Ανακοινωθέντα

«Εσμέν Έλληνες το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». Ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, Έλληνας Βυζαντινός φιλόσοφος του 14^ου αιώνα, περιέγραψε με τον πολύ παραστατικό αυτό τρόπο τα ιδανικά και τα πιστεύω των Πελοποννησίων της εποχής του, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Μανουήλ και τον Δεσπότη του Μυστρά Θεόδωρο. Είμαστε Έλληνες, όπως μαρτυρεί η γλώσσα και η παιδεία μας.

Με αυτή τη μαρτυρία και την περηφάνια για την καταγωγή του μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο γενναίος καταδρομέας Αντώνης Αντωνίου, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, όχι μόνο για να καταγράψουμε το μεγαλείο της θυσίας του αλλά και σαν ιερό χρέος προς τις παρακαταθήκες που άφησε, να μεταλαμπαδεύουμε στους νεωτέρους τις αξίες και τα ιδανικά για τα οποία πρόσφεραν τον εαυτό τους στο θυσιαστήριο της ελευθερίας μας τόσοι και τόσοι λεβεντονιοί της Ελληνικής Κυπριακής γης.

Η ζωή του μπορεί να ήταν σύντομη, αλλά η προσφορά του προς την πατρίδα τεράστια και ζηλευτή. Δεν χρειαζόταν πολλές διδαχές για να ενστερνιστεί το χρέος του. Πάντα ενεργούσε ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης. Από μικρό παιδί τον νανούριζαν οι ιστορίες των ένδοξων αγωνιστών της λευτεριάς. Των αθανάτων του έπους του 1955-΄59, μεταξύ των οποίων και ο Σωτήρης Τσαγγάρης που έμελλε να μετατρέψει το γραφικό Πελένδρι σε κοινότητα ηρώων και τόπο εθνικής ανάτασης.

Η ισχυρή και άσβεστη αγάπη του για τον μαρτυρικό αυτό τόπο, τον έριξαν ως ανθυπολοχαγό των Καταδρομών στη μάχη για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της ιδιαίτερης πατρίδας. Στη μάχη για την απόκρουση του βάρβαρου Αττίλα και την υπεράσπιση της ιστορίας και των παραδόσεών μας, όπως και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Δεν πτοήθηκαν από τη συντριπτική υπεροπλία του εχθρού ο Αντωνίου και οι άλλοι 67 εν συνόλω αξιωματικοί και οπλίτες της 33^ης Μοίρας Καταδρομών που έπεσαν στα χώματα της Κερύνειας ή αγνοούνται. Και αυτό γιατί διδάχθηκαν από την υπηρεσία τους πως «οι καταδρομείς είναι έτοιμοι ακόμα και για ένα συμβολικό θάνατο πάνω σε μια χαμένη έπαλξη, προκειμένου να αποδειχθούν αντάξιοι του όρκου τους και να επιτελέσουν στο ακέραιο το καθήκον τους προς την πατρίδα.

Όχι από αφέλεια ή άγνοια αλλά από μια εσώτερη ανάγκη προσφοράς και αίσθημα ευθύνης έναντι της πατρίδας.

Οι ήρωες, προχωρούν στα σκοτεινά, μας υποβάλλει ο Σεφέρης, γιατί προχωρούν με αφετηρία και προορισμό το άγνωστο, δίχως την προσδοκία προσωπικού οφέλους, δίχως κανένα αντάλλαγμα. Ξεκινούν από το άγνωστο και φθάνουν στο άγνωστο.

Είναι όμως και μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη που παρακινεί τον ήρωα. Μια ανάγκη σμιλευμένη μέσα στο πνεύμα της εποχής. Μια ανάγκη που καθορίζεται και από τον χαρακτήρα του ήρωα.

«Ήθος ανθρώπω δαίμων» είχε πει ο Ηράκλειτος. Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του που καθορίζει και τις πράξεις του.

Ο Αντώνης γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1954, στο Πελένδρι, μέσα στις φλόγες του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας του Χριστάκη και της Κυριακής Αντωνίου, οι οποίοι αργότερα, απέκτησαν ακόμα τρία παιδιά, την Ευτυχία, τον Στέλιο και τη Γεωργία. Ήταν άριστος μαθητής, συνεπής στις εργασίες του και δεν άργησε να ξεχωρίσει για το ήθος, την ευγένεια και τα ψυχικά του χαρίσματα. Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο, ολοκλήρωσε στη συνέχεια τη μόρφωση του φοιτώντας στα Πρότυπα Εκπαιδευτήρια Λεμεσού, με άριστα στη λογιστική.

Τον Ιούλιο του 1973 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, επιζητώντας εθελοντικά να υπηρετήσει την πατρίδα από την έπαλξη των μονάδων καταδρομών. Επιλέγηκε ως δόκιμος αξιωματικός και, μετά την εκπαίδευσή του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού και, στη συνέχεια, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ανορθόδοξου Πολέμου στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε ως δόκιμος ανθυπολοχαγός  στην Κύπρο, έτοιμος να υπερασπιστεί τα εδάφη της πατρίδας.

 Δεν άργησε να κληθεί στην πρώτη γραμμή. Στις 20 Ιουλίου 1974, την αποφράδα εκείνη ημέρα, ο Αντωνίου βρέθηκε να υπεραμύνεται του πάτριου εδάφους στη φλεγόμενη περιοχή της τουρκικής απόβασης, στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Στις 22 Ιουλίου θεάθηκε για τελευταία φορά να πολεμά με την ομάδα του με αυταπάρνηση, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον χώρο της απόβασης.

Ο Αντώνης, μαζί με τους συντρόφους του, έδωσαν σκληρή μάχη. Κατά την τακτική αποχώρηση από τον χώρο της εισβολής, εγκλωβίστηκε μαζί με άλλους συντρόφους του σε χαράδρα. Προσπαθώντας να διασπάσουν τον ασφυκτικό κλοιό του εχθρού, τα παλικάρια του ανθυπολοχαγού Αντωνίου έδωσαν άνιση μάχη μέσα σε μια πραγματική κόλαση.

Δύο μέρες μετά, στις 25 Ιουλίου 1974, η διοίκηση της Μοίρας πιστοποιεί τον ηρωισμό του Αντωνίου προτείνοντας τον για το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας.

Έκτοτε, το όνομά του Ανθυπολοχαγού Αντώνη Αντωνίου ήταν μεταξύ των αγνοουμένων. Οι γονείς και τ’ αδέλφια του, για 36 συνεχή χρόνια μάταια προσπαθούσαν να μάθουν για τον δικό τους άνθρωπο. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 2010 που η Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους έβαλε τέλος στα δραματικά ερωτήματα της οικογένειας. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο δίπλα στο γήπεδο του Γυμναστικού Συλλόγου «Πράξανδρος» της μαρτυρικής Κερύνειας.

Μετά από 37 χρόνια, στις 28 Φεβρουαρίου 2010, τα ιερά οστά του ήρωα ανθυπολοχαγού επέστρεψαν στη γενέτειρα γη. Με τιμές ήρωα, στις 8 Σεπτεμβρίου 2013, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τέλεσε τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του ήρωα για να μας θυμίζει την παντοτινή ευγνωμοσύνη μας, αλλά και το χρέος μας απέναντι στον ηρωισμό και τη θυσία του.

Δύο χρόνια μετά, στις 25 Αυγούστου 2016, η μητέρα του ήρωα, η Κυριακή Αντωνίου, παρέδωσε, σε μια συγκινητική τελετή, στον Παγκύπριο Σύνδεσμο Εφέδρων Καταδρομέων στη Λευκωσία, το διάτρητο από τις τουρκικές σφαίρες χιτώνιο του γιού της, όπως το φορούσε ο γενναίος Ανθυπολοχαγός στον ομαδικό τάφο όπου εντοπίστηκε. Το χιτώνιο φυλάσσεται ως ιερό και αυτό σύμβολο μαζί με άλλα εκθέματα στο Μουσείο Αγώνων των Καταδρομών.

Δυστυχής συγκυρία, η απουσία της μητέρας και από το σημερινό δεύτερο μνημόσυνο του ήρωα. Ο πόνος και η αγωνία τόσων χρόνων, μαζί με τον πολύχρονο και σκληρό δικό της αγώνα για το μεγάλωμα της οικογένειας της, της άφησαν ανεξίτηλα σημάδια που επηρέασαν την υγεία της.

Κυρίες και κύριοι,

Τιμώντας σήμερα τη μνήμη του Αντώνη Αντωνίου και στεφανώνοντας τον ανδριάντα του με φύλλα δάφνης από τη γη που λάτρεψε, απευθύνουμε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα ότι συνεχίζουμε, με πίστη στον δίκαιο αγώνα μας, την προσπάθεια για μια έντιμη, αξιοπρεπή, δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος.

Με σωφροσύνη και υπευθυνότητα αγωνιζόμαστε για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθερίων όλων των Κυπρίων. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, ούτε και μπορούμε, να εφησυχάσουμε. Ο κίνδυνος της πλήρους και οριστικής τουρκοποίησης του κατεχόμενου βόρειου μέρους της πατρίδας μας είναι υπαρκτός.

Επιλέγοντας τον δρόμο της εθνικής ευθύνης, η πλευρά μας είναι έτοιμη και αυτή τη φορά να παρακαθίσει με καλή θέληση και γνήσια βούληση στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων συνεχίζοντας την προσπάθεια από το σημείο στο οποίο διακόπηκαν οι προηγούμενες διαπραγματεύσεις στο Κρανς Μοντανά, με δεδομένο το πλαίσιο των παραμέτρων που έχει θέσει ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, όπως και το πλαίσιο των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών και των αρχών, των αξιών και  του κεκτημένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή τη θέση επαναβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στη συνάντηση που είχε την περασμένη Δευτέρα με την ειδική αποσταλμένη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών κα Τζέιν Χολ Λουτ. Η αποδοχή και των έξι σημείων που άπτονται των παραμέτρων του πλαισίου Γκουτέρες, θα βοηθήσει δίχως άλλο σε διαπραγματεύσεις που θα μπορούν να αποδώσουν το ζητούμενο, προς το πραγματικό συμφέρον τόσο των Ελληνοκυπρίων, όσο και των Τουρκοκυπρίων.

Στόχος μας είναι μια Κύπρος χωρίς κατοχικά στρατεύματα και χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Μια Κύπρος πραγματικά ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη, με τους πολίτες της να βιώνουν και να απολαμβάνουν στο σύνολο τους συνθήκες ασφάλειας, καλής συνεργασίας και ευημερίας.

Έτσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε και στην οφειλή μας προς όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας. Αναλογιζόμενοι τις δικές μας ευθύνες οι οποίες καθορίζουν το δικό μας χρέος τιμής προς την πατρίδα, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του Ανθυπολοχαγού Καταδρομών Αντώνη Αντωνίου από το Πελένδρι και προσευχόμαστε για τη δικαίωση της θυσίας του.

______________

ΡΜ/ΣΧ