε στις 15 Ιουλίου και άνοιξε τις κερκόπορτες για να ακολουθήσει αμέσως μετά η καταστροφή με την Τουρκική εισβολή.

Χιλιάδες τα θύματα: νεκροί, αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, εγκλωβισμένοι, πρόσφυγες και άλλοι παθόντες από το μένος και τη βαρβαρότητα του Αττίλα. Μαζί, η βεβήλωση των ιερών και των οσίων μας, ο εποικισμός, η διαίρεση της πατρίδας μας, η προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας μας.

Πιο τραγική όμως πτυχή, αυτή των αγνοουμένων μας. Άλλοι οχτακόσιοι πενήντα σχεδόν συμπατριώτες μας εξακολουθούν ακόμη να αγνοούνται, με την κατοχική δύναμη να μην επιδεικνύει τη δέουσα συνεργασία για τη διακρίβωση και της δικής τους τύχης, ως εάν οι ευθύνες που έχει μπορεί να αποκρυβούν ή να ξεχαστούν με την πάροδο του χρόνου.

Δεν μπορεί να υπάρχει καμία ανοχή για το ειδεχθές αυτό έγκλημα. Πέρασαν από τότε τόσα χρόνια και εξακολουθούμε να κηδεύουμε πεσόντες της Τουρκικής εισβολής. Η αλήθεια δεν μπορεί να αποκρύβεται άλλο και πρέπει να λάμψει. Γι αυτό και θα συνεχίσουμε με αποφασιστικότητα να εργαζόμαστε για την διακρίβωση και της τελευταίας περίπτωσης αγνοουμένου δίνοντας τις απαντήσεις που οφείλονται στους συγγενείς τους.

Κάθε περίπτωση αγνοουμένου είναι μια αδιάσειστη μαρτυρία για το δράμα που έζησε ο λαός μας το 1974, για τον άνισο αλλά ηρωικό αγώνα που έδωσε για απόκρουση της τουρκικής εισβολής και την υπεράσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, αλλά ακόμη και για τη βαρβαρότητα που επέδειξε ο Αττίλας μαζί με φανατικές εξτρεμιστικές ομάδες Τουρκοκυπρίων στη μεταχείριση ειδικά πολλών συλληφθέντων συμπατριωτών μας.

Πιο τραγική φιγούρα του δράματος των αγνοουμένων είναι όλες εκείνες οι μάνες, όπως την αγαπημένη μας Εύα, που τις θυμόμαστε στα οδοφράγματα να δακρύζουν κρατώντας τη φωτογραφία των παιδιών τους. Να τις βλέπουμε να βουρκώνουν, κάθε φορά που παρίστανται σε κηδείες λειψάνων αγνοουμένων μας. Μπορεί το σώμα να τις έχει προδώσει, όμως με ακλόνητη πίστη, στέκονται με δύναμη δίπλα από το φέρετρο των παιδιών τους. Να παρακαλούν τον Δημιουργό να τους δώσει δύναμη, να αντέξουν λίγο ακόμα για να κηδεύσουν τα όσια οστά τους. Μπορεί να μην είναι όλα, αλλά είναι αρκετά να επιφέρουν ανακούφιση στην πονεμένη τους ψυχή. Αυτό περίμεναν και αυτό παρακαλούσαν 43 τόσα χρόνια. Κηδεία αξιοπρέπειας και μετά ας παραδώσουν το πνεύμα τους για να τα συναντήσουν αλλού. Εκεί που δεν υπάρχει το ανθρώπινο μίσος, η οδύνη και ο πόνος. Έτσι τις θυμόμαστε τις μάνες των αγνοουμένων μας, περήφανες και υπομονετικές.         

Το πρόβλημα των αγνοουμένων και το δράμα των συγγενών τους είναι μέρος της ιστορίας μας  η οποία με τίποτα δεν παραγράφεται και μας δείχνει το δρόμο της τιμής και του καθήκοντος, ως απαραίτητη προϋπόθεση της ίδιας της επιβίωσης μας. Πρώτιστο και ακατάλυτο εθνικό μας καθήκον είναι να αντλούμε διδάγματα από την ιστορία μας εμπνεόμενοι από το παράδειγμα που έδωσαν με τις θυσίες και την αγωνιστικότητα τους τόσοι και τόσοι ήρωες μας που έγραψαν με ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στο Πάνθεον των Αθανάτων μας μαζί με τη λέξη Ελευθερία.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Δυστυχώς, κατά το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή για τα διεθνή δεδομένα έξαρση αλαζονείας και αδιαλλαξίας της Τουρκίας, καθώς και με πρόσθετες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου σε ό,τι αφορά ειδικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας επί της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της.

Με επιμονή και αποφασιστικότητα θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες μας με την προσδοκία ότι  θα μεταβάλει τη στάση της η άλλη πλευρά και θα συνεργαστεί επιτέλους για την εξεύρεση μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης η οποία θα επανενώνει τη χώρα μας και θα την μετατρέπει σε τόπο ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους κατοίκους του με όλα τα δικαιώματα και τις βασικές τους ελευθερίες διασφαλισμένες και χωρίς αγωνία και αβεβαιότητα για το αύριο.

Έτσι θα μπορέσουμε να δικαιώσουμε και τη θυσία των ηρώων μας, του Ιωάννη Σκαλιστή και όλων των άλλων που αντιστάθηκαν στον Αττίλα και πολέμησαν για την ελευθερία μας.

Σεβαστή μητέρα του ήρωα μας κα Εύα,

Αγαπητά αδέλφια του ήρωα μας Ανδρούλα και Αντώνη,

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,

Πρέπει να νιώθετε υπερήφανοι για την κληρονομιά που ο δικός σας άνθρωπος, άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του.

Εύχομαι, το τέλος της πολύχρονης αγωνίας για την τύχη του ανθρώπου σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και απαλύνει τον πόνο σας.

Ο Ιωάννης έχει καταγραφεί στο πάνθεον των Αθανάτων της Κυπριακής Ελευθερίας μαζί με τα ονόματα των ηρώων και μαρτύρων μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του στρατιώτη του 211 Τάγματος Πεζικού Ιωάννη Σκαλιστή του Λάζαρου και της Εύας, που μετά από 44 χρόνια κηδεύουμε σήμερα, στην ελεύθερη πατρίδα, κοντά στον πατέρα του.

Αιώνια και τιμημένη.

(ΡΜ/ΕΙ)